Fjalët nuk kanë sy as këmbë,
nuk kanë gojë as krah,
nuk kanë rropulli
e shpesh madje as zemër,
ose kanë paksa të tillë.

Nuk mund t’iu kërkosh fjalëve
me ta ndezë një cigare
por mund të ta bëjnë më të shijshme
verën.

E sigurisht nuk mund t’i shtrëngosh fjalët
të bëjnë diçka që nuk
duan ta bëjnë.
Nuk mund t’i mbingarkosh
e nuk mund t’i zgjosh
kur vendosin të flenë.

Nganjëherë
fjalët do të sillen mirë me ty,
sipas asaj
që iu kërkon
të bëjnë.
Tjeraherë,
do të sillen keq me ty,
çfarëdo gjëje
ti iu kërkon të bëjnë.

Fjalët shkojnë
e vijnë.
Nganjëherë të takon
t’i presësh gjatë.
Nganjëherë nuk kthehen
më mbrapsht.

Nganjëherë shkrimtarët
vriten
kur fjalët ata i braktisin.
Të tjerë shkrimtarë
shtiren sikur i kanë ende
në dorë
ndonëse fjalët e tyre
kanë vdekur tashmë e janë varrosur.

Bëjnë kështu
shumë shkrimtarë të famshëm
e shumë jo të famshëm
që vetëm emrin e kanë
shkrimtarë.

Fjalët nuk janë për
të gjithë.
Nuk janë për shumicën.
Ekzistojnë
vetëm për pakicën.

Fjalët janë
Një prej mrekullive më të
mëdha
në botë,
mund t’i ndritin
o t’i rrënojnë
mendjet,
kombet,
kulturat.
Fjalët janë të bukura
e të rrezikshme.

Nëse vijnë të të gjejnë,
mikpriti
e do të ndihesh
më fatmadhi
i tokës. Asgjë tjetër nuk do të ketë
më rëndësi
e gjithçka do të duket e rëndësishme.

Do të ndihesh
mbreti diell,
do të qeshësh me kohën që ik,
do t’ia dalësh kollaj,
do ta ndiesh
nga gishtërinjtë
deri në zorrët,
e do të shndërrohesh,
sa
zgjat,
një shkrimtar i mallkuar
që e bën të mundurën
të pamundur,
duke i shkruar fjalët,
duke i shkruar,
duke i shkruar.