Duhej të ishte më i mirë se të tjerët shekulli ynë XX.

Nuk do t’ia arrijë në kohë më që ta dëshmojë,

i ka vitet të numëruara,

hapin të lëkundur,

frymën të zënë.

Kanë ndodhur tashmë tepër gjëra

të cilat nuk duhej të ndodhnin,

e ajo çfarë duhej të vinte,

nuk ka ardhur.

Duhej të na printe drejt pranverës

dhe lumturisë, mes të tjerash.

Frika duhej t’i braktiste malet dhe lugjet,

e Vërteta duhej të arrinte gjysmën e rrugës

para gënjeshtrës.

Disa mynxyra

nuk duhej të ndodhnin më,

për shembull lufta

dhe uria, e kështu me radhë.

Do të duhej të respektohej

paprekshmëria e të pambrojturve,

besimi e më the të thashë.

Kush donte t’i gëzohej botës

gjendet para një detyre

të parealizueshme.

Marrëzia nuk është qesharake.

Zgjuarsia nuk është e hareshme.

Shpresa

nuk është më ajo vajza e re

e tjetëgjë, mjerisht.

Zoti duhej më në fund të besonte në njeriun

e mirë dhe të fortë,

por i miri dhe i forti

mbeten dy qenie krejt të ndryshme.

Si të jetoj? – më ka shkruar dikush,

të cilit kisha ndërmend

t’ia bëja të njëjtën pyetje.

Nga fillimi dhe në të njëjtën mënyrë të përhershme,

siç është parë sipër,

nuk ka pyetje më urgjente

se pyetjet e patëkeq.