VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

JETA, DASHURIA DHE VDEKJA NЁ FAQET E NJЁ LIBRI – Nga EUGJEN MERLIKA

February 24, 2018

(Mbresa e pёrsiatje rreth vёllimit “Letra grues seme tё vdekun” tё GJOVALIN GJADRIT)

 

“Lumturia ёshtё gjumi i dashurisё ; dhimbja ёshtё zgjimi”

M.me BASTA (1770 – 1836), shkrimtare franceze

Kohёt e fundit shtёpia botuese “Onufri” ua dha lexuesve njё botim, me tё vёrtetё dinjitoz, tё njё libri sa origjinal pёr nga pёrmbajtja, po aq tё pёrsosur nga stili i tё shkruarit. Ai titullohet “Letra grues seme tё vdekun”. Autori nuk ёshtё njё shkrimtar profesionist, por njёri ndёr njerёzit mё tё nderuar tё shkencёs shqiptare, njёri ndёr ingjinjerёt mё tё talentuar qё lindёn nё truallin e Shqipёrisё, i ndjeri Gjovalin Gjadri. E veçanta e kёtij libri , veç faktit se pёrbёn njё bisedё tё pёrfytyruar nёpёrmjet letrash, tё njё çifti tё ri shqiptar tё viteve 30, sa joshёs e i rrallё nё vlerat e tij njerёzore, aq i pafat nё fundin tepёr tё parakohshёm tё ndarjes nga jeta tokёsore tё gruas sё re, ёshtё njё shqipёrim, mbasi origjinali ka qenё shkruar nё gjermanisht e botuar nga shtypshkronja Gutenberg nё majin e vitit 1943.

Ёshtё meritё e spikatur e prof. Ardian Ndrecёs, qё me njё pёrkushtim sa tё ngrohtё njerёzor aq edhe shkencor, ka larguar pluhurin e kohёs dhe tё harresёs nga ai margaritar i rrallё i letrave shqiptare, duke i a rikthyer lexuesve nё njё shqipёrim qё, pa pikё dyshimi, mendoj se hyn nё fondin e artё tё llojit nё letёrsinё tonё.

Lexuesi i pёrciptё mund t’a veshё nё fillim me njё tis dyshimi e mosbesimi idenё se dy shqiptarё tё shkolluar tё viteve tridhjetё duhej tё bisedonin me njёri tjetrin nё njё gjuhё tё huaj, por kur tё mёsojnё se Leonidi dhe Mirejla, personazhet e veprёs, kishin kryer edhe shkollat e mesme e universitetin nё Austri, por kishin ndёrtuar folenё e tyre tё pёrbashkёt nё njё fshat tё Tiranёs, do tё bashkёndajё dhimbjen e tragjedisё sё tyre e do tё ndihet krenar qё i pёrket njё populli qё ka nxjerrё nga gjiri i tij tё tillё njerёz.

Letra e parё, me katёr faqet e saj, ёshtё njё shpalosje e saktё dhe e pёrmbledhur e gjithё tragjedisё, e cila ёshtё strumbullari rreth tё cilit ftillohen mendimet, ndjenjat, ndiesitё qё pёrshkruhen nё letrat e tjera. Do tё mjaftonte vetёm ajo letёr pёr tё dhёnё tё plota pёrmasat e rrёnojёs, nё tё cilёn ёshtё kthyer jeta e njё njeriu mbas goditjes shkatёrruese tё vdekjes sё gruas sё adhuruar. Ajo fillon me njё datё tё thjeshtё : 3 shtator 1941. Ajo datё nё krye tё letrёs mё solli ndёrmёnd njё kёngё shumё tё bukur tё njё kompozitori amerikan, Bobi Darling, me titull : “Kthehu nё shtator”, tё dёgjuar disa dhjetra vite mё parё. Ashtu si letra e parё e librit dhe ajo kёngё kishte nё thelbin e saj dy nga idetё mё tё pёrjetёshme e nё kundёshti me njёra tjetrёn, dashurinё dhe vdekjen.

Rrjeshtat e parё zbulojnё nё gjithё kobin e saj tragjedinё dhe e zhysin lexuesin menjёherё nё atё mjedis dhimbjeje e cfilitjeje shpirtёrore nё tё cilin pёrpёlitet shkruesi i tyre :

“E dashuna jeme ! Sot me 3 shtator janё mbushё shtatё vjetё qysh se jemi martue e ti nuk jeton ma. Ti ke vdekё e votra jonё asht shqimё, nuk kemi me zanё vend bashkё rreth saj pёr me u ngrohё, nuk kemi me u ulё bashkё nё tryezё pёr me hangёr, e s’kemi me kremtue ma pёrvjetorin e martesёs sonё. Un s’kam me puthё ma duert tueja tё dashuna, me vdekjen tande kam bjerrё çdo gja tё mirё dhe tё bukur…..”(faqe 27)

Mjaftojnё vetёm kёta pak rradhё pёr tё pёrcjellё nё gjithё shtrirjen dhe thellёsitё e tyre, pasojat e njё tragjedije qё ka goditur pa mёshirё jetёt e dy njerёzve qё ishin lidhur ndёrmjet vetit me magjinё e dashurisё sё parё qё i ngjante “njё bime tё pranverёs qё pёreronte çdo gjё me shpresёn e saj, madje dhe gёrmadhёn nё tё cilёn ishte kacavjerrё”, nёse mё lejohet tё huazoj kёtё fjali tё Flaubert-it. Shtatё vite bashkёjetese nё krahёt e njё dashurie sublime, tё aftё pёr tё kapёcyer pengesa tё pa marrura me mёnd, janё shtrati i ngrohtё nё tё cilin janё pёrkundur jo vetёm regёtimat e zemrave dhe drithёrimat e trupave, por edhe ёndёrrat, shpresat, projektet e s’ardhmes. Ajo dashuri shёmbёllente me njё lis tё lartё e tё gjelbёruar qё shikonte qiellin e nё tё cilin zogjtё ndёrtonin foletё. Papritmas sёmundja e pashёrueshme e Mirejlёs e goditi atё si njё rrufe, duke ngjitur nё qiell shpirtin e pastёr si ujёt e burimit tё nёnёs 27 vjeçare, por duke zhytur nё dёshpёrimin asgjёsues zemrёn e mёndjen e Leonidit.

Si lisi mbas gjuajtjes sё rrufesё Leonidi ёshtё tjetёrsuar. Zhuritja e brёndёshme shpirtёrore pёrcakton tё tjera masa tё gjykimit mbi botёn qё e rrethon, nga e cila nuk pret mё asgjё, sepse dёshpёrimi ka marrё formёn e njё zemёrate qё nuk kursen asnjё nga elementёt me tё cilёt ka qenё e lidhur jeta e gruas sё adhuruar, sidomos nё muajt e fundit qё kur u shfaqёn shenjat e para tё sёmundjes qё e pёrpiu. Kёtu zё fill proçesi i brёndshёm i gjykimit tё gjithshkaje, edhe tё vetё qenёsisё pёr tё cilёn tashmё e ka humbur interesin. Jeta pёr tё ka qenё sinonim i dashurisё sё Mirejlёs, se nё tё ai ka gjetur gruan ideale, vajzёn e cilёsive tё rralla, bijёn fisnike tё njё shtёpie tё madhe, tё pavarur nё mendime, me njё personalitet tё jashtzakonshёm tё formuar nё shkollat mё tё mira tё Vjenёs sё qytetёruar, bijёn e dhёmshur qё vuan nё heshtje ndarjen nga prindёt, por qё nuk nguron tё thyejё normat e njё morali qё bie ndesh me ndjenjat dhe konceptet e saj themelore tё krijimit tё familjes, tepёr tё guximёshme e bashkёkohore pёr Shqipёrinё e viteve tridhjetё, nё tё cilёn mendёsia lindore e trashёguar nga pushtimi i gjatё osman isht ende shumё e fuqishme.

