Thika rrëshqiti lehtësisht në tulin e butë. Dy gjysmat u hapën mbi pjatë dhe aroma i cëriti flegrat e hundës. Tamam një mollë si pe qëmoti. E kuqe jashtë, e shkrifët brenda. Do të ishte racioni i duhur i pasdites, nëse dikush tjetër nuk do të kishte bërë aty strehën e vet. Po prej andej zotëruesi i gjysmës ngriti kokën, mbase i trembur, mbase i bezdisur, mbase i habitur nga drita që e nxori prej errësirës. Mund edhe të ishte i zemëruar, por këtë gruaja nuk do ta dinte kurrë. Fundja ajo ndjesi i takonte asaj. Po ajo nuk u zemërua. Mund ta hidhte gjysmën e krimbur, por nuk e bëri. Të paktën jo në çastin që pa atë trupth mishtor, të lakohej në unazat e veta si të donte të gjente një zgjidhje. Të ikte? Të rrinte? Të zbythej më thellë guvës që kishte hapur vetë duke brejtur farat e mollës? Ajo e la të bënte zgjedhjen e vet. Se asnjë punë nuk i prishte. Të haje vetëm gjysmën e mollës atë pasdite nuk ishte ndonjë hata. Pastaj gjysmat kishin qenë të ulura këmbëkryq në rrugëtimin e saj, që prej fëmijërisë. Mëmën që e kishte lindur e njihte vetëm nga fotografia. Kur i ati u rimartua, ajo ishte 2 vjeç dhe fjalën mami ai drejtoi një gruaje tjetër, që nuk e deshi më pak se fëmijët e saj. Për këtë kishte qenë me fat. Njerkat në përrallat që i tregonte gjyshja, nuk ishin aq të mira. Kur zuri të kuptonte botën, mësoi se ishte e rrethuar nga një gjysmë nëne, gjysmë motre dhe gjysmat e vëllezërve. Vetëm i ati qe i plotë. Por do të tregohej e padrejtë nëse do të thoshte se i kishte munguar dashuria. Ata e donin dhe e shihnin gjithmonë si bijën e parë dhe motrën e madhe. Ky po që ishte fat! Siç kishte qenë edhe udhëtimi i parë me anije, që i pat sjellë regëtimën e parë në zemër, me njeriun që në ditën e gjashtë të rrugëtimit mbi det, i kishte pëshpëritur me zë të mekur se ishte e para vajzë me të cilën kishte rënë kokë e këmbë në dashuri. Ajo e besoi. S’kishte nga ia mbante. Kishte rënë dhe vetë në dashuri … Aq shumë ishin trallisur të dy, sa që u dukej sikur në një çast të vetëm ndodhën të gjitha; puthja e parë, fejesa, zhveshja e parë, martesa dhe lindja e djalit … Ishte dita kur gjysmat pothuajse nuk ekzistonin më. I biri shkonte te gjyshërit, te halla, te dajat. Hera e fundit që i përqafoi ishte mëngjesi i ditës kur i hipi avionit. Për gruan mbeti vocërraku i ëmbël, por ai djalë bukurosh kishte fituar të drejtën e studimit në një Universitet me emër. I duhej të ikte. U nis pasi u shkëput nga përqafimet e nxehta, duke shmangur sa mundej lotët e së ëmës. Ai i la pas ato, por lotët ishin aty. Ajo zuri të qante në çdo kohë, kur fliste dhe kur nuk fliste me të birin. Ledhat e fjalëve i kishin nxjerrë pamjet e fotove jashtë kartonit. Ato fshiknin kujtimet dhe nuk e lëshonin gruan as ditën as natën. Befas e gjeti jetën e saj të vozitur prej tyre. Shpirti iu boshatis. Iu përgjysmua. Me gjysmën e shpirtit ishte vështirë të mbaje pesha të tjera. Iu bë e padurueshme dora e të shoqit kur e prekte. Ai diç kuptoi, por mbeti po njësoj i dashur me të dhe kur harta e prekjes u rrudh deri te flokët. Pastaj edhe ajo prekje i jepte bezdi …. Një ditë, një javë, muaj? Këtë askush nuk mund ta thoshte. Aq më pak ajo, që me ndjesinë e saj kishte