( Din Mehmetit, në 14 vjetorin e vdekjes, poetit e themeluesit të Mitingut të Poezisë në Gjakovë)

Ëndrrat ma tremben natën
Gjumi iku në pakthim
Përfytyrimet ushqenin mendimet
Miklonin malli zjarrishtave
Ngacmimet shprushnin heshtjen
Të mbuluar me hirin e përjetimeve
Ecja rrugëve të qytetit mendueshëm
Më dukej se kudo shihja Baclokun
Ashtu me kafenë para
Lapsi mes gishtave i dridhej
Më humbte lartësive, si yll dukej
Unë mbaja në dorë kapelën e Tij
Në plot letra shkruar
Ndjej aromën e duarve
Heshtja frynë damarëve të gjakut
Sytë shikojnë, mendimet piskasin:

Po ku je o Din Mehmeti?
Përgjigju o burrë se më dogji malli!
Pse hesht dhimbshëm, ëmbël më shikon

Në vargun tënd jeta mat shekuj
Krismë është emri yt, sot e mot
Jehonë kohe moteve me furtuna
Po të vërej, atje ulur në qoshe vetëm
Më shikon e nuk bëzanë
Sa fort malli më paska marë!
Kam mbetur në kërkim të vargut tënd
Brazduar në palcën e ashtit
Metaforë e balsamosur në shpirt
Krenarisht.