“Ti ke shkapёrcye nji humnerё pesёqindvjeçare e tue ba ketё ke dalё nё krah tё nji tradite ma tё vjetёr, historikisht ma tё epёrme” (faqe 120) shkruan Leonidi nё letrёn e tij tё fundit. Ёshtё dёshmi e vlerёsimit moral dhe intelektual, por edhe qytetar tё baskёshortes, e stimёs sё tij, njё tjetёr element themelor nё qёndrueshmёrinё dhe jetёgjatёsinё e njё ndjenje tё fuqishme mes dy tё dashuruarish. Dashuria e tyre nuk ka nё themel vetёm hijeshitё e fytyrave e tё trupave, qё bёjnё tё shkёndijohen zemrat me shikimin e parё, por mbi tё gjitha respektin e ndёrsjelltё pёr cilёsitё e virtutet e njёri tjetrit. “Ti m’a ke mbushё jetёn plot, un isha shumё krenar pёr ty…” (faqe 28) shprehet me çiltёrsi Leonidi.

Tani qё Mirejla nuk ёshtё mё dhe ajo botё e tij vetiake, me tё gjithё pёrbёrёsit e saj zotёrues qё pёrcaktonin lumturinё, ajo ёndёrr e ndёrprerё papritmas, shkallmohen me pasojat e pёrfytyrueshme nё gjёndjen e tij shpirtёrore. Tani, pёr njё trill tё fatit, ai afrohet me armiken qё i ka rrёmbyer stolinё e vetme tё jetёs sё tij, me vdekjen, tek e cila shpreson tё rigjejё lumturinё e humbur, nёpёrmjet takimit nё pёrjetёsi me tё dashurёn e zemrёs. Problem i lashtё sa bota, tё cilin ingjinjeri i ri e pёrballon me qetёsinё stoike tё shkencёtarit qё i bёn llogaritё me veten, nё vetminё e honit tё llahtarshёm qё ka brёnda : “Due me vdekё e me u varrosё sё bashkut me ty. Kur tё vijё vjeshta, tragjedia e dashunisё sonё do tё gjejё plotninё e saj. Atёherё due me u prehё nёn dhe me ty e s’bashkut me festue pёrvjetorin e tetё tё martesёs sonё. Ky asht synimi i jem, nuk lakmoj tjetёr tashma.” (faqe 30)

            Ky duket se ёshtё vendimi qё, nё çastin e marrjes, nuk mban parasysh dy faktorё tё tjerё qё lidhen me jetёn e tij, qoftё edhe me gёrmadhёn nё tё cilёn ёshtё kthyer, Zotin dhe fёmijёn. Ideja e Zotit ёshtё e pranishme nё dёshirёn e Mirejlёs, edhe se myslimane, pёr tё festuar Krishtlindjen, ardhjen nё Tokё tё fёmijёs hyjnore, ashtu si ka bёrё nё vitet e studimeve tё saj nё Austri. Por marrёdhёniet e autorit me Zotin, si nё shumicёn e pёrvojave njerёzore i nёnshtrohen luhatjeve, madje edhe njё farё largimi, kur ne nuk jemi nё gjёndje tё kuptojmё thelbin e mesazhit tё tij, por e kushtёzojmё atё me kёrkesat e pёrditёshme tё jetёs sonё. Bёhet akoma mё e vёshtirё ajo bashkёlidhje kur vihemi pёrballё fatkeqёsish tё mёdha qё na ndajnё nga njerёzit tanё tё dashur.

“Sa ma i madh asht dёshpёrimi i jem aq ma fort dyshoj nё ekzistencёn e tij, pse nё fund tё fundit besimin tek Zoti ia atribuoj thjesht nji cilёsisё sё ulёt tё njeriut, frikёs sё tij.” (faqe 59-60) Ёshtё shprehje e njё mungese tё thellё tё besimit, tё tillё qё pranon edhe dhimbjen njerёzore, edhe flijimin edhe mundimet nё kёtё jetё, mbasi jemi nё njё provё tё vazhdueshme me tё cilёn çdo ditё duhet tё pёrballemi. Kёtu personazhi i afrohet mosbesimit, madje me arsyen e tij tё mjegulluar cek ateizmin, sepse nuk ka forcёn tё futet nё misterin e Hyjnisё, mbasi pranon ai :”Bota pёr mue asht rroposё. Me ty kam humbё çdo mbёshtetje qendёr ekuilibri.” (faqe 60)

Nё dalldinё e mendimeve qё kanё pushtuar trurin e tij tё stёrlodhur nga pёrsiatjet mbi marrёzinё e fatit qё i mohon praninё e njeriut mё tё dashur, Leonidi nuk gjen tjetёr rrugё pёr tё ruajtur lidhjen e pёr tё ushqyer shpresёn e njё ribashkimi me gruan qё, pёr nji vullnet epror, e braktisi nё vetminё e tij me njё fёmijё tre vjeçe. Ёshtё pikёrisht ai fёmijё dora e Zotit, qё u fal bashkёshortёve, para katastrofёs sё tyre, krijesёn qё lidh e pёrjetёson dashurinё e tyre. Por n’ata çaste Leonidi nuk e pёrcepton atё mrekulli, ёshtё rrёmbyer i gjithi nga dёshira pёr tё ripasur gruan e tij e, rёndom mendon si njeri i zakonshёm, nё thjeshtёsinё e tij, se kjo dёshirё mund tё sendёrtohet vetёm me vdekjen e tij. Por Zoti ёshtё pranё tij edhё nё kёta çaste tepёr tё dhimbёshme i shfaqet nё mendimet e tij tё trazuara : “Un s’due me tё humbё ty dhe prej dashunisё pёr ty mundohem me kёrkue nji shteg pёr me gjetё Zotin.” (faqe 62)

Shtegun pёr tek Zoti i a tregon vetё Mirejla duke i kujtuar bredhin e Krishtlindjeve qё n’atё vit nuk mundi tё stolisej nё shtёpinё e tyre. Nё qerthullin e ndёrlikuar tё cfilitjeve shpirtёrore qё i mpakin arsyen dhe vullnetin, depёrton drita e Zotit edhe se luhatja psiko emocionale, pasojё e mungesёs sё njё besimi tё thellё, vazhdon gjatё gjithё rrёfimit tё tij tek e dashura e vdekur, ajo dritё ndalon njё vendim fatal kundrejt vetes, qё do t’a bёnte tё pashpresё t’ardhmen e tij se do t’a ngarkonte me mёkatin e vetёvrasjes e tё braktisjes sё fёmijёs, gjё qё do tё asgjёsonte çdo shpresё pёr t’u ritakuar me tё zgjedhurёn e zemrёs nё njё tjetёr jetё. Fёmija ёshtё spiranca e shpёtimit, krijesa e gjallё qё i kujton çdo ditё bashkёshorten, me ngjajshmёrinё e tipareve tё pёrcjellura tek djali. Kaq e madhe ёshtё amullia e ideve nё tё cilёn e ka zhytur dёshpёrimi, sa qё Leonidi pohon se : “Nё idhnimin tem kam lanё mbas doret djalin dhe edukimin e tij. Qysh tash s’e due as gjysmёn e asaj qё e doja ma parё. Ai e ka humbё babёn e vet pёr sё gjallit. Kur ndonjiherё lёviz tek un nji ndjenjё atnore dhe nji shenj ngushёllimi ban me u ndie, kjo zgjat pёr nji çast e dashun ! Sa hap e mbyll sytё shkon si vetima dhe un fundosem rishtas nё terrin tem tё pangushullueshёm.” (faqe 63)

Ёshtё njё pjesё e rrёfimit tё Leonidit pёrpara Mirejlёs sё tij. Ёshtё pjesa mё e dhimbёshme, mё dramatike e rrёfimit tё tij, i cili bёn tё dridhet nga dhimbja edhe shpirtin e sё dashurёs, qё nga lartёsia e qiellit shoqёron çdo ditё djalin e saj. Me siguri, nёpёrmjet rrugёve tё panjohura i pёrcjell tё dashurit njё qortim, sepse tashmё jeta e djalit kёrkon zotimin e plotё tё babait nё drejtim tё saj. Para kёsaj domosdoshmёrie edhe dёshpёrimi asgjёsues duhet tё bjerё nё plan tё dytё. Ёshtё ligji i parё i Kodit tё Krijimit me vlerat e tij universale qё detyron atё qёndrim, sepse rritja e fёmijёs qё bart gjakun e nёnёs duhet tё bёhet pёrparёsi e interesave jetёsore tё babait i cili, me humbjen e gruas, ka detyrimin moral e ligjor tё vazhdojё jetёn nёpёrmjet  kujdesit pёr fёmijёn qё mbetet e vetmja vazhdimёsi e ёndrrёs sё zhuritur nga rrufeja, mbasi ёshtё fruti i prekshёm i asaj ёndrre.

