Lindur në Moskë, e bija e Ivan Vladimirovich Tsvetaev, profesor i Arteve të Bukura në Universitetin e Moskës dhe pianistes Marija Mejn Alexandrovna, qe një nga zërat më origjinale të poezisë ruse të shekullit XX dhe eksponente më e spikatur e lëvizjes lokale simboliste; vepra e saj nuk është parë me sy të mire edhe nga regjimi stalinist, edhe për shkak të veprave të shkruara në të njëzetat që lëvdonin luftën anti-komuniste të armatës së Bardhë, në të cilën burri i saj oficerit Sergei Yakovlevich Efron militonte si oficer; emigroi për herë të parë në Berlin dhe më pas në vitin 1922, në Pragë. Duke ndjekur udhëzimet e komunitetit rus i emigruar, ajo u transferua në Paris në nëntor të vitit 1925. Ajo u kthye në Moskë me djalin e saj Mur në vitin 1939, me shpresën për t’u ribashkuar me burrin e saj, të cilit i kishin humbur gjurmët dhe që në fakt kishte ikur në Spanjë, dhe e bija, Ariadna Efron, u kthye në Moskë në vitin 1937 dhe u dërgua menjëherë në një kamp pune [1]. Në një gjendje të varfërisë së skajshme dhe izolimit nga komuniteti letrar, më 31 gusht 1941 u vetëvar në hyrjen e izbës me qira nga dy pensionistë. Rehabilitimi i veprës së saj letrare u zhvillua vetëm në vitet gjashtëdhjetë, njëzet vjet pas vdekjes së saj. Poezia e Cvetajeva kombinon sjelljen e çuditshme me një përdorim rigoroz të gjuhës, jo pa metaforat paradoksale. Nëse gjatë fazës së parë të krijimit, Tsvetaeva u ndikuar nga Majakovski dhe forcës së tij poetike, më vonë u nda në sajë të kulturës së saj në bazë të romantikëve gjermanë, dhe pastaj iu afrua më shumë me Pasternakun qoftë me shpirti poetik i Pushkinian.

FAQJA E BARDHË PËR PENËN TËNDE

Unë jam një faqe e bardhë për stiletin tënd.

Pres çdo gjë. Jam një faqe e bardhë.

Unë jam kujdestari i së mires tënde:

Unë do të rritem dhe do t’jua jap përsëri njëqinfishin.

Unë jam fusha, toka e zezë.

Ti për mua je rrezja dhe plazhi lagësht.

Ti je Perëndia  dhe Zoti im,

dhe unë jam toka e zezë dhe letra e bardhë. “