Dhe, përse ( pse) kancelari i dikurshem gjerman, Gerhard Schröder nga ana e ish bashkëpunëtorit (ministrit) të tij të dikurshëm, Oskar Lafontaine, asokohe krahasohej me ish kancelarin gjerman të viteve të 30-ta të shekullit të kaluar, Heinrich Brunning, i cili i parapriu ardhjes së Hitlerit në pushtet?!

Thuhej se Gjermania asokohe ndodhej në krizë ekonomike. Numri i madh i të papunëve (mbi katër milion) së bashku me masat e shumëta kursimtare ose restriktive kishin bërë që koalicioni qeveritar kuq-gjelbër nën kancelarin Schröder të ishte në thumb të kritikës së opozitës konzervatore (CDU-CSU) dhe opinionit të gjërë gjerman.

Falimentimet e shumëta të firmave dhe koncerneve të fuqishme gjermane, sikur ishin bërë një përditshmëri dhe realitet i hidhur në këtë vend te madh. Dhe kjo për shkak te si thuhej “krizave të ndryshme konjunkturale këtu dhe në gjithë botën”, të shkaktuara pas akteve terroriste të 11 shtatorit 2001 në SHBA-s.

Në anën tjetër ndërkaq, për shkak të t’ashtuquajturës ‘marrëveshjes së brishtë’ rreth Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës si dhe “JO-së” së njohur gjermane ndaj luftës se atëhershme në Irak, marrëdhëniet e përgjithshme në relacionin Gjermani – SHBA kishin  pësuar ftohje dhe një përshkallëzim të hetueshëm.

Opozita konzervatore gjermane vazhdonte te akuzonte asokohe kancelarin Schröder për një ‘përkeqësim të raporteve’ tradicionale me aleatën e madh – SHBA, si dhe për një ‘flirt’ apo përqafim mashtrues me presidentin rus – Putin.

Kosova – nisma e krizes ne bordin e Schröder-it

Se kendejmi, vargut të kritikave dhe ‘linçimeve’ publike ne adresë të kancelarit të atehershem gjerman , Schröder, kishte kohë që përmes shkrimeve, librave dhe kolumneve të ndryshme në shtypin qëndror dhe në mediumet e ndryshme elektronike iu është bashkangjitur edhe Oskar Lafontain, ish kryetar i SPD-së dhe ish Ministër i Financave në Kabinetin Qeveritar të z. Schröder; i cili këtë të fundit, kancelarin Schröder, e krahasonte me ish kancelarin gjerman të viteve 30-ta të shekullit të kaluar, Heinrich Brünning. I cili së bashku me presidentin e atëhereshëm Hindenburg, konsiderohen si ‘varrëmihësit’ dhe shkaktarët kryesorë për shkatërrimin e Republikës së Weimarit, pas rënies së të cilës pushtetin në Gjermani do e merrte- Adolf Hitler.

Së këndejmi “aversionet dhe divergjencat e shumëta në mes këtyre dy figurave të njohura politike në Gjermani, datonin shumë herët..”, Tërheqnin  vërejtjen asokohe analistet dhe kronistet e këtushëm politik. Dhe mbase që nga koha e zgjedhjes së Schröderit për lider të pakontestueshem të socilademokratëve gjerman,  përkatësisht me rastin e zgjedhjes së tij per kancelar të Gjermanisë më 1998;

Për ta arritur kështu kulminacionin e tyre me rastin e dorëheqjes së papritur të z. Lafontain nga posti i Ministrit të Financave në ‘Qeverinë Schröder’ në vitin 1999, që thuhej për shkak të mospajtimeve të këtij të fundit (Lafonatain) me koston e lartë të angazhimit të forcave ajrore gjermane gjatë luftës në Kosovë.

Krahasimi në dukje ishte  i paqëndrueshëm…

Krahasimi i këtillë nga ana e një politikani dhe ish funksionari të lartë të shtetit dhe të politikës gjermane siç ishte Oskar Lafontain, për momentin e përgjithshëm politik dhe historik në Gjermani, atebote të dukej shumë i pavend. Kjo në radhë të parë për faktin se rrethanat e përgjithshme politike dhe historike në Gjermani dhe në Evropën e Bashkuar e postbllokiste kishin ndryshuar (për të mirë) në mënyrë substanciale dhe esenciale. Gjermania duke qenë Lokomotiva kryesore e Unionit Evropian dhe njera prej vendeve me te fuqishme te globit: Sot  është njera ndër vendet më të rëndësishme politike, ekonomike, ushtarake, etj., në të gjithë rruzullin tokësor.