Leonidi i pllakosur nga dёshpёrimi vazhdon jetёn pёr inerci, por fёmija bёhet me kohё thelbi i saj, qёllimi madhor qё e mban tё lidhur me kujtimet e dhimbёshme por edhe me ёndrrёn e shpresёs se djali njё ditё do tё ketё familjen e tij, duke ripёrtёrirё jetёn familjare tё prindёrve tё tij, njё lloj ringjallje tokёsore, prelud i ribashkimit nё parajsёn qiellore.

Arrin njё çast nё kalvarin e dhimbjeve shpirtёrore t’autorit, nё tё cilin duket se ai po futet nё hullinё e vazhdimёsisё sё jetёs, kur dёshpёrimi i le vendin njё analize tё ftohtё. Duket se ai del nga vetvetja, nga gjёma e tij, e vesh petkun e qytetarit e intelektualit qё priret nga gjykimi i Vendit tё vet, i historisё sё tij, i vendimeve tё popullit tё tij ndёr shekuj. Nё kёtё shqyrtim tё problemeve tё mёdha historike tё popullit tё tij ai mundohet tё inkuadrojё edhe tragjedinё e jetёs sё tij, duke u munduar tё gjejё njё lidhje shkak pasojё nё ndryshimin e besimeve fetare ndёrmjet tij dhe Mirejlёs, qё pёrcakton edhe qёndrimin e familjes sё saj myslimane kundrejt vendimit tё saj pёr t’u martuar me njё katolik. Madje nё kёtё kuadёr gjen vend edhe pushtimi italian i Shqipёrisё, krejtёsisht i dёnueshёm mbasi asgjёson lirinё e popullit tё tyre, por edhe ka si pasojё njё vendim sa tё padrejtё aq dhe tё paligjёsueshёm, atё tё marrjes sё shtёpisё sё tyre nga autoritetet pushtuese.

“Ti e kupton se un, nё dhimbjen teme, e kёrkoj shkakun e vuejtjes sonё mbrapa nё shekuj, e ti e rrokё me mend se un jam i mendimit qi lumtunia e jonё nuk do tё ishte shkatrrue nёse popullit tonё nuk do t’i mungonte nji bazё e njejtё shpirtnore….”(faqe 120) Veshja e fatkeqёsisё sё tij familjare faktorit fetar, nёpёrmjet qёndrimit pedant tё familjes, edhe se ka nё tё elemente vёrtetёsie, nuk mё duket plotёsisht i ligjёsuar. Nёse sёmundja e mallkuar do tё ishte shfaqur disa vite mё vonё, kur shkenca kishte zbuluar antibiotikёt, tragjedia do tё ishte shmangur dhe jeta e çiftit do tё kishte vazhduar si ajo e tё gjithё tё tjerёve qё u pёrballuan mё vonё me traumёn komuniste. Ndoshta nё atё drejtim nuk do tё kishte pasur pasoja tё rёnda, sepse ingjinjeri i talentuar gjeti edhe nё regjimin komunist, nё sajё tё punёs sё tij tё vyer, njё jetё normale. Sidoqoftё revolta e autorit kundrejt dukurisё sё ndikimit tё ndryshimit fetar nё krijimin e familjeve shqiptare, duke shkaktuar shumё drama nё shoqёrinё e shekullit tё shkuar, ёshtё pozitive dhe plotёsisht e ligjёsuar, edhe se pёrfundimet e tij mbi rolin e bejlerёve nё historinё e Vendit tё tij mё duken tё tepruara e tё papёrgjithёsueshme.

Megjithatё lexuesi i vёmendshёm, edhe se mund tё mos jetё i njё mёndjeje me autorin nё disa prej pёrfundimeve tё tij, duhet tё njёjtёsohet me dramёn e tmerrshme qё jeton personazhi, nё tё cilёn mёndja nuk mund tё jetё gjithmonё tёrёsisht e kthjelltё. Por ai nuk mund tё mos mrekullohet pёr fuqinё e qёndrueshmёrinё morale tё tij, qё e mbyll bisedёn e pёrfytyrueshme me gjysmёn tjetёr tё zemrёs me njё premtim, jo tё zakonshёm pёr shumicёn e burrave :

“….. tё kam premtue dashuni dhe tё jam betue me t’ndejt besnik. S’due me e hangёr fjalёn. Due me ju bindё dashunisё dhe karakterit tem. Tё vdekunit duen qetёsi dhe paqё. S’due me ua prishё qetёsinё e s’due me e shqetsue paqen tande. Due me e shkue jetёn ndershmёnisht, tue dashunue tё bukurёn dhe tue dashtё tё mirёn.

            Due me tё nderue tue mbajt zi. Due me tё qa me zemёr tё pastёr, pse lotёt e mij kanё me u terё vetёm kur tё shtrihem nё vorr afёr teje.” (faqe 124)

            Ka diçka sipёrnjerёzore nё kёtё premtim, nuk ёshtё retorika e zakonshme e shprehjes sё njё dashurie tё madhe tё goditur nga vdekja e papritur, ёshtё njё njimendёsim me vlerat madhore hyjnore e njerёzore. Ёshtё ngadhnjimi i jetёs mbi vdekjen, i sё mirёs mbi tё keqen, i detyrёs sё bashkёshortit e prindit mbi çfarёdo egoizmi e individualizmi.

Aq mё shumё merr pёrmasa madhёshtore ky premtim, kur dihet se u vu nё jetё gjatё viteve tё gjata, nё tё cilёt autori jetoi me dhimbjen nё zemёr, por me shpirtin tё qetё, me vullnetin e plotё pёr tё rritur djalin, duke e edukuar me parimet e tij e me dashurinё e nёnёs e, veç asaj, i dha Vendit tё tij ndihmesёn madhore nё profesionin e tij, nё pёrmasa t’admirueshme. Kur i ka ardhur çasti i fundit, nё bilancin e vetvetes ka qenё nё paqe, sepse nё ballafaqimin me Zotin e me tё dashurёn ёshtё paraqitur si prind, bashkёshort, qytetar e njeri shёmbullor.

Kam bindjen se pjesa tjetёr e jetёs, mbas vdekjes tokёsore tё tij, ёshtё njё lumturi e pafund, sё bashku me gruan e tij nё botёn e sё vёrtetёs, ku virtutet gjejnё shpёrblimin e tyre nёn dritёn dhe mirёsinё e pёrjetёshme tё Krijuesit tё gjithёsisё.

Si lexues, sё fundi, dua tё shpreh njё vlerёsim tё madh e tё sinqertё pёr prof. Ardian Ndrecёn, pёr punёn tejet cilёsore nё pёrkthimin e veprёs dhe njё falёnderim po aq tё sinqertё atij dhe shtёpisё botuese “Onufri” pёr ndihmesёn nё pasurimin shpirtёror tё shqiptarёve, nёpёrmjet botimit tё kёsaj perle tё rrallё tё traditёs sonё kulturore.    

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: , , ,

Komentet

Lajme të ngjashëm

Ndërron jetë në moshën 95-vjeçare, Charles Dumont, kompozitori i “Non, je ne regrette rien” të Edith Piafit

Kantautori dhe këngëtari Charles Dumont, i cili kompozoi këngën me famë botërore “Non, je ne regrette rien” (“Jo, nuk më vjen keq për asgjë”) – e kënduar nga Edith Piaf – ka vdekur në moshën 95-vjeçare.

