Të gjithë ne jemi kohë! Nuk janë vitet ato që kalojnë, por jemi ne! Dhe brof në këmbë Mërzitja, por me kokë të prerë! fq.114
VETËM VDEKJA ËSHTË NË DIJENI
ë! – Ka mijra peizazhe, – të shpikura nga unë, – që s’dalin kurrë, – nga lëkura ime!
O, dyshimet e mia, – të pasigurta, – të brishta! – Dhe shtrëngata-flet, – me një leksik elektrik,- inkandeshent!
Ku je ti e dashur? – Ku do të shkosh, – pa kthim? – Vetëm , – është në !
O, e magjishme, – e atdheut të humbur!
Kthemë, në një agavie! fq.153
Oqeanet lexojnë, – të zhytur në vetvete – epet e ! – Po një delfin i vetmuar, – lexon, – -!
Çfarë kalon kështu, – nga një trup tek tjetri? – Shpirti jo! – Ahere kush?
O, natë, – dyfish më e errët, – nga që u dogj, – dhe u shua Feniksi!
Dhe hija ime, – poshtë këmbëve, – befas ngrihet lart, – si ë ë!
Ç’thotë vallë, – kjo Fantazmë? fq.154
S’VDES DOT NË INFINITIN PLASTIK TË SUBSTANCËS
Në ëndërra, – një grua nudo, – vetëdigjet dhe mbijeton, – mes dëborës.
Kush e mban mënd agimin, – kur lindi, – për herë të parë në botë, – ?
O, noktambulizmi, – i vizioneve të vjetra! – Vetëm e ë, – është !
Dhe kështu, – s’vdes dot, – në infinitin plastik, – të substancës!
Në teatrin ajror futurist, – dhe lëvizja e drurëve, – është ! fq.155
FLUTURAT, KRISMA TË BALSAMOSURA
Mbiu bima e metaforave, … nga urna ime!
Dhe gjethet, – e pyjeve, – dridhen, – nga shpirti im i trishtë! – Dhe ca flutura, – brenda shtëpisë, – mbetën, – të , nëpër mure.
Dhe në kopsht, – pranë këmbëve, – struket pellgu, – si qen molos, – i qelqtë!
Dhe duart e erërave, – më ngrenë lart, – si , – për kokën – e Zotit, Zotit! fq.173
Si t’i zgjidh fjalët, – për ty, e dashur? – Fjalët, – si ngjyrat, -që gjejnë, – murgjit tibetianë, – për të krijuar, – ë, – e tyre, -të famshme!
I pranguar, – jam, – nga !
Kur jam me ty, e dashur, – Vdekja kurrë s’më arrin! – Dhe duke ndenjur, – në vend, – e tejkaloj përherë, – ! fq.247
Brenda një pulëbardhe, – është një sintaksë imazhesh.
Dhe nata më rritet nën kafkë – si një tumor yjesh!
Këto stalagmite – dhëmbë të zërit tim – të mbetur, – në shekuj.
Shkëmbejtë – bëhen të lehtë si ajri!
Ç’thonë vallë këto gjethe, – me ë? fq.248
Ka mbetur një e qeshur shekujsh, – tek një shelg blu, – mbi një bregdet jeshil! – Një shqiponjë shenjtore, – bën bamirësi, – dhe kujdeset, – për drurët lebrozë!
Një gur zalli, – që hedh në hapësirë, – është një zog Parajse, – që s’kthehet, – më, – tek unë!
Ylberët janë hedhur tej, – si fashat e përgjakura, – të hequra, – nga plagët e mia, – të mijëvjeçarëve! fq.249
Fijet e barit, – më lëpijnë, – si gjuhët e holla, – të mijra gjarpërinjve të shenjtë, – të Eskulapit!
„ , , , – ç’ajër , – , – ë, – është në ë ë?”
Ky kalë, – ah, – ky kalë, – është Hyu , – i shekujve ! fq 268