ËSHTË UJKU

Për ujkun me emër
Derën e shtëpisë
Nuk e hapi vetëm
Bija
E lamë hapur ne
Nga kjo anë, nga ajo anë
Bijtë nga shtëpia.

E zeza shëtit si n’shtëpi t’vet
Ku shkel shkrumbon e del gur
Për ta ngritur edhe një mur
Që nuk shembet kurrë

DITA IME

Dita ime është mollë e verdhë
E ndarë përgjysmë
Gjysmë e ndarë përgjysmë
Gjysma e gjysmës përgjysmë.

Mos më pyesni
Pse këndoj.

BJESHKA E BARDHË

E bukur si borë mbi flokë

Që të merr sytë

Mbi supe ka një diell

Kraharorin e veshur me qiell

Që nuk i ndahet

Deri  poshtë në  det

Duke e përqafuar çdo ditë të lume

E me mall e përshëndet.

Qielli i takon asaj që është

Krenare për çdo fjale

Veç një nuk e di

Çka do të thotë të bie në gjunjë të thyhet

E pasi të thyhet të shkelet

O njeri!

E Bekuar,

Kush të tha ‘Bjeshkë e nëmur’

Kush të nëmi

Bjeshkë e Bardhë emrin kush ta nxiu

Kujt ia zure udhën

E i mbete në fyt

Në det desh të shtyu.

I nëmuri të nëm.

SHËN NAUMIT KUSH DO T’I TREGOJË

Kur i pashë për herë të parë

Sa fisnik e të bardhë

Të pavdekshmit e mi

Kokën mbanin lart

Deri në qiell krifat e gjata

Nuk preknin në tokë

Fluturonin mbi njeri tjetrin

Veç qafën sa se thyenin

Dhe prapë ngriheshin

Sikur s’kishte ndodhur gjë

Shën Naumit kush do ti tregoj i pari

Se erdhëm  me një frymë

Të faleshim me të.

Natën pa yje e pa hënë

Kuajt fatkeq u nxinë e ranë

Fryma ju ndal

E këmbët në vend ju prenë

U zbehën e u bënë ujë,

Shkumë u bënë

Sikur t’a ndjenin, sikur më panë

Se u falëm për herë të fundit.

Ne fund të ditës

Në mesnatë

Zogu fluturoi si mbret.

KORBI

Nuk më  vjen rëndë

Të të hedh mbi ballë

Këtë grusht dheu

Këtë grusht dheu që të mbajti gjallë

O Ylli i nënës,                                 ,

Sa më vjen rënd

Kur të shoh në sy

Që të rrinë mbi kry’

Kush të shuajti natën

E të qanë ditën.

Një pëllëmbë mbi tokë

Po Edgar Allan Po edhe Korbi i tij

Do ta kishin zili

Për një shkrehje

Kurrë më.

Kurrë më

Mos na raft të harrojmë!

NJË NATË SI KJO

Më shikoni sikur njihemi

Sikur jemi parë

Një natë si kjo

Njëmijë vjet më parë

Dilni nga mjegulla si nga pasqyra

Me të njëjtat fytyra

Ka ndërruar vetëm ngjyra.

ULËRIMË

Ujku në këmbë ulërin.

Tufë, tufë

Ne ulë rrimë.

UJQIT E SHPIRTËRAVE

Ujqit e shpirtrave

Erdhën me hije

Te huaj, më të madhe se vetja

Kokën mbi re

Erdhën me të shenjtin

Emër

E gur në zemër

Erdhën me vrap,

Vrapi është gjithçka

Syri ju ka mbet

Te e Vërteta

Derën me ja zënë

Një fjalë mos me ja lënë

Pa ja thyer

Shpirtin

Shpirtin t’ia copëtojnë,

Për masë të vet

Copat ti bashkojnë.

Hëna lart e ujku poshtë.

UJQIT E KUQ

Ujqit vijnë bashkë

Natën, ditën

Nuk i zë vendi

Vend, kujt nuk i besojnë

As hijes së vet

Mendjen e kanë te bishti

I shenjtë.

Si t’shpëtojnë

Fshihen t’a fshijnë

Me gjuhën e kuqe të gjatë

Çdo gjurmë gjaku

Të shpirtrave që i bajnë në qafë.

Kush e lanë këtë mallkim,

Këtë turp

Kujt i mbet një pikë gjak në trup

Një pikë vetëm një pikë

Dhe bëhet,

fryma i ik’

Zjarrin në sy e fik’

Për së gjalli

Njëri tjetrin e shqyejnë

Bëhet pre

E gjakut të vet

Që fikte çdo frymë mbi dhe.

Njeri

Ujku për ujkun është lule.

UJKU QAN

Ujku qan për natë

Kur rriten sytë

Kur sheh më së miri

Kush është kush

Në pritë.

A ka mbet njeri

Që nuk e di

Çka vjen pas.

Larg nesh

Me prek kush nuk prek

Si ujku vatrën e vet

Edhe yjet i ndjek

Po ti zë një nga një

Të gjitha i shuan

Të gjitha i djeg.

I pari është ai

Qe shuan Yllin,

Yllin e fundit që bënë dritë.

DËGJONI

Dëgjoni.

Dëgjoni ujkun si ulërinë

Ditë e natë

Nga frika

Se  mbet i vetëm.

FOLE NJË FJALË

(Fehmi Aganit)

Fole një fjalë

Profesor

Fjalë që shëron,

Kurrë s’kemi pasur më pak

Kurrë s’kemi pasur më shumë

Plagë kur çdo unazë lëngon.

(Fragment nga Poema,1999)