Dumont – i cili gjithashtu bashkëpunoi me këngëtaren amerikane, Barbra Streisand dhe yllin francezo-italian të viteve 1960, Dalida – vdiq në shtëpi pas një sëmundjeje të gjatë.

Ministrja franceze e Kulturës Rachida Dati e quajti Dumont “një figurë madhështore franceze”.

Karriera e Dumont pësoi një transformim në fund të viteve 1960, kur ai e bindi këngëtaren e njohur Piaf të performonte një nga kompozimet e tij, pasi ishte refuzuar disa herë.

Dumont e shkroi “Non, je ne regrette rien” – e cila ringjalli karrierën e Piaf – në vitin 1956 në moshën 27 vjeçare.

“Non, je ne regrette rien” – që atëherë u bë një klasik i paharrueshëm i Piaf, e cila vdiq në 1963.

“Nëna ime më lindi, por Edith Piaf më solli në botë”, tha Dumont në një intervistë të vitit 2015.

“Pa të, nuk do të kisha bërë kurrë gjithçka që kam bërë, as si kompozitor dhe as si këngëtar”, shtoi ai.

Për Dumont, takimi me Piaf shënoi fillimin e një marrëdhënieje të frytshme pune – duke rezultuar në shkrimin e më shumë se 30 këngëve për të. bw

INTERVISTA- Nga takimi me Gorbaçovin te thashethemet se e kishte kompozuar CIA, lideri i grupit Scorpions: Historia e ‘Wind of Change’ filloi më 1988 në Leningrad

Në fund të intervistës, Klaus Meine madje pranon të fërshëllejë melodinë legjendare të “Wind of Change”. Ajo këngë e kompozuar në Moskë ka qenë himni i rënies së Murit për tridhjetë e pesë vjet. Dhe ishte një përforcuese aq e fuqishme e emocioneve të asaj vjeshte të mrekullueshme, saqë në një moment u përhap thashethemi se e kishte kompozuar…vetë CIA. Në këtë bisedë me Repubblica, lideri i grupit të lavdishëm gjerman Scorpions flet për atë lajm të rremë, por edhe se si lindi ajo këngë, pse teksti ndryshoi në vitin 2022 dhe cilat ishin momentet më prekëse me Mikhail Gorbaçovin.

Meine, si e përjetuat 9 Nëntorin 1989?
“Në muajt e mëparshëm në Gjermaninë Lindore ishte krijuar një presion i madh, ndër të tjera me demonstratat paqësore në Leipzig. Ne ndoqëm gjithçka, por fakti që situata mbeti e qetë, që nuk pati asnjë të shtënë, që tanket mbetën në kazermë, ishte një lehtësim i madh. Fakti që gjermanët, lindorë dhe perëndimor u mblodhën atë natë dhe kërcyen në Murin e Berlinit pa përplasje të dhunshme ishte thjesht i mrekullueshëm. Dhe në realitet kjo vetëm konfirmoi ndjenjën që kishim patur kur kishim luajtur në Moskë disa muaj më parë: “ndryshimi” ishte në ajër. Ishte një moment i madh historik”.

A e kishit ndjerë tashmë kur kompozuat “Wind of Change” në vitin 1989? Ishit në Moskë në atë kohë.
“Historia fillon një vit më parë, në 1988 në Leningrad, ne ishim një nga grupet e para të rock-ut perëndimor që patëm mundësinë të luanim koncerte në BRSS. Dhjetë koncertet tona në atë që sot është Shën Petersburgu ishin pararendëse për “Festivalin e Paqes në Moskë” të vitit të ardhshëm, me grupe të tjera ndërkombëtare. Kemi luajtur para mbi 100.000 fansave entuziastë, të ardhur nga i gjithë BRSS, por edhe nga RDGJ dhe vendet e Bllokut Lindor. Ishte si një Woodstock rus: një moment i mrekullueshëm. Kishim ndjesinë se dera e lirisë ishte hapur kanatë. E shkrova “Wind of Change” menjëherë pas koncerteve tona në Moskë, në shtator 1989″.

Dhe u bë himni i rënies së Murit. Si e shpjegoni?
Mendoj se lidhet me faktin që kënga nuk ka të bëjë me Berlinin apo rënien e Murit, por që shpreh atë moment kur liria dukej e mundur. Momenti i glasnostit dhe perestrojkës. Sepse fakti që ky festival në Moskë ishte i mundur është falë një njeriu: Mikhail Gorbaçovit. Dhe u përpoqa të shpreh këtë gjendje shpirtërore dhe momentet e emocioneve të mëdha që kishim përjetuar. Dhe kjo është arsyeja pse besoj se kjo këngë u bë edhe kënga e rënies së Murit dhe e përfundimit të Luftës së Ftohtë. Ishte kjo ndjenjë, kjo shpresë për paqe, për liri, që u materializua për një moment të shkurtër. Dhe është ende një himn për paqen: sidomos për brezat e rinj, që e këndojnë këtë këngë me gjithë zemër në koncertet tona. Edhe pse – dhe ndoshta pikërisht sepse – e ndryshova tekstin pas pushtimit të Ukrainës nga Rusia.

Ekzakt. Ju e ndryshuat fillimin e këngës në vitin 2022.
Po, fillimi thoshte “Ndiq Moskva deri në Parkun Gorki”. Por nuk ishte koha për romantizëm: bota kishte ndryshuar dhe teksti duhej ndryshuar. Unë u përpoqa ta përdor për të shprehur solidaritetin tim për dhe me Ukrainën. Dhe tani thotë kështu: “Dëgjo zemrën time: thotë ‘Ukrainë’, duke pritur që era të ndryshojë.

Në një moment qarkulloi lajmi se nuk keni qenë ju që e keni shkruar këngën, por CIA…
(Qesh) Po, e pabesueshme. Më telefonoi një gazetar nga Nju Jorku i cili donte të shkruante për “Wind of Change” dhe erdha personalisht për të bërë intervistën, m’u duk e pazakontë. Por kur më vonë më pyeti nëse kisha dëgjuar që CIA e kishte shkruar këtë këngë, shpërtheva në të qeshura. Dhe thashë: “Mirë, nëse do të ishte kështu, do të thoshte shumë për fuqinë e muzikës.” Por ne jetojmë në një epokë ku lajmet e rreme janë rend i ditës. Dhe për disa këto teori konspirative janë më magjepsëse se e vërteta.

Nëse nuk gabohem, ju ishit grupi i parë që u ftuat në Moskë nga Mikhail Gorbaçovi, edhe pas rënies së Murit. Çfarë kujtimesh keni nga ai?
Kam kujtime të shkëlqyera për Mikhail Gorbaçovin. Ai ka qenë gjithmonë shumë i dobishëm, shumë i afrueshëm. Ai ishte një njeri shumë, shumë karizmatik. Na ftoi në Kremlin në vitin 1991, disa ditë para se të ulej flamuri sovjetik mbi Kremlin dhe ne ishim pothuaj të ftuarit e fundit zyrtarë që ai priti në Kremlin. Ishte fantastike. I kujtova se kur ishim të rinj, në vitet 1960, dhe pamë Nikita Hrushovin duke përplasur këpucën në tryezën e OKB-së, i gjithë Perëndimi ishte i paralizuar nga tmerri. Gorbaçovi m’u përgjigj me dinakëri: “Dhe a nuk mendon se është rock’n’roll si ngjarje?

A ka anekdota të tjera të paharrueshme lidhur me “Erën e ndryshimit”?
Një herë luajtëm në Kinë dhe na kërkuan të përjashtonim këngë si “Blackout” ose “Dynamite”. U censuruam. Por çuditërisht na bënë të luanim “Wind of Change”. Pas koncertit e pyeta organizatorin: “Pse i censuruan këto këngë dhe na lejuan të luanim “Wind of Change”?” Ai u përgjigj: “Epo, sepse ata mendonin se “Wind of Change” ishte një këngë për motin. /La Repubblica – Bota.al/

1969- “Koncerti” i Rolling Stones që tronditi Murin e Berlinit, qindra të torturuar dhe burgosur prej një thashethemi

Një zë, një thashethem i lindur kushedi se ku, një lajm që kurrë nuk u konfirmua. Por mjaftoi për të bërë të dridhet për një ditë, regjimin e Gjermanisë Lindore. Dhe i kushtoi qindra të rinjve të shtypur prej diktaturës së Ulbrichtit, një pasdite me goditje, persekutime, madje edhe burg; ndokush mbeti brenda për plot dy vite dhe më pas u dëbua nga vendi. Që atëherë, është e vështirë të thuhet që muzika nuk lëviz malet: një koncert i grupit britanik Rolling Stones, që në vitin 1969 shqetësoi tmerrësisht shumë RDGJ-në, dhe që nuk u mbajt kurrë. Por që i ka dha një goditje të parë Murit.

