VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

In Memoriam – Më 3 Prill 2020 u nda nga jeta Jonuz Ndreu, aktivist i njohur i mërgatës politike shqiptare dhe Shoqatës patriotike “Vatra”

April 3, 2022

Më 3 prill 2020 ka ndërruar jetë në moshën 88-vjeçare në New York të SHBA-ës, Jonuz Ndreu, një nga veprimtarët e mërgatës politike shqiptare dhe Shoqatës Atdhetare Patriotike Vatra.

Jonuz Ndreu është i biri i Cen Elezit dhe nipi Elez Isuf Ndreut, një nga patriotët më të shquar të Shqipërisë, si luftëtar popullor dhe prijës i vullnetarëve dibranë në luftrat për liri dhe pavarësi kundra forcave serbe. Jonuz Ndreu lindi në vitin 1932 në fshatin Sllovë të Dibrës prej nga është dhe origjina e familjes së tyre nga më të njohurat e asaj krahine dhe mbarë Veriut të Shqipërisë.

Ai është djali i parafundit nga fëmijët e Cen Elezit, të birit të Elez Isufit nga Sllova e Dibrës, i cili edhe gjatë periudhës së regjimit komunist, është njohur dhe vlerësuar si një nga patriotët më të mëdhenj përkrah Bajram Currit. Duke qenë se Cen Elezi ishte një nga nacionalistët dhe antikomunistët më të njohur në të gjithë Veriun e Shqipërisë, në marsin e vitit 1946, regjimi komunist e shpalli atë armik.

Nisur nga kjo dhe për t‘i shpëtuar arrestimit nga Brigadat e Ndjekjes, Cen Elezi u largua nga shtëpitë e tij në Sllovë të Dibrës, dhe qëndroi i fshehur në male së bashku me disa nga vëllezërit dhe djemtë e tij. Pasi qëndroi për disa kohë në arrati, në vitin 1949 ai u arratis nga Shqipëria dhe doli në Jugosllavi. Aty ai vdiq nën tortura nga komunistët sllavo-maqedonas në burgun e Shkupit ku u mbajt i izoluar për disa muaj me radhë.

Që nga viti 1946, kur Cen Elezi doli në mal në arrati, regjimi komunist i Tiranës ia internoi familjen, me gra dhe fëmijë, në Kalanë e Beratit. Një nga ata fëmijë që u internuan në atë kohë në Berat, ishte dhe djali i parafundit i Cen Elezit, Jonuzi, i cili në atë kohë nuk ishte më shumë se 14 vjeç. Po si mundi Jonuz Ndreu të arratisej nga Shqipëria dhe të vendosej me banim të përhershëm në SHBA?

Lidhur me këtë, në një intervistë të dhënë prej tij para disa kohëve, Jonuzi na tregonte: “Pasi na lanë disa kohë në qytetin e Beratit, ne përsëri na internuan familjarisht në kampin e tmerrshëm të Tepelenës ku vdisnin mesatarisht nga shtatë-tetë vetë në ditë. Pasi qëndruam disa kohë në atë kamp, mua me vëllanë tjetër, Tafilin, na lëvizën përsëri dhe na çuan me punë të detyrueshme në një fshat të Gramshit. Duke qenë se nuk mund ta përballonim dot shtypjen dhe persekucionin e egër ndaj familjes sonë, unë me Tafilin vendosëm të arratiseshim nga Shqipëria.

Pas këtij vendimi ne ikëm nga Gramshi dhe pasi qëndruam disa kohë të fshehur në malet e Dibrës, aty nga fundi i vitit 1949, kaluam kufirin ilegalisht e dolëm në Jugosllavi, së bashku edhe me disa persona si; djali i Fiqëri Dines, Xhelali, Abdulla Kaloshi e Muhamer Kadriu. Në Jugosllavi ne na lanë disa kohë në kampin e Gerovës në Kroaci dhe më pas me ndihmën e një shoqate bamirësie ne mundëm që të shkonim në Itali si azilantë politikë. Pasi qëndruam disa kohë në Itali, unë munda që të shkoja në Republikën Federale Gjermane ku shërbeva për disa kohë në një nga bazat amerikane që ishin vendosur asokohe në atë vend. Pasi shërbeva për pesë vjet pranë asaj baze ushtarake, dola në lirim si civil dhe që andej emigrova për në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku u bashkova me disa pjesëtarë të tjerë të fisit tonë, të cilët prej vitesh jetonin aty si azilantë politikë”, kujtonte Jonuz Ndreu largimin e tij nga Shqipëria dhe vendosjen në SHBA”.

Jonuz Ndreu është vëllai i Isa Ndreut, një nga sksponentët më të njohur të mërgatës politike shqiptare të para viteve ’90-të, i cili për shumë vite me rradhë ka jetuar e punuar në Itali. Isai së bashku me emigrantin tjetër politik, Lec Shllakun me origjinë nga Shkodra dhe rezident në Francë, për vite me rradhë kanë botuar revistën “Koha Jonë”, (e gjitha me përmbajtje antikomuniste kundër regjimit komunist të Enver Hoxhës) dhe veç kësaj, ata janë shumë të njohur edhe për kontributin e madh që dhanë për vendosjen e monumentit të Skënderbeut në një shesh të Parisit në vitin 1978.

Lidhur me këtë, Jonuz Ndreu na tregonte: “Ajo gjë konçidoi pikërisht atë ditë që të gjithë shqiptarët kudo në botë, festonin me madhështi 100-vjetorin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit. Miratimi i kërkesës së komunitetit të shqiptarëve të Parisit, të përfaqësuar prej Lec Shllakut, Skënder Zogut dhe Isa Ndreut, u bë pas shumë përpjekjeve të zotit Zhak Shirak, i cili në atë kohë mbante funksionin e Kryetarit të Bashkisë së Parisit. Me dhënien e emërit të Skënderbeut, sheshit “Villa Lumier” të Parisit, Zoti Zhak Shirak, jo vetëm që plotësoi një kërkesë të shqiptarëve që jetonin në atë qytet, por ai ngriti lart prestigjin dhe krenarinë e Shqipërisë duke bërë që Heroi ynë Kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, të njihej akoma edhe më shumë në Botë”

Ndonëse Isa Ndreu vazhdoi të qëndronte me banim në Firence të Italisë dhe Lec Shllaku në kryeqytetin francez, Paris, ata të dy nuk i shkëputën asnjëherë lidhjet dhe vazhdimisht takoheshin me njëri-tjetrin sa në Francë dhe në Itali. Lidhur me këtë dhe aktivitetin e tyre në drejtimin e revistës së njohur me përmbajtje antikomuniste “Koha e Jonë” si dhe aktivitetin politik në drejtimin e Partisë Bashkimi Demokrat, Jonuz Ndreu na tregonte: “Vëllai im Isa Ndreu, së bashku me mikun e tij të ngushtë, publicistin e njohur të mërgatës antikomuniste shqiptare, Lec Shllaku, miqësinë e vjetër që ata e kishin nisur që kur ishin bashkë ne bankat e shkollës “Normale” të Elbasanit dhe e kishin vazhduar gjatë studimeve në Universitetin e Firences, e mbajtën përsëri edhe pas Luftës së Dytë Botërore. Vëllai im Isai në ato vite iu kushtua biznesit privat duke u marrë me tregti, ndërsa Lec Shllaku, vazhdoi punën studimore si intelektual dhe publicist. Në vitin 1962, kur Bashkimi Sovjetik i udhëhequr nga Nikita Hrushovi dha shenjat e një politike liberale dhe u afrua me Shtetet e Bashkuara të Amerikës, atyre i’u lindi ideja që të botonin dhe të nxirrnin një revistë me përmbajtje antikomuniste. Këtë ide ata e bënë realitet po atë vit, duke e nxjerrë revistën me titullin “Koha e Jonë”, të cilën vazhduan që ta botonin rregullisht një herë në muaj për më shumë se 30 e sa vjet me radhë. Në faqet e saj u mblodhën dhe u botuan shumë shkrime nga personalitete të njohura të mërgatës antikomuniste shqiptare, publicistë e shkrimtarë të njohur të vendosur në shtete të botës, si: Arshi Pipa, Tahir Kolgjini, Martin Camaj, Petër Prifti, Xhevat Kallajxhi, Hasan Dosti, Monsinjor Zef Shestani, Ragip Frashëri, prof. Miftar Spahia, Ndue Pjetër Gjomarkaj, Gjon Gjomarkaj, Hiqmet Ndreu, Fehmi Kokalari, Adem Hodo, Isuf Luzaj, Ago Agaj, Rreshat Agaj, Mentor Qoku, Gjon Sinishta, Kimete Basha, Renzo Falaski, Nermin Vlora (Falaski) Vebi Imam Ismaili, Baba Rexhepi etj. Në faqet e revistës u pasqyruan me vërtetësi kultura, tradita, folklori dhe historia e popullit shqiptar, e cila shtrembërohej në mënyrën më barbare nga regjimi komunist i Enver Hoxhës në Shqipëri. Ajo revistë u bë një tribunë e mendimit të lirë të dhjetëra e dhjetëra intelektualëve shqiptarë nga e gjithë bota, fjala e të cilëve nuk u censurua asnjëherë siç bëhej në atdheun tonë të okupuar prej klikës së komunistëve të Enver Hoxhës. Ndonëse vëllai im Isai ishte financuesi i vetëm i asaj reviste, ai asnjëherë nuk pretendoi që të fitonte prej saj asnjë dollar, por përkundrazi ai e shpërndante atë falas në të gjithë botën ku jetonte komuniteti shqiptar. Por edhe ajo revistë pati problemet e saj dhe dy botuesit, Isa Ndreu me Lec Shllakun, patën konsekuenca të shumta nga presionet që iu bëheshin të iniciuara dhe kurdisura nga Tirana zyrtare dhe udhëheqja e saj komuniste me në krye Enver Hoxhën. Duke qenë se në Itali e majta komuniste ishte e lidhur ngushtë dhe financohej rregullisht nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, Isai dhe Lec Shllaku që e nxirrnin atë revistë në Firence, u detyruan që ta vinin adresën e saj sikur ajo nxirrej në Paris”, dëshmonte Jonuz Ndreu, për të vëllanë, Isa Ndreun, dhe Lec Shllakun, të cilët për më shumë se 30 e sa vjet me radhë botuan në Firence të Italisë revistën “Koha e Jonë”.

