Quincy Jones, titani shumë-talent i muzikës, trashëgimia e madhe e të cilit varionte nga prodhimi i albumit historik “Thriller” të Michael Jackson, deri te shkrimi i partiturave fituese të çmimeve të filmit dhe televizionit dhe bashkëpunimi me Frank Sinatra, Ray Charles dhe qindra artistë të tjerë regjistrimi, ka vdekur në moshën 91 vjeçare.
Publicisti i Jones, Arnold Robinson, thotë se ai vdiq të dielën në mbrëmje në shtëpinë e tij në seksionin Bel Air të Los Anxhelosit, i rrethuar nga familja e tij.
“Sonte, me zemra të plota, por të thyera, duhet të ndajmë lajmin për vdekjen e babait dhe vëllait tonë Quincy Jones”, tha familja në një deklaratë. “Dhe megjithëse kjo është një humbje e pabesueshme për familjen tonë, ne festojmë jetën e mrekullueshme që ai jetoi dhe e dimë se nuk do të ketë kurrë një tjetër si ai.”
Jones u ngrit nga vrapimi me bandat në anën jugore të Çikagos në majat e biznesit të shfaqjes, duke u bërë një nga drejtuesit e parë zezakë që lulëzoi në Hollywood dhe grumbulloi një katalog të jashtëzakonshëm muzikor, që përfshin disa nga momentet më të pasura të ritmit dhe këngës amerikane. Për vite me radhë, nuk kishte gjasa të gjente një dashamirës të muzikës që të mos kishte të paktën një disk me emrin e tij, ose një lider në industrinë e argëtimit dhe më gjerë që nuk kishte ndonjë lidhje me të.
Jones mbante shoqëri me presidentë dhe udhëheqës të huaj, yje filmash dhe muzikantë, filantropë dhe drejtues biznesi. Ai bëri turne me Count Basie dhe Lionel Hampton, aranzhoi disqe për Sinatra dhe Ella Fitzgerald, kompozoi kolonat zanore për “Roots” dhe “In the Heat of the Night”, organizoi festën e parë inauguruese të Presidentit Bill Clinton dhe mbikëqyri regjistrimin e të gjithë yjeve të ” Ne jemi bota”, rekordi i bamirësisë i vitit 1985 për lehtësimin e urisë në Afrikë.
Lionel Richie, i cili bashkë-shkroi “We Are the World” dhe ishte ndër këngëtarët e shquar, do ta quante Jones “mjeshtri orkestratori”.
Në një karrierë që filloi kur disqet luheshin ende në vinyl në 78 rpm, nderimet më të larta ka të ngjarë të shkojnë për produksionet e tij me Jackson: “Off the Wall”, “Thriller” dhe “Bad” ishin albume pothuajse universale në stilin dhe tërheqjen e tyre. Shkathtësia dhe imagjinata e Jones ndihmuan në shfaqjen e talenteve shpërthyese të Jackson-it, teksa ai u transformua nga një yll fëmijë në “Mbreti i Popit”. Në këngë të tilla klasike si “Billie Jean” dhe “Don’t Stop ‘Til You Get Enough”, Jones dhe Jackson krijuan një pamje globale zanore nga disko, funk, rock, pop, R&B dhe xhaz dhe këngë afrikane. Për “Thriller”, disa nga prekjet më të paharrueshme filluan me Jones, i cili rekrutoi Eddie Van Halen për një solo kitarë në “Beat It”, që ndërthur zhanrin dhe solli Vincent Price për një zë të çuditshëm në këngën kryesore.
“Thriller” shiti më shumë se 20 milionë kopje vetëm në 1983 dhe ka luftuar me “Greatest Hits 1971-1975” të Eagles ndër të tjera si albumi më i shitur i të gjitha kohërave.
Lista e nderimeve dhe çmimeve të tij mbush 18 faqe në autobiografinë e tij të vitit 2001 “Q”, duke përfshirë 27 Grammy në atë kohë (tani 28), një çmim nderi Oscar (tani dy) dhe një Emmy për “Roots”. Ai gjithashtu mori Legjionin e Nderit të Francës, Çmimin Rudolph Valentino nga Republika e Italisë dhe një nderim në Qendrën Kennedy për kontributin e tij në kulturën amerikane. Ai ishte subjekt i një dokumentari të vitit 1990, “Listen Up: The Lives of Quincy Jones” dhe një filmi të vitit 2018 nga vajza Rashida Jones. Kujtimet e tij e bënë atë një autor më të shitur.
I lindur në Çikago në vitin 1933, Jones do të citonte himnet që nëna e tij këndoi nëpër shtëpi, si muzikën e parë që mund të kujtonte. Por ai shikoi me trishtim fëmijërinë e tij, duke i thënë një herë Oprah Ëinfrey se “Ka dy lloje njerëzish: ata që kanë prindër ose kujdestarë edukues dhe ata që nuk kanë. Asgjë nuk është në mes.” Nëna e Jones vuajti nga probleme emocionale dhe përfundimisht u institucionalizua, një humbje që e bëri botën të dukej “e pakuptimtë” për Quincy. Ai e kaloi pjesën më të madhe të kohës në Çikago në rrugë, me bandat, duke vjedhur dhe luftuar.
Si ekzekutiv muzikor, ai kapërceu barrierat racore, duke u bërë nënkryetar në Mercury Records në fillim të viteve ’60. Në vitin 1971, ai u bë drejtori i parë muzikor me ngjyrë për ceremoninë e ndarjes së çmimeve të Akademisë. Filmi i parë që ai prodhoi, “The Color Purple”, mori 11 nominime për Oscar në 1986. (Por, për zhgënjimin e tij të madh, asnjë fitore). Në një partneritet me Time Warner, ai krijoi Quincy Jones Entertainment, i cili përfshinte revistën e kulturës pop Vibe dhe Qwest Broadcasting. Kompania u shit për 270 milionë dollarë më 1999.
Ai ishte i qetë me pothuajse çdo formë të muzikës amerikane, qoftë duke e vendosur këngën “Fly Me to the Moon” të Sinatra në një ritëm të fortë dhe flaut të gëzueshëm ose duke hapur prodhimin e tij të “In the Heat of the Night” të Charles me një epsh. solo tenor saks. Ai punoi me gjigantët e xhazit (Dizzy Gillespie, Count Basie, Duke Ellington), reperët (Snoop Dogg, LL Cool J), këngëtarët (Sinatra, Tony Bennett), këngëtarët e popit (Lesley Gore) dhe yjet e ritmit dhe blues (Chaka Khan, reper dhe këngëtarja Queen Latifah).
Vetëm në “We are the World”, interpretuesit përfshinin Michael Jackson, Bob Dylan, Billy Joel, Stevie Wonder dhe Bruce Springsteen. Ai bashkë-shkruajti hitet për Jackson – “PYT (Pretty Young Thing” – dhe Donna Summer – “Love Is in Control (Finger on the Trigger) – dhe kishte këngë të përzgjedhura nga Tupac Shakur, Kanye Ëest dhe reperë të tjerë. Ai madje kompozoi Kënga me temë për sitcom “Sanford and Son”./AP.
Komentet