Trupat e Bundeswehrit Gjerman kishte kohe ndodheshin te angazhuara  në misione të ndyshme paqësore në shumë vende dhe rajone te ndryshme anekënd globit, si në Kosovë, Afganistan, Bosnje, Somali, Kuvait, etj. Ndërkohë që kontributet dhe investimet e përgjithshme të shtetit dhe ekonomisë gjermane në kuadër të të ashtuquajturit ‘Paktit të Stabilitetit për Europën Juglindore’, ishin dhe janë të fuqishme asokohe e sot. Në Kosovë sidomos.

Ndaj, gjithnjë duke u mbështetur në krahasimin e sipërpërmendur të Oskar Lafontainit, gjegjësisht në historikun e bujshëm të ish Republikës së Weimarit, t’u shkojmë gjërave me radhe:

Kujt i jepte të drejtë historia?

Siç dihet, vendimet spektakulare të Traktatit të Versailles më 1919, popullit gjerman atëbotë i sollën vështirësi të shumëta ekonomike, sociale, finansiare, buxhetore, konjukturale, politike etj. Vitet 1922 dhe 1923 në Gjermani do mbahen në mend si vitet e një krize të madhe sociale, ekonomike dhe politike. Inflacioni i lartë së bashku me masat recesive në vitin paraprak (1922) ia kishin bërë të pamundur Gjermanisë pagesën e borxheve dhe raparacioneve të shumëta (pos tjerash.  mbi 132 miliardë marka në ari)- ndaj Vendeve të Antantës. Shih për këtë, për të siguruar pjesën e vet të ‘borxhit’ nga ana e Gjermanisë fqinjë, Franca (së bashku me Belgjikën) në vitin 1923,asokohe  do e invadojnë ushtarakisht rajonin më të pasur dhe më të fuqishëm industrial të Gjermanisë – krahinën e njohur të Ruhrit. Gjermanët atëbotë do  reagojnë me një të ashtuquajtur” rezistencë pasive”, duke e ndërprerë kështu si të thuash totalisht procesin e prodhimit industrial ose teknologjik etj. Në këtë kuadër ( të kundërshtimit dhe rezistencës së tyre ndaj okupimit francez)- populli gjerman do jetë i bashkuar dhe tepër unik. Banka Nacionale Gjermane do e  bënte devalvimin e markës së atëhershme.

Në anën tjetër ndërkaq, amerikanët dhe britanikët duke shprehur mospajtimin e tyre ndaj okupimit francez të krahines së Ruhrit, do të angazhoheshin për forma të tjera presioni politik dhe diplomatik ndaj Gjeramanise në përmbushjen e obilgimeve të saj reparative ndaj Antantes së Madhe.

Për t´i shmangur kolapsin dhe katastrofën e thellë ekonomike, Qeveria Gjermane atëbotë ishte e detyruar të ndërpriste “rezistencën”  e saj. Duke vazhduar kështu me pagesën e rregullt të borxheve të parapara luftarake. Dhe si rezultat i saj, Qeveria Gjermane (nën Gustav Stresemann) kishte arritur që te zbuste inflacionin dhe të stabilizonte valutën e saj nacionale.

Mirëpo, edhe përkundër kësaj, e Djathta ekstreme në Gjermani, atëbotë krizën dhe pakënaqësitë e shumëta në vend i kishte shfrytezuar për një luftë të pakompromis për pushtet-kundër Qeverisë së atëhershme gjermane. Forcat e reja konservatore dhe djathtiste dhe paria e vogël nacionalsocialiste nën Adolf Hitlerin, më 8 dhe 9 nëntor të vitit 1923 do e organizonin një grushtshtet të vogël ushtarak në Munih (München), të cilin qeveria e atëhershme e Bavarisë në bashkëpunim me forcat e armatosura do e shuanin ose ngulfasnin me forcë. Duke e shuar në këtë mënyre aktivitetin e lëvizjes së atëhershme nacionalsocialiste për disa kohë ose vite me radhë.

Amerikanet dhe britaniket në ndërkohë do e dilnin hapur me planin e njohur të ‘Dawesit’ në vitin 1924, sipas të cilit Gjermanisë do t’i ipeshin kredi dhe beneficione të tjera me qëllim të stabilizimit të valutës dhe ekonomisë së saj.