Ndërsa Isa Ndreu jetoi në Firence të Italisë, i vëllai, Jonuzi, nga ajo kohë e deri sa ndërroi jetë, ishte me banim në Nju Jork, ku deri para pak vitesh ka punuar si kujdestar në një kompleks apartamentesh të një firme tepër të njohur. Krahas asaj pune private, Jonuz Ndreu është i njohur në të gjithë komunitetin e shqiptarëve që banojnë në SHBA, edhe si veprimtar e anëtar i kryesisë së shoqatës patriotike “Vatra”, dhe për aktivitetin e tij në radhët e mërgatës antikomuniste që jeton prej vitesh në atë vend të largët përtej Atlantikut.

Aq popullaritet të madh gëzonte Jonuz Ndreu në komunitetin e shqiptarëve të Amerikës, sa që kur ai u shtrua në një spital pas një aksidenti automobilistik, shkuan për ta vizituar me qindra e qindra bashkatdhetarë të tij shqiptarë të diasporës. Ajo gjë u bëri përshtypje të madhe mjekëve të spitalit, të cilët pyesnin të habitur se kush ishte pacienti i tyre. Pas viteve ’90-të me shembjen e regjimit komunist, Jonuz Ndreu erdhi disa herë në Shqipëri, për të parë të afërmit e familjes dhe fisit të tij të cilët kishin vuajtur kampeve dhe burgjeve nga viti 1947 deri në vitin 1991./Memorie.al

Jonuz Ndreu, aktivist i njohur i mërgatës politike shqiptare –

Nga Beqir Sina

88 vjet nga Dibra, me tirqit, xhubletën dhe ksulën e bardhë e dibranit,  deri te uniforma e ushtrisë amerikane dhe trashëgimia e tij patriotike e atdhetare. 

Jonuz Ndreu ishte një nga ikonat e diasporës ndër vite, mbasi ai është edhe djali i Cen Elezit, nipi i Elez Isufit (Arushës së Malit). Nuz Ndreu, siç i thërrisnin, është biri i denjë i njërës prej familjeve më të mëdha shqiptare e njohur si – Familja e Derës së Madhe së Ndreut të Sllovës. Deri në çastet e fundit ai ishte me mendje të kthjelltë dhe me një kujtesë të rrallë, gjithmonë i qeshur dhe bujar, mikpritës, i interesuar dhe konsekuent me çështjen kombëtare.

Në Shtetet e Bashkuara – New York ndërroi jetë më 3 prill 2020 në moshën 88 vjeçare një nga veprimtarët e njohur të komunitetit shqiptaro-amerikan, Jonuz Ndreu, ka njoftuar “Zëri i Amerikës”.
“Zëri i Amerikës”, e cila ishte e para që dha lajmin mbi vdekjen e tij, tha se zoti Ndreu vjen nga një familje e njohur patriotike dhe e persekutuar nga regjimi komunist në Shqipëri. Ai është djali i Cen Elezit dhe nip i Elez Isuf Ndreut.
Që në moshë të re, në vitin 1946, kur ishte vetëm 14 vjeç, familja e tij u internua fillimisht në Berat, prej andej në kampin famëkeq të Telepenës dhe më tej u dërgua në fshatrat e Gramshit me punë të detyruar.
Pas tre vitesh internimi, në fund të vitit 1949, ai arrin të arratiset nga Shqipëria, fillimisht shkon në Jugosllavi, prej andej në Itali dhe në vonë në Gjermaninë Perëndimore, ku shërben për 5 vjet me forcat ushtarake amerikane dhe në fund të shërbimit ushtarak emigron në Shtetet e Bashkuara.
Në Amerikë zoti Ndreu ka qenë veprimtar i shquar dhe anëtar i kryesisë së organizatës së njohur “Vatra” të komunitetit shqiptaro-amerikan.
Ceremonia e varrimit u zhvillua ne kushtet e masave te koronavirusit Covid-19, të martën më 7 prill, në shtetin e Nju Xhersit. Në këto kohë të pazakonta për shkak të pandemisë së koronavirusit, në ceremoni, për shkak të ndalimit të grumbullimit të njerëzve, morë pjesë vetëm familjarë,tha “Zëri i Amerikës”.
Lajmi i dhimbshëm preku përveç familjes dhe miqve, të gjithë vatranët, veprimtarët, patriotët e atdhetarët e vërtetë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Familja Ndreu, të afërmit e tij, miqtë e dashamirët humbën njeriun e tyre më të dashur.
Ndërsa shokët, bashkëluftëtarët e pakompromis të luftës disavjeçare në mërgim, së bashku me Nuzin, si i thërrisnin ata, ata që u rroptuan dhe rrezikuan në atë kohë, në luftën e tyre kundrejt mortajës së kuqe – sllavo-komunizmit e veglave të tyre në diasporë, humbën bashkëluftëtarin.
Humbën një anti-komunist të përbetuar, humbën aktivistin e përkushtuar, anëtarin e këshillit të “Vatrës” për dekada, i cili me aktivitetin dhe bujarinë e vet iu gjet diasporës dhe vendlindjes së tij, pa u kursyer, me donacione dhe ndihma derisa dha shpirt nga shpirti i tij.

JONUZ NDREU NË RRJEDHË TË VITEVE…

Gjenerata e këtyre shqiptarëve në mërgim kujtohet sot e kësaj dite, ka shumë arsye të jetë një gjeneratë e veçantë dhe shumë e nderuar, e respektuar në të gjitha këndshikimet e saj. Mbasi, ajo ka lënë gjurmë jashtëzakonisht të pashlyera, për të gjitha gjeneratat e shqiptarëve në diasporë, në sajë të këtyre burrave, të cilët një pjesë e tyre ikën nga mosha, ndërsa, ata që kanë mbetur dhe janë shumë pak janë duke kaluar vitet e pleqërisë, pranë familjes së tyre dhe larg komunitetit.
Ndërkohë, që për shumicën e mërgimtarëve, është paksa e vështirë të mendohet se mund të rikthehet në diasporën tonë një brez burrash të tillë: kaq atdhetarë, patriotë, demokratë e me aq përkushtim për kombin tonë, pasi edhe vetë kohërat ndryshuan, ishin të tjerë burra, ishin të tjera situata që ndoshta i bën ata edhe më burra. Mirëpo, padyshim, që ata janë shumtë dhe sa herë na vjen një rast jo vetëm i kujtojmë, por tani dhe përulemi përpara veprës së tyre dhe përpiqemi edhe ne të ecim sadopak në gjurmët e tyre.

Jonuz Ndreu, biri i Cen Elezit, nipi i Elez Isuf Ndreut, do të mbahet mend përgjithmonë si një atdhetar i shquar, që e deshi Shqipërinë, Kosovën dhe vendlindjen e tij, Dibrën. Dhe për këtë nuk pushoi asnjë çast në mërgim.

