Bibjan Mirakaj
Falenderoj VOAL-Voice of Albanian per botimin e poemes se Prof. Ernest Koliqi, kushtuar atit tim te ndjere Ndoc Kol Mirakaj. Ne respekt te lexuesve te sotem , ne vijim po e sjell kete poeme te transkiptuar ne shqipen aktuale nga mikja jone, Doktoresha e Shkencave Albanologjike, Merita Sauku Bruci
Kënga e NDOC KOLE MIRAKAJ
nga Prof. Ernest Koliqi
Nga Zoti u vendos mbi shpate të ashpra fisi
pararojë e Perëndimit
dhe turri i asnjë thëllimi
në rrjedhë të moteve nuk mundi ta trondisë
shkëlqyen këtu pari e u shembën
Perandorë madhështorë e Sulltanë të rreptë
që ai veç emrin ia mësoi
se e ndjente veten mbret mbi shkëmbinj viganë
I strukur në kulla vetmitare përmbi maja
buzë votrës shpesh i lodhur nga urija
ky besnik i ndejti kanunit
Të stërgjyshave fisnikë e s’u bë vasal
Dhe kur urija shtrëngonte
ndonëse të veshur me zhele e mbathur opinga të grisura
bukën e thatë me shije hante e i lulëzonte në gojë e gëzueshme kënga
Bylmet prej Perëndie, lirija rrojtjes
dhe gjellës i jepte shije
brezat me këtë shije u përtërinë
shqip Zotit duke ia drejtu lutjen e shpresën
Bylmetin plot ajkë atë të dhenvet, të ruajtun në skuta
e fshehte në dollap, me ia përgatit
mikut sofrën bujarisht, kur në derë trokiste
Këtë rrojtje të thjeshtë në këto shkrepa të shkreta
Kush mundi t’ia lakmojë
kujt i shkoi mendja të shuajë
një fis të harruar, ngujuar në gojëdhanat e veta
Stuhia e të pafeve
që bërtet “jepi të mira e gja skamnorit (i varfër)”
më të varfërit fis që bota
Njeh, deri bulmetin e ruajtur për miqt ia mori.
Stuhia e furishme që merr frymëzim nga Moska
deshi të shkulë nga rrënjët në këto shpate
doke e zakone, altarë
të mbruajtura në magjen e qytetërimit që njohu
Perëndimi, se të pashuajturai mbante edhe në varfëri lidhjet jetike
brez pas brezi të trashiguara që e bënë Shqipërinë Europës me i ndejt besnike.
Të tërbuar për gjak, altarët i shkelën me këmbë
me gjak shuan në vatra zjarrin
duke u rrekur me lëndu (prish) tharmin
e qytetërimit perëndimor të skalitur në zemra.
E fisi u mek. Në Malsi flaka e qëndresës sa vinte e shuhej
kur heshtja u trondit nga një kushtrim që ushtonte lart. Ish Ndoc Miraka
Kreshnik i ri, ti u shfaqe në kufijtë e vjetër
Flakrove në sulmim e doke e trashëgime
në gjak i shugurove dhe u dhe një tjetër shndritje mbi trojet e përgjakura
kundra të çoroditurve të dehur në ethe t’huaja i dole mburojë Shqipërisë
Duke çuditur dhe armiqtë me vepra t’huaja e shpejt rrodhën curril me hove të reja
gurrat e vlerave të moçme për prijës ty të zgjodhën burrat
Dhe epopenë e Gjonmarkajve vazhdove.
Në majë të lavdisë u ngjitejo vetëm dëshmove se je fis dragonjsh
por edhe se sa rreze drite
Lëshon një pinjoll që rritet me frymën e zakonit
egërsinë gjakatare dhe mërinë e tërbimit
vala jote përballi me atë virtut që në shpirt të ndezi
Prindi, duke të mësuar urtërinë e vetmohimin
as t’i shkuli shkolla
ato me qumshtin e nanës i thithe, shtysa fisnike,
me idetë e stërholla
që nxisin me përbuz vetitë shqiptare
e ra dëshmor për kombin e vet: veç prap mbi shpatë
trimërija jote e madhe vezullon ndë rradhët e djemve që ranë në luftë me thirrjen tënde
Ashtu, Ndoc, si mbas majave,
në shkëlqimin e vet perëndon buzë mbrëmjes dielli me ar mbi gjethe lisash
duke e mbushur deri vonë të pavenitur qiellin
O flijim i bardhë, përjetësuar në këngë lahute ngushëllim, nga Zoti i Madh
për kobin që na lodhi tepër
kërkoj, të dëgjohesh në psherëtima lutjeje
ndërsa fisi, motra e nana
o dalëzot i vatrave ndër zhurma të tmerrit derdhin lot tek murrana (guri i varrit)
që të mbulon, tue sjellun mbi të dafina nderi.
le të mos qajnë per ty vetëm arbnorët e arbnoret
të vajtojë me lot në faqe
edhe Europa , zonjë harraqe
që s’e di sa të forta i ka në Shqipëri llogoret
se, Ndoc, ky flijimi yt
deshi, me gojdhanat tona të ruajë edhe atë kezë
qytetërimi hirëplotë që i farfurin në ballë Europës plot dritë