S’t’u nda kurrë nga jeta
edhe atëherë kur dikush gjuhën ta nxirrte pas shpine
sikur të villje ndër sofrat e huaja,
kalem i dashur,
biri im i vetëm
i vetëm në gjini të madhe…

Nuk e di si mbeta gjallë me shpirt e pa shpirt
Njësoj si druri me kurubë të qëruar

Besoja se pranë teje
or kalem, or lalë,
mund të vdisja vetëm një herë pa u tallë
një ditë apo një natë
dhe të kalbesha për fije me këmbët e shtrira në arë
pa kërkuar mbiemrat e varreve
të njerëzve të vegjël apo të mëdhenj…

Kam pritur si pret kulla të zotin në dit baroti
se një ditë do të faleshin shirat e motit
që shpirtin ta çelësh si çel shelgu ndër kroje
e të pohoje se ka rrugë të ngushta
kur tym të zi nxjerrin edhe lotët.

M’fal pse këtë s’ta besova
se vetëm zemra e poetit
kokën e mban lart ndër shtiza të mortit
edhe atëherë kur të tjerët gjuhën ia nxjerrin …