Jonuz Ndreu ishte një nga ikonat e diasporës ndër vite, mbasi ai është edhe djali i Cen Elezit, nipi i Elez Isufit (Arushës së Malit). Nuz Ndreu, siç i thërrisnin, është biri i denjë i njërës prej familjeve më të mëdha shqiptare e njohur si – Familja e Derës së Madhe së Ndreut të Sllovës. Deri në çastet e fundit ai ishte me mendje të kthjelltë dhe me një kujtesë të rrallë, gjithmonë i qeshur dhe bujar, mikpritës, i interesuar dhe konsekuent me çështjen kombëtare.
Në shtëpinë e tij, e cila është një vilë me dhjetëra hektarë tokë, brenda saj ai mbante të gjitha simbolet kombëtare, prej flamurit kuq e zi, distiktiva me shenja kombëtare, libra, kaseta e videokaseta, revista të gjitha shqip, deri dhe një veshje popullore burrash të Dibrës, tirq, xhubletë dhe ksulë të bardhë.
Ndërsa në tokën përreth shtëpisë e ka një bahçe dibrane, me kumbulla, rrush, arra dhe mollë, rrënjët e të cilave i ka marrë në Dibër.
Jonuz Ndreu njihej nga të gjithë në diasporë si një shembull i pakrahasueshëm gjatë gjithë jetës aktive. Një shqiptar shembullor, patriot, atdhetar, demokrat, familjar, mik e shok i mirë, me gjithë gruan zonjën e nderuar Balen, vajzat që janë bërë me një tufë nipër e mbesa. Jonuz Ndreu ishte një nga simbolet e diasporës shqiptare në Amerikë.

ARRATISJA NGA SHQIPËRIA

U arratis nga skëterra komuniste në vitin 1949 nga kampi i internimit në Rrogozhinë, ku punonte në punë të detyrueshme, në hapjen e rrugës Elbasan – Korçë. Ai i “preu shiritin” e inaugurimit disa kampeve të internimit si në Berat, Kuçovë në vitin 1948, dhe në një kamp afër Tiranës, ku punoi edhe atje në ndërtimin e rrugës Tiranë – Durrës.
“Këtu punuam deri në nëntor të këtij viti, – kujton Nuzi, – pasi më pas na futën në kampin e Valiasit afër Tiranës. Aty si skllevër kemi hedhur themelet e para të fermës atje, pasi ne të internuarit punonin në kanalizimin dhe sistemimin e tokave”. Në vijim të kujtimeve të tij, ai thotë se: ”Në vitin 1949, më 6 maj, kur u arratisëm nga Rrogozhina, ishim nëntë vetë. Gjatë tentimit për kalimin e kufirit rrugës ramë në përpjekje me forcat e ndjekjes. Kemi qenë 9  vetë dhe disa prej tyre sot nuk janë më, si i ndjeri Esat Dineja e Abdulla Kaloshi. Së bashku me ne ishin Muhamet Kadria, Muhamet Begu, Xhelal Dine, Esat Dine, Nikoll Gjon Marku, Tafil Ndreu, Selim Haxhia nga Puka dhe një emigrant kosovar, siç u thërrisnin atëherë shqiptarëve të Kosovës, në Shqipëri.

“AVENTURA” NË BOTËN E LIRË – NJË ËNDËRR E HIDHUR

“Udhëtuam për tre ditë e tre net. Humbëm edhe rrugën, duke rënë në përpjekje në malet e thata e të egra të Skraparit. Gjatë përpjekjeve me forcat e sigurimit të shtetit na mbeti i vrarë një shok yni i ngushtë, Esat Dineja. U plagos edhe ai djali nga Kosova, që fatkeqësisht nga koha e gjatë nuk ia mbaj mend emrin. Selim Haxhija, që ishte udhëheqësi i grupit tonë, u dorëzua, pasi siç mësuam më vonë, ai kishte qenë kontigjent i sigurimit të shtetit.
Ndërkaq, ne që shpëtuam, pra, vetëm gjashtë vetë, ndërruam drejtim për t’u arratisur, duke ndryshuar rrugën për nga Llixhat e Elbasanit. Aty mbërritëm nga mesnata, duke u ndarë në dy grupe. Grupi i parë isha unë, i ndjeri Abdulla Kaloshi dhe Tafil Ndreu. Grupi i dytë, me Muhamet Kadriun, Xhelal Dinen dhe Nikoll Gjon Marku (i biri i kapedanit të Mirditës Gjon Mark Gjonit)”, – rrëfen Jonuz Ndreu. Në kujtimet e arratisjes, ai tregon: “Kur mbërritëm në Dibër, studiuam mirë terrenin dhe kaluam natën kufirin ndërshtetëror, duke dalë në tokën e Maqedonisë – katundet e Dibrës së Madhe.
Aty pa pasur kontakte me asnjë njeri, ramë në duart e forcave ushtarake të ish “Jugosllavisë”. Të tre na futën në burg. Në burg si komandat i tij ishte një shqiptar i quajtur Staf Lleshi. Me urdhër të tij qëndruam 21 ditë në izolim dhe po me urdhër të tij, pasi Staf Lleshi bashkëpunonte edhe me Tiranën, na dorëzuan në pikën kufitare Bllatë, te autoritetet shqiptare”.
“Në Shqipëri, – vazhdon duke treguar ai, – qëndruam rreth gjashtë muaj, derisa u arratisëm përsëri, të tre, pa ditur dhe kurrë nji gjë, rreth tre shokëve të mbetur që lamë pas në Shqipëri, në tentativën e parë. Ka qenë vjeshtë e vitit 1949, tetor ose fillim nëntori, me sa mbaj mend unë tani, kur ka ardhur djali i Sheh Haxhisë nga Peshkopia, Selami Shehu, duke kërkuar të takohej me ne. Ne ia pranuam takimin që të na tregonte se ku ndodheshin shokët tanë. Ai kishte dijeni dhe na i tregoi të gjitha, pasi ata ndodheshin të fshehur në shtëpinë e tij në një fshat afër Peshkopisë.
Qëndruam aty edhe ne të fshehur nëpër fshatrat e Peshkopisë, derisa ramë në kontakte dhe arritëm një marrëveshje me Fik Maliqin, nëpërmjet njerëzve të tij që ishin në Maqedoni, që të arratiseshim përsëri e të dilnim pa u dorëzuar atje. Sapo dolëm në anën tjetër të kufirit ata na kapën dhe na dërguan për shtatë muaj në një kamp afër një fshati i quajtur Trashevë. Prej këtu na transferuan në Sarajevë, duke na punësuar atje në ndërtimin e Sarajevës, e shkatërruar nga lufta. Qëndruam atje rreth një vit, deri në fund të vitit 1950, duke punuar derisa na kthyen përsëri në Maqedoni në Gostivar dhe prej aty na dërguan në Panqevo-Serbi.
Mbas dy a tre muajve na erdhi një oficer policie serb i quajtur Ziko Sharkiq dhe e njihte shqipen shumë mirë, së bashku me dy xhaxhallarët e mi të liruar nga burgu serb. Ata erdhën për të na njoftuar se Cen Elezi, Dan Kaloshi kishin “vdekur”, por ne e mësuam më vonë se i kishin pushkatuar forcat komuniste serbo – sllavë në bashkëpunim me agjentët e tyre shqiptar, që punonin për OZNA dhe UDB.
Pasi qëndruam rreth gjashtë vjet nëpër ish”Jugosllavi”, në vitin 1955 fituam një farë lirie të shkojmë ku të duam.
Ky lloj vendimi i jugosllavëve na erdhi si i papritur. Duke mos pasur shumë besim tek serbo-sllavët, u regjistruam menjëherë për të dalë në perëndim. Aty, pas një procedure 18 mujore, në vitin 1955 kaluam në kampin e refugjatëve në Kapo të Italisë, nën administrimin e anglo-amerikanëve”.