Në ditën kur Rolling Stones kanë lajmëruar koncertin e tyre në Kubë, Berlini kujton një copëz historie. Në fundin e verës së vitit 1969, në prag të festimeve pompoze mbi 20-vjetorin e Gjermanisë lindore që do të mbaheshin në 7 tetor, njerëzit e Ulbrichtit po përgatiten për marshimet e zakonshme ushtarake, si dhe fjalimet triumfantë dhe gënjeshtarë. Por një zë përhapet me shpejtësinë e dritës mes të rinjve të Berlinit lindor. Ditën e përvjetorit, Rolling Stonez do të zhvillonin një koncert pranë Murit, në anën perëndimore, por në çatinë e ndërtesës së Axel Spinger – botuesi i “Bild”. Këngët e grupit më të famshëm rrok në botë do të dëgjohen disa kilometra përtej Murit, atje ku muzika pop perëndimore është e ndaluar, disqet e Rolling Stones dhe Beatles futen kontrabandë dhe ku të lësh flokë të gjatë dhe të dëgjosh rrok është një shenjë mosbindjeje.

Img 0319

Fatkeqësisht, ndërkohë që thashethemi përhapet edhe jashtë kryeqytetit, dhe shumë të rinj e të renja përgatisin çantat e shpinës për të shkuar në Berlin, lajmi i rremë mbërrin edhe tek agjentët e njërit prej shërbimeve të fshehtë më paranojakë të Paktit të Varshavës, Stasi-t. Një muaj më herët, një i ri nga Dessau shkruante në trotuar: ‘Fansa të Rolling Stones, vraponi drejt Ber…”. Por nuk arriti ta përfundontre frazën. Disa kalimtarë e trembën, ai largohet me shpejtësi, por një spiun e ka regjistruar lajmin dhe ia përcjell shërbimit. Dy javë më vonë, në lagjen berlineze të Prenzlauer Berg, dalin fletëpalosjet e para: “Rolling Stones do të vijnë në Berlinin Perëndimor”. Janë vetëm zëra, por shërbimi i fshehtë i merr seriozisht.

Dhe kështu Stasi përgatit kundërsulmin. Dalin urdhëra që sot të bëjnë të qeshësh, por që atëherë tingëllonin si dënim. “Të rinj me pamje dekadente”, thuhet në urdhër, duhet të pengohen me çdo kusht që të mso shkojnë në Berlin. Të rinjtë e parë me flokë të gjatë, apo me xhaketë lëkure, apo edhe thjeshtë me një palë xhinse, ndalohen nga policia. Disave u jepet “Berlin-Verbot”, ndalimi për të shkuar në kryeqytet, të tjerëve u merret pasaporta, dhe ju zëvendësohet me famëkeqin “PM12”, një dokument që e etiketon si kundërshtar, dhe që i jep çdo polici të drejtën ta ndalojë dhe marrë në pyetje pa arsye.

Në 7 tetor, aparati histerik i sigurisë shtrëngon më shumë: 238 të rinj ndalohen në stacionin e Berlinit dhe kthehen mbrapsht në shtëpi, ndërsa forcohen shumë kontrollet përreth zonës së supozuar të koncertit. E megjithatë, shumë të rinj arrijnë gjithësesi në Leipziger Strasse, disa dhjetëra metra larg nga qiellgërvishtësi Springer. Disa arrestohen aty, por duke nisur nga ora dy e pasdites, pranë murit nisin të shfaqen qindra të rinj. Duken të pandalshëm, janë të lumtur, u kanë shpëtuar gjithë kontrolleve. Janë pacifistë, kanë ardhur deri aty për të dëgjuar Rolling Stones, por pengesat dhe dhuna e regjimit, dalëngadalë i ashpërsojnë. Vopos-ët, policët e kufirit nisin t’i sulmojnë brutallisht, u ndërsejnë qentë. Turma sprapset por nuk heq dorë.

Fansat nisin të thërrasin “Rolling Stones”, “Dubcek, Dubcek”, emrin e reformatorit çekosllovak, një simbol i lirisë. Policia i hipën në kamionë, vazhdon t’i rrahë. Në fund, 430 do të arrestohen, disa do të mbeten në burg për vite. Por ndërkohë, revolta poshtë Murit prish festën e 20-vjetorit të RDGj-së. Ndërsa bota nuk do ta harrojë asnjëherë koncertin imagjinar të Rolling Stones. /Bota.al/

Nga Frank Sinatra te Michael Jackson, Quincy Jones, titani i muzikës vdes në moshën 91-vjeçare

Quincy Jones, titani shumë-talent i muzikës, trashëgimia e madhe e të cilit varionte nga prodhimi i albumit historik “Thriller” të Michael Jackson, deri te shkrimi i partiturave fituese të çmimeve të filmit dhe televizionit dhe bashkëpunimi me Frank Sinatra, Ray Charles dhe qindra artistë të tjerë regjistrimi, ka vdekur në moshën 91 vjeçare.

Publicisti i Jones, Arnold Robinson, thotë se ai vdiq të dielën në mbrëmje në shtëpinë e tij në seksionin Bel Air të Los Anxhelosit, i rrethuar nga familja e tij.

“Sonte, me zemra të plota, por të thyera, duhet të ndajmë lajmin për vdekjen e babait dhe vëllait tonë Quincy Jones”, tha familja në një deklaratë. “Dhe megjithëse kjo është një humbje e pabesueshme për familjen tonë, ne festojmë jetën e mrekullueshme që ai jetoi dhe e dimë se nuk do të ketë kurrë një tjetër si ai.”

Jones u ngrit nga vrapimi me bandat në anën jugore të Çikagos në majat e biznesit të shfaqjes, duke u bërë një nga drejtuesit e parë zezakë që lulëzoi në Hollywood dhe grumbulloi një katalog të jashtëzakonshëm muzikor, që përfshin disa nga momentet më të pasura të ritmit dhe këngës amerikane. Për vite me radhë, nuk kishte gjasa të gjente një dashamirës të muzikës që të mos kishte të paktën një disk me emrin e tij, ose një lider në industrinë e argëtimit dhe më gjerë që nuk kishte ndonjë lidhje me të.

Jones mbante shoqëri me presidentë dhe udhëheqës të huaj, yje filmash dhe muzikantë, filantropë dhe drejtues biznesi. Ai bëri turne me Count Basie dhe Lionel Hampton, aranzhoi disqe për Sinatra dhe Ella Fitzgerald, kompozoi kolonat zanore për “Roots” dhe “In the Heat of the Night”, organizoi festën e parë inauguruese të Presidentit Bill Clinton dhe mbikëqyri regjistrimin e të gjithë yjeve të ” Ne jemi bota”, rekordi i bamirësisë i vitit 1985 për lehtësimin e urisë në Afrikë.

Lionel Richie, i cili bashkë-shkroi “We Are the World” dhe ishte ndër këngëtarët e shquar, do ta quante Jones “mjeshtri orkestratori”.

