O ti më hyjnorja e qenies së tokës e yjeve

në një ëndërr që  s´ishte krejtësisht e imja

jam duke kërkuar harrimin e saj, atë  që e

deshëm së bashku, por  stuhi  të  jetës  na

ndan. S´qenka  e  lehtë ta shlyej harrimin

kujtesa nuk më lë, më  risjell  kohën tonë

atë që ne e ëndrronim në jetë, tjetër  kush

e jetoi, Ara, më  tepër  se gjysmë jete jam

i ngrënë  në  vetminë time të pathyeshme

shpirt, harrim  për  ty  asgjëkundi  s´gjeta

erërat mund të thahen, por  unë  do t´i bie

atypari,  nëpër  lumin  e  dhimbjeve  tona

dhe krenar do të mbaj në dorë emrin tënd

unazën e kurorës  me  qëndisma  dardane…

Zemër, tëra  shtëpitë  nuk janë pranë detit

nëpër fusha dhe male  ka qytete e fshatra

shqiptarët pellazgë  nga i gjithë Mesdheu

gjuha  shqipe   i mbanë  në  dorë të gjallë.

Një lavdi poetike  pas vdekjes sime, s´do

të jetë një rrasë  varri  te  varri, por  libër,

zot  i  kohërave, perëndi të stërgjyshërve

një premtim  të  veçantë e pres nga dielli

ai që do t´ia kthej emrin Atdheut, në Iliri.

Atdhe Geci – Dortmund, 2023