Ne harrojmë nga kemi ardhur. Emrat tanë
hebrej nga mërgimi na e tregojnë,
na rikthejnë kujtimin e luleve dhe frutave, qyteteve mesjetare,
metaleve, kalorësve që u kthyen në gur, trëndafilave,
erëzave aroma e të cilave shpërndahej larg, gurëve të çmuar, shumë të kuq,
artizanatit të zhdukur prej kohësh nga bota
(edhe duart janë zhdukur).

Syneti na trazoi,
siç tregon historia biblike e Sikemit dhe bijve të Jakobit,
një dhimbje që vazhdon sa të jemi gjallë.

Çfarë po bëjmë, duke u kthyer në këtë vend me këtë dhimbje?
Përmallimet tona u shteruan së bashku me kënetat,
shkretëtira lulëzon sërish për ne, dhe fëmijët tanë janë të bukur.
Edhe rrënojat e anijeve që u fundosën gjatë rrugës
arrijnë në këtë breg,
madje edhe erërat. Jo të gjitha velat.

Çfarë po bëjmë
në këtë tokë të errët
që hedh hije të verdha që të shpojnë sytë?
(Herë pas here dikush thotë, edhe pas dyzet
ose pesëdhjetë vjetësh: “Dielli po më vret mua.”)

Çfarë po bëjmë me këta shpirtra mjegulle, me këta emra,
me sytë tanë të pyjeve, me fëmijët tanë të bukur,
me gjakun tonë të shpejtë?

Gjaku i derdhur nuk është rrënjët e pemëve
por është gjëja më e afërt me rrënjët
që ne kemi.