Në një karrierë që filloi kur disqet luheshin ende në vinyl në 78 rpm, nderimet më të larta ka të ngjarë të shkojnë për produksionet e tij me Jackson: “Off the Wall”, “Thriller” dhe “Bad” ishin albume pothuajse universale në stilin dhe tërheqjen e tyre. Shkathtësia dhe imagjinata e Jones ndihmuan në shfaqjen e talenteve shpërthyese të Jackson-it, teksa ai u transformua nga një yll fëmijë në “Mbreti i Popit”. Në këngë të tilla klasike si “Billie Jean” dhe “Don’t Stop ‘Til You Get Enough”, Jones dhe Jackson krijuan një pamje globale zanore nga disko, funk, rock, pop, R&B dhe xhaz dhe këngë afrikane. Për “Thriller”, disa nga prekjet më të paharrueshme filluan me Jones, i cili rekrutoi Eddie Van Halen për një solo kitarë në “Beat It”, që ndërthur zhanrin dhe solli Vincent Price për një zë të çuditshëm në këngën kryesore.

“Thriller” shiti më shumë se 20 milionë kopje vetëm në 1983 dhe ka luftuar me “Greatest Hits 1971-1975” të Eagles ndër të tjera si albumi më i shitur i të gjitha kohërave.

Lista e nderimeve dhe çmimeve të tij mbush 18 faqe në autobiografinë e tij të vitit 2001 “Q”, duke përfshirë 27 Grammy në atë kohë (tani 28), një çmim nderi Oscar (tani dy) dhe një Emmy për “Roots”. Ai gjithashtu mori Legjionin e Nderit të Francës, Çmimin Rudolph Valentino nga Republika e Italisë dhe një nderim në Qendrën Kennedy për kontributin e tij në kulturën amerikane. Ai ishte subjekt i një dokumentari të vitit 1990, “Listen Up: The Lives of Quincy Jones” dhe një filmi të vitit 2018 nga vajza Rashida Jones. Kujtimet e tij e bënë atë një autor më të shitur.

I lindur në Çikago në vitin 1933, Jones do të citonte himnet që nëna e tij këndoi nëpër shtëpi, si muzikën e parë që mund të kujtonte. Por ai shikoi me trishtim fëmijërinë e tij, duke i thënë një herë Oprah Ëinfrey se “Ka dy lloje njerëzish: ata që kanë prindër ose kujdestarë edukues dhe ata që nuk kanë. Asgjë nuk është në mes.” Nëna e Jones vuajti nga probleme emocionale dhe përfundimisht u institucionalizua, një humbje që e bëri botën të dukej “e pakuptimtë” për Quincy. Ai e kaloi pjesën më të madhe të kohës në Çikago në rrugë, me bandat, duke vjedhur dhe luftuar.

Si ekzekutiv muzikor, ai kapërceu barrierat racore, duke u bërë nënkryetar në Mercury Records në fillim të viteve ’60. Në vitin 1971, ai u bë drejtori i parë muzikor me ngjyrë për ceremoninë e ndarjes së çmimeve të Akademisë. Filmi i parë që ai prodhoi, “The Color Purple”, mori 11 nominime për Oscar në 1986. (Por, për zhgënjimin e tij të madh, asnjë fitore). Në një partneritet me Time Warner, ai krijoi Quincy Jones Entertainment, i cili përfshinte revistën e kulturës pop Vibe dhe Qwest Broadcasting. Kompania u shit për 270 milionë dollarë më 1999.

Ai ishte i qetë me pothuajse çdo formë të muzikës amerikane, qoftë duke e vendosur këngën “Fly Me to the Moon” të Sinatra në një ritëm të fortë dhe flaut të gëzueshëm ose duke hapur prodhimin e tij të “In the Heat of the Night” të Charles me një epsh. solo tenor saks. Ai punoi me gjigantët e xhazit (Dizzy Gillespie, Count Basie, Duke Ellington), reperët (Snoop Dogg, LL Cool J), këngëtarët (Sinatra, Tony Bennett), këngëtarët e popit (Lesley Gore) dhe yjet e ritmit dhe blues (Chaka Khan, reper dhe këngëtarja Queen Latifah).

Vetëm në “We are the World”, interpretuesit përfshinin Michael Jackson, Bob Dylan, Billy Joel, Stevie Wonder dhe Bruce Springsteen. Ai bashkë-shkruajti hitet për Jackson – “PYT (Pretty Young Thing” – dhe Donna Summer – “Love Is in Control (Finger on the Trigger) – dhe kishte këngë të përzgjedhura nga Tupac Shakur, Kanye Ëest dhe reperë të tjerë. Ai madje kompozoi Kënga me temë për sitcom “Sanford and Son”./AP.

Vajza e Roza Anagnostit, dedikim prekës për të ëmën: Do të të jemi debitorë për jetë e shtrenjta nëna ime!

Vajza e aktores së madhe Roza Anagnosti, Juna, ka bërë një dedikim prekës për ditën e lindjes së mamasë së saj.

Postimi i vajzës së Roza Anagnostit

Familja jonë sot feston ditëlindjen e bashkëshortes, mamit, nonës Roza! Dhe nëse të gjithë njerëzit urojnë sot artisten e shquar unë dua të uroj njeriun e mrekullueshëm që je.

Dua të përshkoj me imagjinatë 80 vjetët e rrugëtimit tënd të jetës ku jo vetëm talenti, po dhe këmbëngulja, vullneti, ndershmëria, sensibiliteti, dhembshuria dhe sakrifica e madhe të bënë të jesh artistja dhe njeriu i çmuar për ne.

Shumë pak njerëz i njohin sakrificat e tua të mëdha brenda e jashtë skenës dhe ekranit, dorë për dore me dashurinë tënde, shokun e jetës Dhimitër.

Ti ke gëlltitur shumë lot: kur shkoje te prindërit e tu të varfër e të persekutuar, kur detyroheshe të merrje borxh për të arritur në fund të 15-ditëshit, kur me sebepin e biografisë kishte kolegë që të sabotonin, kur e mbushje gjithmonë më pak pjatën tënde.

Ti ke qenë bijë, motër, mbesë, bashkëshorte, nuse, kunatë, nënë, teze, hallë, vjehërr, gjyshe e sakrificës. Je kujdesur pa rezerva për të gjithë me mish e me shpirt. E ke ndarë kafshatën e familjes tënde pa hezitim me kë ka pasur nevojë. Shtëpia jonë në Tiranë, që unë e quaja “Hotel Anagnosti”, i kishte gjithmonë dyert e hapura, në çdo kohë, për njerëzit e fisit që vinin nga Vlora, Shkodra e Korça. Tani edhe nga Italia e Amerika.

Edhe gurët e Jalit e njohin përkushtimin tënd.

Ti vetëm vrapoje. Takat e tua trokisnin nga Teatri ne shtëpi, nga shtëpia në Kinostudjo, nga shtëpia nëpër spitale, kaq e kaq herë.

Ti dhe tani, kur je vetëm, vrapon, veçse pa taka.

Ka shumë për të thënë për ty mami im dhe ky post nuk mjafton.

Ti ke Nënë Terezën në shpirt dhe me vargjet e saj përpiqesh të lehtësosh dhimbjen dhe sakrificat e tanishme që Zoti të rezervoi.

Do të të jemi debitorë për jetë mami e shtrenjtë.

Dhe sot familja jote e vogël të uron: GËZUAR DITËLINDJEN!

Ti ke shumë akoma për të thënë e për të dhënë dhe ne si publik i privilegjuar do jemi gjithmonë në radhë të parë

Të duam përjetësisht:

bashkëshorti i shtrenjtë Dhimitër,

vajzat Juna dhe Era

dhëndurët Tonin e Ali

mbesa Marigò

nipat Jon, Anteo e Stefan

(Shqipet)

Liam Payne ishte pa ndjenja ndërsa u rrëzua

Tifozët e Liam Payne ndezin qirinj dhe mbështesin njëri-tjetrin para hotelit ku ndodhi aksidenti

Këngëtari britanik nuk u përpoq të mbrohej gjatë rënies nga dhoma e hotelit të cilën e shkatërroi duke konsumuar alkool dhe drogë.

VOAL- Detajet kanë filluar të dalin nga vdekja tragjike e yllit britanik të popit Liam Payne në Buenos Aires të mërkurën. Rezultati paraprak i autopsisë konfirmoi se i riu vdiq nga “traumat e shumta” dhe “hemorragjitë e brendshme dhe të jashtme” të përputhshme me rënien, pa u përpjekur të mbrohej. Për këtë arsye besohet se ai është përplasur teksa ishte në “gjendje të pavetëdijshme”. Priten rezultatet e analizave “histopatologjike, biokimike dhe toksikologjike” për të studiuar gjurmët e alkoolit dhe toksinave në gjak, organe dhe rezultatet e tamponëve të hundës.

