Pesë poezi nga libri   “Në kujtesën e pemëve”

AI NJERI I NGJANTE DETIT

Kur do të dalim përtej atyre mjegullave,

Shira më të ngrohtë do të na shkrijnë.

Atdheu ynë do të jetë aq larg,

Sa zogjtë endacakë të fëmijërisë

Kurrë nuk do të mund të na mbërrin.

Ai njeri ngjante me detin.

Kaltërsia e syve të erës

Verbonte të gjitha drurët e shpatit.

Megjithatë,

Lumi kurrë nuk e ndërroi shtratin.

Kur dimri më në fund u arratis,

Zogjtë i kishte ngrirë acari.

Zambakët askurrë më nuk çelën

Në shuplakat e zhubravitura të erës.

Një kërthi i braktisur i qahej pranverës.

Shiu i mbrëmshëm ende derdhej çative.

Aq shumë u lagën flokët e rrugëve,

Sa që pranë të gjitha zjarreve të botës,

Nuk mund të teren

Ato fije të xhamta të shpirtit të thyer.

PRANË TEJE NDJEJ RINGJALLJEN

Prekmi flokët!

Pranë teje ndjej ringjalljen.

Po të mos ishe ti,

Vdekja do ishte një akt i pashmangshëm.

Të kujtohet ajo ditë,

Kur në degët e nerenxës qante një zog?

Në ato çaste të trishtuara,

Pas shtatë bjeshkësh kishte ikur pranvera.

Mbase ikën pas saj edhe zogjtë e mendjes.

Asnjë fije floku nuk mbeti në rrah.

U prenë edhe drurët mijëvjeçarë.

Kujtesa e njeriut u shndërrua në lëndinë pa gjah.

Preki flokët e thinjura të moteve.

Ndoshta mëshirohen stinët

E na e kthejnë pranverën

Po në atë gjendje të lëngët siç e morën.

NJË PSALM PREJ SHIU

Mbi një varkë hije zezë

I qante një pulëbardhë.

Bunaca kishte një tjetër trajtë,

Ngjante me tejdukshmërinë e pasqyrës.

Ato ditë gjethet kishin një formë asnjanëse.

Nëpër kurorat e kajsishtave

Këndonin vetëm qyqet e bardha një psalm

Të hershëm prej shiu, me ritmin e bishtave.

Kurse varka e zezë ishte zhveshur

Deri në asht

E pulëbardhat nuk i rezistuan ballafaqimit

Me Itakën e premtuar të ringjalljes.

Duart e erës mbetën te degët.

Mjegulla e dendur u fiksonte shikimet.

Edhe një fotografi na duhej, vetëm,

Për ta vulosur fatin e ekzistencës, që kurrë s’e gjetëm.

KUSH DO TË SHKRUAJ EPITAFIN

Dy lopata të zbehta lëvizin si hijet.

Një varkë e bardhë

Këndon me shpirtin e mbresave.

Era llamburit përtej mundësisë,

Eshtrave të dallgëve thyhen spirancat e shpresave.

U dëgjua një zë i lashtë prej bubullime,

Pastaj ra heshtja si morti.

Guaskat u mbyllën në kujtesën e netëve,

Vetëm llamburitja e lopatave i ndoqi.

Sonte ua prishi gjumin peshkaqenëve.

Sërish i pamë dy lopata të zbehta.

Një hije e mrrolur

Fshihej nën qerpikët e limanit.

Eoli herë i kyçte e herë i shkyçte dritat.

Me mija varka tundeshin mbi dallgët e çmendura

Të një ëndrre të Neandertalit.

Fjetëm edhe dymijë net të tjera.

Një i huaj hyri në lagjen e pabanuar

Dhe mbolli një zambak në varrin tim.

Kush do ta shkruaj epitafin kësaj mbrëmjeje

Mbi shpirtrat e mermertë të kësaj dhembjeje

ASKUSH NUK MUND TË HY

Dyert veç janë të mbyllura.

Askush nuk mund të hy,

Por as nuk mund të dalë nga kjo dhomë.

Kush po i fshikullon kaq egër

Këto hije

Me kamxhik të zjarrtë të perëndive?

Era i tundte shpatullat,

I tundte si dallgët e tërbuara.

Kur në shpirtin e molit i tundi varkat,

Një peshk i ngordhur

Qante në kepin e shpresës së trishtuar.

Erdhën disa të huaj dhe dhunshëm

Ua vunë zjarret kopshteve,

Që sapo i kishim fikur

Një breshkë doli nga gualli

Dhe iku përtej shtatë bjeshkëve, e thinjur.

Po të mos binte ai shi i rreptë i kujtesës,

Nuk di ku do të përfundonin

Duart e mia të rrudhura.

Mbrëmë kisha aq shumë etje,

Sa që kur rashë në dy gjunjë,

Sa ora i shtera krojet e mendimeve në fjetje.