Ata jo vetëm  nuk njiheshin me njëri- tjetrin, por, tek shkëmbyen mesazhin e parë, e kuptuan  që ishin  në emigrim.

Arturi jetonte me familjen në Greqi dhe Melpomeni në Itali. Që të dy kishin hyrë në moshën e tretë  ( Arturi figurativisht e quante “zonë e minuar”) dhe Melpomeni qe afro nja 10 vjeç më e re. Sidoqoftë, tanimë me fëmijë të rritur (Arturi , i famshëm për eufomizma, i lakonte fëmijët e rritur me një titull shumë simbolik të  kohës së tij:”Beni ecën vet”), pothuajse i kishin mbyllur “portat” për një kujdes  të posaçëm dhe këtë kohë të mbetur,- ngulmonte ai,- ta jetojmë për vete dhe si të na pëlqej.
Edhe Melpomeni nuk e hante thatë, se, tek i shkruante në një nga e-mailet e saj, thoshte:- Miku im! Mirë e ke ti, por nga anët tona (ajo ishte nga jugu), thonë:- Po të lanë për prift, bëhesh dhe dhespot. Arturi i kish  eufomizmat sikur i nxirte nga xhepi dhe zjarr për zjarr, i shkroi:

– Dëgjo, moj zonjë e nderuar! Nëse  edhe këtë copë jetë që na ka mbetur, do ta harxhojmë me hallet e nipërve dhe mbesave, atëherë dihet që zëre se nuk kemi jetuar. Hallet e të gjallit,- shkruante ai,- janë si puna e atij thesit me miell, që, sado është i zbrazët, po ta rrahësh me shkop, vetëm tym nxjerr. Dhe, si për t’i dhënë të drejtë vetes dhe ca më shumë, për ta bindur atë, i shkroi: – Dëgjo, moj mikja ime! E di se si ka thënë një i moshës sime? Dyzet kërriç rrita dhe, mezalla, se m’u hoq  samari nga kurrizi!!!

Dhe, kështu, me hidh e prit, pak nga pak, mesazhet sa po zgjateshin,aq dhe linin vend për dykuptime.

Nga kjo anë, atij nuk ia hante qeni shkopin dhe, ngaqë në afrodiozakun e tij kish shenjën e”luanit”, i jepte vetes “lincencën”  e sulmit, se kish më shumë nevojë për fre, se sa për shtyrje.

Por hapat i hidhte me kujdes dhe ky  kujdes e rriti pak  amplitudën  e tij,

 kur mori vesh se Melpomeni kish shenjën e “gaforres”. “Gaforrja”,- hamendësoi ai,- ka nevojë për shtyrje. Tek i bënte hesapet pa e pyetur hanxhinë, mendoi:- Unë për “fre”, ajo  për “shtyrje”. Dy të kundërta në  fizikë tërheqin njëra- tjetrën. Po,- i bëri qejfin vetes,- zaret u hodhën: “luani” do niset  për sulm. Mesazhet u dëndësuan dhe, kur edhe “gaforrja” nisi të eci revan, ai po i hiqte rrotullat dhe thonjëzat nga fjalët dhe, tek ndiqte mesazhet e saj, mend lëshoi një britmë gëzimi.

Pritej që të vinte çasti. Qëlloi, që të dy me bashkëshortët e tyre, në verë do vinin  në Shqipëri. Lanë një ditë takimi (sa për një kafe dhe për t’u njohur me njëri-tjetrin). Qysh në takim,”luani” gati hungëroi dhe mezalla se ia ndante sytë. Ajo, fillimisht, bëri të pafajshmen, por të linte ai!!!