Pakti i heshtur i PD-së për të përjashtuar nga denoncimi i mëkateve në rritje të pushtetit, Ilir Metën dhe LSI- në po ngjall një habi gjithnjë e më të madhe në publik.

Ai kulmoi ditët e fundit me shpërthimin e skandalit të “Eskobarit të Ballkanit”.

Por, edhe pas kësaj historie që mori dhenë në mediat ndërkombëtare, Partia Demokratike e ruajti traditën e vendosur prej disa muajsh për mosfajësimin e LSI-së.

Megjithëse e tërë Shqipëria e di se klani i Balilëve është i lidhur gjërësisht në jug me LSI-në, se ai ka mundësuar zgjerimin e kësaj partie në Sarandë e Delvinë, përsëri nga tribuna e PD-së atë u munduan ti’a veshin Tahirit, Koços dhe Ramës.

Pikërisht kjo tendencë për të fshehur në rastin më të mirë bëmat e Ilir Metës, ose për ti’a vëshur ato, në rastin më të keq, Edi Ramës, përbën edhe enigmën më të madhe të kursit të ri të PD-s.

Lapsi.al kishte dje një analizë se përse PD-ja ka hyrë në këtë qorsokak.

Por, këtu, më shumë sesa arsyet se përse partia më e madhe e opozitës është përfshirë në këtë aksion të pasinqertë, e rëndësishme është të kuptohet se çkosto mund ti japë asaj ky shtrëmbërim i frikshëm i realitetit.

Nuk ka dyshim se PD-ja po paguan një çmim jo të vogël moral duke heshtur për mëkatet e Ilir Metës.

Nuk ka dyshim se kjo heshtje e bren ndershmërinë e opozitarizmit të saj.

Nuk ka dyshim se ajo e rudh parimsinë e të gjykuarit sipas të njëjtës masë dhe të së njëjtës peshë të të gjitha fenomeneve, aq të rëndësishme për një opozitë.

Ky devijim nga komunikimi i sinqertë me publikun nuk e dëmton PD-në vetëm në rënimin e besueshmërisë. Kjo parti, e cila nuk u ngrit dot këto tre vjet në lartësinë e gjykimit kritik të vetvetes, nuk diti të kërkojë falje për gabimet e së shkuarës, nuk dha garanci se do të sillet ndryshe nëse rivjen në pushtet, me sa duket as nuk e ka këtë shqetësim.

Gjithnjë e më shumë PD-ja po e koncepton rikthimin në qeverisje, jo si ringjllje të një historie të re dashurie me publikun, por si një kalkulim pragmatik numrash politikë.

Por edhe nëse është kështu, përsëri loja e pisët që po bën me LSI, nuk rënon vetëm qasjen idealiste, por edhe atë pragmatike drejt pushtetit.

Më mirë se gjithçka këtë mësim Sali Berishës dhe ish ministrave të tij, ia dhanë zgjedhjet e vitit 2013.

Edhe kur hyri në fushatë për to, PD-ja zgjodhi të njëjtën strategji. Megjithëse Ilir Meta e prishi beftas koalicionin, megjithëse partia në pushtet kishte marrë një kosto jo të vogël nga alaenca me të, vendimi i Berishës qe që të pushohej çdo sulm ndaj LSI-së.

Dhe kjo strategji dha frytet e saj katastrofike, kur dolën rezultatet e 23 qershorit. Aty u pa se shumë nga zgjedhësit e PD-së ishin treguar po aq pragmatistë sa udhëheqësia e tyre. Ata e kishin shitur masivisht votën tek Ilir Meta duke i vënë një gur ndërgjegjjes së tyre dhe duke menduar se në fund të fundit loja e mosulmimit mund të pillte përsëri në të ardhmen një koalicion të Berishës me Metën.

Vetëm kur u kuptua se humbja kishte qenë katastrofale, vetëm kur u matën prmasat e kësaj tragjedie, kandidati i linjës jo zyrtare në garën për kreun e PD-së, Sokol Olldashi, e ktheu në motivin e tij kryesor denoncimin e LSI-së.

U desh që i ndjeri Olldashi të ikte nga kjo botë, u desh që të shihej se LSI po kalëronte më keq pushtetin e Ramës se çkish bërë me atë të Berishës, që me shumë mund dhe sakrificë edhe Lulzim Basha të vinte tek deklarata: “Sa të jem unë kryetar, nuk do të ketë kurrë koalicion me Metën”.

Por tani kjo linjë që triumfoi përkohësisht në PD nuk përmendet më. Ajo ia ka lënë vendin përsëri heshtjes për bëmat e LSI-së.

Dhe ky kthim tek strategjia e parë mund të rrezultojë sërish katastrofal për zgjedhjet e ardhshme. Nëse PD nuk vendos një linjë të kuqe me LSI-në, nëse ajo nuk e artikulon hapur opozitarizmin me të, ajo rrezikohet nga e njëjta rrjedhje votash si në 2013. Sepse nëse udhëheqësit demokratë e zgjasin tani flirtimin me Metën, ata i japin elektoratit të tyre viston e pakthyeshme për të shitur nesër votën tek ai.

Përkëdhelja e iluzionit se Ilir Metën nuk e kemi kundërshtar është pikërisht liçensa që i duhet këtij të fundit për të bërë kërdinë në vathën e PD-së.

Prandaj prishtja e paktit të heshtur të mosulmimit me LSI-në, nuk është vetëm një borxh moral që PD-ja i’a ka shoqërisë, publikut dhe misionit për të bërë opozitë të ndershme.

Ai është mbi të gjitha një detyrim pragmatik që ajo i ka vetvetes dhe besnikëve të saj.

Natyrisht nëse do të shmangë një rrënim si ai i tre viteve më parë.