SIPAS KUJTIMEVE TË IL’JA EHRENBURG “NJERËZIT,   

                           VITET, JETA” (1961),

“Esenini ishte gjithmonë i rrethuar nga satelitë. Gjëja më e trishtë e të gjithave ishte të shihje, pranë Eseninit, një grup të rastësishëm njerëzish që nuk kishin të bënin fare me letërsinë, por që thjeshtë u pëlqente (dhe madje  akoma) të pinin vodkën e dikujt tjetër, dikush tjetër dhe të prehej pas famës të dikujt tjetër. Nuk ishte me këtë tufë të zezë, megjithatë, se ai vdiq, ai i mori ato me vete. Ai e dinte se me ç’vlerë ishin ata; por në gjendjen e tij ai e gjeti më lehtë të ishte me njerëzit që ai i përçmonte. »

Megjithëse ai ishte një nga poetët më të famshëm të Rusisë dhe iu bë një funeral i përpunuar nga shteti, shumica e shkrimeve të tij u indeksuan nga Kremlini gjatë diktaturës së Josif Stalinit dhe qeverisë së Nikita Chruščëv. Kritikat e Nikolaj Bukharinit kontribuan në mënyrë të konsiderueshme për këtë. Vetëm në vitin 1966 shumica e veprave të tij u ripublikuan.

Sot, poezitë e Sergej Eseninit ende memorizohen nga fëmijët në shkollë dhe shumë prej tyre janë regjistruar, regjistruar si këngë popullore. Vdekja e parakohshme, gjykimet e ftohta të disa prej elitës letrare, adhurimi i njerëzve të zakonshëm, sjellja që ngjalli një trazim, të gjitha kontribuan në imazhin e përhershëm dhe mitik popullor të poetit rus.