EMIGRIMI NË SHBA DHE USHTAR ME SHËRBIM NË USHTRINË AMERIKANE

Junuz Ndreu rrëfen në këtë bisedë se emigrimi i tij qe një dhimbje e madhe dhe ishte i hidhur për të gjithë të arratisurit e asaj kohe. Por, që ishte e vetmja mënyre për të shpëtuar gjallë, pasi fati i tyre do të ishte si në Jugosllavi dhe në Shqipëri, ashtu si i mijëra të vrarëve, të persekutuarve, të internuarve e të burgosurve. “Megjithëse me një sakrificë sublime, unë zgjodha lirinë, për të hapur rrugën time. Fillimisht, në jetën e emigrantit në Itali, mbasi mbusha dokumentet për në SHBA, u regjistrova në një formular për të shërbyer në ushtrinë amerikane”. Dhe, sapo u aprovua kërkesa për pranim në Amerikë, atë e dërguan si ushtar menjëherë nën uniformë. Duke shërbyer kështu si ushtar i ushtrisë së SHBA, për pesë vjet. Dhe, sot, ai mban statusin e veteranit të ushtrisë amerikane.
Duke sjell kujtimet e tij në 11 Nëntorin, Dita e Veteranëve të Luftës, Jonuz Ndreu kujton shërbimin ushtarak në ushtrinë amerikane.
“E kreva në forcat e këmbësorisë, fillimisht në një bazë ushtarake në Karolinën e Jugut . Pas 8 muajve të parë nën rrobën ushtarake, kalova me shërbim në Fort Devis të Kolorados. Dhe, mbas përgatitjes së ushtruar në këtë bazë, transferohem më shërbim të gjatë në një bazë ushtarake amerikane në Berlinin perëndimor në Gjermani”. Dhe vazhdon, se gjatë shërbimit në Gjermani gjendja e tij shëndetësore u keqësua, duke ju nënshtruar regjimit spitalor dhe një urdhri për t’u kthyer me shërbim në Islandë, në veri të Anglisë.
Mbas një viti me shërbim atje, vjen rikthimi në SHBA, në bazën ushtarake Fort Er në Maseçustes në Divizionin e Dytë të Këmbësorisë, derisa e transferuan sërish në Berlin të Gjermanisë Perëndimore. Aty kryen edhe 18 muajt e fundit që i kishin mbetur në ushtrinë amerikane. “Në ushtrinë amerikane kam shërbyer me zell të madh, – shprehet Nuzi. Ushtria amerikane më ka vlerësuar lart shërbimin dhe më ka bërë shumë krenar si shqiptar që shërbeva për flamurin e Amerikës.
Unë isha në atë kohë ndër të paktët ushtarë, që pa qytetarinë amerikane, të shërbeja në këtë armatë, dhe ndoshta nga të parët që u gradova”. Ai kujton sot në Ditën e Veteranëve në Shtetet e Bashkuara, e cila këtë vit përkonte edhe me 90 vjetorin e Luftës së Parë Botërore, gradimin me gradën Kapter i Parë, një dekorim për merita në këmbësori një dekoratë me shumë vlerë i ushtrisë amerikane. Veterani i ushtrisë amerikane ka disa certifikata zyrtare ushtarake, e dhurata të ndryshme nga personalitetet më të larta të Ministrisë së Mbrojtjes Amerikane (DoD), me motivacionin e quajtur “God Condact”. Rastësia-ushtria e solli atë që me uniformën e trupave amerikane të ishte shok ushtrie në bazën ushtarake amerikane në Frankfurt me Elvis Presley, i cili ishte një aktor dhe këngëtar amerikan me famë botërore, një ndër figurat kulturore më të shquara të shekullit të 20-të dhe njihet edhe si “Mbreti i Rock and Roll-it” apo thjesht “Mbreti”. Jonuz Ndreu ishte nga ata shqiptarë, të cilët sot janë veteranët e ushtrisë amerikane të cilët patën respekt dhe nderim të lart nga të gjithë ushtarët dhe komandantët ku ata shërbyen në uniformën dhe flamurin e SHBA.

JETA DHE AKTIVITETI POLITIK NË MËRGIM

“Këtu, – thotë Jonuzi, – më duhet të kujtoj edhe kontaktet e para me personalitetet shqiptare në mërgim. Në kampin e Kapos, – Itali, pas Isa Ndreut, erdhën disa përfaqësues të Komitetit Shqipëria e Lirë, me qendër në Romë – Itali, të kryesuar nga Sahit Kryeziu. Më pas në kamp vumë kontaktet e para me përfaqësues të partive të para politike shqiptare, në mërgim, përfaqësuesit e Bllokut Kombëtar të kryesuar nga Ernest Koliqi me Kol Bibë Mirakën, Partia e Ballit Kombëtar, Organizata Kombëtare Lëvizja e Legalitetit, Partia Katundare dhe përfaqësues të tjerë.
Ndërsa, kur erdha në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, pasi shkela për herë të parë me 11 shtator të 1957-tës dhe më 11 shtator të 1962, për herë të dytë, kur u lirova nga ushtria pasi shërbeva për 5 vjet, kam qenë i angazhuar në Partinë Katundare, e cila udhëhiqej atëherë nga Isa Ndreu. Më vonë u angazhova në shumë aktivitete në organizatën e quajtur “Tripalëshi”, ku bënin pjesë Partia Katundare – Bashkimi dhe Rezistenca antikomuniste.
Në 1962, Mbreti Leka I, i cili donte të bashkonte të gjithë shqiptarët dhe i thirri të gjitha forcat nacionaliste në diasporë, në Madrid – Spanjë, thirri edhe “Tripalëshin”, ku bënin pjesë Partia Katundare – Bashkimi dhe Rezistenca antikomuniste. Meqenëse organizimi i quajtur “Tripalëshi” mori pjesë aktive në takimin e Madridit, të përfaqësuar në Isa Ndreu e Lec Shllaku, ju kërkua që ajo të shkrihej në partitë e tjera, duke formuar një parti të vetme. Mbas mbledhjes së mërgatës shqiptare në Madrid (Spanjë), u vendos që ajo të zhvillonte një takim tjetër në Nju Jork (SHBA).
Në Nju Jork, takimi i forcave politike antikomuniste në mërgim udhëhiqeshin atëherë nga Xhaferr Deva, në të cilat, pothuajse mora pjesë në çdonjërën prej tyre. Mbasi Xhaferr Deva u tërhoq në një takim, kryetar i takimit të Nju Jorkut u zgjodh një ish oficer i gardës mbretërore, Masar Pustina, duke rifilluar edhe një herë bisedat për riorganizimin e mërgatës në SHBA. Blloku Indipendent u tha se nuk mundi të marrë pjesë, pasi aty ishte edhe Partia e Rezistencës, e cila, konsiderohej si degë e shkëputur nga Blloku Indipendent.
Kështu që, për të futur edhe bllokun në këtë grup, menduam që të tre partitë të shkrihen në një të vetme. Mirëpo Partia e Rezistencës e udhëhequr nga Ndue Pjetër Gjon Marku, e kundërshtoi dhe kështu që gati dështoi takimi. Kryetari i Partisë Bashkimi Kombëtar Loro Stajko, u bëri thirrje pjesëmarrësve, duke thënë se, nëse pengesë e kësaj mosmarrëveshje për njëjtësimin e partisë jam unë, atëherë mund të jap edhe dorëheqjen, dhe kaloi në Partinë Katundare. Diskutimi i Stajkos u prit me duartrokitje nga të deleguarit”, rrëfen Jonuz Ndreu.
“Ky ka qenë momenti kur, mbasi u bënë të gjitha tratativat, u mbërrit në një mirëkuptim ideal – te të gjitha partitë e grupuara në “Tripalësh”, që të mbanin një kongres të përbashkët, ku të zgjidhej një kryetar”. Jonuz Ndreu tregon gjithashtu se: “Mbas disa përpjekjeve disavjeçare që bëri vëllai im, Isa Ndreu, me mikun e tij, publicistin e njohur të mërgatës antikomuniste shqiptare, Lec Shllaku, ata arritën që t‘i merrnin mikut të tyre Zhak Shirak, që asokohe ishte në funksionin e kryetarit të Bashkisë së Parisit, miratimin për t‘i dhënë një sheshi në qendër të kryeqytetit francez, emrin e Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastriot Skënderbeu. Shllaku me Isain e kishin mik të ngushtë politikanin e famshëm francez Zhak Shirak dhe ata e kishin ndihmuar atë në fushatat e ndryshme elektorale, kur ai kandidonte për postin e Kryeministrit apo të Kryebashkiakut të Parisit. Pas shumë bisedimeve që Isai me Lec Shllakun zhvilluan me mikun e tyre të ngushtë Zhak Shirak, ai mblodhi Këshillin Bashkiak të Parisit, i cili më datën 10 korrik të vitit 1978, me rastin e 100-vjetorit të Lidhjes së Prizrenit, mori vendimin zyrtar dhe i akordoi emrin e Skënderbeut, njërit prej shesheve në qendër të Parisit, i cili më parë quhej ‘Villa Lumier‘. Pas marrjes së atij vendimi, ceremonia zyrtare për dhënien e emrit ‘Skënderbej‘ atij sheshi, u zhvillua më datën 6 dhe 7 maj të vitit 1980, ku morën pjesë me dhjetëra e dhjetëra personalitete të mërgatës antikomuniste shqiptare nga shumë vende të botës. Në atë ceremoni madhështore mungoi vetëm ambasadori i Shqipërisë, i cili nuk mund të vinte dot aty për shkaqe që tashmë dihen. Pas kësaj në shenjë mirënjohjeje dhe respekti, Lec Shllaku me Isa Ndreun, i akorduan një medalje ari zotit Shirak, e cila iu dhurua me një ceremoni madhështore në Paris, ku morën pjesë personalitete nga e gjithë mërgata antikomuniste shqiptare”.

PARTIA BASHKIMI KOMBËTAR

Bashkimi Demokrat Shqiptarë, u përgatit të mbaj kongresin e saj të parë në Firence -Itali, ku ajo u kurorëzua me emrin që ajo mban sot, pra “Bashkimi Kombëtar Shqiptar- BKSH”. Kryetar z.Isa Ndreu dhe sekretar z. Lec Shllaku dhe dy n/kryetar Adem Hodo e Loro Stajko. Vijoi të dalë rregullisht revista “Koha Jonë”, një organ i BKSH, e cila vazhdoj punën e saj për 40 vjet.

