KAH PO SHKON SHQIPËRIA IME
Edhe kur s’ka shpresë jeta
Ti çelë si lulet e para të pranverës
Nuk je hije si e thonë poetët
Por,diell që më fal ngrohtësi shpirti
Më ty eci rrugëve të jetës se bukur
Mbylli shtigjet e urrejtjes se njeriut
Këndoj i lirë dhe të thuri hymne lavdie
Të shndërroj në lirinë time të fjalës
Sa e madhe je poezi
Sa tërë bukuritë e Kopshtit të Edenit
Asgjë nuk të ndërroj me të vërtetën kur ma thua
Më je bërë heroinë e luftërave të shpallura me demonët
Historia e jote poezi ks dhembje, por krenare më ty
Plotë plagët atdheu dhe çdo çast je shërimi i saj
Mezi pres mbrëmjet të flasim së bashku me perënditë.
LUFTËTAR
Emër i praruar më ar
(Gjeneral Semit dhe të gjithë luftëtarëve të lirisë)
E di nëse duhet kalue një jetë ferri
Për të jetuar afër portës se kopshtit të Edenit
Peng i fjalës mbeta në pritje kur yjet zbresin tokës sime
Çfarë do më sjellin ëndërrat venedikiane
Çdo çast të jetës pres lajme nga frontet e betejave që shekujt s´i ndalojnë
Si ta provoj jetën nëse atdheu m’i ka marr dashuritë e muzës sime
E kam provue të flas marrëzisht kur s’kam më lutje
Kur dhemb për dhemb ķacafytëm deri sa hënës i mungon drita e natës
Luftëtar të qofsha fal për çdo udhë që ma ndrite jetën
Tani eci pa frikë se fytyra ime do t’i ngjaj fytyrës sw lirisë
Ma ruaj shejtërinë e flamurit të ngritur betejave të lavdisë
Ngritu dhe pusho qiellit kryeneq
Mos u merr me stuhitë kur sjellin shi acarësh
Sa do e ndërroja kohën time më tërë botën çlirimtar
Nëse vetëm një ditë të isha luftëtar betejash
Eh, kështu më mirë do t’i ruaja dashuritë e thyera titanikiane
Dëshmitar i kam perënditë dhe zanat që flisnin dikur gjuhën e bac Ademit.
KAH PO SHKON SHQIPËRIA IME
Shumë herë vdekjet nuk na lanë të jetojmë të lirë
Nuk e di nëse jam ende në ëndërr
Si ta di a ka fund ëndrra ime
Njeri nga ne të dy duhet të derdh lot
Nuk besoj se është shkruar më kaq mëkat
Kur më se paku të duam Shqipëri
Edhe atëherë kur na rritë fëmijërinë
Më vjen të bërtas malit që nuk më flet
Dhe sa herë t´i protestoj vetes
Apo shuhen të gjallët e tu Shqipëri
Jo, lulet çdo vit po çelin trëndafila
Puthjet t´i kam drejtue mes përmes Tiranës
Udhën e Kombit e kemi dëshmitare të fitoreve
Ma shpejt tani bëhemi luftëtar të lirisë
Mos e kërkoni kurrë fajtorin
Ndoshta jam unë mëkatar i dashurive të humbura
Se ka pesë shekuj kur kemi harrue të dashurojmë
Shumë herë vdekjet nuk na lanë të jetojmë të lirë
Shqipëri dua çdo varg e fjalë të bukur të ju fal
Kurrë ëndrra ime s´dua t´i ngjaj asnjërës përrallë
Fuqinë sikur djajtë të mos na helmonin nëpër ëndërra
Më emrin tënd më lidh jeta dhe e vërteta
Cilit t´i them ngrite kokën lartësive të Ozonit
Ty Shqipëri apo ty shqiptar bir i Gjergjit
Shqipëri më merr një këngë me lahutën e lashtësisë
Ashtu siç dinin dikur zanat dhe shqipet e Malcisë.