E çliruar një trohë nga kriza e rëndë dhe nga ngarkesat e shumëta ekonomike dhe ushtarake ndaj Antantës, Gjermania atëbotë në mënyrë të rregullt do vazhdonte t’i paguante borxhet ose reparacionet e saj luftarake.Ndërkohë që po në vitin 1924 edhe trupat (okupatore) franceze do të tërhiqeshin nga Krahina e Ruhrit.

Paralelet në mes të 25 tetorit 1929 dhe 11 shtatorit 2001:

…Dhe kur në vjeshtën e vitit 1929, githeçka fliste për një zhvillim të përgjithshëm paqësor dhe demokratik në kontinentin e vjetër etj. Si papritur , apo si një re e zezë, në botë do të ndodhte kriza e madhe ekonomike! Duke nënkuptuar këtu të ’Premten e Zezë’ në Bursën e New Yorkut më 25 tetor 1929 dhe fillimin e krizës botërore e cila Gjermanisë asokohe do i sillte fatkeqësi dhe probleme të shumëta. Kjo në radhë të parë për faktin se industria dhe ekonomia e pergjithshme gjermane ishin të varura dhe ndikuara nga investimet dhe kapitali i huaj, e kryesisht nga ai amerikan.

Ndaj, mu për këtë, kriza dhe thyerja e atëhershme e Bursës së New Yorkut, në Gjermani kishin shkaktuar inflacionin dhe papunësinë e lartë. Duke iu kontribuar në këtë mënyrë krizave të mëvonshme politike dhe ekonomike, që për shkak të një demokracie të pakonsoliduar dhe tepër fragjile në vitet e tridhjeta do thellohëshin vazhdimisht.

Qarqet dhe strukturat e fuqishme konjunkturale dhe nomenklaturale të vendit, kishin vendosur të favorizonin dhe mbështesnin ‘planin’ e Adolf Hitlerit i cili ishte zotuar për përfundimin e menjëhershëm të ‘luftës klasore’ në Gjermaninë e atyre viteve dramatike. Kancelari von Papen, gjegjësisht marshalli i njohur Schleicher që e kishin zëvendësuar Heinrich Brünningun në postin e kancelarit, asokohe ishin vetëm ” kuaj trojan” ose ‘kukulla’ -para ardhjes në pushtet të Adolf Hitlerit më 30 janar 1933.; Duke shkatërruar dhe varrosur në këtë mënyrë edhe atë trohë demokracie të mbetur ( te brishte)  nga Republika e Weimarit . Kjo për faktin se në zgjedhjet e jashtzakonshme më 31 korrik 1932, nacionalsocialistët i kishin fituar mbi 37% të votave në Reichstagun e atëhershëm gjerman. Duke u pozicionuar kështu si forca më e madhe politike në vend. Ndërkaq me rastin e vdekjes së presidentit Hindenburg, më 2 gusht 1934, Hitleri ishte bërë president i Gjermanisë. Duke qenë në ndërkohë edhe kancelar edhe president i vendit.
Ndaj sido që të jetë,  pyetja kryesore lidhur me shkatërrimin e Republikës së Weimarit dhe futjen e Gjermanisë nën te të ashtuquajturën ‘diktaturën iracionale’ të Adolf Hitlerit, kryesisht gjenë përgjegjjen në diktatet e njohura ” urbi et orbi” -kundër Gjermanisë në ‘Traktatin e Madh’ të Versailles (Versajës) së vitit 1919.

Përse ky tekst dhe ky interesim imi (yne )-rreth kësaj teme?

Gjermania sot është shteti më me ndikim në politikën evropiane etj. Në përbërjen e trupave ndërkombëtare në Kosovë, ata marrin pjesë me përqindjen më të madhe ushtarake. Madje, ata udhëheqnin me shtyllat kryesore ose nyjet e institucioneve te ndryshme të Kosovës. Pjesëmarrja e tyre në rindërtimin, institucionalizimin dhe forcimin e infrastrukturës së gjithembarshme te Kosovës, asokohe e sot, ishte ose është më e madhja.

Nga ana tjetër, Gjermania është shteti që para, gjatë dhe pas luftës, u bëri më së shumti vend shqiptarëve të Kosovës. Llogaritet që edhe sot në Gjermani gjenden rreth 300 mijë shqiptarë nga Kosova me leje të ndryshme qëndrimi. Rëndësia e këtij fakti është e pakontestueshme kur dihet gjendja ekonomike e kosovarëve dhe shkalla e lartë e papunësisë në vendin tone. Asnjëherë gjatë historisë shqiptarët, veçmas ata të Kosovës, nuk kanë qenë të varur më shumë në shtetin dhe kombin e madh gjerman.