Jonuz Ndreu përjetoi edhe dy momentet më të veçanta të jetës së tij: atë kur Shqipëria  u çlirua nga zgjedha komuniste dhe demokracia lindi edhe në Shqipëri; dhe atë  kur Kosova u çlirua mbas një shekulli, duke u bërë e shqiptarëve.

“Unë vazhdimisht, – thoshte me krenari Jonuz Ndreu, – kam qenë anëtar i kryesisë së Bashkimi Kombëtar Shqiptar dhe mendoj se kam luajtur një rol të madh në këtë parti, sidomos, këtu në SHBA. Kam qenë hambari i Partisë Bashkimi Kombëtar Shqiptar. Kam punuar pa u lodhur dhe duke sakrifikuar që të çoj në vend të gjitha obligimet e mia që dilnin nga partia. Punova me të gjitha organizatat, shoqatat dhe entet fetare komunitare, duke pasë marrëdhënie të mira, si me Bllokun, Legalitetin, Ballin Kombëtar dhe Vatrën, si me Kishën dhe Xhaminë. Kam përfaqësuar në çdo aktivitet me karakter kombëtar dhe politik partinë time, të cilën e udhëhoqa për disa vjet në Amerikë. Duke marrë pjesë si i deleguar nderi në të gjitha kongreset e Legalitetit, takimet e Ballit Kombëtar dhe të Komitetit Shqipëria e Lirë, dhe të shoqërisë “Vatra” qysh nga viti 1960. Kam marrë pjesë si përfaqësues i partisë BKSH në të gjitha festat e flamurit, demonstratat e protestat kundër regjimit komunist në Tiranë dhe ato për lirinë dhe të drejtat e shqiptarëve në Kosovë e të gjitha trojet etnike.”

FAMILJA, PUNA DHE SHOQËRIA

Ndërkohë, duke folur, për familjen dhe shoqërinë, Jonuz Ndreu thotë se për herë të parë punën në Amerikë e kishte filluar në kompaninë Daglas Managment. Një kompani kjo, e cila më pas ndërroi disa emra, por jo bosët. Këtu ai punon nga 1968 – dhe deri sa del në pension në 2005, pra, 37 vite pune. Në vitin 1982 Jonuz Ndreu pëson një aksident të rëndë komunikacioni, dhe kompania Daglas Managment i vë në dispozicion të gjitha shpenzimet spitalore, deri në shërimin e plotë, një shumë e madhe kjo që ai e meritonte për punën e bërë. Ndërkaq, nipi i bosit të madh të kompanisë Daglas Managment, me rastin e daljes në pension (maj 2005) i dhuron atij një çek me vleftën e 25 mijë dollarëve. Nga të gjitha kujtimet e tij, një nga momentet më të bukura dhe të lumtura të jetës së tij është dalja në botën e lirë.

AI E KA PJESË TË PANDARË GJATË GJITHË JETËS SË TIJ, KOMBIN SHQIPTAR

Ka jetuar gjithmonë me hidhërimet e sundimit sllavo-komunist nga regjimi diktatorial i Enver Hoxhës, në Shqipërinë komuniste. Përjetoi shumë keq sundimin dhe represionin e egër serbo-sllav ndaj shqiptarëve në Kosovë e trojet shqiptare. Por, gjithashtu, përjetoi edhe dy momentet më të veçanta të jetës së tij: atë kur Shqipëria u çlirua nga zgjedha komuniste. Komunizmi ra dhe demokracia lindi edhe në Shqipëri; dhe atë kur Kosova u çlirua mbas një shekulli, duke u bërë e shqiptarëve.
Këto dy momente historike Jonuz Ndreu, si çdo shqiptar i ka përjetuar sikur të kishte lindur edhe një herë. Prej vitit 1992, kur edhe u hap Shqipëria, ai e ka vizituar vendin e tij rreth 13 herë. Në vitin 1992 shkon për herë të parë pas 50 vjetëve në vendlindjen e tij, në Sllovën e rrethit të Dibrës, një katund malor në kufi me Kukësin. U gëzua, se gjeti gjallë edhe më të moshuarit e fisit të madh të Ndreut: Xheladinin, Rexhepin, Baftjarin, Lazamin, Bexhetin e të tjerë.
“Shqipëria na e ka hëngër gjithë jetën, trupin e kam këtu, por mendja dhe zemra janë në Sllovë, janë në Shqipëri, në Kosovë”, – thoshte Jonuzi. Në festën e daljes në pension, Shoqëria “Vatra”, ku shërbeu për më shumë se gjysmë shekulli, i dhuroi një pikturë me figurën e Heroit tonë Kombëtar Gjergj Kastrioti Skënderbeu, me emblemën e “Vatrës”. Jonuz Ndreu ka marrë shumë medalje, dekorata dhe mirënjohje për kontributin e tij për Pavarësinë e Kosovës, Demokracinë e Shqipërisë, Çështjen Çame dhe zgjidhjen e çështjeve shqiptare në të gjitha trojet etnike.

* * * 
Jonuz Ndreu, biri i Cen Elezit, nipi i Elez Isuf Ndreut, do të mbahet mend përgjithmonë si një atdhetar i shquar, që e deshi Shqipërinë, Kosovën dhe vendlindjen e tij, Dibrën. Dhe për këtë nuk pushoi asnjë çast në mërgim.

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: ,

Komentet

Lajme të ngjashëm

Open Hand Association. Inc/ Topalli: Diaspora shqiptare në rresht të parë për t’i shërbyer kauzave që lidhen me vendlindjen

Jozefina Topalli, Drejtuese Politike e PD-së për Diasporën, nëpërmjet një postimi në Facebook ka risjellë në vëmëndje mbështetjen dhe bashkëatdhetarizmin e shqiptarëve në 10 vjetorin e Shoqatës së Bamirësisë Open Hand Association. Inc në Brox, Nju Jork.

Topalli është shprehur në postim për vlerat e mëdha që kanë shqiptarët jo vetëm në vend por në të gjithë botën duke treguar traditat, kulturën, solidaritetin dhe bujarinë.

Ndër të tjera në postim ajo përmendi dhe emra të cilët janë si një referencë për komunitetin shqiptarë në Bronx.

Postimi i plotë:

Në 10 vjetorin e shoqatës së bamirësisë Open Hand Association. Inc në Bronx.

Si kudo në botë edhe në Nju Jork shqiptarët janë të njohur për zemrën e tyre të madhe dhe përkushtimin e tyre të palodhur ndaj komunitetit dhe traditave. Ata kanë sjellë me vete një ndjenjë të veçantë krenarie dhe solidariteti, të rrënjosur në historinë dhe vlerat e shoqerise shqiptare, duke i përçuar këto vlera tek gjeneratat e reja dhe tek shoqëria që i rrethon.

Diaspora shqiptare, eshte e pranishme dhe e angazhuar, shpesh në rresht të parë për t’i shërbyer bashkatdhetarëve dhe për të mbështetur kauza që lidhen me vendlindjen. Ata ruajnë gjallë traditat e tyre të veçanta, duke organizuar festat, ceremonitë dhe aktivitetet kulturore që pasqyrojnë kulturën e pasur të malësisë shqiptare.

Përveç kësaj,shqiptarët edhe në Nju Jork janë të njohur për bujarinë dhe solidaritetin e tyre në ndihmë të të tjerëve. Në raste krizash apo fatkeqësish, ata janë ndër të parët që mobilizohen për të mbledhur ndihma dhe për të mbështetur ata që kanë nevojë, qofshin në Shqipëri, Kosovë apo kudo ku ka shqiptarë në botë. Ata përfaqësojnë një shpirt të madh komuniteti dhe një zemër të hapur për bamirësi, duke qenë gjithmonë të gatshëm të sakrifikojnë për mirëqenien e të tjerëve.

Shqiptarë si Aleksandër Nilaj, Toni Musaj e Vera Markaj janë pika reference për komunitetin shqiptar në Bronx, New York me veprat e tyre, dashurinë, përkushtimin e tyre të palodhur e dedikimin profesional e shpirtëror në shërbim të komunitetit shqiptar.

