nga libri i 141-të : “KUMRITË PREJ DELTINE”

NJË MIZË E MËRZITSHME

Asgjë tjetër nuk shoh

Përpos ajrit të shpuar me plumba

Dyert dhe dritaret e mbyllura

Kaherë nuk janë hapur

Në këtë qytet fantazmë

Jetojnë hijet

Kalimtarët ngjajnë me gazetat e grisura

Njerëzit nëpër xhepat e shqyer

Kërkojnë qetësinë e humbur

Zërat këtu janë aq të zhurmshëm

Sa që shpojnë timpanin e ajrit

Vetëm gurgullima e ujit të kristaltë

Mund t’i bashkohet shushurimës

Së gjetheve

Një mizë e mërzitshme

Në majën e një plepi shumëvjeçar

Kishte harruar zëzëllimën e ditës

ERDHËN EDHE DISA STINË TË TJERA

Fjalët dhe parathëniet e gjymtyrëve

Bisedonin me ledhat e historisë

Një kalë i egër dhe flamuri i luftës

Kishin mbetur peng

Në arenën e përgjakur

Njerëzit ecnin rrugëve

Ecnin si somnambul të dehur

Perënditë pranë faltoreve

U ngjanin hijeve të lagjes

Të cilat dukeshin të papërgjegjshme

Nëpër bulevardet e qytetit

Një kohë të gjatë s’ishin hapur dyert

S’dihej se kush banonte brenda

Vetëm drynat e ndryshkur nga jashtë

Dukeshin qëllimisht të gëzuar

Erdhën edhe disa stinë të tjera

Pranvera nuk i njihte verën

E as vjeshta dimrin

Kjo përzierje motesh sivjet dukej

Ndoshta s’ishte as egjër e as grurë

ISHTE PA SHIJE DHE FORMË

S’qëndronin në kodër

Por as nuk ishim në gjysmë të rrugës

Qyteti dukej si një zog pa pendla

Nga kjo perspektivë

Çdo gjë e kishte humbur formën e saj

Dritaret dhe portat e mbyllura

Na dukeshin si katërkëndësha të çrregullta

Lagjet u ngjanin litarëve

Me qindra dredha

Dukeshin edhe drurët halorë

Çdo gjë nga kjo perspektivë zogu

Ishte pa shije dhe formë

Pemët nuk ngjanin asgjëje

Ndoshta mund t’i krahasonim

Me gjelbërimin e vjeshtës së fishkur

Shtëpitë përdhese dukeshin

Si tufa delesh të murrme në kullosë

Kurse njerëzit nga frika

Nuk i kishin veshur palltot e dimrit

E acari kafshonte edhe gurin e ngrirë

NJË KËNDES I EGËR MBI TRA

Për habi

Ai njeri shikonte qiellin

Disi në mënyrë habitore

Thua se kurrë nuk kishte parë diell

I shikonte edhe pemët në kopsht

Si dhe shtrezën

Dhe flokët e saja të thinjura

Shikonte duke ecur pas saj

Kurse nata e vonuar dëneste

S’dihej se kur do të mbërrinte mëngjesi

Një këndes i egër mbi tra

Kërcente vetëm në një këmbë

Më duket se këmbën tjetër

E kishte thyer në trarët e fqinjëve

Por gjithsesi ky gjel dinak

Kishte vetëm një këmbë

Kështu që mëngjeset i prite

Mbi trarin e fjetur të lagjes

Shpeshherë prite pa vënë gjumë në sy

Ose flinte pasi që zgjohej i tërë qyteti