Së këndejmi, edhe interesimi i shqiptarëve për një Gjermani të fortë dhe stabile në planin politik dhe ekonomik, asnjëherë nuk do ketë qenë më i madh. Sidomos pë periudhën që vjen?…

Post- Scriptum:
LUFTA (BETEJA) E PËRGJAKSHME E STALINGRADIT DHE EPILOGU I SAJ:

Kohe me pare në Gjermani u përkujtua shtatëdhjetë (70) vjetori i Betejës së famshme të Stalingradit në mes të Ushtrisë Gjermane dhe trupave ruso-sovjetike – gjatë Luftës së Dytë Botërore. E cila për vlerësimet e shumëta të ekspertëve dhe analistëve të ndryshëm ushtarak dhe politik, si e atillë çfarë ishte, i solli ndofta edhe pasojat dhe indikacionet (rezultatet) e saj në kahët dhe zhvillimet e mëtutjeshme të Luftës së Dytë Botërore .Madje, ndofta edhe pas përfundimit të saj?  Në kohën e ish “Luftës së ftohët” dhe ne  në ish botën e ndarë bipolare ose  bllokiste-sidomos. Cilat ishin ato?
Siç dihet, më 27 shtator të vitit 1940 në Berlin, ishte firmosur (nënshkruar) “Pakti trepalësh” në mes të Gjermanisë , Italisë dhe Japonisë (Lexo : Boshti Romë – Berlin – Tokio) – për si thuhej “ndihmën dhe bashkëpunimin e ndërsjellë ose reciprok – në rregullimin e rendit të ri botëror – pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore.
Në këtë kuadër, udhëheqësi (Führeri)  gjerman , Adolf Hitler, pas kontaktesh dhe bisedimesh të ndryshme me ish Ministrin e jashtëm sovjetik (Molotov) – kishte këmbëngulur dhe insistuar në kërkesën e tij (lexo: të palës gjermane) për futjen nën kontroll të Ujdhesës strategjike të Krimesë si kompensim të mundshëm ndaj rusëve (sovjetikëve) – për daljen dhe depërtimin e tyre në Jug – përmes rajonit të Azisë Qendrore etj.
Mirëpo, edhe përkundër koncesioneve të lartëpërmendura të palës gjermane, Molotovi, gjegjësishtë, pala ruso-sovjetike, atëbotë kishin këmbëngulur në kërkesat e tyre për futjen nën kontroll të Ballkanit dhe Ngushticës së njohur të Bosforit ose Dardaneleve ne Turqi. Me çka pala gjermane, respektivisht,  Adolf Hitleri dhe gjeneral-mareshalët e tij, nuk ishin pajtuar për asnjë çmim.
Ndaj, shih për këtë më 18 Dhjetor të vitit 1940: Hitleri kishte urdhëruar për hartimin e Planit të njohur “Barbarosa”- kundër Bashkimit Sovjetik që kishte filluar të zbatohej ( realizihej ) në vitin pasues – 1941.
Mirëpo, termini i paraparë për ofensivën dhe sulmet e forcave gjermane – kundër ish Bashkimit Sovjetik (BRSS-së), ishin shtyrë për më vonë.
Kjo për faktin se në radhë të parë atëbotë duhej konsoliduar dhe stabilizuar “fronti italian” në Tripolitani të cilin e kishte marrë përsipër t´a bënte Gjenerali i njohur Rommel në kuadër të “Korpusit Afrikan” që kishte depërtuar deri në Deltën e Nilit (Egjipt). Duke e përndjekur dhe rrezikuar edhe flotën britanike (angleze) që iu kishin shkuar për ndihmë forcave greke në ujdhesat e Egjeut.
Ndonëse, pa i harruar këtu edhe ofensivat e njohura gjermane në Ballkan dhe rajone të tjera të Evropës Juglindore gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Sulmi i fuqishëm dhe teper masive i Ushtrisë Gjermane kundër Bashkimit Sovjetik, kishte ndodhur ( I papritur dhe i pa paralajmëruar – si thuhet?) më 22 qershor të vitit 1941.
Në fillim, trupat gjermane në Rusi (BRSS-së) ishin pritur dhe përshëndetur me epitetin dhe ovacionet e “çlirimtarëve të shumëpritur nga sundimi dhe diktatura e egër e Stalinit” . Me çka dëshmon fakti i mbi 3 milion rusëve të dorëzuar atë botë – para trupave gjermane.