VRASËSIT E FJALËS
Nuk dua të besoj kur më thonë
Ja vrasësit e fjalës
Syve të mi dua t’ju besoj
E di që nuk shihen vrasësit e fjalës
Vrasësi rri më mua dhe ty
Ai nuk di për zhdukjet
Është errësirë korbi e qytetit tim
Ju duhet i gjallë perandorëve ditën
Kanë frikë të burgosurit
I kam besue fjalës si gjuhës hyjnore
Nuk ka fuqi askush që e vret
Këtë zonjë qiellore
Paskna qenë gabim
Pse kam besue në liri
S’kam mendue Të vritet fjala
As unë e ti
Ç’heronj t’ju themi
Vrasësëve të fjalës
T’i lemë se vijnë
Nga ëndrrat e përrallës
E vërteta nuk është ëndërr
As përrallë
Diçka kur ma shohin sytë
Mjerisht është e gjallë.
TITANIK
Përse o det nuk përmbyse njërin nga demonët
Nëse veç e deshe vrasjen e dashurive të para
Çfarë ëndrrash i mbyte ende pa lindur dielli i lirisë
Kur luftëtarët ishin betejave për jetë a vdekje
Titanik ,emri im i përjetshëm i fjalës se shejtë
Ku ëndrra më nuk është as ëndërr e lirë
Kur loti u vra m´u në mes syve të bukur të Eves
Më mirë vrit o det perandorët
Kur heshtjen e kanë vrasje
Se lumturinë e mbyte
Sw bashu me simfonitë e Betovenit
Tani është bërë vonë t’i rikthehesh buzëqeshjeve
Çdo gjë të shejtë vrave për fjalët e demonëve
Kur hap pas hapi të vijnë pranë
Si qelbësirat e të pa emërve
Kurrë më mos u kthe në emrin e bukur që kishe
Në buzëqeshjet që vetëm unë dhe dielli i dinim
Nuk e kemi mendue kurrë këtë ditë
Kur me diellin shndërrohemi në armik.
PRAPË ITAKA
Kohën homeriane më duhej ta gjej
Edhe nëse e paguaj me çmim të jetës
Mjaft jetova në kohë të pakohë
Nuk kishte vërbëri as jeta dhe sytë e tij homerian
Me ç´gjuhë t´i flas botës prapë për Itakën
Shtatë pash nën dheun pellazg jetojnë legjendat
Edhe para Krishti jetohej me bukuritë e Tanagrës
Nuk është Itaka vetëm ëndrra ime në jetë
Gjuha e Zotit dhe feja e Kastriotit më falën dritën
Shekujt e dreqit ç´ma këputën rritën
Kurrë nuk mallkova edhe pse ma vranë të vërtetën
Pafajësinë time ma kthyen në mallkim e mjerim
Edhe me zotnat humba rrugën e takimit sy me sy.
MBRETI I FJALËS
Tër jeta më është ëndërr
Si ta vëjë kurorën mbretërore
mbi kokë
Ta ruaj fjalën e shejtë shqipe
Si dikur gjysh e stërgjysh
Duke ecur tehut të shpatës
se Gjergjit
Fjalën e shejtë e kam kujtim
Nga ti Doruntina
Vetëm atëherë jemi miq me fjalën
Unë e atdheu
Fjalën e ruaj për lutje shiu
Kur trëndafilat kanë etje
Pa aromën e tyre
Sytë e ballit nuk shohin dritë
Me fjalën për pak dritë dielli
Dua të ndaj çdo dhembje Doruntina
Secilën plagë ta ruajmë nga demonët
Borxh të kam fjalë
Të mbaj pranë diellit
Flakë të bëhemi të tre
Unë, ti dhe fjala.
