Ecte trimi në kalë

në tesha të bardha zadrimore

bregut të lumit kadalë.

Ishte koha e kështêjave

e kokrroshin brigjeve

e rrokulloheshin ndër prroje

e uji i merrte me vete.

I bzâni plaka djalit

nën ulli bri udhës:

“Kah po shkon, bre trim?

Përmbi mal rrin rêja

si me e pasë vû me dorë:

â e ngarkueme me akull

e mbas nji grime herë

në vise t’epra tash lshon borë

e në gjijet e lumit shi.

Bir, o bir, hije lehtë!

e ke synin të trishtueshëm,

synin tand të zi!

(Due me të thanë diçka:

s’më pëlqejnë syt e zéz

si penda e korbit në diell,

pse kur njéri kqyr n’tà

âsht si me shkrue në terr!)

Jo, në punët e tua s’përzihem…

E paske kalin e mençëm:

pse e ka rrugën t’panjoftun

i qet hapat ndërdyzash!”

E trembte kalin hija,

hija e mendes të zotit.

“More ati im – tha ai –

shikoji pusat e lumit

si janë të thellë,

mbushë me vorbulla

të vrullshme si mullij:

ashtu âsht zemra eme!

Jam dashnue në nji femën

që i ka sytë si krah korbi,

si krah korbi nën diell,

por drita e tyne ka dritën

e mëshefun në terr.

Ata sy janë zemra e natës,

ku janë mbytë të gjitha flakët

e të gjitha votrave të malit!

Të gjitha votrave anë e kand

ata sy ruejnë zjarmin.

Janë të palujshëm e të qetë

si gozhdë e ngulun në nyell të drunit!

Bre, gjogu im i mirë,

Shiko pusat e lumit

si janë vetëm e të thellë,

si janë të ftoftë e të rrëqethshëm.”

Kokrrat e shiut ia nisën

Me u përplasë npër gur.

Plasshin pikat n’ujë

plaste zemra e epshit

si lëkurë lisi e njomë nën plumba.

Sipër Drinit mbi curr

Ishte nji kullë e vetme,

shoqja e muzgut të vjeshtës

që ulej me rê prej malit

me prû merzin ndër shpirtna

I tha kalorsi kalit:

“Më ndihmo, gjogu im!

me të dy kambët e para

të forta me çelik ndër thundra

shtrëngoje at shpi

tue e mbajtë për dy ballnash,

për dy ballnash pa thye,

pse mbrendë asht ajo,

grueja lëmekun prej gjumit,

guri i paçmueshëm në qelq.”

Rrasave të shkambit, thik,

u kapit kali flutër.

Por çdo gur i paçmueshëm

âsht i ruejtun prej Orëve,

prej gjarpijve të helmuem,

sikur grueja në shpinë e naltë

prej burrash të zymtë e të mëdhaj

që dinë pse leh qeni,

(qeni me sy të prishun,

zemra e malsorit e fryeme,

barut i djegun në fishek).

Në mëngjes shiu prani

e dielli shëndriti ahat e malit,

nalt ahat mblue n’krahnjerr.

Udhtarët e natës uleshin

bregut t’lumit për në qytet,

n’gji të lumit tue ndëgjue

jehun e vajtimit të plakës,

nji vajtim në tri fjalë

pa pushue njiherë:

“Kalorsin me gjith gjok

i rrxuen sonte n’Drî,

kalorsin me gjith gjok”…