Ndërkohë që për viset dhe rajonet e ndryshme të ish BRSS-së, ishte ngritur dhe themeluar atëbotë edhe e ashtuquajtura “Ministria për Lindjen” -nën komandën (udhëheqjen) e Alfred Rosenbergut, e cila kishte për qëllim përhapjen e ideologjisë ekonomike gjermane, përkatësishtë, të superioritetit të “Racës Ariane”. Erich Koch ishte emëruar Administrator i dhunshëm i Ukrainës. Përderisa njësitet e njohura “SS” (lexo: Schutz Sttafet) -nën Himmlerin, në bashkëpunim me Armatan Gjermane, kishin depërtuar vazhdimisht. Duke shënuar fitore dhe rezultate (progresione) të vazhdueshme në frontin e luftës. Përkatësisht, duke e promovuar Himmlerin atë botë si njeriun më të fuqishëm (pas Hitlerit) në Reichun e Trete Gjerman.
Sëkëndejmi, Himmleri atëbotë ishte zotuar për realizimin dhe çuarjen në vend të idealeve, vizioneve ose ” fantazive” të njohura te  Adolf Hitlerit mbi zgjerimin e hapesires jetesore ” lebens raum” si dhe mbi popullimin e Lindjes së Rusisë me fshatarë gjerman të cilët, gjithnjë sipas Hitlerit dhe Reichut të III-te, do i edukonin dhe “deasimilonin” pjesëtarët (gjerman) të rajonit të Vollges: Duke i dëbuar dhe përndjekur që andej hordat ( hordhite)  ruse etj.
Sëkëndejmi, në sulmet dhe ofensivat e sipërpërmendura të trupave gjermane në Rusi ( ish BRSS-së), e ashtuquajtura “Taktika e Befasishme” e Ushtrisë Gjermane, menjëherë i kishte dhënë frytet dhe rezultatet e saj. Aradhat ose Çetat Gjermane që po përparonin dhe sulmonin në kuadër të tre (3) Armatave ose Grupimeve të mëdha ushtarake, disa herë i kishin rrethuar (ngushtuar) forcat e shumëta të ushtrisë ruse. Duke i zënë robër mbi 3 milion ushtar dhe komandant rus, si dhe duke ua konfiskuar tërësishtë armatimin e rëndë ushtarak.
Mirëpo, edhe përkundër humbjeve dhe disfatave të rënda kundër forcave (trupave) gjermane, ruso-sovjetikët kishin arritur të konsolidoheshin paksa në frontet tjera të luftës. Përkatësisht, në frontet tjera gjithandej Rusisë (BRSS-së).
Ndërkaq, për shkak të kushteve të rënda atmosferike dhe klimaterike në Rusi, si dhe për shkak të molisjes dhe stërngarkesës së madhe të trupave të tyre, gjermanët ishin të vetëdijshëm se nuk do e arrinin cakun ose qëllimin e tyre luftarak (ushtarak)- para dimrit.
Në anën tjetër ndërkaq, qeveria e atëhershme ruse (sovjetike) nga Moska ishte strehuar (larguar) në Lindje, gjegjësisht, në qytetin e Kubjishevit.
Ndërkohë që fabrikat ose uzinat e ndryshme, ruset i kishin bartur dhe tërhjekur në anën tjetër të Uralit nga frika e sulmeve dhe invazioneve të mundshme të trupave të fuqishme gjermane.
Ndërkaq, Stalini personalisht e kishte marrë në dorë komandimin e trupave ruse (sovjetike) duke apeluar dhe bërë ftesë në të të ashtuquajturin “patriotizmin rus”.
Përderisa në udhëheqjen dhe komandën gjermane, asokohe kishte ardhur gjerë te kriza dhe një përçarje e ndjeshme përsa i përkiste “qëllimeve strategjike” të Adolf Hitlerit në BRSS etj.
Në këtë kuadër, ishin ndërruar (larguar) gjeneralet Runstedt, Bock, Leeb, etj. Duke u zëvendësuar me gjeneral ose komandant të rinjë gjerman. Përderisa Hitleri e kishte marrë nën kontrollen (komanden) e tij këmbësorinë (infanternie) e ushtrisë gjermane më 19 dhjetor 1941 me qëllim që Shtabi i përgjithshëm (Gjeneralshtabi) dhe ‘Komanda Supreme’ te zbatonin dhe realizonin deri në detale – dëshirën dhe kërkesat e tij.
Në frontin lindor ndërkaq, pas sukseseve dhe fitoreve të shumëta fillestare si dhe “qetësisë së rrejshme” (taktike) në dimrin e viteve 1941/42, sovjetikët kishin arritur që  në një masë të konsiderueshme t’i zbrapsnin dhe parandalonin sulmet dhe ofensivat e Armates ose Divizioneve të fuqishme gjermane pranë Moskës