mbetur gjysmë grua … Në një kohë që i shoqi vazhdonte jetën njësoj. Si mund të ndodhte kjo? Gjithmonë i qeshur, mirëkuptues, i dhimbsur me të … Diçka nuk shkonte … Ai dukej aq i lumtur! Dilte buzagaz dhe kthehej i qeshur. Ashtu fanepsej te pragu. Si të mos kishte lidhje me dhimbjen e saj. Gjithmonë në të njëjtën orë. Po në cilën orë? Prej një kohe, asaj s’i bëhej vonë kur ikte e kur kthehej, por tashmë prej disa javësh, akrepat e sahatit i shtynte me ankthin e saj. Nuk po vinte! Po vonohej dhe sot…Ishte vonuar dhe dje, dhe pardje dhe mbase që nga dita e përkëdheljes së fundit. Që nuk mbahej mend kur kishte ndodhur… E kishte refuzuar ajo? Po ai mund të këmbëngulte. Siç vetëm ai dinte të bënte … Ai dinte t’ia gjente anën …Mirëpo ai nuk kishte bërë asgjë të tillë. Pse?… Përgjigja që e goditi, qe shkatërruese. Ai nuk e donte më. Ose, më keq, mos o Zot, donte një tjetër. Prandaj dhe vazhdonte të ishte i lumtur. Gruaja mendoi se i duhej të nuhaste patjetër jastëkun. Gjurmët e tradhtisë mund të zbuloheshin edhe në aromën e huaj të një parfumi. Ja, pra, i shoqi bënte dashuri me një grua të plotë, ndërsa ajo shtrihej çdo natë pranë një burri që nuk i përkiste plotësisht. Kjo ishte e padurueshme. Jeta e kishte hedhur mes shumë gjysmash, por këtë nuk e gëlltiste dot. Nuk ishte njësoj si të haje një gjysmë molle. Ajo po e ndante me një femër të panjohur dashurinë e jetës së saj. Kishte prekur fundin? I duhej të ngrihej, për të dalë? Në cilin shteg duhej të kalonte? Të ndiqte të shoqin? Ta befasonte në derën e së dashurës së imagjinuar? Ishte më e re se ajo? Me siguri. Ishte e bukur? E pse jo? I shoqi ishte një mashkull sharmant. E pa të udhës të armatosej. T’i telefononte parrukieres. Sa kishte që s’ia kishte parë derën? T’i jepte një bojë flokëve. Të bënte një maskë fytyre. Të pyeste për manikyristen. Pastaj t’i hidhte një sy rrobave. Të zgjidhte një veshje vajzërore. Ruante ende fustanin e ditës, kur ishin puthur për herë të parë. Trupi i saj kishte mbetur po njësoj. Ashtu do të shfaqej në derën e asaj tjetrës. E bukur, e fortë, plot dinjitet. Po pastaj? Egërsia e gëzimit të atij çasti që rëndom quhej “në flagrancë”, do t’i bënte karshillëk hutimit të tyre. Ja iku dhe kjo skenë. Po pastaj? Do thoshte ndonjë fjalë? Jo, por do të ikte me kokën lart. Për të shkuar, ku? Te një zyrë avokatore? Jo, s’kishte nevojë për avokat. Do bënte një marrëveshje me të shoqin, do të firmosnin të dy para një noteri dhe historia e divorcit do të zgjaste më pak se tradhtia e të shoqit. Gruaja psherëtiu fort. A do të bëhej një mollë e plotë pas kësaj? Apo do të mbetej përgjithmonë si kjo gjysmë molle. Jo si ajo që po kafshonte, por si gjysma, që krimbi e kishte përshkuar tej përtej, me grykësinë e tij …. Befas ajo gjë e vockël me trupth unazor iu duk e pështirë. Iu bë se kundër vullnetit te saj, i kishte hyrë në trup dhe po e gërryente njësoj si mollën. Më keq se aq. Ku ai dhe ku krimbi i dyshimit. U ngrit vrulltazi dhe i hodhi të dy. Njërin në koshin e plehrave, tjetrin as vetë s’e diti se ku. Nuk është se u ndie e plotë pas kësaj, por zbuloi se sapo kishte filluar të kërkonte gjysmën tjetër.

Raimonda Belli Gjençaj
Tiranë, më 10.07.2022