Atij burri të rëndë sa e sa herë iu gris kuleta, xhepi
Atij burri të lartë thesi i halleve nuk iu gris një ditë,
Atij burri epik asnjë nga këta krokodilët e dreqit
S’i zgjati dorën kur breshëri e qëllonte tek çante stuhitë.

Më dhembi ikja e Artistit të madh, që s’e mbështetën,
Më çmendi turrja e atyre derrave që qanin për t’u dukur,
Ato maska me varak të shëmtuar qysh na mbetën,
Si kopili në derë, e s’u vjen rëndë brenda për t’u futur.

Ato maska turreshin të çakallosur në qelqin digjital
Rëndë të penduar a të malluar,…si kofini pas të vjeli,
Vërsuleshin kush i pari pas vdekjes t’i thoshte më fal (?!)
Ç’më gërryen dufi, pse hipokrizinë s’e varin te çengeli!…

Më dhëmbi sa më piku kur pashë duke qarë
tek holli i institucionit edhe atë surrat zhapikun…,
Po në gjallje, Artistit ç’nuk i kishte lënë pa sharë
I ngula sytë te lotët e krokodilit, si pusht i vogël iku…

Më çmendi, sa ma shpifi hipokrizia. S’u besova syve,
E mëshirova me neveri … Po deri kur, të shkretën?
Artisti i vërtetë gjigand do të prehet me yje
Liliputi?…Për liliputin faljet e Zotit mbetën.

S’më mba vendi, atë gjallesë, tutem ta quaj njeri
Varak i shpifur sa s’thuhet, papastërti le mbrapa,
Burrë i pa bërë, vogëlush që dridhet, fatkeqësi,
Që në emër të fëlliq sa s’shkruhet – hipovaraka.