Gjatë vitit 1942 ishte sulmuar Stalingradi ( Volgogradi)  së bashku me rajonin e pasur me naftë, vajguri dhe pasuri të tjera nëntokësore të Kaukazit. Duke shënuar në këtë mënyrë kulminacionin e luftës dhe ofensivës së trupave gjermane kundër ish Bashkimit Sovjetik. Respektivisht, njërën ndër lufterat ose betejat më të gjata dhe më të përgjakshme jo vetëm gjatë luftës së dytë botërore, por, në historinë e luftërave dhe konflikteve të ndryshme ushtarake në përgjithësi siç ishte Lufta ose Beteja e njohur e Stalingradit që kishte përfunduar më 1943 .Kur e ashtuquajtura “Armata e kuqe” ruso-sovjetike, pas fitores ushtarake kundër “Armatës së Gjashtë” të Gjeneral-Mareshal-von Paulus-it (ndonëse, të mbështetur dhe ndihmuar në forma të ndryshme teknike, logjistike, konspirative dhe te tjera nga amerikanët, britanikët dhe forcat tjera të “koalicionit të madh antihitlerian”) ia kishin dalur të  çlironin Stalingradin e shkatërruar tërësisht nga lufta. Duke i zënë robër një numër të madh ushtarësh dhe oficerësh të “Wermachtit” gjerman.
Sëkëndejmi, në luftën (betejën) e lartëpërmendur të Stalingradit, atëbotë do të bëhen të famshme të ashtuquajturat “kaçushat ruse” dhe Tanku rus-T-34 i njohur në “betejën e tankseve” të Kurskit gjatë vitit 1943 etj.
Ndonese, pa mbështetjen dhe ndihmën e forcave të “koalicionit të madh-antihitlerian” – rusët (sovjetikët) nuk do ia dilnin kurre mbanë kundër ushtrisë së fuqishme gjermane.
U cek edhe më lartë, përkrahja dhe mbështetja e fuqishme e forcave amerikane dhe atyre britanike në favor te trupave ruso-sovjetike gjatë luftës së dytë botërore në përgjithësi, përkatësisht, gjatë luftës (betejës) së madhe të Stalingradit në veçanti. Dhe kjo për faktin se Lufta e Stalingradit, për vlerësimet e përgjithshme të eksperetëve dhe analistëve të shumtë ushtarak, kishte qenë njëra ndër betejat më vendimtare dhe kruciale  për fatin dhe zhvillimet e mëtutjeshme të Luftës së Dytë Botërore.
Për më tepër nderkaq, menjëherë pas fillimit të sulmit gjerman në BRSS-së (Rusi), kryeministri i atëhershëm britanik, Winston Churchill, i kishte ofruar Stalinit bashkëpunim dhe një aleancë të përgjithshme ushtarake dhe politike . Dhe, kjo pavarësisht qëndrimeve dhe pikëpamjeve të kundërta ideologjike dhe politike të këtyre të fundit.
Shih për këtë gjatë vitit 1941 në Moskë do të nenshkruhet (firmoset) “Traktati ” i përbashkët britaniko-sovjetik sipas të të cilit, të dyja fuqitë ushtarake (Britania e Madhe dhe ish  BRSS-së) atëbotë ishin të obliguara që te përfundonin Luftën e Dytë Botërore vetëm në bazë të marrëveshjes dhe analizave të përbashkëta politike dhe ushtarake. Britanikët (Anglezët) dhe më vonë Amerikanët (SHBA-së) në ndërkohë u kishin dërguar ndihma të shumëta teknike dhe ushtarake trupave ruse sovjetike në luftë kundër trupave gjermane.
Ndërkohë që për shkak të zhvillimeve të përgjithshme (dramatike dhe eskalative) .Përkatësishtë, me qëllim të mbështetjes së përbashkët amerikano-britanike si dhe forcave të tjera të “koalicionit antihitlerian” ndaj trupave sovjetike (të Stalinit) në luftë kundër ushtrisë së fuqishme gjermane: Në Anijen e njohur Luftarake “Prince of Wales” më 14 gusht të vitit 1941 (në Atlantikun e Veriut) ishin takuar atëbotë premieri (kryeministri) britanik, Çurçili me presidentin amerikan, Rusvelt.Duke e firmosur (nënshkruar) në kuafër “Dekleratën e njohur të Atlantikut” të vitit 1941.
Ndërkaq inkuadrimi i SHBA-së në Luftën e Dytë Botërore, për vlerësimet e përgjithshme, kishte qenë i një peshe dhe rëndësie të veçantë morale dhe ushtarake-historike. Duke e sjellur në këtë kuadër edhe fitoren e forcave të “koalicionit të madh-antihitlerian” në Luftën e Dytë Botërore.