Nje falenderim te vecante per Viktorin, Luigjin ,Saimirin per punen e dashamiresine e tyre

sn

MË SHUMË KAMERA PËR BIG BROTHER, MITINGU I POEZISË NË GJAKOVË I LËNË PAS DORE- Nga Skënder Karaçica

Tej e tej lajmit
Manifestimi Big Borther,tarishta e turpit për Kosovën,përditë kamerat e televizioneve inçizojnë,përcjellin (d)ebatët e mysafirëve të përdalur e, të dalldisur si kuajt e pelat në livadhe,ndërsa  për ngjarjet e jetës kulturore me kod të jubileut të 60-vjetorit të themelimit të Mitingut të Poezisë në Gjakovë e kanë lënë pas dore(!).
Këso kohe,ngjarjet e tubimeve shkencore,kulturore dhe të fushave të botimit të librit të krijuesve tanë në Kosovë,RTK-ja si medium  publik, kamerat e saj nuk shkojnë për të inçizuar e për të bër lajm të ditës.Dikur,në këtë medium publik(RTP)ngjarjet në fushë të kulturës,të  gjuhës,të historisë dhe të botimit të librit shkencor e letrar,i pati përcjellë me përkushtim me kodet e gazetarisë së kohës Shaqir Foniqi me ekipin e tij.
Në manifestimin letrar të 60-vjetlorit të themelimit të Mitingut të Poezisë në Gjakovë,.nuk pati kamera,nuk pati gazetar të fushës së kulturës  dhe,kjo ngjarje jubilare e frymës së letërsisë e të artit të poezisë që krijohet në nënqiellin e Kosovës,mbeti pa lajm,mbeti në errësirën e sheshit plot zhurmë e,pa asnjë interesim nga RTK-ja në Prishtinë,që për ne këndej ekranit dhe me taksat tona të na afrojë lajmin e jubileut të poezisë shqipe në Kosovë!
Duhet theksuar se në ekranet e RTK-së nuk defilojnë emra të gazetarëve që i përcjellin ngjarjet,shih për këtë,në ekran do të dalin emra të pozitës(lexo:redaktor i emsionit) e gazetarët dhe ekipi i RTK-së po mbetët në terrin informativ të kohës…!
RTK pse nuk pati emision më të zgjeruar të rubrikës së kulturës(nëse e kanë në redaksinë e këtij mediumi)për manifestimin jubilar të 60-vjetorit të themelimit të Mitingut të Poezisë në Gjakovë…?!
Për fund në shënjë proteste kulturore e kundër Big Brother,nuk ka  ditë me diell të Kosovës,që nuk i shohim kamerat e televizioneve në tarishtën e hamshorëve duke lozur lojën e djallit e të turpit për kombin tonë!
RTK kthehuni më kohë në ngjarjet e jetës kulturore në Kosovë e mos hezitoni nga pozitat kolektive,më shumë redaktorë të lajmeve se sa gazetarë  të(pa)rubrikave për kulturë,të gjuhësisë,të shkencës,të historisë e të fushave të këtij rrafshi kombëtar…!
Çikago,më 13 nëntor 2024

MAKE ALBANIA GREATER – TA BËJMË SHQIPËRINË MË TË MIRË… Nga Dr. Jani Gjoni, Chicago

 

“Ta Bejme Shqipëri Me të Mirë! – “Make Albania Greater”? – Ky duhet të jetë një nga mesazhet më të forta në zgjedhjet e ardhshme të Shqipërisë. Zgjedhjet e fundit në SHBA dëshmuan edhe një herë se vota e lirë e njerëzve të lirë ka fuqinë të përcaktojë fatin e vendit, pavarësisht presioneve dhe përpjekjeve për të ndikuar votuesit, ashtu siç ndodhi në vitin 2020.
Në analizat pas zgjedhore në SHBA, analistët shpesh përpiqen të shpjegojnë shkaqet e humbjes së të majtës dhe triumfin e presidentit Trump. Megjithatë, përpjekjet për të fshehur të vërtetën janë të dukshme. Në vend të marrjes së përgjegjësive për situatën ekonomike dhe politike, elita politike e mediatike po perpiqet tia hedh fajin popullit që nuk “kupton” interesat e larta te elites se majte e nje pjese te djathte, nuk “kupton” rreziqet e politikave te presidentit Trump. Kjo arrogance e klasës politike që kërkoi të paraqiste Trump si një kërcënim të demokracise dhe nuk u fokusua në problemet konkrete si: çmimet e larta të jetesës, sigurinë publike, emigracionin masiv, ndasitë racore dhe pasigurinë globale të krijuar nga konflikte si ai në Ukrainë dhe përballja izraelito-palestineze, solli tronditjen e papritur, largimin e tyre nga pushteti.
Trump dhe Republikanët u fokusuan në këto çështje qe prekin ndjeshem jeten e njerezve, duke propozuar politika për zgjidhjen e tyre, dhe kështu arritën një mbështetje të madhe popullore. Mesazhi më i qartë i këtyre zgjedhjeve për politikanët është: mos luani me popullin. Ata kanë votën dhe mund t’ju largojnë nga pushteti që ju është dhënë po prej tyre.

Kjo është pamja e zgjedhjeve në Amerikë. Po si pasqyrohet kjo ngjarje në Shqipëri?

Duket qartë se të dy krahët e politikës shqiptare përpiqen të fitojnë simpatinë e presidencës Trump. PS dhe Rama besojnë se do të jenë në favor të bashkëpunimit të ri, ndërsa PD dhe aleatët e saj shpresojnë që me një presidencë Trump, Berisha të largohet nga statusi “non-grata”.
Nga njëra anë, pushteti përpiqet të ofrojë imazhin e një Shqipërie në rritje ekonomike, ndonëse për pensionistët rritja e pensioneve nga 120 dollarë njëzet vite më parë në 180 dollarë sot duket qesharake. Nga ana tjetër, opozita, duke mos gëzuar mbështetje popullore të mjaftueshme, përpiqet të nxisë protesta të papjekura që nuk japin rezultate.
Në këtë kohë, të dy forcat kryesore, me listat e mbyllura ose gjysmë të hapura dhe kontrollin e medias, janë duke kufizuar çdo mundësi për alternativa të reja. Përballja e liderëve të tyre në SPAK e tregon qartë në sytë e publikut: elita politike është e korruptuar dhe ka bllokuar progresin e vendit. Europianizimi i Shqipërisë nuk mund të kërkohet në dyert e kancelarive europiane, por duhet të realizohet përmes përmirësimit të mirëqenies së popullit, emancipimit shoqëror dhe konsolidimit të një shteti të dinjitetshëm.
Duket qartë se e vetmja gjë perëndimore që ka mbetur janë ekrani dhe spektaklet televizive, të cilat shpesh ofrojnë mesazhe dezinformuese për t’u shërbyer interesave të elitës. Telenovelat që pushtojnë ekranet, “Big Brother”, “Dancing with the Stars” dhe spektaklet e tjera janë vetëm një mjet për të shpërqendruar popullin nga problemet reale.
Shembulli amerikan është një mësim i vlefshëm për Shqipërinë. Trump sfidoi të dyja partitë politike duke i quajtur “kënetë” që pengonte progresin. Situata në Shqipëri është e ngjashme, me PS dhe PD që mbajnë peng shoqërinë.
Mund ta mashtrosh popullin një herë, mbase edhe disa herë, por jo përgjithmonë. Vjen një ditë kur populli zgjohet dhe ngrihet përballë iluzioneve të rreme që i janë imponuar gjatë një tranzicioni të tejzgjatur e të lodhshëm.
Por, a do të kemi një “Trump” shqiptar që të thërrasë me forcë : “Ta Bejme Shqipëri Me të Mire” – “Make Albania Greater”?
Besoj se PO.

VATRA 2024: Gradacela e Re e Nocrrokut në New York!- Nga Agustin M. Mirakaj

Në këtë serial të ri komik të quajtur “Vatra e Nocrrokut,” turma prej tetë vetash po përpiqet të ngrejë gradacelën më të lartë të ëndrrave, duke kërkuar miliona për një godinë… që ekziston vetëm mbi re. Lideri, i cili po e merr misionin me seriozitetin e një regjisori të kinostudios “Shqipëria e Re,” ka nisur një fushatë që përbëhet nga premtime aq të mëdha, saqë edhe bankat në Wall Street janë në shok.
Në gazetën e njohur “Dielli i Zi” një burim anonim njofton për donacione të majme: një zotëri nga Shqipëria premton 1 milion dollarë – virtuale, natyrisht; një zonjë nga Queens jep bujarisht 2,000 dollarë për projektin e “nocrrokut,” ndërsa nga Michigan-i, Florida, Bostoni, e deri në Upstate NY, do të shfaqen edhe aktorë e njohur, të cilët garojnë për vendin e parë në maratonën e miliona-dollarëve.
Gazetari që nxorri lajmin në gazetën “Dielli i Zi” është tipik matrapaz, nga ata te viteve 93-94 te valuta ne qender te Tranes, ku matrapazët luanin me 3 karta dhe iu merrnin lekët fshatarëve. Loja e nocrrokut tani është Live në rrjetet sociale interrnet, ku çdo ditë shtohen milionat e dollarve imagjinar. Njëri jep një milion, tjetra 2 mijë dollar, tjetri dy milion, një tjetër plot 4 milion dollarë!
Por për ta bërë sa më magjepsëse këtë estradë, askush nuk fton vatranët për të diskutuar këtë fenomen që po ndodh! Ndaj, lideri i vetëshpallur ka vendosur që t’i zbukurojë vetë faqet e gazetës “Dielli Zi” me emrat e dhuruesve të mistershëm dhe premtime marramendëse.
Në fund, ajo që mbetet nga ky mal premtimesh është nocrroku, dhe një Vatrë mbi re.