NDALO ÇMENDURITË E EVËS
Kur çmenduritë e Evës i mungojnë jetës
Më ndalo nëse krijoj varg dielli
Ah, botën e krijuen mëkatet e Adamit
Marrëzitë e saj çdo çast më bëjnë të krisur
Krenarinë e ndamë në dysh dhembjesh
Atëherë kur jeta na u bë plagë betejash
Kur luftonim vetëm për sot pa kohët tjera
Të nesërmën kurrë nuk e kisha në mendje
Shekujt më ndaluan të udhëtoja si kalorës venedikian
Sa më dhemb që linda në kohë demonësh
Një jetë qenqe po e bëj sikur të isha prapë refugjat
Tani duhet ikur për të mos ju pa fytyrat prej tradhtarësh
Ç´tu desh Zoti im të krijosh këto fytyra të bardha
Kur në thellësi zemre kanë katran të zi
Mbahen si ushtarë të djallit këta langoj të ri
Botën e sfidojnë me të palarat e pallavrave të tij
Ec e mos ndalo çmendurinë e djajëve të dashuruar
Kur toka dhe bota më s´do të rrinë pa sytë e Evës
Nëse fundin e betejave e shohim si fund të mëkatit
Ngritni dolli të dehurish se edhe fjala më është dehur.
NË Ç´FJALË MË RRI DIELLI
– Nuk vdes fjala për pa vdekur secili tradhtar i tokës dhe qiellit-
Me ngohtësinë e diellit e kalova ditën sot
Në ëndrrën për një jetë pa ëndërra
Sa herë i shndërruar në luftëtar të fjalës
T´i mbetem besnik emrit të saj të shejtë
Nuk është fjala mish për ta ngrënë hijenat
Por një gur që bën mur deri tek Rozafafa
Kur gjysh e stërgjysh u murosëm për të jetue me diellin
Dhe sot vallë e ruan ende dikush Kalanë e fjalës
Cili vdiq si luftëtar i fjalës se shejtë
Cili mbeti vrasësi më i zi i shejtërisë se saj
Që mbyet një shekull dhe shuan një ëndërr
Nuk çanë kokën a jeton apo vdes fjala
Dymijë vjet bëra udhë për të dielli
Secilën kohë isha bashkë me fjalën
Për pak u zumë me djajtë dhe ca korba nate
Ndaluam stuhitë që i kishin krijue tokës
Nuk vdes fjala për pa vdekur secili tradhtar i tokës
Atëherë luftëtarët do t´i numërojnë betejat e fituara
Çdo ditë rri agut duke rujtur me gjelozi daljen e dritës
E di fjala e flaka e diellit më falin jetë edhe përtej saj.
LOJË SHAHU
Çfarë i kërkuan mbretëreshës Teutë në lojën e shahut
Të shndërrohet në heroinë të betejave për tokën e shejtë
E kam vështirë të luaj pa ushtarë të saj nëpër metropolet evropiane
Nuk fitohen betejat vetëm me fronin e mbretit
Gjashtëmbëdhjetë shekuj para Krishti ka fillue loja ime
Në mbretërinë pellazge të Tanagrës të gjithë flisnin shqip
E lexova Homerin kur shëtiste i lirë në dritën e fenerit rrugëve të Athinës
Me flakën e dritës pellazge shënoj Iliadën dhe Odiseon
Tragjedi shekspiriane po luhen edhe sot në tavolinën e lojës se shahut
Ma kërkojnë që toka ime prapë të mbetët edhe pa Zotin tim
Sepse ne që nuk kemi mbret nuk i dimë rregullat e lojës se shahut
Tradhtitë e zunë ngushtë fisnin tim dhe të Gjergjit
E di që jemi të vonuar në beteja edhe në lojën e shahut
Këmbëkryq e kemi kalue kohën pa pasur guxim të jemi arti vetë
Kështu as Zoti nuk na ka dashur sepse ai e do vetëm të guximshmin
Ende jetës si duket i falemi ëndrrat që vrasin të bukurën e detit
Kur do ta zëmë kohën e lojës se betejave për dritën e diellit
Nëse piktorët ende pikturojnë fytyrat korbiane
Si do të na fal atdheu kur rapsodet këndojnë tradhtitë
Nëpër legjenda nuk jetohet i lirë pa fitorët e lojës se shahut.