PASOJAT E LUFTËS SË DYTË BOTËRORE DHE SHKATËRRIMI I “KOALICIONIT TË MADH – ANTIHITLERIAN” …

Se kendejmi, siç dihet, Lufta e Dytë Botërore ishte konflikti më i madh ushtarak në Historinë e përgjithshme të njerëzimit. Në të (lexo: në Luftën e Dytë Botërore) drejtpërdrejt dhe në forma të tjera, kanë qenë të inkuadruar 72 vende ose shtete të botës (prej 78 syresh sa ishin krejtë gjatë asaj kohe). Që donë të thotë dy herë më shumë se sa në Luftën e Parë Botërore. Nën armë, pra, të armatosur ose mobilizuar ushtarakisht,asokohe  kanë qenë më se 110 milion njerëz në të gjithë botën. Pa i përmendur këtu “luftëtarët e shumtë të rezistencës” anekënd rruzullit tokësor gjatë asaj kohe.
Dëmet dhe shkatërrimet e përgjithshme materiale dhe infrastrukturale të Luftës së Dytë Botërore, ishin më tepër se 935 miliard dollar amerikan. Humbjet dhe viktimat njerëzore gjithashtu.
Gjatë viteve të Luftës së Dytë Botërore (1940-1945) e kishin gjetur vdekjen më tepër se 55 milion njerëz.
Lufta e Dytë Botërore i kishte lënë pas vetes edhe 30 milion invalid dhe shumë e shumë të tjerë të retarduar dhe traumatizuar. Pësimet dhe shkatërrimet më të mëdha dhe më të fuqishme, i kishin pesuar dhe përjetuar popujt dhe vendet e ndryshme të kontinentit të vjetër (Evropës).
Në kuadër të forcave të “koalicionit te madh -antihitlerian” ishin vënë shtetet (fuqitë) më të mëdha kapitaliste . Respektivisht, SHBA-së, Britania e Madhe dhe Franca si dhe shteti i parë komuno-socialist (ose komuno-pansllavist) siç ishte ish BRSS-së.
Mirëpo, edhe përkundër kësaj, pasojat, ngarkesat ,hipotekat, aversionet, antagonizmat, divergjencat dhe diskrepancat e shumëta politike, ushtarake, koncepttuale, ideologjike, strategjike, konjukturale  etj. Kishin bere qe rezultatet e përgjithshme të Luftës së Dytë Botërore, te mos ndahëshin ose pjesëtohesahin në mënyrë të barabartë në mes vendeve (fuqive) kryesore – pjesëmarrëse në Luftën e Dytë Botërore.
Në anën tjetër ndërkaq, para përfundimit të Luftës së Dyte Botërore, kur Ushtria Gjermane (nën Adolf Hitlerin) i numëronte dikund më tepër se 7,5 milion ushtar, BRSS-së atëbotë (sipas vlerësimeve dhe statistikave të atëhershme) i kishte të inkuadruar nëpër frontet e ndryshme të luftës afro 10 milion ushtar. Ndërkaq, Ushtria Amerikane i kishte 3 milion trupa, Britania e Madhe 900 mijë ose 1 milion ushtarë, Franca 40 mijë dhe kështu me radhë.
Dhe, meqë raportet dhe marëdhëniet e përgjithshme në mes vendeve anëtare të “koalicioni të madh” nuk kishin qenë të rregulluara dhe sendërtuara në atë mënyrë sa për të qenë prezente dhe relevante edhe pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore: Çdo palë atëbotë kishte zene te nisej nga interesat e veta politike dhe gjeostrategjike. Ndonëse, dyshimet dhe mosbesimi i thelle në mes vendeve të ndryshme anëtare të “koalicionit te madh” kishin qenë prezent edhe nepër fazat e ndryshme të luftës së dytë botërore. Me ç’rast, me kalimin e kohës, gjithnjë e më shumë ishin shtuar dhe grumbulluar divergjencat dhe diskrepancat e shumëta politike, ideologjike dhe gjeostrategjike në mes tyre.
Kjo në radhë të parë për faktin tanimë të njohur se Britania e Madhe dhe Franca, duke qenë si fuqi të dikurshme politike dhe ushtarake, gjegjesisht, imperiale,koloniale ose gjysemkolonialiste. Pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, në një masë të madhe e kishin humbur peshën dhe ndikimin e tyre në politikën dhe diplomacinë botërore.