Sipas raportit të policisë, dhoma ishte “në rrëmujë totale, me objekte të ndryshme të thyera, televizor të shpërthyer, letër alumini, dyll qiri dhe kanaçe kudo dhe disa grupe medikamente, përfshirë Clonazepam (një benzodiazepinë me anksiolitik, relaksues muskulor dhe qetësues. dhe me veti për trajtimin e fobisë sociale, çrregullimet e ankthit, sulmet e panikut), energjetikët dhe barnat pa recetë” ndërsa “kampionët e pluhurit të bardhë janë marrë për t’u analizuar në laborator”.

Rikonstruksionet e hetuesve fokusohen gjithashtu dhe mbi të gjitha në gjashtë minutat që i paraprinë vdekjes së tij. Fillimisht thirrja në polici nga drejtori i hotelit të butikut Casa Sur, Esteban Grassi, duke thënë se një mysafir i kishte “shkatërruar” dhomën ku ai qëndronte: “E teproi me drogën dhe alkoolin. Ne kemi frikë se ai do të rrezikojë jetën e tij”.

Tre minuta më vonë Josefina, një punonjëse zyre ngjitur me hotelin, tha se dëgjoi një sirenë dhe “zbriti për të parë se çfarë po ndodhte”. Aty, vazhdon dëshmitari, “një kolege ka folur me një masazhatore hoteli, e cila i ka thënë se aty ishte një burrë shumë i dhunshëm, nën ndikimin e drogës dhe në mes të një krize psikotike. Më pas kaluan disa minuta dhe pamë një tendë të kuqe në oborrin e brendshëm të hotelit”.

“Prokuroria tha se përveç rindërtimit të rrethanave të vdekjes së muzikantit, hetimi synon të përcaktojë përfshirjen e mundshme të palëve të treta në ngjarjet që çuan në vdekjen e Payne”, njoftoi gazeta argjentinase Clarín.ATS/RSI

Ndërron në Argjentinë ish-këngëtari i ‘One Direction’ Liam Payne, bie nga ballkoni

VOA/Marrë nga Reuters

Ish-këngëtari i grupit pop ‘One Direction’, Liam Payne, vdiq të mërkurën në kryeqytetin argjentinas Buenos Aires. Lajmi u konfirmoi nga policia lokale që tha se muzikanti britanik 31-vjeçar gjeti vdekjen pasi ra nga kati i tretë i ballkonit të dhomës së tij të hotelit.

Nëpërmjet një deklarate policia tha se ishte njoftuar për një “person të seksit mashkull, agresiv, e që mund të ishte nën efektin e drogës dhe alkoolit”.

Punonjësit e urgjencës konfirmuan vdekjen e këngëtarit, që u gjet sikurse u tha, në oborrin e brendshëm të hotelit në lagjen Palermo.

“Zemrat tona janë absolutisht të thyera. Urojmë që familja e të dashurit e tij të gjejnë forcë në këtë moment të vështirë”, shkruante dega e MTV-së në Amerikën Latine, në një postim në platformën e mediave sociale X.

Liam Payne fitoi famë botërore si pjesë e grupit pop tashmë të shpërbërë ‘One Direction’, së bashku me Harry Styles, Zayn Malik, Niall Horan dhe Louis Tomlinson.

Grupi i djemve u shpërbë në vitin 2016 pasi anëtarët e tij vijuan me projekte të ndryshme, përfshirë karriera si solistë.

Gjatë një interviste për televizionin lokal ‘Todo Noticias’ Hernan Palazzon, punonjës i hotelit në lagjen Palermo tha se “lagjja është shumë e tronditur… ka shumë polici, e fansa që po vijnë. Është diçka shumë e trishtë”, shtoi ai.

Në fillim të këtij muaji Liam Payne kishte marrë pjesë në koncertin e shokut të tij Niall Horan, në Buenos Aires. Payne dhe Horan të dy kanë kënduar për ‘One Direction’.

Muzikanti ka qenë i hapur në media për betejën e tij me varësinë nga droga dhe për kohën që ka shpenzuar në një institucion rehabilitimi.

Më herët të mërkurën, në një postim në Snapchat ai fliste për udhëtimin e tij në Argjentinë, se kishte luajtur polo dhe se priste me padurim të kthehej në shtëpi për të parë qenin.

“Është një ditë e bukur këtu në Argjentin“, thoshte ai në një video.

Vajza e këngëtarit të ndjerë Kurt Cobain sjell në jetë fëmijën e saj të parë, poston foto të të porsalindurit në rrjetet sociale

Frances Bean Cobain ka njoftuar se ka sjellë në jetë fëmijën e saj të parë.

Artistja 32-vjeçare – e cila është vajza e Courtney Love dhe këngëtarit të ndjerë të Nirvana, Kurt Cobain – dhe bashkëshorti i saj i famshëm Riley Hawke, i cili është djali i Tony Hawk, mirëpritën djalin e tyre, Ronan Walker Cobain Hawke, në fillim të këtij muaji dhe thonë se janë më të lumtur se kurrë.

Frances ka shpërndarë një seri fotosh të saj dhe të bashkëshortit me djalin e tyre në Instagram dhe ka shkruar: ’17/9/2024. Ronin Walker Cobain Hawk. Mirë se erdhe biri më i bukur në botë. Ne të duam më shumë se çdo gjë.”

Shihni postimin

Babai i Riley, ish-patinatori Tony Hawk, ishte një nga të parët që komentoi postimin. Me humor ai shkroi: “Nipi im i dashur!” Edhe shumë miq të çiftit kanë nxituar t’i urojnë për këtë ngjarje të gëzueshme.

Çifti doli publikisht me lidhjen e tyre dy vite më parë dhe u martuan tetorin e kaluar në një ceremoni private me kumbarin e nuses, këngëtarin REM Michael Stipe.

‘Do të doja të kisha takuar babanë tim’
Frances Bean Cobain ndau një mesazh në 30 vjetorin e vdekjes së babait të saj prillin e kaluar. Frances, 31, ishte vetëm 20 muajshe kur muzikanti legjendar vrau veten në vitin 1994.

Të premten, më 5 prill, Frances ngarkoi foto nga fëmijëria e saj, duke përfshirë disa foto të saj dhe Cobain.

Frances më pas përshkroi se si do të kishte qenë nëse do të kishte takuar të atin: “Do të doja të kisha takuar babanë tim. Do të doja ta dija ritmin e zërit të tij, se si i pëlqente kafeja e tij, apo si ndihej.

Frances e mbylli postimin e saj duke zbuluar një mesazh të veçantë që i kishte dhënë babai i saj: “Kurt më shkroi një letër para se të lindja. Rreshti i tij i fundit thotë: “Kudo që të shkosh apo kudo që të shkoj unë, do të jem gjithmonë me ty”. Ai e mbajti këtë premtim sepse është i pranishëm në shumë mënyra.”bw

FOTOT- Marinella rrëzohet gjatë interpretimit në skenë, në gjendje kritike për jetën

Një ngjarje e rëndë ka ndodhur në Greqi, ku një nga këngëtaret e famshme të vendit fqinj, Papadopoulou Kyriaki (Marinella), ndodhet në gjendje kritike për jetën, pasi u rrëzua në skenë.

Image

Marinella u rrëzua në skenën e Herodio , pak minuta pas nisjes së koncertit të saj mbrëmjen e së mërkurës, dhe po trajtohet për hemorragji cerebrale.

Image

“Znj. Papadopoulou Kyriaki (Marinella) u dërgua me urgjencë në spital në orën 22:30 pas një episodi të fikëti. U konstatua se ajo pësoi një goditje të rëndë (gjakderdhje) dhe u transferua në ICU ku qëndron e shtruar në spital”, thuhet në njoftimin për mediat.

