BRENDA DHOMËS DËGJOHEJ LEHJA E NATËS

Jashtë fërshëllen murrlani

Një shtrezë e mykur

Qante mes tavolinave

Dritat e neonit

Ngritën dolli me vetminë

Një tablo surrealiste

Pandërprerë zgërdheshej

Zgërdheshej

Me një karikaturë lakuriqe

Brenda dhomës dëgjohej lehja e natës

Sa ishte i gjymtë portreti i shëmtuar i fjalë

Më duket se atë çast kishte zbritur sterra

Ose nuk ishte asgjë për të cilin

Do shkruaja vetëm një fjalë

Ti ishe një hije e zverdhur

Që paloseshe si nusja në gjerdek

Por çdo gjë u shndërrua në heshtje

Heshte edhe ylli im polar

Një fjalë e shëmtuar

Dhe një copë druri akoma më i shëmtuar

Ngritën dolli

Për ligështinë e lagështisë së mureve

ÇFARË TË BËJË ME DUART E TUA

Sa shpejt u klonuan fjalët

Nga dhëmballët e dyllta

Dhe kundërmuese

Si një spinë e kalbur këputet gjuha

Këputen meteorët si pemët e kalbura

Të thashë largohu nga kjo lojë

Por ty t’u kishte gurëzuar shpirti

Ishte gurëzuar aq shumë

Sa që nga xhelozia u plandose

Pranë sëmundjes tënde të keqe

Çfarë të bëjë me patologjinë tënde

Ku t’i vari këto pak fjalë që mi the

Por aq ishin të rënda

Sa që s’pata takat t’i barti

Si ti mëkatet e tua

Ndoshta ishte mëkati yt i sëmurë

Ose i imi

Mbase ti ishe

Vetë mëkat i mëkatit

Por gjithsesi ishte diçka e pashpjegueshme

Mes mëkatit dhe kryqit tënd të dyshimt

PËRRETH TAVOLINAVE TË DEHURA

Si rrapëllimën e teneqesë së ndryshkur

Dëgjova zërin tënd

Kakarisja e natës s’pushonte

Ethet e dehura si asnjëherë më parë

Ia shëmtuan rropullitë celularit

Përreth tavolinave të dehura

Grumbuj zogjsh të lagur në shi

Vera e prishur

Kundërmonte si turshi lakre

Muret tërë trishtim

Vidhnin rropullitë e një këndesi të infektuar

Jashtë mureve të dhomës

Dëgjohej gjëma e veriut

Nesër burrat e lagjes do i grithin fytyrat

Kurse ti si një këndes i zgërlaqur

Ende qëndron i përhumbur

Mbi plehun e fjalëve të tua të pa përtypura

Ishe dhe je si gjithmonë

Gjaku im i prishur

Ky det i çmendur i kësaj nate

Me lopata prej mjegulle

Llamburit si i babëzitur

Llamburit nëpër motet e ligshta të fëmijërisë

NJË KOHË E VRARË SILLET VËRDALLË

Si një kryq i braktisur

Shtrihet nëpër varret e vithisura

Pa emër

Nam e nishan

Një etje e lashtë njeriu

Rrokulliset rrugëve të vrara kaherë

Nuk dua ta kujtoj harresën

Atë nocion të kohës

Mjegullat dhe pluhuri i verdhë

Mbetën peng

Mbetën si sisa e një gruaje

Nëpër muranat e lashtësisë

Sa herë erdhën po aq herë edhe ikën

Nga ky truall kalorësit e mallkimit

Furtuna i la eshtrat peng

I la peng shalat dhe kuajt e plagosur

Sa që ende sot

Hingëllon fushëbeteja e trishtimit

Nëpër lagje të braktisura

Dëgjohen lehje qensh

S’ndalen as mjaullimat e maceve

Një kohë e vrarë sillet vërdallë

Kurse një tjetër kohë

Më e egër se bisha e sëmurë

Me padurim pret të kthehet

Për ta shuar mallin e së keqes

KALOJNË ME FYTYRA TË SHËMTUARA

Nëpër trotuare shoh skile të sëmura

Njerëz me nga një shqisë të dëmtuar

Ecin  mes kolonadave

Parakalojnë zogjtë e sëmurë të një kohe

Procesion pas procesioni

Ecin njerëzit duke i reklamuar gjymtyrët

Kalojnë me fytyra të shëmtuara

Kalojnë maskat e thyera të një maskarade

I zhveshur deri në asht

Me një shpirt nudo zvarritet dita

Pas hapave të saja të ndryshkëta

Si kujtesa përbirohet ëndrra e përgjumur

Çdo gjë sonte ishte lakuriqe

Sa shumë i ngjanin gjërat fjalëve të tua

Ngjanin aq shumë sa që

Nuk të dallova ty nga asnjë e keqe