Vatra Manhattan Branch: Vatra nuk është për shitje !

Breaking News: Shitja e Vatrës ka ngritur shqetësime të mëdha për shqiptarët në Amerikë dhe diasporën në tërësi, duke vënë në pikëpyetje transparencën dhe legjitimitetin e atyre që po marrin vendime për të. Pyetja e natyrshme që shtrohet është: Kush janë individët dhe grupet brenda rrjetit të biznesit që po kërkojnë të shesin Vatrën, dhe çfarë lidhje kanë këta individë me Elmi Berishën?

Kush Janë Ata që Po Kërkojnë Shitjen e Vatrës?

Disa zëra sugjerojnë se individë të lidhur me rrjetin e biznesit janë përfshirë në plane për shitjen e Vatrës, një ndërtesë historike që ka një rëndësi të thellë për komunitetin shqiptar. Pyetja më e rëndësishme është nëse këta individë kanë mbështetjen apo mandatin e komunitetit dhe të anëtarëve të Vatrës për të ndërmarrë një hap kaq drastik.

Elmi Berisha i vetëshpallur si kryetar është një figurë që përmendet shpesh në këtë diskutim, duke ngritur pyetjen nëse ai dhe individët afër tij kanë ndonjë interes apo lidhje me planet për shitjen e Vatrës. Nëse po, është e nevojshme që të ketë transparencë dhe qartësi mbi rolin e tij dhe motivet që qëndrojnë pas këtyre vendimeve.

Pse Po Diskutohet Shitja e Vatrës?

Vatra është më shumë se një ndërtesë; ajo është një simbol i trashëgimisë kombëtare dhe një kujtesë e përpjekjeve të patriotëve si Noli dhe Konica që e ndërtuan atë për t’i shërbyer komunitetit shqiptar. Pra, pyetja është: A është shitja e Vatrës një vendim që ka për qëllim përfitime personale të individëve, apo ka një arsye më të thellë?

Në disa raste, sugjerohet se shitja mund të jetë një përpjekje për të përfituar financiarisht nga vlera e lartë e ndërtesës. Një shitje e tillë, pa miratimin e komunitetit dhe pa mbrojtjen e historisë, do të ishte një tradhti e pastër ndaj Vatrës dhe ndaj të gjithë atyre që kanë kontribuar për ekzistencën e saj.

A Janë Këta Individë të Votuar nga Anëtarësia dhe të mandatuar nga kuvendi për të Shitur Vatrën?

Një çështje thelbësore është legjitimiteti i këtyre individëve për të marrë një vendim të tillë. A kanë këta individë një mandat të qartë nga anëtarësia e Vatrës dhe kuvendi për të diskutuar apo vendosur për shitjen e saj? Nga faktet aktuale, duket se nuk ka pasur një proces transparent dhe të hapur të votimit apo miratimit nga anëtarët e Vatrës për këtë lidership. Kjo nënkupton që ata që po mendojnë për shitjen mund të veprojnë në mënyrë të paligjshme ose të pabazuar në statutet e organizatës.

Çfarë Do të Thotë Shitja e Vatrës për Trashëgiminë dhe Komunitetin Shqiptar?

Shitja e Vatrës do të ishte një humbje e madhe për komunitetin shqiptar. Vatra ka funksionuar për më shumë se një shekull si qendër kulturore dhe historike për shqiptarët në Amerikë. Ajo është një muze që mbart kujtimet e një brezi të tërë patriotësh dhe duhet të ruhet me çdo kusht për brezat e ardhshëm.

Nëse individët të cilët përpiqen ta shesin Vatrën janë të lidhur me interesa të ngushta biznesi dhe nuk kanë përkrahjen e anëtarësisë, atëherë duhet të ndërmerren hapa ligjorë dhe institucionalë për të ndaluar këtë proces. Vatra i përket komunitetit shqiptar dhe jo individëve të veçantë.

Në përfundim: Është koha që diaspora shqiptare dhe të gjithë anëtarët e Vatrës të kërkojnë llogari dhe të sigurojnë që Vatra të mbetet e paprekur dhe të vazhdojë të jetë një simbol i bashkimit dhe identitetit shqiptar. Ata që përpiqen të shesin shtëpinë e Vatrës duhet të përballen me ligjin dhe me zërin e bashkuar të shqiptarëve.

Vatra Manhattan Branch


#diaspora #albania #NYC #boston #florida #Michigan #usa

Letër e hapur: VATRA MBAHET PENG nga aktorë të kinostudios Shqipëria e Re! “Njeri Ri”

Vatra është mbushur me aktorë të Hollywood-it, kinostudio Shqipëria e Re.

Janë bërë qesharakë. Doktorë, profesorë, me lloj-lloj titujsh.

Gjeneralë, kolonelë.

Duken si baza e Byrosë Politike të Enver Hoxhës, e stacionuar si një pikë strategjike ndërmjetëse midis Departamentit të Punëve të Kota dhe qeverisë Rama.

Kanë lënë kokrrën e namit jo vetëm në Shqipëri, por në mbarë planetin.

Shpresoj që ky fenomen të mos shkojë deri në Mars, se atëherë do ta gjejë belanë Elon Musk.

Kjo perlë (Vatra) është kthyer në një vegël të qeverisë Rama, duke promovuar censurë dhe kërcënuar anëtarët e saj se, po hapën gojën, do t’i hedhin në gjyq dhe do t’i fusin në burg, ashtu siç gjykata ka dënuar (z. Miraka, z. Lumaj, znj. Veliu dhe z. Mernacaj – Te gjitha shpifje nga pengmarrësit)

Kjo është Vatra sot, e kthyer në bazë të prokurorëve të regjimit komunist që erdhën si fara e fidhësit dhe sot mbajnë Federatën Vatra peng.

Duhet ekspozuar e vërteta; krerët e shtetit të Kosovës duhet të kuptojnë se ata që paraqiten si drejtues të Vatrës nuk janë të votuar dhe as të certifikuar si lidership. Vini Re Vini Re – Mos u mashtroni.

Ky grup uzurpues janë vegla të qeverisë socialiste Rama, të zbarkuar me mision shkatërrimin e Federatës Pan Shqiptare Vatra.

“I bëj thirrje Presidentes Vjosa Osmani dhe Kryeministrit Albin Kurti që të mos pranojnë takime me individë që prezantohen si lidership i Vatrës. Kjo është thirrja ime kjo është thirrja e vatranëve”.

E vërteta vonon, por nuk harron! a.m

Mitingu i Poezisë në Gjakovë të bëhet me adresë ndërkombëtare- Nga Skënder Karaçica

Nismë
Në shenjë nderimi të 60-vjetorit të themelimit të Mitingut të Poezisë në Gjakovë nga një grup shkrimtarësh të trevës  shqiptare të Dukagjinit,ky manifestim i poezisë  në këtë jubile të bëhet me adresë ndërkombëtare.
Për nismën do të ishte mirë që në kuadër të këtij jubileu të 60 pranverave të rrugëtimit të artit të poezisë bashkëkohore të brezave të poetëve e shkrimtarëve,në përkrahje të Shoqatës së Shkrimtarëve e të Ministrisë për Kulturë e Kosovës,të bëhet pjesë e ardhjes së poetëve nga rrafshet evropiane,amerikane dhe nga bota.
Arti i poezisë shqiptare  tashmë e ka krijuar hisën e vet poetike dhe,përmes participimit të vlerave të artit shqiptar në hapësirën e botës, ka  ardhur koha që të hapën të gjitha portat e bashkëpunimit me poetë,shkrimtarë e artistë të fushave të rrafsheve ndërkombëtare.
Kjo nismë të bëhet pjesë e tërë krijuesve tanë në Shqipërinë tjetër në Kosovë(term i Dritëro Agolli-nënvizimi im)dhe në Shqipërinë zyrtare,që Manifestimi Kulturor,,MITINGU I POEZISË,,në Gjakovë të bëhet fryma e përbashkët e poetëve nga Evropa,Amerika dhe kontinentët tjera.
E paçim me fat artin e poezisë shqiptare  në dritën e arenës ndërkombëtare!
Çikago,më 8 nëntor 2024

Shqiptarja Florida Doçi në krye të hulumtimeve për inteligjencën artificiale në Microsoft

Florida Doçi është një tjetër histori suksesi shqiptare, që ka arritur në një prej kompanive më të mëdha të teknologjisë në botë – Microsoft.