Përderisa Shtetet e Bashkuara dhe Administrata e presidentit Rusvelt ishin të interesuar për të vendosur “ura” të ndryshme koperimi dhe bashkëpunimi të përgjithshëm me Bashkimin Sovjetik.
Ndërkaq, edhe përkundër faktit të humbjeve dhe disfatave fillestare të “Armatës së kuqe” – kundër trupave gjermane: Udhëheqësi i atëhershëm i shtetit dhe partisë ruso-sovjetike (Stalin) – për shkak të angazhimeve dhe kontributit të madh të ushtrisë ruse në Luftën e Dytë Botërore, kishte zënë të sillej si tutor dhe një hegjemon i papërmisueshëm në marëdhëniet dhe raportet e përgjithshme boterore ose ndërkombëtare – menjëherë pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore. Duke kërkuar madje që në Evropën Lindore të ngriteshin dhe strukturoheshin “regjimet miqësore” (lexo: komuno-pansllaviste) që kishin qenë të afërta dhe aleate me regjimin (diktatorial dhe despotik) të Stalinit -gjatë luftës së dytë botërore. Gjë që ” aleatët e tij perëndimor” gjatë kohës së luftës e kishin tumirur dhe toleruar një kërkesë të këtillë (hegjemoniste dhe ekspansioniste) të Stalinit me shpresë që ky i fundit (Stalin) – edhe pas luftës do e ruante dhe kultivonte  bashkëpunimin dhe “koalicionin e madh” me Perëndimin.
Por, ia që nuk kishte dalur ashtu siç kishin pritur perëndimorët. Por, krejt e kundërta. Dhe, mbase “politika” dhe “filosofia” e njohur sllavo-bizantine e politikanëve dhe diplomatëve të njohur komuno-pansllavist. Me ç’rast, i trimëruar dhe stimuluar nga e kaluara, Stalini në mënyrë hegjemoniste dhe ekspanzioniste i kishte zgjeruar akoma më shumë hapësirat dhe teritoret e dikurshme të Rusisë Cariste! Në ndërkohë si tampon” ape  një “murë të madh” në mes të Lindjes dhe Perëndimit , Stalini e kishte ngritur dhe themeluar “Traktatin e Varshavës” së bashku me ” murin e Berlinit” si dhe një sërë mekanizmash dhe instrumentesh tjera si “Kominterna”, “Informbiro” etj. Të atëbotë kontrolloheshin nga “dora e hekurt” e Kremlinit zyrtar. Duke e futur kështu botën dhe planetën tonë në periudhën e rrezikshme të “luftës së ftohët”.Gjegjësisht, në periudhën e rrënqethshme dhe teper dramtaike  të ish  “botës së ndarë” bipolare ose bllokiste” etj.
Për të vazhduar kështu me etapat ose periudhat e mevonshme te Brezhnjevit, Hrushçovit, Andropovit, Cernjenkos… Deri me ardhjen në krye të shtetit dhe të partisë sovjetike të liderit të shquar ruso-sovjetik, Mihajl Sergejevic Gorbaçov, i cili me “Peresrtojkëen” dhe “Gllasnostin” e tij famoz në vitet 1985-1989, do  shënonte  fillimin e fundit të ish “perandorisë” së tmerrshme ruso-sovjetike (BRSS-së) dhe përfundimin e ish “luftës së Ftohtë”. Duke shënuar në këtë mënyrë, edhe Rënien spektakulare të ish Murit famëkeq të Berlinit dhe Ribashkimin historik të Gjermanisë.
Dhe, krejt në fund  duhet cekur se me instruksionet dhe direktivat (dikatatet) e larta te aparatit te atehershem konservativ dhe ushtarako-policor te Kremlinit ( Moskes): Në shenjë hakmarrjeje të egër dhe tepër primitive ndaj tyre, ishin bërë përndjekjet, torturat dhe keqtrajtimet masive kundër popullsisë gjermane në rajonin e Volges (Rusi) dhe gjithandej! E njëjta gjë do ndodhte me gjermanët e Sudetëve (Çekosllovaki) , Shlezi ( Poloni) , me gjermanët e rajonit të njohur të Transilvanisë në Rumani, me ata të Vojvodinës (në ish Jugosllavi) dhe kështu me radhe.