Ka vallë një krua zemra jote e vogël,

Ku lule të druajtura lëshojnë gonxhe,

Dhe zogj të trembur zbresin për të pirë,

Dhe hijet pa masë drithërohen?

Dhe askush nuk e di këtë rrjedhë,

Nuk di që ndonjë krua të jetë aty;

Dhe prapë hurba jote e vogël e jetës

Shterohet duke u pirë përditë.

Atëherë shiko për një krua të vogël në mars,

Kur lumenjtë të vërshojnë,

Dhe kur bora të vërtitet furishëm nga kodrat,

Dhe urat shpesh i mbikalojnë.

Dhe vonë, në gusht ndoshta,

Kur livadhet thahen në vapë,

Ruaje të paktën këtë krua të vogël të jetës

Për ndonjë mesditë zhuritëse të thatë!