Gjithçka ndodhi në këngën e tretë që ajo interpretoi, “Fjalët janë të panevojshme” një nga hitet e saj më të mëdha. Në vargun “O Zot, na mësove sa shumë të duam” interpretuesja 86-vjeçare u rrëzua në skenë duke i rënë të fikët dhe menjëherë stafi nxitoi për ta ndihmuar.sn

Image

Pse nuk folën 20 vite bashkë? Aktori tregon pengun më të madh pas vdekjes së Zef Dedës

Aktori Sandër Ruçi, ka treguar një peng të madh që e ka brengosur atë pas vdekjes së ish-mikut të tij, Zef Deda, i cili ndërroi jetë një vit më parë.

Në një intervistë të fundit, Ruçi u shpreh se po bën një roman me titull “Udhëtim në Parajsën e Ferrit artistik”, kushtuar ndaj Dedës.

I pyetur se përse u prish marrëdhënia mes tyre dhe nëse Zefi e kërkoi ditët e tij të fundit, aktori u shpreh se nuk ka dijeni nëse ai e ka kërkuar. Ai shtoi se nëse do të njoftohej, do të shkonte barkas drejt tij.

“Është një histori e gjatë. Jam duke bërë një roman dhe në kuadrin e kësaj Zefin e kam pasur si vëlla. Edhe sot e dua si atëherë. Jam duke bërë një roman me titull “Udhëtim në Parajsën e Ferrit artistik”. Kopjen e parë të romanit kur të botohet do ta kesh ti”, tha ai në emisionin “Quo Vadis”.

Pyetje: Çfarë ndodhi që u prishët më pas dhe Zefi të kërkoi në ditët e fundit?

Sandër Ruçi: Nuk e di a më ka kërkuar apo jo. Nuk jam i sigurt sepse nëse do më kishte kërkuar do të shkoja barkas.

Pyetje: Nuk e dije, nuk të njoftuan?

Pyetje: Për kokën e fëmijëve, jo!

Aktori i njohur i humorit Zef Deda u nda nga jeta rreth një vit më parë, një lajm që trishtoi të gjithë publikun shqiptar dhe botën e artit.

Vëmendje më pas tërhoqi një koment e Sandër Ruçi, i cili me anë të një postimi në rrjetet sociale zbuloi se kishte vite që nuk flisnin bashkë. gsh

Nga krimi i organizuar te trafikimi i njerëzve, reperi Diddy përballet me burgim të përjetshëm

Reperi i njohur Sean “Diddy” Combs përballet me akuzat që mund ta përballin atë me një dënim të përjetshëm në burg. Sipas informacioneve të fundit, akuzat ndaj Combs janë të rënda dhe mund të kenë pasoja të rënda ligjore për 54-vjeçarin.

Akuzat për krimin e organizuar nënkuptojnë një dënim maksimal të përjetshëm në burg. Po ashtu, akuzat për trafikim kanë si dënim maksimal gjithashtu burgimin e përjetshëm, ndërsa parashikojnë një minimum të detyrueshëm prej 15 vjetësh në rast dënimi. Për akuzat e transportit të njerëzve për qëllime prostitucioni, dënimi maksimal është 10 vjet burgim.

Pas arrestimit të Combs, avokati i tij ka deklaruar se klienti i tij është i pafajshëm dhe ka shprehur shqetësimin për vendimin për të vazhduar një ndjekje penale që ata besojnë se është e padrejtë. “Jemi të zhgënjyer me vendimin për të ndjekur atë që ne besojmë se është një gjykim i padrejtë,” ka thënë avokati.bw

Ndahet nga jeta këngëtari i shquar i operës Agim Quku- Nga Aleksandrino Ikonomidhi Sulioti

Dhe një ditë të vrenjtur shtatori, na iku xhaxhi Gimi. i heshtur dhe paqësor, krejt ashtu siç jetoi gjithë jetëj e tij. Prefekti legjendar i filmit dhe operetës “Karnavalet”! Si rastësi djallëzore, po atë ditë që vepra “karnavalet” bën premierë në vendlindjen e tyre, në qytetin e Korçës! Fluturoi larg një nga ikonat e fundit të gjeneratës së artë të TKOB, por fatkeqësisht nuk do ta shihni në për lajme, mr kronika speciale, transmetime të drejtpërdrejta dhe portrete të ngulitura në revista dhe portale. Pasi bass/bariton Agim Quku i përket absolutisht, atij ciklit të talenteve të humbura të një vendi gri, që ngritën dhe mbajtën mbi supe gurin e themelit të operës vendase! Në kohëra jashtëzakonisht të largëta kur arti bëhej me pasion, talent, dëshirë dhe sakrificë.
Gimi i përket brezit më të humbur artistik, pasi lulëzimi dhe gjelbërimi i tyre skenik ndodhi krejt në dimrin e madh, atëhere kur çizmat e tiranit shkelën çdo lloj mundësie. Ata udhëtuan në të gjithë Shqipërinë në kushtet më të vështira. Ata këndonin opera dhe jepnin koncerte në vendet më të çuditshme, si fabrika, kantiere, miniera, kooperativa, dhe fshatra të largëta. Ata e kaluan rininë e tyre dhe derdhën talentin e pa marrë as gjenë më të vogël. Kaluan lumenj, ngjitën male, fjetën në konvikte, punuan në ndërtime “vullnetare” për tu pajisur me shtëpi, pritën në për radhë me orë të tëra për bukë e qumësht dhe kënduan me kostume të grisura dhe këpucë me vrima. Dhe sa e sa detaje të tjera rrëqethëse që mund të flas me ditë të tëra…
Por kryesisht ata jetuan si zogj të lirë të artit në bunkerin pa diell të shtypjes. Ata dhe ai, shkruan faqet më të ndritura të historisë muzikore të këtij vendi bashkë me Pëllumbin, Kamanin, Gjergjin, Petrikën, Jakun e të tjerë. Të gjitha sot të larguar nga kjo botë e kotë. Të harruar nga shteti, nga komuniteti artistik dhe bota mediatike. Pa lavde, qoka, piedestale, kapaçka dekorate, fletushka, pensione, mirënjohje por ama….më dosje shumë të renda nëpër raftet e pluhurosura të institucioneve artistike.
Në vend të epilogut, edhe pse mund të shkruaja shumë për veprimtarinë e tij, enkas në një vend që “shkipu” artin operistik vetëm para disa vitesh, që “qartësisht” nuk “ekzistonte asgjë më parë nga të vjetrit” dhe të gjitha bëhen për herë të parë “sot” në muzikën lirike, Gim Quku nuk ka qënë vetëm ai prefekti fisnik në karnavalet, “PoSi”, po përtej këngëve të lehta në festivale, anketa, koncerte maji, Ansambleve të ndryshme, ka edhe një veprimtari të pasur dhe të gjerë operistike, me role si:
1968 Gjergj Araniti në Opera Skënderbeu (Prenk Jakova), 1968- 1975 gjyshi Ndoe Opera Mrika (Prenk Jakova), 1969 Xhemali në Opereta Brigada e grave (Llazar Morçka), 1971 Koleni në Opera Bohema (Puçini), 1972 /1983 doktori në Opera La Traviata (Verdi), 1974 Vangjeli në Opereta dhendri u transferua (Agim Prodani), 1975 Ademi në Opera Komisari (Nikolla Zoraqi), 1978 prefekti në opereta karnavalet (Avni Mula), 1978 doktori në Opera Lulja e kujtimit (Kristo Kono),1979 Bazilio në Opera Berberi i Seviljes (Rosini), 1979 agjenti në opera Goça e Kaçanikut (Rauf Dhomi), 1980 Gjergji në Opera Vjosa (Tish Daia),1981 Meti në Opera Toka Jonë (Pjetër Gaci), 1981 Cuniga nga Opera Karmen (Bize)….
U prehsh në paqe i qeshur dhe i dashur Gimo, ashtu siç ishe në këtë jetë. Të jesh i sigurt që të presin miq edhe kolegë për të vazhduar historitë dhe bëmat e turneve dhe koncerteve. Ma përqafo Gjergjin. Qofsh i paharruar i madhi Agim Quku

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend