Këtë e bën edhe lumi. Nga brigjet e fryra zbrazet në derdhje.

Edhe shelgu. Nga shpërthimi i sytheve pik fruti i pjekur.

Kështu në mburojën e tij të vuajtjeve, në fshikëz,

I pajetë më parë, shtrihet insekti i vogël.

Mumjen e lashtë e zgjon magjistari i diellit dhe i njelmësisë.

Sytë, dy burime etjeje. Ankthi i ri, me kërcitje të shurdhët,

Thyen hallkën e parë të shtrëngimit – si minë e tmerrshme.

Hallka pëlcet. Dhe e lumtur atëherë arrinduart e diellit.

Prapë. Edhe prapë. Dhe çlirohet. Del nga balsamimi i krahëve.

Ende e tejdukshme gjer në zemër. Yjet mbijnë dhe e veshin me mëndafsh.

Në harenë e ringjalljes dhe në habinë e botës, ku të orientohet?

Kur krahët shkëputi, pothuajse shikonte zgjimin e pellgut.

Provoi fluturimin dhe, plot përjetësi, në botën e padijes fluturoi

Si nusebore gëzimi, duke i pranuar të gjitha: çikoren, vjeshtën, bretkocën.

(Përktheu Fatime Imeraj – Zeqiri)