LARG DIELLIT
Përse kaq larg është udha për të ti o diell
Përse mendimet më janë rënduar që në mëngjes
Kur flaka e jote u bë dritë për emrin tim të shejtë
Ç´farë faji kanë ditët e mia kur stuhitë të mbuluan
Apo nuk dita të bëhem një donzhuan Romeonian
Ta kthej Vendikun në ëndrrën për dashuritë përrallore
Nuk ka asnjë fuqi korbiane që më zhdukë nga jeta e lirë
Është besa dhe fjala e shejtë kur zotnat ma lanë kujtim
E di që bota mendon që kurrë s´do takoj dritën e diellit
Si ma thot shpirti, sa afër jam drejt rrugës për të ti
Fjalët e bukura dhe buzëqeshja e jote m´i ndanë orët
Për të përqafue aq fort sa valët e detit të ngritën në stuhi
Atëherë asnjë trëndafil më nuk mbetët i etur tokë se tharë
Nëse unë mbes pa fjalë s`jam fajtor pse u deha
Kurrë më nuk dua të rri larg teje për asnjë çmim të jetës
Jetoj e vdes për diellin për aq kohë sa ti më fal ngrohtësi
Sot dua të fluturoj për t´i zënë fluturat para se të zhduken
T´i emëroj në hyjni, n`flakë dielli, n`shejtëri jete, n`ëndërr për t´u ngritur mbi ozon
Krejt kjo jetë edhe nëse kurrë nuk ia fitova dashurinë diellit më është hyjnore
Fytyrën e kam si lumi i Cemit pa asnjë njollë tradhtie që dallohëm nga demonët
Kjo më jep jetë, më jep emrin e pastër Agim dhe të ngritëm ndoshta edhe mbi Olimp.
Ç´ KËNGË I FALA DIELLIT
(Dedikim Diellit)
E kam përjetue ferrin e shekujve mbi supe
Por kurrë nuk harrova t´i ujiti lulet
Që i falnin aromë jetës sime
Njëqind këngë ia fala diellit
Për ta bërë emrin tënd legjendë
Shpirtin e riktheva në kujtimet tua
Atëherë kur deti ishte valë piktoresh
Mezi arrita të jetoj deri këtu pa frymë lulesh
U mbajta fal buzëqeshjes se syve të fluturave
Të vetmet trëndafila që ishin jeta ime e shejtë
Nuk e kam mendue se lulet më lexojnë pikëllimin
Në dhembje bëhen vetë arti i fjalës se bukur
Nuk di a mund të gjej shërimin e plagëve pa shërim
Cili do isha nëse do të pikturoja fytyrën e buzëqeshur
Ndoshta do ia kaloje Mona Lizës se fshehur
Ti që e di se zhdukja e jote krijon tragjeditë e Shekspirit
Edhe unë e di që bëj shumë zhurmë për asgjë
Do më thoshnin Hemingueji, Lasgushi e Serembe
Të vërtetën askush deri më tani nuk e ka gjetur
Një yll sonte ka ndriçue mbrëmjen time fatlume
Për besë ju besoj yjeve vetëm atëherë kur më ngrohin
Me ngrohtësi dielli matet shpirti i vargut të lirë
Të fytyrës të asaj që krijon vargje të jetës sime.
SI TA AKUZOJ ZOTIN
Dua ta akuzoj Zotin për mëkatet e njeriut
Për mëkatet e Zotit cilin njeri duhet fajësue
E them pa frikë se betejat e gjyshërve nuk kanë humbës
Fitoret janë lulet kur i vëjmë përvjetorëve të pavdekësisë
E kam mendue se më mirë të jem unë mëkatar i akuzimit
Nëse Zotin tim e kam dashur më shumë se veten
Përse tokën time ma ndajti në dysh dhembjesh
Përse plagët e shekujve m´i la të kullojnë deri me sot
Kam për të thënë edhe për demonët që më sillën vërdallë
Dua të akuzoj Zotin për ca fytyra tradhtarësh
Që kanë krijue foletë nëpër ahengjet e djajëve
Mbushin gota e kupa errësirave korbiane e puthin çupa
Si të most të akuzoj Zoti im kur e them të vërtetën
Krijove perandorë kur isha vetë ferri pa dritë dielli
Kur më prangosën demonët që ti ju fale jetë për t`i gëzue
Qofshim njeri nga ne të mallkuar apo unë pse nuk dita me protestue.
Marrë ng vëllimi ,, DIALOG ME VETVETEN’’,që së shpejti e sheh dritën dhe do jetë dhuratë për lexuesit e mrekullueshëm.
Komentet