Ajo ka përfunduar studimet e larta në universitetin e Windsor-it, ku u diplomua në dy fusha: Shkenca Politike dhe Shkenca Biologjike e Bioteknologji. Aktualisht, ajo është një nga hulumtueset kryesore të inteligjencës artificiale (AI) në Microsoft, duke luajtur një rol të rëndësishëm në zhvillimin dhe implementimin e teknologjive të AI për produktet e kësaj kompanie globale.

Në një postim në Linkedin ajo është shprehur:

“Nuk mund ta përshkruaj me fjalë se sa e emocionuar jam që po bashkohem me Microsoft si hulumtuese kryesore, ku do të ndihmoj në sjelljen e inteligjencës artificiale në hapësirat bashkëpunuese të Microsoft. Microsoft u mundëson miliarda njerëzve anembanë botës të jenë produktivë, krijues, të qëndrojnë të lidhur dhe të arrijnë më shumë dhe nuk mund të mendoj për një mënyrë më të mirë për të bërë një ndikim në botë dhe për të ndryshuar jetët e njerëzve sesa përmes një produkti kaq gjithëpërfshirës! Nga kompjuteri im i parë, te llogaria ime e parë në Hotmail (që akoma e përdor!), nga ‘winks’ dhe ‘nudges’ në MSN Messenger te telefonatat pa fund në Skype me familjen dhe miqtë, nga detyrat e shumta dhe punimet akademike të konceptuara në Word, te projektet e kërkimit të analizuar në Excel dhe të gjitha posterat, prezantimet dhe portofolët e ilustruar në PowerPoint, produktet e Microsoft kanë qenë një shoqërues i vazhdueshëm i ëndrrave, ambicieve dhe arritjeve të mia gjatë jetës.”

Ajo tregoi për fëmijërinë e saj, ku nuk ka pasur kompjuter dhe i është dashur të vizatojë ekranet.

“Kështu që bashkimi me Microsoft është jo vetëm një arritje profesionale për mua, por edhe një moment i jashtëzakonshëm për atë vajzën e vogël që u rrit pa kompjuter dhe mësoi MS Office duke vizatuar e memorizuar ekranet dhe komandat. Jam shumë mirënjohëse për të gjithë ata që e kanë bërë përvojën time të intervistimit dhe punësimit në Microsoft të paharrueshme dhe veçanërisht falenderoj Davis Wanless, i cili ka qenë pranë meje në çdo hap! Mezi pres të shkruaj këtë kapitull të ri të karrierës sime në Microsoft”, përfundoi ajo.

Kontributi i saj në fushën e inteligjencës artificiale dhe përkushtimi për të zhvilluar produkte që përmirësojnë përditshmërinë e miliona njerëzve është një shembull frymëzues për të gjithë ata që ëndërrojnë të ndikojnë në botë përmes teknologjisë. sn

Vatra Manhattan Branch: Our heartfelt congratulations to you, Donald J. Trump

On behalf of the Vatra Manhattan Branch and the Albanian-American community, we extend our heartfelt congratulations to you, Donald J. Trump on assuming the office as the 47th President of the United States. Your leadership brings renewed hope and optimism for a brighter future for all Americans. We are confident that you will uphold the values of freedom, justice, and prosperity upon which this great nation was founded.
Our community stands ready to support your efforts to strengthen the United States, and we look forward to a presidency that prioritizes the well-being of all citizens, values hard work, and honors the sacrifices of past generations. May God bless you, Mr. President, and guide you in your journey to lead this nation toward peace, unity, and continued greatness.
Donald Trump’s freedom of speech faced major challenges when his social media accounts were suspended, limiting his ability to directly communicate with millions. This unprecedented move sparked concern over the power of tech companies to silence voices, raising questions about the right to free speech for all Americans. With freedom of speech at the core, Donald Trump stands firm, championing every American’s right to be heard.
BIG WIN! Congratulations!
God Bless the United States Of America 🇺🇸❤️

POEZIA E POETIT ME PRURJE TË REJA LULZIM TAFA- Nga Skënder Karaçica

Mbresë leximi
 
Poezia  me portrete të jetës e më vargun modern,frymë poetike e poezisë së sotme dhe brezi i tij.Popujt matën  më shkrimtarët e vet,thuhet në kritikën letrare.
Në brezin e poetëve më prurje të reja të vargut modern në poezinë e sotme,është padyshim poeti Lulzim Tafa.Në qarkun poetik të këtij udhëtimi,brezi i poetit Lulzim Tafa,do të quaja nëse me lejohet brezi i tretë i letërsisë të  poetëve(Halil Matoshi,Ag Apolloni,Rrahman Paçarizi,Adil Olluri,Gëzim Aliu,Ismail Syla dhe të tjerë),po e ruajnë dhe po e  ndërtojnë shtyllën e re të poezisë   e të prozës në vargun shkrim-modern dhe,ia ruajnë freskinë e artit poetik  të frymës së motshme të krahut bashkëkohor të letërsisë në Kosovë.
Mbresë leximi i poezisë,,Vdekja e të paqenës,,të poetit Lulzim Tafa,këndej detit (term i De Radës-nënviz. im )në Amerikën e largët.
Çikago,më 2 nëntor 2024

Anton Çetta: Si po e lë Kosovën dhe çfarë t’u them kur të shkoj te Isa Boletini, Azem e Shotë Galica, Gjergj Fishta, Hasan Prishtina dhe Ylfete Humolli…?- Nga Skënder Karaçica

Në takimet me profesor Anton Çetta: Si po e lë Kosovën dhe çfarë t’u them kur të shkoj te Isa Boletini, Azem e Shotë Galica, Gjergj Fishta, Hasan Prishtina dhe Ylfete Humolli…?

Në takimet e shpeshta me profesor Anton Çetta në Prishtinë,në kujtimet e motshme,me vijnë pajada fjala e tij e shqipes së ëmbel për kohën shqiptare,për brezat,për universitetin dhe,fati i Kosovës…!
Profesori nuk harroi të flasë për trevën e Drenicës dhe për kajzit e tregimeve të gjeniut popullor,që u bën të motshme në dritën e studimeve të letërsisë popullore.

Shëndeti kishte filluar të përthekoj shtatin e tij burrëror e intelektual me hijeshinë e një burri të shqiptarisë,ku,zemra i rrihte për kombin dhe atdheun e,për dhimbjet e trupit as që bënte fjalë profesori Anton Çetta!

Në Prishtinë,koha e motshme `90 dhe dimri i madh i vetmisë nën rrethimin e regjimit fashist të Serbisë,në shtëpinë e tij për mua ishte takimi i fundit me profesorin,që,përmes dhimbjes së mushkërive e të frymarrjes,me fliste ngadale e më porosi të motit shqiptar.

– Unë së shpejti do të shkoj të Isa Boletini,Azem e Shotë Galica,Gjergj Fishta,Hasan Prishtina dhe të Ylfete Humolli e,çfarë t`u them se si po e lë Kosovën,-ishin fjalët e fundit në Prishtinë të profesor Anton Çetta.

(Nga notesi i kujtimeve)

 

 

 

NË PRISHTINË SORRAT SULMOJNË QYTETARË!- Nga Skënder Karaçica

Në dritën e lajmit

 

Po përseritet dukuria e rrallë kur në sheshin e Prishtinës,sorrat i sulmojnë qyetatrët!Kështu shkruan sot gazeta,,Epoka e re,,në Prishtinë dhe,lajmi mori dhenë e,me vete shqetësimin për dukurinë e (agresivitetit)të sorrave të zeza në Prishtinë!

Kjo dukuri,kujtoj, po vjen nga fakti se kryeqyteti i Prishtinës,po jeton në ambientë të ndotur,temperaturat e larta ,asfalti dhe betonimi i tokës,kjo është gjendja e trazimit të frymarrjes të sorrave të zea dhe agresive!

Në kohën kur kryetar i komunës së Prishtinës ishte Shpend Ahmeti,mbase i kujtohet,kur nga institucionet për klimën,urbanizimin(BE)për kryeqytetet e vendeve të Evropës,erdhën për vizitë tre arqitektë të njohur dhe,kur e panë nga afër se si po ndërtohet,si po merr frymë Prishtina,në fund të kësaj vizite ata u deklaruan:

Prishtina,kryeqyteti i Kosovës,është një nga kryeqytetet më të shëmtuara në Evropë-thanë para mjeteve të informimit dhe shkuan në Bruksel.

Kjo temë për Prishtinën,tashmë e kanë vënë në You Tube dhe në Google (sic!).

Si mund të shpëtojmë Prishtinën në planin urbanistik të asfaltit,të betonimit dhe,pa gjelbërim e pa sheshe për qytetarët,i nderuar kryetar Përparim Rama…?!

Tetor,2024

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend