VOAL

VOAL

EVA BRAUN – GJYSMA TJETËR E QIELLIT TË ZI

August 1, 2015

Komentet

‘Periudha iraniane ka përfunduar’ – Nga Robert F. Worth

Humbjet e Hezbollahut kanë bërë që disa njerëz në Liban të imagjinojnë një të ardhme pa të.

 

Në fund të shtatorit, kur fushata e Izraelit për të shkatërruar Hezbollahun po arrinte kulmin e saj, takova një nga mbështetësit e grupit në një kafene buzë detit në Bejrutin perëndimor. Ai ishte një mesoburrë me mjekër të hollë të bardhë dhe me pamjen e dikujt që nuk kishte fjetur prej ditësh. Ai ishte një lloj akademiku, jo një luftëtar, por lidhjet e tij me Hezbollahun ishin të thella dhe të gjata. “Jemi në një betejë të madhe, si kurrë më parë,” tha ai sapo u ul. “Hezbollahu nuk është përballur me atë që Izraeli po bën tani, as në 1982, as në 2006. Është një luftë totale.” Ai foli shpejt, me ankth. Vetëm disa ditë më parë, Hassan Nasrallahu, lideri i Hezbollahut, ishte vrarë në një bombardim të bastionit të grupit në Bejrut jugor, dhe shoku im – ai më kërkoi të mos ia thosha emrin, sepse ai nuk është i autorizuar të flasë për grupin në emër – e bëri të qartë se ai ishte ende në gjendje shoku dhe pikëllimi. Bombat izraelite po shkatërronin shtëpi dhe vende lëshimi raketash në të gjithë Libanin jugor, në luginën Bekaa dhe në Bejrut; shumë nga miqtë e tij ishin vrarë ose gjymtuar. Ai madje kishte dëgjuar të flitej për diçka që dukej e paimagjinueshme deri më tani: Irani, i cili krijoi Hezbollahun rreth vitit 1982, mund të ndërpresë mbështetjen për grupin, një vendim që mund të rikonfigurojë politikën e Lindjes së Mesme.

Kur pyeta për këtë, ai tha pas një pauze të shqetësuar: “Ka pyetje.” Ai tha se i beson personalisht Iranit, por më pas shtoi, sikur po përpiqej të më bindte: “Është sikur ke rritur një djalë, ai është xhevahiri yt, tani 42 vjeç, dhe e braktis? Jo. Nuk ka kuptim.” Ai vazhdoi të fliste me zjarr, sikur të kërkonte të rivendoste vetëbesimin e tij. Rezistenca i kishte ende armët, tha ai, dhe luftëtarët në kufi ishin gati. Ushtarët e Izraelit do të hapnin varret e tyre dhe së shpejti do të kërkonin një armëpushim. Por fjalimi i tij u ngadalësua dhe dyshimet u kthyen. Ai përmendi Ahmed Shukairin, kryetarin e parë të Organizatës për Çlirimin e Palestinës, i cili tha pak para shpërthimit të Luftës Gjashtëditore të vitit 1967, “Ata [izraelitët] që mbijetojnë do të mbeten në Palestinë. Unë vlerësoj se asnjëri prej tyre nuk do të mbijetojë”. Iluzionet e kota të Shukairit nuk ishin diçka për t’u imituar. “Unë nuk dua të jem si ai,” tha burri. U desh një moment që analogjia historike të regjistrohej: Ai po më thoshte se mendonte se Hezbollahu, lëvizja të cilës ai ishte aq i përkushtuar, mund të ishte në prag të shkatërrimit total. Të dy ndaluam për një moment dhe pimë çajin. Zhurma e vetme ishin valët që lanin butësisht bregun jashtë, një tingull paqësor i papërshtatshëm në një vend në luftë. “Këtë çaj që po e pimë,” tha ai. “Nuk e dimë nëse është e fundit”.

Image

Dy muaj luftë e kanë transformuar Libanin. Hezbollahu, lëvizja shiite që dukej pothuajse e pamposhtur, tani është e gjymtuar, komandantët e saj të lartë të vdekur ose të fshehur. Shkalla e këtij ndryshimi është e vështirë për t’u kuptuar nga të huajt. Hezbollahu nuk është thjesht një milici, por pothuajse një shtet, më i fuqishëm se qeveria e dobët dhe e ndarë libaneze, dhe sigurisht më e fuqishme se ushtria libaneze. E formuar nën tutelën e Korpusit të Gardës Revolucionare Islamike të Iranit, ajo ka qenë prej kohësh avantazhi kryesor i “Boshtit të Rezistencës” të Teheranit, së bashku me Hamasin, milicitë shiite të Irakut dhe lëvizjen huthi në Jemen. Hezbollahu është gjithashtu mbrojtësi dhe truproja e myslimanëve shiitë të Libanit, me një bllok të zgjedhur siç duhet në parlamentin kombëtar (të krishterëve dhe myslimanëve u ndahet një pjesë e barabartë e vendeve). Hezbollahu kontrabandon jo vetëm armë, por miliarda dollarë nga Irani. Ai drejton bankat, spitalet, një sistem mirëqenieje dhe një ekonomi paralele të importeve pa taksa dhe trafikut të drogës që ka pasuruar dhe fuqizuar komunitetin dikur të shtypur shiit. Hezbollahu ka justifikuar prej kohësh luftërat e pamatura kundër Izraelit me thirrje për krenarinë pan-arabe: Çlirimi i Palestinës ia vlente çdo sakrificë. Por shkatërrimi i këtij konflikti shtrihet përtej Hezbollahut dhe nuk mund të zhduket kaq lehtë. Pothuajse një e katërta e njerëzve të Libanit janë larguar nga shtëpitë e tyre dhe shumë prej tyre tani po flenë në sheshet e qytetit, në rrugë, në plazhe. Ambulancat e djegura dhe grumbujt e mbeturinave dëshmojnë për mungesën e gjatë të shtetit. Shumë njerëz janë të traumatizuar ose në zi; të tjerë flasin me mani për rrëzimin e Hezbollahut nga froni, dhe ndoshta bashkë me të, sistemin shekullor të Libanit të ndarjes së pushtetit sektar. Ka një energji mijëvjeçare në ajër, një shpresë e egër për ndryshim që kalon lehtësisht në frikën e luftës civile. Disa fakte të zymta dalin në pah. Së pari, Izraeli nuk është më i gatshëm të tolerojë arsenalin e Hezbollahut në kufirin e tij dhe do të vazhdojë fushatën e tij të sulmeve ajrore dhe luftës tokësore derisa të detyrohet të ndalojë – qoftë nga rraskapitja apo, më shumë gjasa, nga një armëpushim i sponsorizuar nga Amerika ka shumë pak gjasa përpara se të betohet presidenti i ardhshëm i SHBA-së. Së dyti, askush nuk po ofron rindërtimin e qyteteve dhe fshatrave të shkatërruara të Libanit jugor kur kjo të përfundojë, siç bënë shtetet e Gjirit të pasura me naftë pas luftës së fundit të madhe me Izraelin në vitin 2006. As Irani nuk do të jetë në gjendje të plotësojë arsenalin e grupit apo arkat e tij. Hezbollahu mund të mbijetojë ose jo, por nuk do të jetë ai entiteti që ishte. Kam dëgjuar të njëjtat pyetje çdo ditë gjatë dy javëve në Liban në shtator dhe tetor, nga miq të vjetër dhe të panjohur. Kur do të ndalet lufta? A do të na bombardojnë edhe ne, ne që nuk jemi me Hezbollahun? A do të ketë një luftë civile? Dhe më prekëse nga të gjitha, nga një artist, apartamenti i të cilit në Bejrut ishte një strehë për mua gjatë viteve që jetoja në Liban: A duhet ta dërgoj vajzën time jashtë këtij vendi?

Image

Në një mëngjes me diell në fillim të tetorit, u largova me makinë në jug nga Bejruti në autostradën që kalon përgjatë Mesdheut, drejt kufirit me Izraelin. Pak jashtë qytetit, gjurmët e errëta të tymit u bënë të dukshme në të dy anët e rrugës – sulmet ajrore të natës së kaluar. Të reja shfaqen çdo mëngjes, si një tabelë vizive e përparimit të luftës. Në fillim kishte makina të tjera në rrugë, por përtej qytetit bregdetar të Sidonit, autostrada ishte bosh.

Shoferi im, dukshëm i shqetësuar, eci më shumë se 150 km/h. Pankartat e verdha të Hezbollahut valëviteshin në erë, krahas tabelave të reja martirësh që lexonin Nasrallah Aat (“Nasrallahu po vjen”) – një lojë me emrin e tij, që do të thotë “fitore e Zotit” në arabisht. Kaluam disa makina të karbonizuara dhe të përmbysura. Në anën veriore të rrugës, dhjetëra automjete të braktisura por të padëmtuara ishin parkuar. Këto ishin lënë nga familjet që ikën nga lufta në jug, shpjegoi shoqëruesi im libanez; u kishte mbaruar benzina dhe mesa duket kishin vazhduar në këmbë. Familja e saj kishte ikur nga jugu në të njëjtën mënyrë.

Pas pak më shumë se një ore, arritëm në periferi të Tirit, një qytet i lashtë në Libanin jugor. Zakonisht është një vend i gjallë, por e gjetëm të shkretë në mënyrë të frikshme, me ndërtesa të shkatërruara që shënojnë vendet e bombardimeve aty-këtu. Kaluam disa nga rrënojat romake të qytetit dhe për një çast u ndjeva sikur isha transportuar në një nga skicat orientaliste të bëra nga udhëtarët europianë të shekullit të 19-të në Levant, një peizazh antik i copëtuar nga njerëzit e tij.

Ne ishim drejtuar nga ushtria libaneze – e cila mban një rol zbulimi dhe policie në jug – të shkonim në Shtëpinë e Pushimit, një vendpushim me porta. Atje, në një tarracë të gjerë me pamje nga një plazh i mrekullueshëm, gjetëm një grup punonjësish të ndihmës dhe gazetarë televizivë që pinin duhan dhe bisedonin nën një tarp, me kamerat e tyre të vendosura në trekëmbësha dhe të drejtuar nga jugu. Kjo ishte aq afër sa çdo vëzhgues mund t’i afrohej luftës. Përtej nesh ishte një vijë bregdetare e valëzuar dhe kodra të gjelbra që shtriheshin deri në kufirin izraelit, rreth 20 km larg. Atje, pak përtej vizionit tonë, trupat tokësore izraelite po luftonin me luftëtarët e Hezbollahut, pranë fshatrave që ishin kthyer në rrënoja.

Isha duke ngulur sytë nga deti, i mahnitur nga bukuria dhe qetësia e vendit, kur një tingull i zhurmshëm më bëri të dridhem. Shikova në të majtë dhe pashë një breshëri predhash që gjuheshin në ajër, ndoshta 180 metra larg. Ata u zhdukën në qiellin blu, me kënd drejt jugut dhe duke lënë shtëllunga tymi të bardhë pas tyre. Ndjeva një nxitim paniku: Këto duhet të jenë raketa të Hezbollahut. A nuk do të thoshte kjo që Izraeli do të sulmonte vendin e lëshimit, që ishte shumë pranë nesh? Por një nga gazetarët arabë më largoi shqetësimet. “Kjo ndodh shpesh,” tha ai. Lufta është e tillë. Mësohesh me të, derisa supozimet ndryshojnë dhe raketat bien mbi ty.

Jo shumë larg, i vendosur në shezllonet blu të Shtëpisë së Pushimit, gjeta një familje prej 20 refugjatësh që ishin larguar nga fshati i tyre 11 ditë më parë. Njëra prej tyre ishte një 18-vjeçare e gjatë, me fytyrë të ëmbël, e quajtur Samar, e veshur me shall të zi dhe shami, e cila ishte ulur shumë e palëvizur teksa përshkruante momentin kur lufta u afrua shumë.

“Pashë një raketë pikërisht sipër meje – mendova se do të na godiste”, tha ajo. “Ndjeva se isha e verbër për një moment kur raketat goditën.” Gjithçka u drodh dhe një shtëllungë pluhuri dhe tymi e bëri të vështirë frymëmarrjen. Pesë ose gjashtë raketa kishin goditur një shtëpi fqinje ku po zhvillohej një funeral, duke vrarë një nga fqinjët e familjes dhe duke plagosur rreth 60 të tjerë. “Ishte po aq afër sa ajo çadër,” tha ajo, duke treguar çadrën pranë pishinës rreth 5 metra larg nesh.

E gjithë familja iku, pastaj u kthye disa orë më vonë për të marrë disa sende, vetëm për t’u hedhur në erë atë natë nga një sulm tjetër izraelit që thyen dritaret e mbetura të shtëpisë. Të gjithë vrapuan në sheshin kryesor të fshatit dhe u grumbulluan atje, duke u lutur deri në agim, kur u nisën me makinë për në Shtëpinë e Pushimit. Që atëherë ata nuk kanë qenë në shtëpi. Ata jetojnë me dhurata nga punonjësit e ndihmës dhe gazetarët dhe nuk e dinë nëse shtëpia e tyre është ende në këmbë.

Kam dëgjuar histori të tilla në të gjithë Libanin, nga familjet që kishin ikur nga shtëpitë e tyre dhe disa që i ishin kthyer lypjes. Të zhvendosurit janë kudo dhe kanë transformuar hartën demografike të vendit. Në lagjen Hamra të Bejrutit perëndimor, një enklavë historikisht e majtë dhe laike, tani sheh një numër të madh grash me veshje islamike. I kam parë në lagjet e krishtera, në male, madje edhe në veriun e largët. Pothuajse mund ta ndiesh dyshimin që vendasit kanë për to teksa ti kalon përbri.

Disa vendas kanë mirëpritur njerëzit e zhvendosur dhe u kanë ofruar ushqim falas; të tjerët i kanë larguar dhe shumë pronarë shtëpish i kanë zhvatur. “Të gjithë thonë: ‘Pse vini dhe merrni me qira në lagjet tona të civilëve? Po i rrezikoni të gjithë rreth jush”, më tha një mik në qytetin verior të Tripolit. Rreziku ishte real dhe mund të shihej në modelin në zhvillim të sulmeve izraelite, të cilat u zhvendosën nga enklavat shiite në ato që konsideroheshin zona të sigurta në male dhe në veri. Luftëtarët e Hezbollahut duket se po rrjedhin nga zona e rrezikut, duke u përzier me refugjatët dhe Izraeli ka vazhduar t’i gjurmojë dhe t’i godasë ata.

Disa refugjatë kanë ikur nga shtëpitë e tyre vetëm për t’u penguar në vende edhe më të rrezikshme. Julia Ramadan, 28 vjeçe, ishte aq e frikësuar nga bombardimet në Bejrut sa shkoi në apartamentin e prindërve të saj, në një ndërtesë gjashtëkatëshe në një kodër në Sidon. Zona është kryesisht e krishterë dhe dhjetëra jugorë gjithashtu kishin kërkuar strehim atje. Dy ditë pasi mbërriti, Julia kaloi disa orë duke shpërndarë ushqime falas për refugjatët e tjerë të luftës me vëllain e saj, Ashrafin. Ajo ishte në shtëpi me familjen e saj kur një raketë përfundoi në ndërtesë.

“Me raketën e dytë, ndërtesa filloi të dridhej,” më tha Ashrafi kur e takova më vonë. Një burrë i fortë truiplidhur që punon si trajner fitnesi, kishte fasha në këmbë dhe krah. “Me të tretën dhe të katërtën, ne ndjemë se ndërtesa filloi të shembet.”

Ashrafi u kthye instinktivisht dhe u përpoq të përdorte trupin e tij për të mbrojtur të atin, i cili ishte ulur pranë tij në një divan në dhomën e ndenjjes së familjes. Ndërtesa u shemb dhe babë e bir e gjetën veten të gjallë, por të bllokuar nën rrënoja. U deshën tetë orë që shpëtimtarët t’i nxirrnin dhe më pas mësuan se Julia dhe nëna e saj ishin mes të vdekurve. Të paktën 45 njerëz u vranë, sipas ministrisë së shëndetësisë së Libanit (vendasit më thanë se numri ishte 75). Zyrtarët izraelitë më vonë thanë se një komandant lokal i Hezbollahut dhe disa operativë ishin në ndërtesë.

Një nga të parët që mbërriti në vendngjarje ishte Muhamed Ahmed Jiradi, një 31-vjeçar, halla, xhaxhai dhe kushërinjtë e të cilit jetonin në ndërtesë. Ai më tha se mund të dëgjonte britmat e njerëzve të ngujuar nën rrënojat. Njëri prej tyre ishte xhaxhai i tij, duke thënë se gruaja dhe fëmijët i kishin vdekur. Jiradi u përpoq fort të lëvizte betonin dhe çelikun e thyer, por ai nuk kishte mjete dhe mund të bënte pak. Shumë nga njerëzit e bllokuar vdiqën para se të mund të shpëtoheshin, britmat e tyre gradualisht u shuan.

“Pashë tezen time të nxjerrë jashtë”, më tha Jiradi. “Zorrët e saj po i derdheshin; koka e saj ishte copëtuar. Ky është imazhi i fundit që kam për të. E kam menduar gjithmonë si kaq të bukur. Nëna ime donte ta shihte. Unë thashë jo. I thashë: ‘Fytyra e saj ishte e buzëqeshur’, por nuk është e vërtetë.”

Jiradi më tha këto gjëra në një monotoni apatike teksa u ulëm në kolltuqe në apartamentin e tij spartan. I kishin mbetur pa para për të paguar qiranë dhe ushqimin për gruan dhe fëmijët e tij. Ai foli pa pushim për një orë, duke përsëritur periodikisht: “Nuk mund të duroj më”. Ai e tha këtë jo me ndonjë dhimbje apo emocion të dukshëm, por me shikimin e dikujt që i ka humbur çdo shpresë.

Image

Kë fajësojnë libanezët për këto tmerre? Kur pyeta, shumë prej tyre më dhanë përgjigje të elaboruara: armiku sionist, sigurisht. Por disa libanezë më thanë se nuk donin të vdisnin për palestinezët. Kjo ishte një mënyrë indirekte për të kritikuar Hezbollahun, i cili filloi këtë raund të ri luftimesh duke lëshuar raketa në caqet civile izraelite një ditë pas masakrës së 7 tetorit, gjoja për të treguar solidaritet me Hamasin.

“Nuk e di kush e filloi këtë luftë”, më tha Jiradi. “Unë thjesht dua të jetoj në paqe.”

Kjo mund të tingëllojë neutrale, por në Liban, ku Hezbollahu ka bërë thirrje për rezistencë ndaj Izraelit me çdo kusht, mungesa e entuziazmit ideologjik mund të jetë një refuzim i heshtur për t’u bindur. Njerëzit shpesh shprehin lodhjen në mënyrë private, ku nuk shqetësohen nëse akuzohen se janë në anën e armikut. Por e pashë edhe në disa tabela autostrade. Mjaft – Jemi të lodhur, lexonte njëra prej tyre. Të gjithë në Liban e dinë se çfarë do të thotë kjo.

Një pasdite, shoferi im, një burrë 56-vjeçar i quajtur Hassan nga Libani jugor, më tregoi në telefonin e tij një fotografi të një shtëpie të shkatërruar. Ishte e tija, në fshatin Bint Jbail, pranë kufirit me Izraelin. Ai kishte shpenzuar dekada duke e ndërtuar atë, dhe tani izraelitët e kishin bombarduar dhe e kishin kthyer në gërmadha. Prisja që ai të shpërthente në zemërim ndaj Izraelit, por më pas ai më tha pse kishte ndodhur: disa luftëtarë të Hezbollahut kishin kërkuar strehim në shtëpinë e tij dhe Izraeli i kishte vënë në shënjestër atje. Ai e bëri të qartë se e konsideronte Hezbollahun përgjegjës për humbjen e tij.

Disa libanezë i mirëpresin sulmet ndaj Hezbollahut, pavarësisht dëmit të shkaktuar ndaj civilëve. “Izraelitët – është për të ardhur keq që civilët po vdesin, por ata po na bëjnë një nder të madh,” më tha një biznesmen nga veriu. Ai kërkoi të mos përmendet nga frika e hakmarrjes. “Unë isha në një takim sot dhe ne të gjithë po thoshim, ‘Po përkeqësohet, por sa më keq të bëhet, aq më shpejt do të dalim nga kjo.'” Në të njëjtën bisedë, ky njeri përshkroi fërkimin e tij me vdekjen na një sulm ajror izraelit – një përvojë që nuk e uli urinë e tij për ta parë Hezbollahun të shkatërruar.

Hezbollahu është shumë i vetëdijshëm për dobësitë e tij të brendshme. Në fillim të tetorit, krahu i tij mediatik bëri një ofertë për simpatinë e publikut duke organizuar një turne në pjesët më të goditura të Dahieh, distrikti i dendur në jug të Bejrutit që është shtëpia e selisë së tij. Nga ora 13:00 atë ditë, rreth 300 gazetarë, shumë prej tyre europianë, u grumbulluan së bashku në zonën e luftës, të pajisur me helmeta dhe xhaketa, duke pritur me durim udhëzuesit e tyre të Hezbollahut.

Dahieh zakonisht ka shumë njerëz, por bombardimet e kishin boshatisur atë. Ne i ndoqëm shoqëruesit tanë të Hezbollahut nëpër rrugët me kratere, shumë nga reporterët duke bërë foto të një vendi që nuk kishim mundur ta shihnim deri më tani. Në çdo vend të bombave, një zyrtar i Hezbollahut u ngrit dhe mbajti një fjalim duke deklaruar se atje ishin vrarë vetëm civilë, gra dhe fëmijë të pafajshëm të vrarë nga “terroristët” izraelitë. (Ata nuk na çuan në vendet ku Hassan Nasrallahu dhe komandantët e tjerë ishin goditur.) Gazetarët nxorën mikrofonat për të regjistruar çdo fjalë të tij. Disa u ngjitën mbi malet e rrënojave, duke pirë duhan në disa vende, duke dalë para njëri-tjetrit për të marrë pozat më të mira.

Në një vend, pashë një burrë që rrëshqiti pranë turmës për të hyrë në dyqanin e tij të riparimit të automjeteve. Shkova dhe e pyeta nëse mund të flisnim. Ai më tha se kishte zgjedhur këtë moment për të kontrolluar dyqanin e tij pasi kishte dëgjuar për turneun mediatik të Hezbollahut, “sepse e di që izraelitët nuk do t’ju bombardojnë juve”.

Ai kishte të drejtë. Operatorët izraelitë të dronëve ndoshta e panë të gjithë shfaqjen e çuditshme nga qielli. Mund të dëgjoje dronët që gumëzhinin me zë të lartë gjatë gjithë ditës dhe gjithë natës në Bejrut. Disa njerëz më thanë se zhurma nuk i linte të flinin. Njerëzit i quajnë me shaka Umm Kamel, ose “nëna e Kamelit”, një lojë me emrin e llojit të dronëve MK. Është një përpjekje për të zbutur një realitet që është shumë i frikshëm për shumicën e libanezëve: Izraeli mund t’i godasë ata në çdo kohë. Pasi mekaniku i Dahiehut bëri komentin e tij, e gjeta veten duke parë qiellin dhe duke pyetur veten se si u regjistrua në ekranet e dronëve të izraelitëve. A mund ta shohin numrin tim të telefonit amerikan? A isha unë, si qytetar dhe gazetar i SHBA-së, një zonë lëvizëse pa autorizim vrasjeje?

Teknologjitë e vëzhgimit të Izraelit kanë sjellë një lloj të ri intimiteti në këtë luftë. Në shtator, Izraeli shpërtheu mijëra biperë që i kishte shitur në mënyrë të fshehtë Hezbollahut muaj më parë, duke plagosur anëtarët e grupit teksa kryenin rutinat e tyre të përditshme. Disa nga viktimat u goditën në ijë, ndoshta edhe u zhburrnuan, sepse kishin biperë në ijë. Të tjerë humbën sytë dhe duart. Fola me një mjek në një nga spitalet më të mira të Libanit, i cili përshkroi kaosin e asaj dite, kur dhjetëra të rinj u shtruan pa regjistruar emrat e tyre – një shkelje e protokolleve të zakonshme, por Hezbollahu nuk do të hiqte dorë nga identitetet e anëtarëve të tij. Një mjek tjetër më tha se kishte marrë disa burra të plagosur nga biperët, të cilët ishin të gjithë të listuar vetëm si “George”, një emër tipik i krishterë. E la të kalonte.

Edhe përpjekjet e Izraelit për të minimizuar viktimat civile kanë krijuar një afërsi të çuditshme me armikun. Shumica e njerëzve që njoh në Liban shikojnë burimin X të Avichay Adraee, një zyrtar ushtarak izraelit arabishtfolës, i cili poston paralajmërime për sulmet e ardhshme. Por izraelitët gjithashtu bëjnë thirrje për banorët individualë në zonat e rrezikuara. Fola me një grua 34-vjeçare të quajtur Layal, e cila më tha se shumë njerëz në fshatin e saj jugor, përfshirë prindërit e saj, kishin marrë telefonata nga zyrtarët izraelitë duke u thënë të evakuoheshin. “Por disa njerëz bëjnë shaka, duke u shtirur se janë izraelitë,” më tha ajo dhe kjo shkaktoi konfuzion. Duhet të isha dukur i hutuar, sepse Layal shtoi – si për të shpjeguar – se disa nga shakaxhinjtë ishin refugjatë sirianë. Shumë prej refugjatëve e urrejnë Hezbollahun, i cili dërgoi luftëtarët e tij për të forcuar regjimin sirian gjatë luftës brutale civile të atij vendi.

Layal më tha se një nga fqinjët e saj, një grua me emrin Ghadir, kishte marrë një telefonatë në fund të shtatorit nga dikush që fliste arabisht me theks palestinez. “A je Ghadiri?” tha zëri. Ajo e mohoi. Telefonuesi i vuri emrin burrit të saj, fëmijëve të saj, dyqanit përballë rrugës. Çdo detaj ishte i saktë. Telefonuesi i tha të largohej nga apartamenti i saj. Ghadiri pa dëshirë e bëri këtë, dhe atë natë e gjithë ndërtesa e saj u shkatërrua në një sulm ajror. Layal iku menjëherë pas kësaj, pa pritur një telefonatë; kur e takova, ajo jetonte në një shtëpi me qira në mal.

Atë natë, nga çatia e errët e hotelit tim në Bejrut, pashë flakët portokalli që shpërthyen lart nga skaji jugor i qytetit, si pasojë e një sulmi ajror. Dukej si një vullkan duke shpërthyer. Tingujt e frikës vinin nga një grup të rinjsh libanezë në një tavolinë pranë meje; ata mbajtën celularët për të kapur skenën, postuan fotot e tyre në mediat sociale dhe u kthyen te koktejet e tyre.

Image

Hezbollahu ka një histori të dhunshme brenda Libanit dhe armiqtë e tij të brendshëm tani po nuhasin erën për shenja dobësie. Njëri prej tyre është Achraf Rifi, ish-kreu i një prej agjencive kryesore të sigurisë në Liban. Pothuajse dy dekada më parë, hetuesit e Rifit ndihmuan në identifikimin e operativëve të Hezbollahut që kishin organizuar vrasjen e një vargu figurash publike libaneze, duke filluar me ish-kryeministrin Rafiq Hariri në vitin 2005. Ai bombardim shkatërroi një bllok të tërë në bregdetin e Bejrutit dhe vrau 23 njerëz. Puna e ashpër e policisë së Rifit ekspozoi publikisht gatishmërinë e Hezbollahut për të vrarë këdo që i pengonte. Gjithashtu e vendosi atë në listën e objektivave të grupit.

Rifi është 70 vjeç, me një shpinë me probleme dhe jeton në një apartament të mobiluar në mënyrë elegante në qendër të Tripolit. Kur shkova për ta parë atje, ai më nxori në tarracë dhe më tregoi në errësirën e mbrëmjes në një pengesë të kuqe të trafikut në anën e largët të rrugës. Ky vend, tha ai, ishte vendi ku një makinë e mbushur me 300 paund tritol ishte parkuar kur shpërtheu në gusht 2013, një nga dy bombat e njëkohshme në qendër të Tripolit që vrau 55 njerëz. Rifi më tha se bombardimi i makinës ishte një operacion i përbashkët i Hezbollahut dhe inteligjencës siriane dhe se kishte për qëllim ta vriste atë. Ai ishte brenda në atë moment dhe u trondit, por jo i lënduar rëndë.

Rifi i njeh mirë të dyja palët në këtë luftë: Jo vetëm që ishte objektivi i atij bombardimi të Hezbollahut, por si kreu i Forcave të Sigurisë së Brendshme, ai u njoh me spiunazhin izraelit duke çmontuar 33 qeliza izraelite brenda Libanit (tre prej tyre ishin në Hezbollah. ). Lufta kundër spiunazhit izraelit ishte një nga objektivat e paktë që ai dhe Hezbollahu ndanë. Rifi më tha se infiltrimi i suksesshëm i Izraelit në Hezbollah, i cili e ndihmoi atë të vriste shumë nga udhëheqësit e lartë të grupit, u bë i mundur gjatë viteve që grupi kaloi duke luftuar në Siri për të mbrojtur regjimin e Bashar al-Asad. Jashtë terrenit të tyre, ushtarët e Hezbollahut u ekspozuan ndaj mbikëqyrjes izraelite. Lufta siriane krijoi gjithashtu mundësi për vetë-pasurim dhe korrupsion brenda organizatës – një problem që u përkeqësua me kolapsin e mëvonshëm ekonomik të Libanit, pasi njerëzit në nevojë mund të tundoheshin të spiunonin në këmbim të parave izraelite.

Rifi më tha se mendonte se rreth 20 për qind e komandantëve të Hezbollahut në gradat e mesme dhe të larta ishin vrarë në operacionet e Izraelit këtë vjeshtë, duke përfshirë disa nga udhëheqësit më efektivë të grupit. Ai tha se mendonte se gjakderdhja do të vazhdonte. Si kritik i Izraelit, ai nuk do të shpresonte të shihte Hezbollahun të çarmatosur në këtë mënyrë. Por puna po bëhet.

“Periudha iraniane ka përfunduar, mendoj”, më tha Rifi. “Në Liban, Siri, Irak, Jemen.”

Ai mund të ketë të drejtë. Vdekja e Nasrallahut – figura më e fuqishme në Liban – u ndje si fundi i një epoke për shumë njerëz dhe ndezi një furi spekulimesh ankthioze se çfarë do të ndodhë më pas. Humbja e Hezbollahut, nëse vjen, nuk është aspak e sigurt se do të sjellë paqe apo rend. Ditë pas dite, dëgjova njerëz që plaçkisnin kapitujt e kaluar të historisë së Libanit për të gjetur të dhëna për të ardhmen.

Një natë në Tripoli, dëgjova një grup miqsh që debatonin për orë të tëra për një vakt të shijshëm në një restorant nga ferma në tryezë të quajtur Crop. (Restauratorët libanezë kanë mësuar t’i marrin luftërat me hapa të shpejtë.) Një nga të ftuarit, një administrator lokal i qytetit që kishte kaluar vite jashtë vendit, mbajti një fjalim të ashpër rreth dështimit të Libanit për t’u bashkuar si një vend. “Unë nuk shoh askënd që beson në një komb të quajtur Liban,” tha ai. “Unë shoh të krishterët, sunitët, shiitët, druzët – secili është besnik ndaj komunitetit apo partisë së tij. Nuk ka asnjë interes publik”.

Një historian i ri i quajtur Charles al-Hayek e ndërpreu dhe filloi të argumentonte me pasion se Libani nuk ishte shpresa e kaluar. Vendi kishte tipare të veçanta që e dallonin nga vendet e tjera arabe: traditat e diversitetit fetar, demokracia, arsimi i lartë, liria individuale dhe publike. Këto mund të ndihmojnë Libanin të krijojë një kompakt shoqëror më të shkolluar.

Një mysafir i tretë filloi të argumentonte se Libanit i duhej një udhëheqës i fuqishëm me mbështetjen perëndimore për të mposhtur projektin iranian dhe për të gjetur një rrugë të re përpara. Hayek tundi kokën me padurim. Bota arabe, tha ai, ishte gjithmonë duke bërtitur për një rajul mukhalis – fjalë për fjalë, një “njeri që i përfundon gjërat”. Kjo kërkim për një lider karizmatik kishte përfunduar gjithmonë në tirani, tha Hayek. E njëjta gjë ishte e vërtetë për thirrjet sektare të Libanit për klientët e huaj – Franca për të krishterët, Arabia Saudite për sunitët, Irani për shiitët. Vendi duhet të mësojë të qëndrojë më vete, tha Hayek, dhe fundi i hegjemonisë iraniane mund të ofrojë një mundësi.

Në një darkë tjetër, kjo në lagjen Sursock të Bejrutit, zonja – një grua e veshur me magjepsje në moshën e mesme të hershme – u kërkoi të gjithëve në tryezë të përshkruanin skenarët e tyre më të mirë dhe më të keq për Libanin. Një i ftuar thirri mundësinë e luftës civile dhe një tjetër tha: “Lufta civile? Hajde, luftërat civile janë të shtrenjta. Nuk kemi para.” Njerëzit qeshën. Por ai nuk po tallej. Kolapsi ekonomik i Libanit është aq i rëndë sa fraksionet politike të vendit – të cilat, përveç Hezbollahut, nuk kanë luftuar për dekada – u mungojnë armët dhe municionet për të mbajtur një konflikt serioz.

Image

Në një moment, zonja hodhi një vështrim të turpshëm nëpër dhomë dhe tha: “Të lutem, dua të di se kush është urologu më i mirë në Bejrut.”

Pse? pyeti dikush.

“Sepse unë do ta pyes atë se kush ka topat më të mëdhenj në Liban dhe ai njeri do të na shpëtojë.”

Njerëzit qeshën. Por përsëri, nuk ishte vetëm një shaka. Shumë libanezë me të cilët fola ishin të dëshpëruar për një deus ex machina dhe dukej se donin shumë më tepër se një politikan në formën e njohur. Vështirësitë financiare të vendit, së bashku me shpërthimin që shkatërroi portin e Bejrutit në vitin 2020, kanë ekspozuar shthurjen e klasës politike të Libanit. Siç më tha një mik libanez, ju shkoni në politikë në Liban për të fituar para, jo për t’i shërbyer interesit publik. Korrupsioni nuk është një nënprodukt; është thelbi i sistemit. Si rezultat, biseda për një udhëheqje të re ka tentuar të sillet rreth ushtrisë libaneze, e përshkruar shpesh si institucioni i fundit kombëtar i paprekur i vendit. Dëshira e shumë njerëzve është për dikë që do të ushtrojë fuqinë e ushtrisë kundër Hezbollahut, do të shkatërrojë të gjithë sistemin politik të korruptuar dhe do të ndërtojë një më të mirë: Al Rajul al Mukhalis.

Ndërmjetësuesit e pushtetit të Libanit janë bllokuar që nga skadimi i mandatit të presidentit të mëparshëm në vitin 2022 – askush nuk e ka pasuar ende atë – dhe administrata Biden ka bërë presion për një zgjedhje të re që mund të fuqizojë një qeveri të gatshme për të sfiduar Hezbollahun. Presidenca libaneze është e rezervuar për një të krishterë maronite (secila nga postet e larta drejtuese në qeverinë e Libanit i caktohet me ligj një komuniteti të caktuar fetar). Kreu aktual i ushtrisë, Joseph Aoun, kualifikohet. Por edhe nëse mund të mbaheshin zgjedhje – gjë që është e vështirë të imagjinohet në kaosin e kësaj lufte – pushtetet e Aoun do të kufizoheshin nga sistemi libanez i ndarjes së pushtetit.

Disa nga bisedat që kisha dëgjuar për dëshirën e zjarrtë për një ndërhyrje ushtarake ia transmetova një oficeri të lartë në pension të ushtrisë libaneze, i cili është i afërt me Aoun dhe i njohur me të menduarit e tij. U takuam në një klub oficerësh në qytetin malor Baabda, pranë selisë së ushtrisë, në një pronë të gjelbëruar në një kodër që dikur i përkiste një princeshe kuvajtiane. Përmes degëve të drurëve të kedrit, ne patëm një pamje të lavdishme të Bejrutit shumë më poshtë dhe të Mesdheut përtej.

Oficeri, i rruar dhe me veshje civile, më tha se ushtria nuk do të largohej kurrë nga roli i saj i përcaktuar me kushtetutë. Edhe nëse Hezbollahu do të dobësohej ndjeshëm, marrja e tij do të shkaktonte një luftë civile. Unë pyeta për mundësinë e çarmatosjes së Hezbollahut – aspiratën e zjarrtë të rivalëve të tij vendas dhe kundërshtarëve të huaj. Ai tha: “I vetmi që mund të çarmatosë Hezbollahun është Irani”. Dhe kjo, tha ai, mund të ndodhë vetëm në kontekstin e një zgjidhjeje politike midis Iranit dhe Shteteve të Bashkuara, armikut të tij më të fuqishëm. Ishin fjalë kthjelluese. Në thelb, ai më thoshte se Libani nuk ka fjalë për të ardhmen e tij.

Deri më tani, askush nuk e di me siguri se sa forcë i ka mbetur Hezbollahut. Pavarësisht goditjes së gradave të saj të larta dhe vendimmarrësve, ajo ka një trupë të fuqishme luftëtarësh në Libanin jugor që mund të veprojnë në mënyrë të pavarur. Por me kalimin e kohës, oficeri më tha: “Hezbollahu do ta ndjejë mungesën e parave. Ky do të jetë problemi më i madh. Dhe kur Shiitët të kthehen në jug, kush do të rindërtojë?”

Teksa fluturoja nga Bejruti, pashë tym që ngrihej nga rrënojat jo shumë larg aeroportit. Middle East Airlines – transportuesi kombëtar i Libanit – është ende duke operuar, por kompanitë e tjera nuk janë më të gatshme të marrin rrezikun. Është bërë aq e vështirë për të blerë një biletë në dalje, saqë disa njerëz po flenë jashtë aeroportit, duke shpresuar për anulime. Të tjerë flasin për arratisje me varkë në Qipro nëse gjërat përkeqësohen. Më shumë se 300,000 refugjatë sirianë që ikën në Liban gjatë luftës civile të vendit të tyre janë arratisur përtej kufirit gjatë muajit të kaluar, një dëshmi e thellësisë së frikës së tyre.

Ndërsa avioni u rrëzua dhe ngrihej nga aeroporti i Bejrutit, pasagjerët mund të shihnin Mesdheun në njërën anë, që shkëlqente në diell. Por e dukshme në drejtimin tjetër, pak përtej pistës, ishte diçka që ofronte një aluzion për luftën që po shpërthej tani në Liban: një copë e rrëmujshme magazinash dhe kasollesh që ishin ngritur gradualisht gjatë viteve 1980, të ndërtuara nga emigrantët shiitë nga jugu, me pak ose aspak mbikëqyrje nga shteti. Tani ata ruajnë mallra të të gjitha llojeve që fluturojnë brenda dhe jashtë vendit pa asnjë taksë apo tarifë. Një ekonomi në hije, e mundësuar nga forcat e Hezbollahut, ka pasuruar dhe mbështetur gradualisht popullsinë më të gjerë shiite.

Kjo marrëveshje ka qenë thelbësore për fuqinë e Hezbollahut dhe ka lidhur jetën dhe mjetet e jetesës së shumicës së shiitëve të Libanit me besimin revolucionar të regjimit iranian. Shumë kanë frikë se nëse humbasin Hezbollahun, do të mbeten të pambrojtur. Disa nga pleqtë ende i kujtojnë ditët kur shumica e shiitëve ishin të zhytur në varfërinë rurale, të keqtrajtuar jo vetëm nga sektet e tjera të Libanit, por nga sunduesit e tyre gjysmëfeudalë.

Por besimi i tyre tek Hezbollahu po vihet në provë. Një grua shiite, e cila iku nga jugu dhe tani jeton në një shtëpi me qira në male, ma tregoi zhgënjimin e saj. “Një djalë i Hezbollahut na thirri për të thënë ‘Çfarë ju nevojitet?’, por ai nuk kishte shumë për të ofruar,” tha ajo. “Vetëm jastëkë. Kërkova ilaçe për fëmijët, por nuk na sollën asgjë. Para luftës, Hezbollahu tha se ata kishin një plan emergjence. Ku është plani?”

Disa njerëz bënë krahasime të hidhura me reagimin e Hezbollahut ndaj luftës së vitit 2006 që ai luftoi me Izraelin. Në atë kohë, drejtuesit e grupit kishin nisur shpejt një fushatë energjike ndërtimi, duke premtuar se do të rindërtonin çdo shtëpi që ishte shkatërruar. Vullnetarët e rinj me tabela të shkruara hynë në rrethet shiite brenda disa orësh pas armëpushimit, duke shpërndarë para, ushqim dhe furnizime. Vështirë se dikush pret që kjo të ndodhë përsëri. Nëse nevojat e refugjatëve vazhdojnë të mbeten të paplotësuara, Hezbollahu mund të humbasë mbështetjen. A mundet që kjo të bëjë të mundur një epokë të re në Liban, pa diktatet e Teheranit?

Besnikët e Hezbollahut rrallë i ndajnë ndjenjat e tyre me të huajt. Por unë mora një paraqitje të shkurtër të atmosferës brenda grupit nga një grua e re, vëllai i së cilës, një luftëtar i Hezbollahut, ishte vrarë në një sulm ajror izraelit në fund të shtatorit. E takova nëpërmjet një shoqeje në qytetin malor të Alejit, ku ajo ishte strehuar.

Emri i vëllait të saj ishte Hamudi dhe ai ishte një militant i pamundur. “Ai nuk u lut,” më tha motra e tij. (Ajo më kërkoi që të mos e zbuloja emrin e saj apo mbiemrin e familjes.) “Nëna ime tha: ‘Nuk do të bëhesh dëshmor; ti nuk falesh.” Disa në familje – e cila është shumë besnike ndaj Hezbollahut – thanë se Hamudi dukej pothuajse një ateist. “Ai nuk e lexoi Kuranin”, tha motra e tij. “Ai dëgjonte muzikë. Është haram” – e ndaluar – “të prekësh vajzat”, por Hamudi, një 25-vjeçare trupmadh me faqe rozë dhe një buzëqeshje infektive, i donte gratë dhe nuk u përpoq ta fshihte.

Ai ishte një producent filmash dhe montazher dhe e kishte mësuar vetë zanatin, duke u ngjitur nga asistent produksioni në operator kamerash dhe dizajner ndriçimi. Ai filloi firmën e tij, duke bërë bobina të mediave sociale për restorante dhe kompani veshjesh dhe kafene. Kur u shpërngul nga fshati jugor i familjes në Bejrut, ai gjeti një apartament, jo në Dahieh, por në lagjen më kozmopolitane Hamra, ku shpesh rrinte jashtë duke festuar vonë me miqtë.

Motra e tij më tregoi foto dhe video në telefonin e saj: Hamoudi duke u tundur nën tingullin e muzikës në makinë, duke i prerë flokët, duke u endur në plazh. “Ai ishte miku im, vëllai im, kutia ime e sekreteve,” tha ajo me sytë e mbushur me lot. “Ai tek i cili shkoj i pari në trishtimin dhe lumturinë time.”

Hamudi ka qenë gjithmonë i ndarë mes traditës familjare të muqauama, rezistencës, dhe joshjes së Bejrutit dhe magjepsjes së tij. Vetëm në fund të verës u kthye në shtëpinë e familjes në jug. Deri atëherë, sulmet ajrore izraelite ishin bërë më të shpeshta, lajmet gjithnjë e më të zymta. Një mik 17-vjeçar në fshatin e familjes u plagos rëndë kur një pager shpërtheu në dorën e tij në mes të shtatorit, tha ajo. Babai i djalit u vra menjëherë më pas. Ditën që Nasrallahu u vra, ajo thirri Hamudi dhe i kërkoi të vinte në Bejrut për ta ngushëlluar. Ai tha se nuk mundej. Ishte në të njëjtën ditë kur ai u bashkua zyrtarisht me Hezbollahun si një luftëtar, tha motra e tij.

Hamudi dukej se e kishte pranuar vdekjen e tij sapo u bashkua. Madje, ai lau veten ashtu siç duhej të bënin dëshmorët, dhe bëri një video martirizimi, më tha ajo – ajo nuk e dinte nëse të gjithë rreth tij dukej se po vdisnin, apo sepse i ishte caktuar një mision. Por të nesërmen, një bombë izraelite goditi shtëpinë ku ishin strehuar Hamudi dhe dy luftëtarë të tjerë të Hezbollahut, duke i vrarë të gjithë. Motra më tha se e kishte dyshuar edhe para se të merrte lajmin. “Ndjeva diçka,” tha ajo. “Vite më parë, ai pati një aksident me motor dhe unë ndjeva diçka në momentin e dytë që ndodhi. Këtë herë, e njëjta gjë.”

Hezbollahu nxori ​​një poster që mbante foton e Hamudit dhe emrin e tij, me alfabet arabisht që deklaronte martirizimin e tij. Këto postera i shihni në të gjithë Dahiehun dhe në Libanin jugor këto ditë, gjithmonë me fytyra të reja. Familja e Hamudit ende nuk ka mundur të bëjë një varrim, sepse fshati i tyre është ende shumë i rrezikshëm. “Kur ta shohim varrin e tij, atë ditë ai do të vdesë përsëri,” tha motra e tij. “Do të duket si dita e parë.”

Motra e Hamudi është një muslimane e devotshme dhe një mbështetëse e Hezbollahut. Kam takuar shumë gra si ajo në Liban dhe prisja që ajo të mbante një fjalim për fitoren e ardhshme të rezistencës, ose të më siguronte se nuk do të dorëzohej kurrë. Por ndërsa fshiu lotët, nuk tha asgjë të tillë.

“Po mendoj të largohem nga ky vendi,” tha ajo. / The Atlantic – Syri.net

Zgjedhjet në SHBA- Cilët janë çelësat që Harrisi mund të bëjë histori

Duke shkuar në javën e zgjedhjeve, një strateg demokrat e përshkroi gjendjen shpirtërore të partisë si “optimizëm i përzier” pas komenteve se zëvendëspresidentja Kamala Harris do të fitojë, edhe pse sondazhet tregojnë një garë të ngushtë ndaj Donald Trump.

Një fushatë plot kthesa do të arrijë kulmin në ditën e zgjedhjeve.

Po kush janë 5 çelësat që Harris mund të bëjë histori, duke qenë e para grua, që zgjidhet Presidente?

Një nga pyetjet për demokratët në këto zgjedhje është nëse ata do të ruajnë mbështetjen dërrmuese midis votuesve zezakë dhe do të parandalojnë erozionin e mëtejshëm të mbështetjes latine. Në vitin 2020, Joe Biden mbante 92% të votuesve zezakë dhe 59% të latinëve.

Harris nuk mund të përballojë shumë rrëshqitje me këto grupe, të cilat janë plot me votues me prirje të ulët që kanë nevojë për inkurajim për të dalë. Por mbajtja e tyre është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet në zgjedhjet e 2024-ës.

Sondazhet tregojnë se një pjesë e konsiderueshme e votuesve zezakë dhe latinë janë kuriozë ndaj Trump këtë vit, me potencialin për të sjellë përfitime domethënëse për partinë e tij.

Por a do të materializohet ky kuriozitet në vota reale për Trump në kutinë e votimit? Apo mund t’i tërheqë Harris përsëri në grupin demokratik?

Dhe midis atyre që nuk do të votojnë, a do të jenë ata mbështetës konservatorë në mënyrë disproporcionale të prirur nga Trump apo mbështetës liberalë të prirur nga Harris?

Përgjigjet duken të mëdha në shpresat e Harrisit për fitore. Ajo përballet me detyrën vendimtare për të tërhequr pjesën e saj të mbështetësve jo të bardhë, duke përfshirë aziatiko-amerikanët me prirje demokratike.

Aborti fuqizon gratë në kutinë e votimit
Të gjitha shenjat tregojnë për një hendek gjinor në rritje, me gratë që lëvizin më tej drejt demokratëve dhe burrat – përfshirë burrat jo të bardhë që votojnë historikisht blu – me prirje drejt republikanëve. Zgjedhjet mund të sjellin një nga boshllëqet më të mëdha gjinore në historinë moderne dhe të bazohen në atë se cila palë del në numër më të madh.

Harris ka zero në abortin dhe autonominë riprodhuese për t’u përpjekur t’i tërheqë gratë votuese, duke shfrytëzuar suksesin e Trump për t’i dhënë fund Roe kundër Wade dhe mundësinë që Kongresi dhe presidenti ose të miratojnë Roe në ligj ose të ndalojnë abortin në mbarë vendin. Harris bëri një paraqitje të fundit në podcastin e njohur “Call Her Daddy” për të mobilizuar gratë më pak të angazhuara politikisht.

Trump, ndërkohë, ka dyfishuar mbështetjen me burrat, duke përfshirë të rinjtë e gjeneralit Z, të cilët janë të zhgënjyer me demokratët. Ai është shfaqur në podcast-in e njohur të Joe Rogan, ka reklamuar kriptovalutën dhe është shoqëruar me Dave Portnoy të Barstool Sports dhe miliarderin Elon Musk – një strategji që drejtori i sondazhit të të rinjve të Harvardit, John Della Volpe e quan “ vëllai duke pëshpëritur”.

A do të largohen të rinjtë dhe do të dalin për Trump? Nëse po, Harris do të duhet të rrisë rezultatin me femra për ta mposhtur atë. Votimi i hershëm tregon se gratë marrin pjesë në numër më të madh, por nuk ka asnjë garanci që do të mbetet kështu deri në ditën e zgjedhjeve.

Harris po punon për të shuar margjinat e saj në periferi, duke u ballafaquar me republikanët e butë, të pavarurit e qendrës së djathtë dhe të moderuarit, të cilët janë të përjashtuar nga Trump. Ajo po bën fushatë me ish-deputetët republikanë Liz Cheney dhe Adam Kinzinger, të cilët e kanë kritikuar Trumpin si autoritar, duke përmendur ndër të tjera thirrjet e tij për përdorimin e pushtetit të shtetit kundër rivalëve politikë dhe përpjekjen e tij për të qëndruar në pushtet pas humbjes së zgjedhjeve të 2020.

Votuesit e mirëshkolluar dhe joproporcionalisht të bardhë të periferisë kanë qenë një pikë e ndritshme për Harris këtë cikël, veçanërisht me Trumpin që nuk bën asnjë përpjekje domethënëse për të mbajtur 1/5 e votuesve që hodhën votat për Nikki Haley në zgjedhjet paraprake republikane të vitit 2024. Ata mund t’i japin Harris një shtysë vendimtare sepse këta votues priren të dalin me siguri në zgjedhje pas zgjedhjesh.

Trump është planifikuar të dominojë pjesët rurale dhe më pak të arsimuara të vendit. Nëse ai e tejkalon sondazhin me këtë grup siç ka bërë në zgjedhjet e mëparshme, Harris do t’i duhet të rrisë diferencat e saj midis të diplomuarve të bardhë, të cilët favorizuan Biden me 15 pikë përqindjeje në 2020.

Neutralizoni Trump për ekonominë dhe emigracionin
Një prioritet i lartë për Harris-in ka qenë shkurtimi i “hendekut të besimit” që Trump gëzon me votuesit në trajtimin e ekonomisë, me regjistrimin e kostos së jetesës si një çështje prioritare për votuesit në shtetet e luhatshme.

Harris, duke vendosur uljen e kostove në qendër të axhendës së saj, ka fituar terren të konsiderueshëm në krahasim me vendin ku ishte Biden para se të largohej në korrik.

A do të mjaftojë? Disa sondazhe tregojnë se ajo e ka neutralizuar këtë çështje. Pyetja është nëse kjo shtrihet tek elektorati që voton. Nëse është kështu, Harris do ta ketë mbuluar cenueshmërinë e saj më të madhe me votuesit e lëkundur.

Përveç kësaj, Trump ka bërë një fushatë të madhe për frikën e migrimit dhe fajësoi Harris për kaos në kufirin jugor. Është një cenueshmëri e madhe për nënpresidenten, por a është politikisht fatale? Harris është përgjigjur duke u zhvendosur djathtas dhe duke sulmuar Trump për “vrasjen” e një pakete dypartiake të sigurisë kufitare që do ta kishte bërë më të vështirë marrjen e azilit. Ajo nuk ka nevojë të fitojë në këtë çështje, por ajo duhet të zbusë dëmin.

Nëse zgjedhjet vërtet zgjidhen ngushtë, Harris mund të ketë nevojë për “lojën e saj tokësore” – mekanikën e trokitjes së derës, mobilizimin e votuesve dhe përdorimin e pranisë lokale për të nxjerrë mbështetësit.

Në vitin 2016, Trump fitoi presidencën pavarësisht lojës së tij të lëkundur në terren. Në vitin 2020, disa demokratë besojnë se nuk performuan mirë, sepse ata të gjithë e mbyllën lojën e tyre në terren për shkak të Covid-19 dhe ua lanë fushën e lojës republikanëve për të arritur fizikisht votuesit. Ata e korrigjuan këtë në vitin 2022. Këtë vit, demokratët janë duke u mbështetur sërish në operacionet e tyre në terren. Teoria e tyre është se mund të çojë një zgjedhje 50-50 në favor të Harris. Koha do të tregojë nëse teoria e tyre është e drejtë.

SHBA, zgjedhjet presidenciale dhe dinamika e kërcënimeve

VOA/Jeff Seldin

Shtetet e Bashkuara do të përcaktojnë të martën se kush do ta udhëheqë vendin për katër vitet e ardhshme. Siç njofton korrespondenti i Zërit të Amerikës, Jeff Seldin, zyrtarët e sigurisë dhe të zbulimit paralajmërojnë se votuesit po përballen me një mjedis zgjedhor ku është shtuar dinamika e kërcënimeve që vijnë si nga brenda ashtu edhe nga jashtë vendit.

Djegia e kutive të votimit në Uashington dhe Oregon ishte një zhvillim tronditës për zyrtarët e zgjedhjeve ndërsa në disa shtete vazhdon votimi i hershëm.

“Policia zbuloi se një mjet ndezës në kutinë e votimeve kishte shkaktuar zjarrin”, tha zëdhënësi i byrosë së policisë së Portlandit, Mike Benner.

Zyrtarët e sigurisë kibernetike thonë se sistemi është i sigurt.

“Pavarësisht nga fakti se mjedisi i kërcënimit nuk ka qenë kurrë më kompleks, infrastruktura zgjedhore nuk ka qenë kurrë më e sigurt dhe punonjësit e sigurisë kibernetike zgjedhore nuk kanë qene kurrë më të përgatitur”, thotë Jen Easterly, drejtoreshë e Agjencisë amerikane për Sigurinë dhe Infrastrukturën Kibernetike.

Që nga janari i vitit të kaluar, zyrtarët federalë, shtetërorë dhe lokalë kanë zhvilluar më shumë se 1300 vlerësime të sigurisë fizike, përveç provave të shumta për t’u përgatitur për pothuajse çdo rast.

“Zyrtarët shtetërorë dhe lokalë të zgjedhjeve po mësojnë nga problemet e së kaluarës. Trajnimi i organeve të rendit, zyrtarëve të sigurisë dhe të tjerë, do të ndihmojë në uljen e çdo mundësie për dhunë”, thotë Andrew Borene, drejtor ekzekutiv për sigurinë globale në firmën Flashpoint.

Por agjencitë amerikane të zbulimit thonë se kërcënimet vazhdojnë. Zyrtarët amerikanë thonë se kërcënimet e jashtme vijnë nga tre vende kryesore, Rusia, Irani dhe Kina.

Ata thonë se Rusia po përpiqet të ndikojë në rikthimin e ish Presidentit Trump në Shtëpinë e Bardhë. Irani po përpiqet ta dëmtojë zotin Trump dhe ta ndihmojë Nënpresidenten Kamala Harris, duke e parë atë si një kërcënim më të vogël.

Zbulimi amerikan thotë se Kina është më e përqendruar tek garat për Kongres. Kompania Microsoft ka konfirmuar se hakerët kinezë kanë vënë në shënjestër vazhdimisht ligjvënësit republikanë që kanë qenë kritik ndaj Pekinit.

Përpjekje të tjera synojnë të krijojnë kaos.

Një vlerësim i deklasifikuar i zbulimit amerikan paralajmëron se Rusia ka plane për të nxitur dhunë dhe se edhe Irani mund të bëjë përpjekje të tilla.

Rusia, Irani dhe Kina i kanë mohuar vazhdimisht këto akuza. Nga ana tjetër, Uashingtoni thotë se ka prova. Videot e manipuluara të postuara në mediat sociale, ku gjoja shihen votat e grisura në Pensilvani dhe emigrantët që pretendojnë se votojnë disa herë në Xhorxhia, janë vepër e ndikimit rus. Videot kanë bërë bujë. Por nuk dihet nëse po ndryshojnë mendjen e votuesve.

“Do të thoja se suksesi është mjaft i vogël. Nuk kemi vënë re që këto video apo përmbajtje të kalojnë përtej mediave sociale ose rrjetit Telegram”, thotë Brian Liston me Grupin “Recorded Future’s Insikt”

Për momentin, zyrtarët amerikanë të zgjedhjeve dhe sigurisë po u kërkojnë votuesve që të mos bien pre e keqinformimit dhe dezinformimit, duke u përpjekur që t’i sigurojnë ata se mund t’i besojnë procesit zgjedhor dhe rezultateve.

Kujtimet e mjekut italian të partizanëve: Ylvija ra në dashuri me komandantin e rojeve të spitalit, por infermierja më pas nisi të bëjë dashuri me cilindo mashkull, edhe me të sëmurët

Lufta e Dytë Botërore, pati ndikime të fuqishme edhe në tokat shqiptare. Për këtë është folur mjaft nga historianët tanë, në frymën komuniste. Brezat e para vitit 1990, e kanë mësuar këtë nga tekstet shkollore, nga Historia e Partisë së Punës dhe Historia e Shqipërisë, por shumë pak syresh, janë njohur me trajtimin alternativ bërë nga historianët dhe autorët jo komunistë, brenda dhe jashtë vendit. Lidhur me këtë, është me shumë interes libri “La guerra piu lunga” i Franco Benantit, ish mjek në ushtrinë pushtuese italiane, në Ballkan e Shqipëri, botuar nga shtëpia “Mursia” e Milanos (botimi i parë më 1966, pasuar nga katër ribotime të mëvonshme).

Pas 8 shtatorit 1943, kur gjenerali Badoglio shpalli kapitullimin e ushtrisë italiane dhe kalimin e saj në anën e aleatëve, Benanti, sikurse mijëra ushtarë të tjerë, u bashkua me forcat partizane shqiptare, ndërsa pas lufte kaloi një kalvar të gjatë internimi, burgosje dhe pune të detyruar, vite agonie, urie, dhune, brutaliteti, torture, derisa sa më 30 qershor 1948, arriti të kthehej si klandestin në atdheun e vet, Itali, pranë të shoqes dhe familjes.

Ajo që tregohet në këtë libër është dëshmi personale jo vetëm e Dr. Benantit, vetë, por edhe e miqve të tij italianë, me të cilët ndau të njëjtin fat, sidomos sa i përket luftës së përbashkët kundër gjermanëve dhe përjetimit të regjimit komunist pas lufte. Është interesant, se ndonëse vinte nga një vend me regjim totalitar, siç ishte Italia Musoliniane, që nga viti 1922, Dr. Benanti, konstaton më shumë ashpërsi dhe egërsi, më shumë anti-humanizëm dhe primitivitet, në regjimin totalitar komunist shqiptar.

Duke abstraguar nga subjektivizmi i tij, si pjesëtar i një ushtrie të huaj dhe i një populli tjetër, sa i takon opinioneve për Shqipërinë dhe ngjarjet e zhvilluara aty, duhet të pohoj se, në tërësi, autori pasqyron me vërtetësi atë realitet të hidhur dhe tragjik, që ekzistoi në vendin tonë që në vitet e para pas lufte. Kjo vlen sidomos për brezat e rinj, që nuk e kanë vuajtur në kurriz atë burg të madh që përfaqësonte Shqipëria komuniste e Enver Hoxhës, për shumicën e popullit shqiptar, për të qenë syçelët, që ajo kohë të mos kthehet kurrë më!

Misioni im në Shqipëri

Në një ditë të ftohtë dhjetori 1941, kur shërbeja pranë regjimentit 130, të Këmbësorisë të Divizionit “Perugia” në Dalmaci, mora urdhër të vija në Shqipëri, për të hetuar zonat e sëmundjeve infektive, në radhët e popullsisë vendase, që mund të rrezikonin trupat tanë aty. Në atë kohë mora vesh për ekzistencën e një lëvizje komuniste në fillimet e saj dhe për Enver Hoxhën, lajme këto që i njoftonte Shërbim Informativ i Ushtrisë (SIM).

Atëkohë, sigurisht kjo lëvizje nuk kishte krijuar ende probleme, për ushtrinë tonë këtu. Shqipëria ishte shtrirë pak a shumë në kufijtë e saj natyrorë, i tërë vendi ishte përfshirë nga ndërtime të shumta rrugësh, ndërtesash, objektesh industriale, veprash bonifikimi, etj.

Sikurse edhe kolegët e mi, pata përshtypjen se ky vend ishte një strehë e sigurt, larg teatrit të luftës gjigante, që ishte shtrirë në anë të tjera të Evropës dhe botës. U ktheva në Split, më 22 dhjetor. Rreth dy vite më vonë, Divizioni “Perugia”, u transferua në Shqipëri, konkretisht në rrethet e Përmetit, Këlcyrës, Tepelenës, Gjirokastrës dhe Delvinës. Në gusht 1943, situata në Shqipëri kishte ndryshuar ndjeshëm. Kishte nisur lufta partizane.

Nga të katër grupet komuniste, që ekzistonin para nëntorit 1941 (i Korçës me Enver Hoxhën, Koço Tashkon, Koçi Xoxen, Nako Spirun dhe Mihal Lakon, i Shkodrës me Zef Malën, Qemal Stafën, Liri Gegën, Tuk Jakovën, Vasil Shanton dhe Kristo Themelkon, i Të Rinjëve, me Anastas Lulën, Elami Nimanin, Sadik Stavelecin, Hysni Kapon, Bedri Spahiun dhe Ramadan Çitakun dhe i Zjarrit, me në krye Andrea Zisin), tri të parët kishin formuar Partinë Komuniste, nën mbikëqyrjen dhe udhëzimet e dy komunistëve jugosllavë, Dushan Mugosha dhe Miladin Popoviç dhe në lidhje me Kominternin (Internacionalen e tretë Komuniste, që drejtohej nga Moska).

Nga partitë e tjera, më e rëndësishmja ishte ‘Balli Kombëtar’, i kryesuar nga Al Këlcya, Skënder Muço, Xhem Gostivari, Hysni Dema, etj. Autori me sa duket harron një figurë qendrore, themeluesin e “Ballit Kombëtar”, Mit’hat Frashërin. Nacionalistët shqiptarë, afirmonin të drejtën e lirisë së individit, të drejtat kombëtare të popujve, “Shqipërinë e Madhe”, duke pasur jehonë të shumë shtresa të popullsisë. Por bashkëpunimi ndërmjet tyre, për shkak të parimit të “Luftës së klasave”, që ndiqnin komunistët, nuk ishte realizuar.

Ndeshjet e para me partizanët, ushtria italiane i pati në muajin mars 1942, kur u sulmuan disa posta të largëta dhe u vranë disa ushtarë. Me 1 maj 1942, partizanët dogjën depot e Mavrovës, rreth 15 km. larg Vlorës, rrugës për Gjirokastër. Një karvan automjetesh u sulmua dhe iu vu zjarri, një kompani karabinierësh në Selenicë, ra në pritë.

Me 25 (apo 24?) korrik, u prenë të gjitha linjat telefonike të vendit dhe iu vu zjarr centralit telefonik të Tiranës. Vojo Kushi me shokë, sulmoi edhe aeroportin e Tiranës. Në Korçë u dogj ndërtesa e prefekturës, ndërsa në Elbasan, depot e municioneve. Çetat e Mehmet Shehut, Isa Toskës dhe Alizot Demirit, kryenin thuajse çdo ditë goditje, ndaj qendrave italiane këtu.

Veprimet në zonën bregdetare, shoqëroheshin edhe me ato në Shqipërinë e Mesme, ku vepronte Myslym Peza dhe në Dibër, ku vepronte Haxhi Lleshi. Partia Komuniste mori hegjemoninë në Frontin Nacional-Çlirimtar, që u shpall më 16 shtator 1942, në Pezë. Komunistët jugosllavë, vijuan të drejtonin punën e komunistëve shqiptarë. Kështu, pas largimit të Dushanit, vjen Bllazho Jovanoviç, që organizon një konferencë të jashtëzakonshme në Labinot, më 17-22 mars 1943.

donëse jugosllavët, veç të tjerash, kërkonin që të mos bashkëpunohej me nacionalistët, Hoxha dhe Dishnica (Ymer) më-dyshonin. Por megjithatë Enver Hoxha, e vlerësoi shumë “ndihmën e shokut Bllazho që erdhi si një hyjni, e zbritur nga qielli”, (kështu diskutoi ai më vonë në Mbledhjen e Beratit). Sidoqoftë, këta organizuan në gusht 1943, Konferencën e Mukjes, ku u muarën shumë vendime të rëndësishme, midis të cilave ishte zgjedhja e “Komitetit të Shpëtimit Kombëtar”.

Kur u muar vesh kjo nga Popoviçi dhe Mugosha, këta, të mbështetur nga Koçi Xoxe, e kritikuan ashpër Hoxhën, i cili paskëtaj e shpalli marrëveshjen të pavlefshme, duke provuar kështu që Partia Komuniste e Shqipërisë, ishte një shtojcë e asaj jugosllave dhe antikombëtare. Ndërkohë, veprimet luftarake me partizanët u ashpërsuan dhe forcat tona patën humbje të mëdha, në njerëz dhe materiale.

Tragjedia e shtatorit 1943

Grushti i shtetit i 25 korrikut 1943 në Romë, ngjalli shpresa për një armëpushim dhe për t’u rikthyer më në fund në shtëpitë tona. Por gjeneral Badoglio, deklaroi se; “Lufta do vazhdojë”. Kundër kujt? A do i kishim sërish aleatë gjermanët? Apo do luftonim me ta?

Në Ballkan, atëkohë ndodheshin 700.000 trupa italiane, që prisnin një urdhër për t’u rikthyer në atdhe. Në Shqipëri ndodheshin: Korpusi i katërt, korpusi XXV, trupat e zonës Shkodër–Kosovë. Të gjitha këto, përbënin armatën e nëntë italiane, që varej nga Grup-Armata e Lindjes, me qendër në Tiranë. Shtojmë këtu edhe reparte të tjera individuale, si trupat e Marinës, ato Ajrore, Aeronautike, Karabinierë dhe Policinë.

Forcat italiane në Shqipëri, kështu përbëheshin nga gjashtë divizione, përveç reparteve shtesë, duke kapur shifrën 120.000, të ndarë në 200 njësi të mëdha e të vogla, të dislokuara në pjesë të ndryshme të Shqipërisë. Kishte edhe një divizion gjerman, me reparte shtesë.

Erdhi 8 shtatori, e mërkurë ora 19 e 15, kur dëgjuam në radio, për shpalljen e armëpushimit. Në çastin e parë, u gëzuam pa masë. Mendimi i parë ishte, të ktheheshim në shtëpitë tona! Deri në mëngjes, rrinim duke pritur, duke pyetur se çdo bëhet me ne, tash e tutje. Por s’u tha asgjë tjetër, veç që; “trupat italiane të jenë të gatshme të reagojnë, ndaj çdo situate eventuale…”! Lidhur me një ndeshje të mundshme me gjermanët, kishim një farë sigurie, se do t’i mundnim, nga që numri i forcave atëkohë, ishte në favorin tonë, 4 me 1.

Për atë situate, shumë gjëra kanë mbetur me vite një enigma, deri sa Departamenti i Shtetit i SHBA-ës më 1964, zbuloi të vërtetën. Trupat tona në Ballkan, përbënin atë kohë dy të tretat e ushtrisë italiane. Ne kishim mjaft kohë, duke filluar muaj më parë, kur kishin nisur traktativat e fshehta me aleatët, që të tërhiqeshim gradualisht për në atdhe.

Por kjo nuk ndodhi. Sepse duhej shpëtuar Kurora Mbretërore dhe kapot e mëdhenj në kurriz të ushtrisë, kjo kishte qenë shqetësim më i madh i Komandës së Përgjithshme, që nga 25 korriku, deri më 8 shtator. Pra nga frika e reprezaljeve, nga ana e gjermanëve, Badoglio dhe të tjerët, e mbajti sekret planin e tyre, për të kaluar në anën e aleatëve.

Familja mbretërore, Badoglio dhe gjeneralët madhorë, e braktisën Romën më 9 shtator dhe u strehuan në Pescara. Ndërkohë, komandanti i Armatës së nëntë, ndodhej në Romë dhe nuk mund të fluturonte dot në Tiranë. Kështu që trupat tona mbetën, pa ditur si të vepronin.

Që më 19 gusht, Roozvelti dhe Çurçilli, i kishin thënë Stalinit që Italia do kalonte në anën e tyre dhe kishin dhënë porosi që Kombet e Bashkuara, të tërhiqnin ushtarët italianë me anije në bregdet, për në Itali. Ndërsa Badoglio, “ky ushtar i vërtetë”, që pas vdekjes i ngritën edhe monument, i harxhoi 45 ditë, pa njoftuar askënd, nga frika e vet ndaj gjermanëve.

Në tërë Ballkanin, nuk kishte më shumë se tetë divizione gjermane, tre në Dalmaci dhe pesë në Shqipëri e Greqi. Pra, gjermanët ndjeheshin të dobët, ata kërkonin në momentet e para një farë kompromisi, për zgjidhjen e situatës dhe jo përdorimin e forcës. Ende sot e kësaj ditë, nuk është bërë e njohur sa duhet, drama e divizioneve italiane në Shqipëri dhe kostua e humbjeve të tyre.

Më 9 shtator 1943, gjermanët futën në Shqipëri divizionin e 181 të koracuar, që zuri post komandat tona në Shkodër dhe në Lezhë. Regjimenti 92 i motorizuar, u vendos në Durrës dhe Vlorë. Më 10 shtator, divizioni 100 i këmbësorisë, rrethoi Tiranën, zuri post-komandën e Armatës, Autoparkun dhe barakat, zyrat dhe magazinat ushtarake. Gjermanët e mbajtën rob komandantin e Gruparmatës së Lindjes, Ezio Rosi, që kishte ardhur të bisedonte me ta. Komandanti i armatës së 9-të, Renzo Dalmazzo, u detyrua nga gjermanët, të urdhërojë çarmatimin e ushtrisë së vet.

Në këto kushte, shumë ushtarë dhe oficerë italianë, nuk pranuan t’i lëshojnë armët dhe kaluan në radhët e partizanëve shqiptarë, të tjerë u kapën dhe u keqtrajtuan nga gjermanët (u vranë në vend, u nisën në kampet e përqendrimit në Gjermani, apo u vunë në punë të detyruar).

Vetë reparti im, u zu rob nga gjermanët dhe u urdhërua të marshonte në drejtim të Vlorës, për t’u larguar që andej për Gjermani. Në Mavrovë, duke përfituar nga rrethanat, së bashku me të tjerë, u arratisa dhe kalova në malet për rreth, ku vepronin forcat partizane, me të cilat u bashkova. Si mjek, u caktova të punoj në spitalin partizan të Smokthinës. Kushtet aty ishin jashtëzakonisht të mjera. Të plagosurit i mbanin shtrirë në tokë, në kushte higjienike të vajtueshme dhe në çrregullim të madh.

Përveç dy kolegëve italianë, punonte Dr. Ibrahim Dervishi, i ndihmuar nga një studente, e quajtur Lume. (Në fakt emri i saj i vërtetë, ishte Drita Kosturi, ish e fejuara e Qemal Stafës). I pyeta ata, në se mund t’i shikoja edhe ushtarët italianë të plagosur, që i kishin vënë në një çadër. Edhe këta pesë ushtarë të Divizionit “Perugia”, ishin shtrirë në tokë. Ishin tretur nga uria. Vdiqën natën e parë dhe u varrosën diku, pranë lumit Shushica.

Pas pak ditësh, u transferuam në malin e Kudrevicës, rreth 2000 m. mbi nivelin e detit, sepse gjermanët po afroheshin. Aty ndenjëm disa ditë dhe pastaj u kthyem në Smokthinë, pasi vala e reprezaljeve gjermane, kaloi. Të çarmatosur nga gjermanët, në marshim drejt kufirit maqedonas, rreth katërqind ushtarë italianë, kapen nga partizanët, zhvishen nga rrobat dhe këpucët dhe çohen në kampin e punës në Punë-mirë, afër Voskopojës.

Komisari i kampit ishte një kriminel sadist, i cili sillej me italianët, njësoj si nazistët në kampet e tyre të përqendrimit. Ushtarë dhe oficerë italianë, gjysëm të zhveshur, banonin na baraka pa dyer, rreth 1500 m. mbi nivelin e detit, ku temperatura ditën, shkonte nën zero, ndërsa natën, deri në minus 15 gradë celsius. Ushqeheshin me 300 gram bukë misri në ditë e, asgjë tjetër.

Me gjithë këto kushte, ata punonin tërë ditën, pa ndërprerje.. Shpyllëzonin, bënin dru zjarri, bartnin materiale në kurriz nga Voskopoja në Punë mirë. Kush kthehej me vonesë, nuk merrte racionin e bukës. Shumë të burgosur vuanin nga ethet malarike, nga kallot në këmbë, pa marrë asnjë mjekim. Disa vdiqën nga dizenteria, ose nga rraskapitja. Kush nuk e realizonte normën, ndëshkohej rëndë.

Një herë, kur pati një sulm nga gjermanët dhe partizanët ia mbathën, grupi i italianëve u nis në marshim drejt bregdetit, me shpresë se mos kapte ndonjë anije për Itali. Shumë pak syresh arritën në bregdet, ndërsa të tjerë, ose vdiqën rrugës, ose u kapën nga fshatarët, që i morën në shtëpi për të kryer punë për një copë bukë.

Ndihmesa e italianëve në luftën çlirimtare

Siç thashë, shumë italianë u bashkuan me partizanët dhe luftuan me heroizëm. Ata formuan madje edhe reparte të veçanta, si batalioni “Tomorri” dhe “Antonio Gramshi”. Këtë e dëshmojnë edhe komandantë partizanë, si Riza Kodheli e Mehmet Shehu, në përbërje të reparteve të të cilëve vepronin edhe skuadra apo kompani të tëra, me artiljerë dhe specialistë ushtarakë italianë.

Batalioni “Antonio Gramshi”, ndonëse mbante emrin e një komunisti të njohur italian, formohej vetëm nga ushtarë italianë, me bindje të ndryshme ideologjike, por me ndjenjën e lirisë dhe drejtësisë të përbashkët. Po përmendim një rast: sulmin ndaj një autokolone gjermane në rrugën Elbasan – Peqin ku u shkatërruan 18 automjete, u hodhën 28 000 kg bomba, u qëlluan dy avionë gjermanë dhe u vranë 54 gjermanë. Për t’u përmendur janë luftimet në Zagori në janar 1944 ku humbën jetën 11 italianë me Terzilio Cardinalin në krye.

Operacioni gjerman i dimrit, 1943-1944

Në këtë operacion, gjermanët angazhuan pesë divizione të tyre në Shqipëri, Greqi e Jugosllavi, plus disa reparte speciale dhe forcat kolaboracioniste. Partizanët kishin rreth 20.000 luftëtarë, në katër brigada, nëntë grupe dhe 18 batalione, përfshi batalionin “Antonio Gramshi”. Këta morën ndihma në armë, veshmbathje dhe ilaçe nga aleatët. Anglezët kishin rreth 30 këshilltarë të tyre pranë brigadave partizane, ku përveç të tjerash, kishin edhe tetë stacione radioje. Por ata trajtoheshin nga partizanët, si armiq potencialë, të nxitur nga i dërguari jugosllav, Svetozar Vukmanoviç Tempo, prandaj mbikëqyreshin rreptë.

Pas katër ditë luftime të forta në zonën e Arbanës, pranë Tiranës, partizanët u tërhoqën në zonën e Çermenikës. Pati shumë të vrarë e të plagosur. Rregullat ishin të ashpra, sa që ata që nuk mund ta ndiqnin kolonën, në tërheqje vriteshin me një plumb pas qafe. Me këto masa, Mehmet Shehu arriti ta ruajë Brigadën e vet nga shpërbërja, përkundër Brigadës së Dytë të Beqir Ballukut, e cila u shkatërrua krejt (u vranë ose dezertuan në masë). Gjermanët ndërmorën një ofensivë të dytë me 7 janar, kur brigada e parë ishte tërhequr poshtë Shkumbinit, e dyta dhe e treta ishte shkatërruar dhe Komanda e Përgjithshme qe izoluar dhe nuk funksiononte dot.

Spitali i Vermikut, pranë Smokthinës

Ishte një shtëpi e fshatarit Riza Luna, që u vu në shërbim të të sëmurëve e të plagosurve. Përgjegjëse e spitalit ishte partizania Ylvie. Disa partizanë të Brigadës së V-të, që vepronte aty pari, kujdeseshin për mbrojtjen dhe shërbimet në spital. Ylvia ishte rreth 30 vjeç, e martuar me një partizan të një brigade që vepronte në Dibër, i quajtur Skënder. Vishej me pak elegancë dhe e mbante veten. I urrente italianët, por me mua sillej korrekt.

Në shkurt, erdhi në Vermik Ibrahim Dervishi dhe i shoqi i Ylvies. Ata sollën një urdhër për transferimin e kolegut tim italian, Condrell, diku në kufirin Maqedon dhe ikën sërish.  Disa ditë më pas, Ylvija ra shumë në dashuri me Braho Kuçin, komandantin e rojeve të armatosura të spitalit. Por pak kohë më pas, ajo u ftoh me Brahon dhe nisi të bëjë dashuri me cilindo mashkull që kalonte aty pari, edhe me të sëmurët. Rasti i saj më dha të kuptojë, se si shpërthejnë ndjenjat e dashurisë së lirë, edhe në kushtet e rrepta të luftës. Memorie.al

Intervista- Ahmeti: E pranojmë sfidën, Mickoski ta mbajë fjalën për zgjedhje të parakohshme

Kreu i BDI-së, Ali Ahmeti, Shkup 1 nëntor 2024.

 

Enis Shaqiri

Kryeministri i Maqedonisë së Veriut, Hristijan Mickoski, duhet ta mbajë fjalën për zgjedhje të parakohshme, që do të mbaheshin vjeshtën e ardhshme bashkë me ato lokale, ka thënë në një intervistë për Radion Evropa e Lirë, Ali Ahmeti, kryetar i Bashkimit Demokratik për Integrim (BDI).

Ndërkaq në lidhje me përdorimin ose jo të gjuhës shqipe ka deklaruar se “prekja e përdorimit zyrtar të gjuhës shqipe ka për të qenë ‘fuçi baruti’”.

Si lider i opozitës ai, ka paralajmëruar zgjidhje ligjore për tejkalimin e mospajtimit të Frontit opozitar Evropian me vendimin e kryeministrit maqedonas, Hristijan Mickoski, për të marrë në Qeveri grupimin politik VLEN. Ai ka pohuar se po punohet në një material, nga i cili “do të dalë një ligj, dukshëm në mbrojtje të legjitimitetit”.

Duke ritheksuar angazhimin për ndryshimin e Kushtetutës dhe përfshirjen e bullgarëve në preambulën e saj, Ahmeti ka nënvizuar se me këtë ndryshim, maqedonasit nuk humbin asgjë.

“Përkundrazi, bëhet dallimi mes komunitetit bullgar dhe atij maqedonas”, është shprehur kreu i BDI-së.

Kreu i BDI-së, Ali Ahmeti, gjatë intervistës me korrespondentin e REL-it, Enis Shaqiri.

Kreu i BDI-së, Ali Ahmeti, gjatë intervistës me korrespondentin e REL-it, Enis Shaqiri.

Radio Evropa e Lirë: Zoti Ahmeti, këtë javë Komisioni Evropian (KE) ka publikuar Raportin e vet të Progresit edhe për Maqedoninë e Veriut. Gjetjet janë se Shkupi ka ngecje në realizimin e reformave të kërkuara. Veçmas kur është fjala për ndryshimin e Kushtetutës dhe vendosjen e shtetit të së drejtës, luftimin e korrupsionit e të krimit të organizuar. Si e keni lexuar ju këtë Raport?

Ali Ahmeti: Më 5 nëntor unë pres ambasadorin e Bashkimit Evropian në takim, për të dëgjuar drejtpërdrejt lidhur me Raportin. Por, kjo nuk do të thotë se unë nuk kam informacion, si dhe e di përmbajtjen e tij. Është një e vërtetë e madhe që Republika e Maqedonisë së Veriut ka ngecje në drejtim të zbatimit të Marrëveshjes për Fqinjësi të Mirë me palën bullgare, si kusht i domosdoshëm që ky moment të ndodhë: që minoriteti bullgar të përfshihet në kategorinë kushtetuese të Maqedonisë së Veriut.

Ne, në vazhdimësi kemi apeluar që ndryshimi i Kushtetutës duhet bërë, sepse nuk humbin asgjë bashkëqytetarët tanë maqedonas, përkundrazi bëhet dallimi mes komunitetit bullgar dhe atij maqedonas.

Kjo është një histori e gjatë, sepse ne kemi qenë të interesuar të mos jemi palë e konfliktit, palë e përçarjes, por e unifikimit të qëndrimeve me bashkëqytetarët tanë maqedonas. Ne asnjëherë nuk e kemi kontestuar as historinë, as gjuhën, as kulturën, dhe komuniteti maqedonas ka pasur përkrahje të plotë për problemet që kërkonin një zgjidhje, si me palën greke ashtu edhe me palën bullgare. Por, si duket, kjo përkrahje që u është dhënë nga komuniteti shqiptar bashkëqytetarëve maqedonas, nga një pjesë e partive politike është keqpërdorur.

Nuk mund të them se është keqkuptuar kjo përkrahje, sepse në mënyrë të organizuar dhe mjaft të sofistikuar është bërë një propagandë antishqiptare, se “ja, shqiptarët na mbështesin në zgjidhjen e këtij problemi” me prapavijë se duan të ndërtojnë “Shqipërinë e madhe” ose “Bullgarinë e madhe”. Këto janë shpifje, mund t’i quaj lirisht lajme të rrejshme me qëllim që të ketë një ftohje dhe përplasje midis dy komuniteteve më të mëdha – shqiptar dhe maqedonas.

Stabiliteti, paqja, dhe ardhmëria e këtij shteti varen nga harmonia, nga komunikimi dhe bashkëpunimi që mund të ndërtojnë politikat e përbashkëta progresive të dy komunitetet më të mëdha: maqedonasit dhe shqiptarët. Mendoj se partitë politike duhet të reflektojnë në këtë drejtim dhe të mos nxisin urrejtje etnike midis shqiptarëve dhe maqedonasve, ashtu siç ndodhi me politikat e VMRO-së këto shtatë-tetë vjet sa ishim në koalicion me LSDM-në, se gjoja shtetin po e marrin shqiptarët, e uzurpuan shqiptarët… E, në fakt, shqiptarët nuk kanë marrë asgjë të huaj, kanë marrë hisen e vet që u takon. Ashtu siç bënte propagandë edhe Lidhja Socialdemokrate (LSDM) kur ne ishim në koalicion me VMRO DPMNE-në.

Atëherë, nëse ju kujtohet, pati kriza të jashtëzakonshme brenda shtetit, si përgjimet dhe marrëveshja e Përzhinës, ku LSDM-ja gjithmonë thoshte që BDI-ja është patericë e VMRO-së. Ne, prioritet kishim vënë të ruanim interesat shtetërore dhe jo ato parciale e politike.

Ne nuk mund të binim në grackën e propagandës fyese që bënte LSDM-ja, se ne ishim patericë e VMRO-së. Kështu, e çuam vendin drejt komunikimit mes partive, si VMRO-së, ashtu edhe LSDM-së, BDI-së dhe Partisë Demokratike Shqiptare (PDSH), si parti opozitare e kohës që ishte, dhe arritëm deri te Marrëveshja e Përzhinës, duke siguruar stabilitet për shtetin dhe vazhdimësi të proceseve.

“Heqja e gjuhës shqipe nga përdorimi zyrtar, e rrezikshme”

Radio Evropa e Lirë: Javën e kaluar keni nisur dy letra – në adresa të qendrave të vendosjes jashtë vendit dhe me një i jeni drejtuar kryeministrit maqedonas, Hristijan Mickoski. Në to pohoni se po vihet në pikëpyetje Marrëveshja e Ohrit. Ku e mbështesni një vlerësim të këtillë?

Ali Ahmeti: Kjo është më se e dukshme. Këtë e shohin edhe zogjtë mbi çati. Është hequr etnia. Asgjë nuk është balancuesi; çfarë do të thotë të heqësh përfaqësimin etnik në institucione tash e tutje. Partia politike më e madhe maqedonase (VMRO-DPMNE), në emër të cilësisë, do të bëjë përzgjedhjen e maqedonasve, pasi gjoja shqiptarët nuk i plotësojnë standardet, nuk i plotësojnë kriteret. Kjo është bërë me një prapavijë të sofistikuar, që shqiptarët të mos jenë të përfaqësuar në organet e shtetit, në administratën publike, në gjyqësor, prokurori, polici, sepse ata janë të ‘paaftë’, shkollohen nëpër universitete ku diplomat i marrin pa shkuar ‘asnjë ditë në shkollë’.

Kjo dëgjohet çdo ditë nga përfaqësues të partive politike maqedonase, të cilët i ofendojnë shqiptarët si ‘të paditur’, duke fyer universitetet shqiptare si [gjoja] institucione të hapura vetëm për të grumbulluar mjete financiare dhe për të mbajtur në punë njerëz të pamerituar, të cilët diplomat e tyre i kanë marrë me të holla, nëpër universitete të ndryshme të rajonit.

Tjetra, vetë z. Mickoski e pohoi se asgjë nuk ndodh nëse largohen dy-tri dispozita në Ligjin për përdorimin e gjuhëve. Këto dy-tri dispozitat që përmend z. Mickoski janë sigurisht fuçi baruti, po i preke. Po u hoq gjuha shqipe nga përdorimi në gjyqësor, prokurori, apo në institucionet e larta të shtetit, do të thotë se gjuha shqipe nuk do të ketë statusin e gjuhës zyrtare. Këto janë gjëra tepër të rrezikshme. Unë kam pasur shqetësim, dhe këtë shqetësim e kam ndarë me nënshkruesit e Marrëveshjes së Ohrit, Bashkimin Evropian, dhe SHBA-në, pasi lehtësues dhe ndërmjetësues të kësaj marrëveshjeje janë këto dy shtete.

Në aspektin e ushtrisë, garantues për amnisti është NATO-ja. Ushtria Çlirimtare Kombëtare (UÇK) ka nënshkruar marrëveshje për amnisti me NATO-n, ku nga pala e UÇK-së e kam nënshkruar unë si Komandant i Përgjithshëm, ndërsa nga pala e shtetit e ka nënshkruar ish-presidenti Boris Trajkovski.

“Përgjegjësia për zbatim të marrëveshjeve, te përfaqësuesit e zgjedhur”

Radio Evropa e Lirë: Reagimi i parë ndaj letrës suaj ishte ai i ish-diplomatit amerikan Daniel Server: “Po për Ali Ahmetin për çështjen e gjuhës; Jo për Qeverinë për çështjen e identifikimit etnik të administratës. Dhe, zgjedhësit le të vendosin për çështjen e përfaqësimit të drejtë”. Si e shihni një qasje të këtillë të Serverit, që është njohës i mirë i rrethanave në Ballkan?

Ali Ahmeti: Z.Daniel Server ka një vlerësim të drejtë. Mirëpo, te çështja e përfaqësimit të drejtë të etnive, zgjedhësit nuk bëjnë përzgjedhjen e administratorëve, gjykatësve apo prokurorëve.

Zgjedhësit bëjnë zgjedhjen e përfaqësuesve të tyre politikë në Kuvendin e Maqedonisë së Veriut. Përgjegjësinë për zbatimin e marrëveshjeve të arritura ndërmjet shqiptarëve dhe maqedonasve e kanë përfaqësuesit e zgjedhur. Pra, ata duhet t’i jetësojnë ato, t’i materializojnë.

Radio Evropa e Lirë: Keni marrë reagime të tjera për letrën e drejtuar edhe në adresë të presidentes së Komisionit Evropian, Ursula von der Leyen, dhe sekretarit amerikan të Shtetit, Antony Blinken?

Ali Ahmeti: Zakonisht, shtetet nuk komunikojnë me letra ndaj reagimeve që unë kam bërë. Dhe, kjo nuk është hera e parë. Në disa momente kyç të shtetit, unë jam drejtuar me letra, ku ata organizojnë takime për t’i parë zhvillimet dhe situatat drejtpërdrejt. Nëpërmjet komunikimeve ndërmerren masa që fenomene të tilla të mos ndodhin.

“Të gjithë duhet ta ngrenë zërin për çështjen e gjuhës dhe përfaqësimit etnik”

Radio Evropa e Lirë: Po çfarë prisni nga Tirana e Prishtina zyrtare, kur e para – thuhet se është në mbështetjen tuaj, ndërsa e dyta – pro grupimit politik VLEN?

Ali Ahmeti: Për çështjen e gjuhës, çështjen e përfaqësimit etnik, mospranimin autentik të Marrëveshjes së Ohrit, duhet të gjithë të ngrenë zërin. Këto çështje janë të ndjeshme dhe nuk është vetëm punë e BDI-së që t’i dalë zot dhe ta ngritë zërin e shqetësimit.

Të gjithë shqiptarët e Maqedonisë së Veriut duhet ta ngrenë zërin, që gjuha shqipe mos t’u rrezikohet dhe përfaqësimi etnik të mos cenohet. Kjo nuk është çështje partiake, por një çështje që u takon të gjithë shqiptarëve të Maqedonisë së Veriut, por u takon edhe shqiptarëve të Shqipërisë. Institucionet në Shqipëri, i obligon dhe detyron Kushtetuta që të ngrenë zërin kundër padrejtësive që mund t’u shkaktohen bashkëkombësve të tyre në Republikën e Maqedonisë së Veriut, apo në Serbi, apo në Mal të Zi.

Edhe Kosova ka një obligim moral dhe kombëtar që ta ngrejë zërin dhe të mos pajtohet me rrezikimin apo cenimin e Marrëveshjes së Ohrit dhe Kushtetutës së Maqedonisë së Veriut. Shihni çfarë pasojash ka. Nuk është mirë të bëhet ndërhyrje, as nga Shqipëria, as nga Kosova, po as ne nga Republika e Maqedonisë së Veriut të ndërhyjmë në procese, si në Kosovë ashtu edhe në Shqipëri.

Rrethanat i njohin më së miri ata që jetojnë dhe organizohen politikisht, si në Shqipëri, ashtu edhe Kosovë. Ata e dinë se si duhen zgjidhur problemet. Populli që jeton andej e di më së miri se kush mund t’i përfaqësojë më së miri qytetarët, shqiptarët e Kosovës, dhe shqiptarët e Shqipërisë, gjithashtu edhe në Maqedoninë e Veriut.

Çdo ndërhyrje e mundshme mund të sjellë, fërkime, mospajtime apo hidhërime ndaj politikanëve, qofshin në Shqipëri apo Kosovë. Ja një shembull: Artan Grubi është zëvendësuar me Ivan Stoilkoviqin, i cili është ministër për Sistem Politik dhe Përgjegjës për Komunitetet, pra është përgjegjës për Marrëveshjen e Ohrit.

Stoilkoviqi është mik i [Vladimir ] Putinit dhe i [Aleksandër] Vuçiqit, gjë që ai e pranon dhe madje krenohet me të. Ky është rezultat i mosnjohjes së rrethanave në Maqedoninë e Veriut, dhe kjo ndërhyrje që është bërë nga autoritete, jo të gjithë, nga Kosova, ka një kosto të lartë për ne shqiptarët e Maqedonisë së Veriut.

“Platforma për legjitimitetin”

Radio Evropa e Lirë: Përtej polemikave e përplasjeve politike, ju këto ditë jeni në terren me anëtarë e simpatizantë të partisë suaj. Më herët angazhuat edhe një ekspert ndërkombëtar, Paul Williams, për hartimin e asaj që e keni quajtur platformë për legjitimitetin. Si mendoni ta operacionalizoni këtë kur edhe nga kryeministri Mickoski dhe partia e tij VMRO-DPMNE, por edhe nga grupimi politik VLEN, që është pjesë e Qeverisë, janë duke i hedhur poshtë pretendimet tuaja për këtë çështje?

Ali Ahmeti:Atyre u takon që t’i hedhin poshtë këto pretendime. Por, këto nuk janë thjesht pretendime; janë një realitet që do të ndodhë. Është përgatitur një material voluminoz lidhur me legjitimitetin nga eksperti dhe hartuesi i Marrëveshjes paqësore të Ohrit, z.Paul Williams. Jemi duke përpunuar të gjithë këtë material së bashku me Frontin Evropian dhe me ekspertë vendorë. Nga ky material do të dalë një ligj, dukshëm në mbrojtje të legjitimitetit.

Kjo çështje është rregulluar me Marrëveshjen e 29 majit, të vitit 2007, e cila u arrit midis BDI-së dhe kryeministrit të atëhershëm, si dhe kryetarit të VMRO DPMNE-së, z. Nikola Gruevski. Sipas kësaj marrëveshjeje, mandatari obligohet që negociatat t’i bëjë me partinë fituese të komunitetit të dytë më të madh në vend.

Megjithëse kjo çështje është keqinterpretuar, se marrëveshja e definon “fituesi me fituesin”. Nuk është kështu. Marrëveshja e obligon mandatarin, sepse komuniteti i dytë nuk mund të ketë rolin e mandatarit, sepse është komunitet i dytë. Partia më e madhe në vend, është e komunitetit të parë. Praktikisht, mandatari është nga komuniteti maqedonas nga ku obligohet që negociatat për formimin e Qeverisë, t’i bëjë me partinë e parë fituese të komunitetit të dytë më të madh në vend.

Edhe pse kjo anashkalohet, ne kemi hyrë më hollësisht për ta përpunuar dhe për ta sanksionuar me ligj përfaqësimin e partisë fituese në komunitetin e dytë më të madh në vend, siç janë shqiptarët.

Radio Evropa e Lirë: Në fakt, pushteti i ri thuajse çdo ditë ju dërgon mesazhe që të mësoheni me rolin e ri të opozitarit, dhe sikurse është thënë, të përgatiteni për t’u përballur me drejtësinë?

Ali Ahmeti: Këto janë “ilahie” që i dëgjoj çdo ditë. Por, nuk kam dëgjuar t’ju përgjigjen kërkesave të BDI-së dhe Frontit Evropian për çështje parimore që garantojnë paqe, stabilitet, siguri dhe një të ardhme për vendin.

E para, anëtarësimi i vendit në Bashkimin Evropian. E dyta, hajde të biem dakord. Të bëjmë vetting për të gjitha institucionet e shtetit: për përfaqësuesit e partive politike, deputetët, ministrat, kryetarët e komunave, prokurorët, gjykatësit. Të bëjmë një skaner për të gjithë këta, sepse gjyqësia është në nivelin më të ulët të besueshmërisë. Të bëjmë gjyqësi të besueshme, kredibile, për qytetarët.

…çdo prekje, që i bëhet Marrëveshjes së Ohrit, përfaqësimit etnik, ligjit për përdorimin e gjuhëve, ka pasoja të rënda dhe na kthen prapa”.

Pika e tretë është hapja e hetimeve për të gjitha partitë politike. Së katërti, pse të mos hapen hetime për prejardhjen e pasurisë së të gjithë politikanëve në vend? Hetime mbi privatizimin e viteve 1991-1992. Dy miliardë euro ka qenë kostoja e privatizimit. Ku përfundoi pasuria shoqërore?

Dhe e fundit, legjitimiteti. Pse shqiptarët të dalin në zgjedhje kur dikush tjetër zgjedh përfaqësuesit e tyre? Kjo ishte teoria e Sllobodan Millosheviqit: të zgjedhim dhe të mbajmë afër “shqiptarët e ndershëm”. Dhe unë, në kohën e tij e kam luftuar regjimin, nga ku isha “shqiptari i keq”. Sinan Hasani, Rahman Morina ishin “shqiptarët e mirë”. Tani, në vitin 2024, këtu, në Republikën e Maqedonisë së Veriut, unë sërish jam “shqiptari i keq”.

Çdo grithje, çdo prekje, që i bëhet Marrëveshjes së Ohrit, përfaqësimit etnik, ligjit për përdorimin e gjuhëve, ka pasoja të rënda dhe na kthen prapa. Kështu veproi sistemi i kaluar.

Në fund të viteve ’50, në Kushtetutën e Republikës së Maqedonisë së atëhershme i hoqën shqiptarët nga emërtimin “albanci” dhe i zëvendësuan me “shiptari”. Kjo çështje u rregullua në vitin 1974, nga ku e hoqën“shiptari”, dhe e vendosën “albanci”.

Më ‘89, ndryshohet Kushtetuta e Maqedonisë për shqiptarët si element konstituiv. Hiqen nga Kushtetuta shqiptarët dhe të gjitha etnitë tjera, dhe vendi shndërrohet në Republikë vetëm të kombit maqedonas. Ky është gjeneratori i krizës, se u mbetëm në qafë shqiptarëve.

Shqiptarëve ua morën të gjitha të drejtat, i burgosën, i shantazhonin. Ky është gjeneratori që shkaktoi krizën, dhe shpërtheu në kryengritje të armatosur, pasi shqiptarëve u erdhi te hunda keqtrajtimi, diskriminimi, nënçmimi, poshtërimi.

Kështu si kanë filluar tani t’ua bëjnë këto poshtërime shqiptarëve, nuk është mirë për komunitetin maqedonas, dhe zërin larg duhet ta ngrenë edhe qytetarët maqedonas, për këto tentativa për të na kthyer mbrapa, në…. gërvishtje, nënçmime të komunitetit shqiptar.

Duhet të angazhohemi bashkë, krah për krah, të dyja komunitetet më të mëdha, maqedonas dhe shqiptarë, t’i zgjidhim problemet, ta forcojmë ekonominë e shtetit. Hajde le të urdhërojnë të bëjnë vetting. Para tetë vjetësh e kam propozuar, që të hapet vettingu për partitë politike. E kam propozuar si në prokurorinë e atëhershme që u formulua, ashtu edhe te prokurori i Përgjithshëm i Shtetit. Ndonëse prokurorin e kam kushtëzuar që të votojë nëse hap vetting për BDI-në. Le të urdhërojnë.

Radio Evropa e Lirë: Kryeministri Mickoski, të enjten, nga foltorja e Kuvendit, e sfidoi opozitën me zgjedhje të parakohshme parlamentare. Cila është përgjigjja juaj?

Ali Ahmeti: Unë mendoj që Hristijan Mickoski duhet ta mbajë fjalën. T’i qëndrojë fjalës së dhënë. Ne, si BDI, si Front Evropian e përshëndesim këtë deklaratë dhe presim që zgjedhjet e ardhshme komunale që janë në tetor të vitit të ardhshëm, të jenë bashkë me ato parlamentaret.

“Evropa, më e fortë me Ballkanin Perëndimor të integruar”

Radio Evropa e Lirë: Dhe, së fundi, çfarë zhvillimesh parashikoni deri në zgjedhjet e ardhshme lokale. A mendoni se Maqedonia e Veriut, kjo mazhorancë, do t’i bëjë ndryshimet kushtetuese?

Ali Ahmeti: Në qoftë se shteti do progres, ky moment duhet të ndodhë. Pra, të bëhen ndryshimet kushtetuese. Këtë e kërkon edhe rajoni, por edhe Evropa e Uashingtoni. Na duhet një Ballkan Perëndimor i qetë, pa probleme, tërësisht i pajtuar me fqinjët.

Ky Ballkan ka pasur shumë tragjedi brenda këtij çerekshekulli, dhe kjo periudhë nuk është e gjatë. Akoma ka njerëz të pagjetur, ka njerëz që vuajnë. Kështu që, këtij rajoni i duhet pajtim, i duhet të ndërtojë të ardhme të sigurt dhe të qëndrueshme. Rreziqe të mëdha ka. Evropa është në luftë. Okupimi i Ukrainës na ka vënë në situatë goxha shqetësuese. Lufta në Lindje të Mesme është me pasoja dhe rreziqe të mëdha.

Mendoj se jo vetëm Ballkanit i duhet pajtimi, por një unitet i duhet edhe tërë Evropës. Evropa bëhet më e fortë me Ballkanin Perëndimor duke e integruar në hapësirën e vet, si në fushën politike dhe atë ekonomike.

E ardhmja nuk është te luftërat. E ardhmja është një Ballkan i pajtuar, në zhvillim, si në ekonomi ashtu edhe në ngritje të institucioneve të sundimit të ligjit, në luftë kundër krimit e korrupsionit. Kjo luftë nuk bëhet e vetmuar, por në bashkëpunim me të gjitha shtetet e Evropës.

SHTJEFEN  MARK  PALUSHI TEFA- Nga Fritz RADOVANI

SHTJEFEN PALUSHI
(1943 = 1985)

 

Vitet kalojnë, po kujtimet mbesin të pashlyeshme per disa Miqë!

E një nder Ata Miqë të paharrueshem asht edhe Shtjefni ose Tefa!

Ishim në Shtëpi të Kulturës në Shkoder, kur Tefa djalë i vogël erdhi dhe mori një letër nga Prof. Vladimir Jani për sekretarin e Lidhjes në Tiranë, Foto Stamo, letër me anë të së cilës Prof. Vladimiri, i kërkonte me ndihmue Tefën për me u rregjistrue në Lice Artistik në Tiranë, tue pasë parasyshë se Tefa asht i talentuem dhe duhet ndihmue për konditat shëndetësore të tija, sigurisht piknisja ishte talenti i tij. Që në bankat e Liceut spikatë prirja e tij e veçantë për karikaturën, një gjini krejt e veçantë e grafikës por edhe pak e zhvillueme tek na. Piktori i njohtun Zef Bumçi e ndihmoi pa rezerva talentin e ri Tefën, i cili për një kohë të shkurtë bahet i njohun në Shqipni nëpërmjet faqeve të revistës “Hosteni”. Pa kalue pak vite Tefa merr pjesë edhe ndër ekspozita ndërkombëtare ku, fiton edhe çmime artistike.

Tefa krahas ilustrimeve për revistën merret edhe me ilustrime librash dhe me vepra karikature që i paraqet në ekspozitat lokale të Shkodres dhe ato nacionale në Tiranë, ku, pothuej vazhdimisht asht nderue me çmime për merita artistike.

Pa hy në analiza të veprave apo të ekspozitave personale të Tija, unë do të tregoj në këte shkrim dy aspekte: Tefa aplikues i parë në Shqipni i karikaturës në tekstil dhe, Tefa piktor i denjë si shok dhe mik i  vërtetë me u quejt “shkodranë”. 

Deri në vitin 1993 ruejta me shumë kujdes arkivin e plotë të modeleve të tekstilit të punueme në atë fabrikë që nga hapja e repartit të stampimit në vitin 1959 nga piktori bullgar i cili, kishte ardhë në Shkoder për aplikimin e metodës së stampimit me serigrafi në Shqipni. Aty ishin të gjithë negativat e modeleve që ishin stampue në fabrikë që në fillim nga piktori Franc Ashiku. Ka pasë pak filma të damtuem nga një përmbytje e fabrikës, por me pak retushime nuk humbtë vizatimi origjinal, mbasi ata filma mujta me i tha nga ujë në ato ditë. Mund të tham se vlera e tyne ishte shumë e madhe për historikun e tekstilit në atë qytet ku, pëlhura e mëndafshit asht aq e vjetër sa vetë Shkodra… Porsa dola në pension në vitin 1992, u zhduk edhe arkivi. Mbas vitit 1969 aty ishin të ndamë në vite edhe negativat, edhe mjaft vizatime në letër por, edhe mjaft nga kampjonet që pregatiteshin në pelhurë për me u aprovue nga entët tregtare të krejt vendit tonë. Duhet theksue se në konsultat për këto modele paraqiteshin rreth 75 – 80 modele vizatimi në vit të pregatituna kryesisht nga unë dhe Tefa, i cili mbulonte gjokset e bluzave të trikotazhit me karikaturat e Tija aq të dashtuna për fëmijët e të gjitha moshave, madje edhe shumë pelhura pambuku të vlefshme për me u përdorë edhe nga vajzat e reja të rritëshme.

Tefa krahas ilustrimeve për revistën merret edhe me ilustrime librash dhe me vepra karikature që i paraqet në ekspozitat lokale të Shkodres dhe ato nacionale në Tiranë, ku, pothuej vazhdimisht asht nderue me çmime për merita artistike.

Kanë kalue 16 vjetët si ujë pa kuptue si ecë koha…Por, nuk më shkonte kurr mendja se me aq shpejtësi po ecin edhe këta vjet të tjera pa Tefën!… Shumë herë harroj… se, Tefa nuk asht ma!…

Jetoj edhe sot me shumë kujtime të bukura të asaj kohe që ishim me Té, ma shumë se shokë e miq!

Ashtu si mue: Shkodres sot i mungon një e qeshun në ditë ma shumë!..

Rast i veçantë: Kam fillue punën në Fabrikën e Pelhurave, si piktor tekstili bashkë me Shtjefën Palushin (ose Tefa) me 18 Korrik 1969, dhe jemi nda përgjithmonë me Té, po me datën 18 Korrik 1985, plot 16 vjet… Sikur edhe vetëm 16 faqe me shkrue në një artikull prap do t’ishte pak me anekdota, kujtime, diskutime, probleme jete e pune…probleme që as nuk mund të mendohen nga njerzit të cilët nuk e kanë jetue atë kohë, kur Tefa tue kenë edhe anëtar i Lidhjes së Artistave, punonte me një ish mësues të larguem nga arësimi për biografi…por, gjithmonë prej ditës së parë e deri tek e fundit: “shok e mik besnik”.

Asht i perjetshem dhe i paharrueshem kujtimi i artistit Tef Palushi!

Vetem ata që Tefen e njohën personalisht kanë shka kujtojnë per artistin, piktorin dhe humorin e Tij të paharrueshen nder të gjitha kohët!

Vertetë vitet kalojnë po, kujtimet sa vijnë e nguliten nder kujtesat tona.

Kush e njohu Tefen…, ai ruen kujtime të perjetëshme per Ate Artist!

            Melbourne, 2 Nandor 2024.

“Nuk negociojmë me Iranin. Është koka e gjarprit në rajonin tonë”, intervista e plotë në Log e ambasadores izraelite Peleg

Ambasadorja izraelite në Tiranë, Galit Peleg, në emisionin ‘Log.’ të gazetarit Endri Xhafo në News24 ka folur për situatën në Lindjen e Mesme, përballjet ushtarake, raportet me Shqipërinë, shtetin Bektashi dhe qëndrimet e vendeve më të mëdha në raport me Izraelin.

Peleg u shpreh në intervistën e saj se Izraeli nuk kërkon luftë me Iranin. “Ne nuk duam luftë në rajonin tonë. Ne përfundimisht nuk duam të shkaktojmë një luftë rajonale dhe akoma më pak, siç disa njerëz po flasin, një luftë botërore. Kjo nuk është dëshira jonë. Objektivi i qeverisë izraelite është të garantojë siguri për civilët e Izraelit, për qytetarët e Izraelit. Dhe ne e dimë me siguri… dua të them, nuk shtrohet fare si çështje që Irani është koka e gjarprit në rajonin tonë. Ata po përpiqen prej kohësh të krijojnë paqëndrueshmëri. Regjimi radikal i Iranit po e thotë me zë të lartë se ata duan të eksportojnë revolucionin e tyre”, thekson ajo.

Peleg u pyet lidhur me shtetin Bektashi, një ide e hedhur pak javë më parë nga Kryeministri Edi Rama, por që ka pasur shumë aludime mbi modelin se si mund të ndërtohet dhe kush e mbështet.

Ambasadorja izraelite tha se kjo është një çështjes në të cilën ne nuk ndërhyjmë.

“Nuk e di nëse duhet thënë që është një çështje e brendshme e Shqipërisë, por ne nuk ndërhyjmë, as në Vatikan, as në komunitetin bektashi, as në Kishën Ortodokse, as në komunitetin mysliman. Ne nuk ndërhyjmë në këto çështje. Nuk është puna jonë”, tha Peleg.

Ambasadorja izraelite duke folur për deklaratat e Presidentit turk në Tiranë, tha se është shumë e trishtueshme për Turqinë që presidenti po bëhet gjithmonë e më radikal. “Vetëm në shkurt 2023 pamë sesi Izraeli u vlerësua nga Presidenti Erdogan për ndihmën e dhënë për viktimat e katastrofës së tërmetit, nëse ju kujtohet. Presidenti Erdogan vlerësoi Izraelin si një vend që ndihmoi shumë”, tha Peleg.

Ambasadorja izraelite ka vlerësuar rolin dhe qëndrimin e mbajtur nga Shqipëria.

“Vërtet admiroj guximin e udhëheqësve shqiptarë, të Kryeministrit Rama dhe të udhëheqësve të tjerë të Shqipërisë. Sepse mendoj se Shqipëria është një vend i vogël, dhe e di që ka shumë ambicie për t’u integruar në BE dhe për t’u përshtatur me qasjen e BE-së. Por ju keni vlera dhe ju i mbroni vlerat tuaja. Madje edhe pas kësaj deklarate të Presidentit Erdogan, kur Kryeministri Rama tha se “Hamasi është një organizatë terroriste dhe Shqipëria është kundër terrorit”, mendoj se kjo kërkon guxim dhe e vlerësoj shumë”, tha Peleg.

Zonja ambasadore përshëndetje, mirësevini në studio. 

Ambasadorja- Faleminderit për ftesën.

Izraeli ndërmori sulme të drejtpërdrejta kundër Iranit të shtunën e kaluar, si një hakmarrje e një rëndësie të veçantë ndaj breshërisë së raketave balistike që Teherani lëshoi ndaj Izralit në fillim të tetorit. Katër anëtarë të ushtrisë iraniane u vranë në këtë sulm, sipas raportimeve të mediave shtetërore, kurse Teherani deklaroi më pas se rezervon “të drejtën” të mbrohet. Megjithatë, Irani e minimizoi sulmin në përgjithësi, duke raportuar dëme të kufizuara në baza ushtarake. Udhëheqësit botërorë po i bëjnë tani thirrje të dyja palëve që të shmangin një luftë më të gjerë rajonale. Cilat janë opsionet ushtarake kundër Iranit?

Ambasadorja – Faleminderit për këtë pyetje. Para së gjithash, kjo nuk ishte një hakmarrje. Më lejoni t’i vendos gjërat në perspektivë. Kjo është hera e dytë që Irani po sulmon drejtpërdrejt Izraelin, qytetarët e Izraelit. Kishim një sulm me raketa në prill, dhe tani kishim një sulm të dytë me raketa në Izrael, pa dallim. Izraeli duhet të reagonte. Tani, ne i dërguam mesazh Iranit që të frenohet në sulmet e tij ndaj Izraelit. Nuk është kjo mënyra e vetme që ata po sulmojnë Izraelin. Ne e dimë që ata kanë aleanca me organizata terroriste përreth Izraelit. Por kjo ishte hera e dytë që Irani e sulmoi Izraelin drejtpërdrejt, dhe Izraeli duhej të përgjigjej për të dërguar një mesazh. Sigurisht, sulmi ndaj Iranit nuk reflekton të gjitha kapacitetet e Izraelit. Ne mund të shkaktojmë shumë më tepër dëme. Por ishte sa për të dërguar një mesazh, pikësëpari. Së dyti, ne shënjestruam disa nga objektivat strategjikë në Iran. Pra ideja me të vërtetë ishte të godisnim disa site strategjikisht të rëndësishme për të dëmtuar kapacitetet raketore, të raketave balistike të Iranit, dhe kryesisht për të dërguar një mesazh. Dhe mendoj se mesazhi ishte shumë i qartë. Tani, sa i përket qëllimeve të Izraelit, ne nuk kemi dëshirë të fillojmë një luftë me Iranin. Por mendoj se ata duhet ta kuptojnë se Izraeli është në gjendje të reagojë. Dhe mendoj se përderisa ishte e qartë që ky sulm ishte i koordinuar me Shtetet e Bashkuara, mesazhi nuk vjen vetëm nga Izraeli. Pra që Irani të frenojë agresivitetin e sulmit të tij në rajonin tonë dhe të mos e sulmojë më Izraelin.

Zonja ambasadore, meqë po flisni për mesazhe, vrasjet e shënjestruara të Ismail Haniyeh në Teheran, – dhe kjo ishte arsyeja e parë pse Irani sulmoi Izraelin, kujtoj që Ismail Haniyeh ishte lider i politik i Hamas, Yahya Sinwar në Rripin e Gazës, Hasan Nasrallah i Hezbollah në Liban, shpërthimet në distancë të pagers-ve dhe radiomarrëseve të militantëve të Hezbollah, të gjitha këto kanë dëshmuar aftësi operacionale të shërbimeve të inteligjencës izraelite për të gjurmuar, zbuluar dhe eliminuar kundërshtarë të rrezikshëm në operacione të komplikuara. Cili është mesazhi që dëshironi të jepni?

Ambasadorja – Të gjithë emrat që ju përmendët, Haniyeh, Sinwar, Nasrallah, këta janë vrasës në masë. Këta janë njerëzit që qëndrojnë pas masakrës së tmerrshme që ndodhi në Izrael më 7 tetor 2023. Këta janë njerëzit që vrisnin civilë pa hezitim. Dhe ata ishin udhëheqësit e disa organizatave shumë të forta terroriste në rajonin tonë. Dhe mesazhi është se nëse Izraeli dëshiron t’ju eliminojë, mund t’ju gjejë. Pra, mos u ngatërroni me ne. Fakti që këto organizata po sulmojnë civilët në Izrael është diçka që duhet të jetë shumë, shumë e qartë, jo vetëm për ta, por për të gjithë botën, se ne nuk po përpiqemi të sulmojmë civilët. Ne po përpiqemi të arrijmë tek ata që qëndrojnë pas këtyre sulmeve terroriste, ata që qëndrojnë pas masakrës dhe ata duhet të paguajnë. Dhe gjithashtu është një mesazh i fortë për organizatën e tyre dhe për ata që i dërgojnë, se ne mund t’i gjejmë dhe mund t’i eliminojmë.

Ju e keni bërë, – kur them “ju”, kam parasysh shtetin e Izraelit, – që e ka bërë këtë gjë me organizatën e “Shtatorit të Zi” pas masakrës së Mynihut në vitin 1972, ku humbën jetën 11 anëtarë të ekipit olimpik izraelit, e keni bërë në 2008 në bashkëpunim Mossad-CIA me Imad Mughniyeh, i ashtuquajturi “Fantzma e Bejrutit”. Pyetja që kam është, çfarë fati e prej liderin e ri të Hebollah, Naim Qassem?

Ambasadorja – Nuk e di. Personalisht, shpresoj t’i bashkohet paraardhësve të vet. Por nuk mund ta them. E vetmja gjë që unë mendoj se ai duhet të dijë, është që ne po e vëzhgojmë. Pra, nëse planifikon të sulmojë Izraelin, ka për ta paguar!

Ok. Rikthehemi te objektivat strategjike afatgjata ndaj Iranit, duke marrë parasysh marrëdhëniet e tij me Rusinë dhe Kinën, apo edhe Korenë e Veriut, po të doni. Po lexoja në britaniken “The Telegraph” se Izraeli ndoshta me sulmin ndaj Iranit mund të ketë dëmtuar aftësitë e Iranit për t’i dhënë raketa balistike Rusisë. Pra gjërat janë të ndërlidhura. Ndaj ju pyes për objektivin strategjik kundër Iranit. Ju thatë “ne nuk duam luftë”.

Ambasadorja – Është e vërtetë që ne nuk duam luftë. Ne nuk duam luftë në rajonin tonë. Ne përfundimisht nuk duam të shkaktojmë një luftë rajonale dhe akoma më pak, siç disa njerëz po flasin, një luftë botërore. Kjo nuk është dëshira jonë. Objektivi i qeverisë izraelite është të garantojë siguri për civilët e Izraelit, për qytetarët e Izraelit. Dhe ne e dimë me siguri… dua të them, nuk shtrohet fare si çështje që Irani është koka e gjarprit në rajonin tonë. Ata po përpiqen prej kohësh të krijojnë paqëndrueshmëri. Regjimi radikal i Iranit po e thotë me zë të lartë se ata duan të eksportojnë revolucionin e tyre. E kanë thënë për shumë vite, për dekada. Dhe një nga mënyrat është mbështetja e organizatave terroriste në rajonin e Izraelit. Po flasim për Hamasin në Gaza. Po flasim për Hezbollahun në Liban. Pamë vitin e fundit mbështetjen e tyre për houthis në Jemen. Pamë papritmas raketa që vinin nga Jemeni në Izrael. Çfarë lloj konflikti ka Izraeli me Jemenin? Sigurisht që nuk kemi. Por ne jemi të sigurt se pas kësaj qëndron Irani. Ata po i furnizojmë me materiale dhe po i inkurajojnë të përfshihen në këtë rajon. Qëllimi ynë nuk është të krijojmë një konflikt tjetër me Iranin dhe as me aleatët e tij. Qëllimi ynë është të krijojmë një situatë sigurie. Nëse për këtë qëllim do të na duhet të sulmojmë aftësitë e Iranit, – dhe kjo është ajo që bëjmë, – nëse prek rajone të tjera të botës, atëherë ka për të qenë e vështirë.

 Ju përmendët houthis në Jemen, është ajo që quhet luftë by proxy. Por kam një pyetje për kuriozitet: Çfarë mendon Izraeli për muxhahidinët iranianë në kampin e Manzës në Durrës? A i konsideroni ju ata, siç ata vetë pretendojnë, si një alternativë ndaj pushtetit të ajatollahëve?

Ambasadorja – Nuk po hyj në vendimet e brendshme të Shqipërisë lidhur me muxhahedinët. Ne nuk kemi lidhje me muxhahedinët. Ata janë në opozitë me regjimin radikal në Iran. Por mendoj se populli iranian meriton diçka më të mirë se sa ajo që kanë tani. Ata do të meritonin një alternativë që t’u lejojë të jetojnë si të dëshirojnë. Shohim njerëz shumë të guximshëm në Iran që po protestojnë pavarësisht se e dinë se cili është fati i atyre që arrestohen. Ne po marrim shumë sinjale nga njerëzit në Iran dhe gjithashtu nga opozita iraniane në mbarë botën në drejtim të Izraelit. Ata nuk kanë pse e mbështesin Izraelin. Por ata duan një të ardhme tjetër për popullin e tyre. Dhe këtë ne e mbështesim! Çfarëdo që të jetë… çfarëdo që ata do të zgjedhin. Mendoj se do të donim të shihnim një Iran demokratik, ku njerëzit e tyre ta shijojnë jetën siç bëjmë ne.

Nuk dua të jem cinik, por nga përgjigjja juaj po mendoj se fakti që keni njerëz që i dërgojnë nga Irani mesazhe Izraelit, kjo jua bën më të lehtë punën për të gjetur njerëz për të punuar për shërbimet tuaja të inteligjencës?

Ambasadorja – Po flas për mesazhe të hapura, po flas për mediat sociale, po flas për mediat. Ne shohim mesazhe që vijnë nga shumë shumë vullnetarë.

E bëra këtë pyetje sepse historia e Ismail Haniyeh, i cili u eliminua në Teheran, ishte “inside job” nga shërbimet tuaja me njerëz brenda në Iran. Por rikthehemi të çështja. Në kohën e ndërhyrjes së policisë shqiptare brenda kampit në qershor 2023, mediat amerikane raportuan për negociata sekrete mes Amerikës dhe Iranit, që përfunduan në shtator me një shkëmbim të burgosurish, ndërsa Iranit iu dha gjithashtu akses në rreth 6 miliardë dollarë amerikanë, fonde që më parë ishin bllokuar në Korenë e Jugut. A është e mundur të bisedohet me Iranin, siç u bë gjatë negociatave të marrëveshjes bërthamore? Ndërkohë, dua të kujtoj se Shqipëria i ka ndërprerë marrëdhëniet diplomatike me Iranin pas sulmit kibernetik.

Ambasadorja – Mendoj se Kryeministri e bëri shumë të qartë në bisedat e tij si në Kongresin Amerikan, edhe në Kombet e Bashkuara, se pozita jonë ndaj regjimit radikal të Iranit tani është shumë e qartë. Ne nuk shohim negociata me këtë regjimin radikal. Ajo që do të donim të shihnim është që ky regjimi të ndalë agresionin e tij në rajonin tonë. Ky është shqetësimi kryesor i Izraelit. Ne nuk po futemi në vlerësimet e qeverisë amerikane. Ajo që do të donim të shihnim është që ky regjim të ndalet. Së pari, agresioni. Së dyti, zhvillimi i bombave bërthamore. Sepse ky lloj regjimi radikal me kapacitete bërthamore kërcënon jo vetëm Izraelin. Flasim për një kërcënim për të gjithë botën perëndimore. Shumë herë kemi ngritur këtë çështje të kombinimit të kapaciteteve bërthamore me raketat balistike me rreze të gjatë veprimi. Dhe nëse e bëni këtë kombinim, do të shihni se ata nuk po zhvillojnë raketa që të arrijnë Izraelin. Ata po zhvillojnë raketa që të mund të arrijnë Nju Jorkun dhe Uashingtonin. Pa përmendur Shqipërinë, Brukselin, Londrën, që janë brenda kësaj rrezeje veprimi. Pra, kjo nuk është një çështje izraelite, kjo është një çështje botërore. Dhe regjimi në Iran duhet të frenohet dhe të ndalet.

Duke ju dëgjuar juve, më duket sikur dëgjoj përsëri kryeministrin tuaj, siç ju e përmendët, në Kongresin amerikan, kur u tha kongresmenëve amerikanë: Ne, po bëjmë luftën tuaj! Duke qenë që ju pak më parë e konsideruat Iranin si “koka e gjarpërit”, thatë “jo negociata me atë regjim radikal”, pyetja është shumë e drejtëpërdrejtë: A jeni ju në favor të një ndryshimi të regjimit në Iran? A është e mundur kjo?

Ambasadorja – Së pari, po! Përgjigjja është po. Ne do të donim të shihnim një ndryshim regjimi në Iran. Ajo që kemi tani është një regjim terrorist radikal. Irani është një vend shumë i rëndësishëm. Është një vend që ka potencialin të jetë partner me Perëndimin në energji, në ekonomi. Por ajo që shohim që nga koha e revolucionit në Iran, është radikalizimi dhe agresioni. Dhe jo vetëm në rajonin e tyre, por, siç thashë, edhe me aleatët e tyre, duke u përpjekur të krijojnë destabilotet në rajone të tjera të botës. Tani, nëse regjimi ndryshon dhe do të jetë në gjendje të krijojë një lloj bashkëpunimi me botën demokratike, sigurisht që ne do të donim ta shihnim atë.

Përgjigje shumë e sinqertë. Por nëse ju jeni për një ndryshim regjimi në Iran, sa larg mund të shkojë Izraeli në konfliktin në Lindjen e Afërt pa përfshirjen e drejtpërdrejtë të Shteteve të Bashkuara, të cilat e kanë bërë të qartë se nuk do të marrin pjesë në sulme ajrore kundër Iranit? Dhe se, edhe në rast të sulmeve të ardhshme, Presidenti Biden ka inkurajuar Izraelin që t’i përcaktojë objektivat në mënyrë të atillë që të shmangë përshkallëzimin e mëtejshëm.

Ambasadorja – Së pari, duhet të kujtojmë disa gjëra. Njëra është që çdo vend ka interesat e veta. Duhet të jemi realistë, por edhe duhet të punojmë bashkarisht. Pa dyshim që Shtetet e Bashkuara janë aleati ynë më i mirë, aleati ynë më i afërt, dhe ata janë shumë më të fuqishëm se Izraeli. Sulmi i fundit ndaj Iranit ishte i koordinuar me amerikanët. Sigurisht, duhet të marrim parasysh atë që amerikanët po kërkojnë në këmbim. Por gjithashtu, pamë se në mbrojtjen nga sulmet iraniane, kishim bashkëpunim me amerikanët. Mendoj se e dimë që një shumicë e raketave u kapën përpara se të binin në tokë, nga Kupola e Hekurt, nga sisteme të tjera, dhe jo vetëm nga Izraeli për më tepër, por edhe nga Jordania, nga Iraku. Rrugës për në Izrael disa nga këto raketat u interceptuan, jo vetëm në këtë sulm në tetor, por edhe në prill. Dhe ne nuk do të ishim në gjendje ta bënim këtë, pa aleatët tanë. Pra, është çështje e gjetjes së një terreni të përbashkët, kur synon të arrish një qëllim më të madh.

Pra, që ta kuptojmë, sa i varur është Izraeli nga Shtetet e Bashkuara për furnizimin me armë? Lexova këto ditë që edhe Serbia po i shet armë Izraelit.

Ambasadorja – Bashkëpunimi i Izraelit me Shtetet e Bashkuara, edhe në këtë fushë, nuk filloi sot, nuk filloi gjatë kësaj lufte. Të gjithë e dinë që ne kemi një histori të gjatë, shumë të gjatë të bashkëpunimit me mbështetje amerikane. Gjithashtu, jo vetëm në aspektin e blerjeve, por edhe të kërkim-zhvillimit, kërkimit mbi armët, edhe Kupola e Hekurt ishte në bashkëpunim me… ok, ndoshta ishte një shpikje izraelite, por zhvillimi i këtij sistemi mbrojtës u bë me investimin dhe me ndihmën amerikane. Kështu që nuk është sekret që ne kemi një marrëdhënie afatgjatë me amerikanët edhe në këtë drejtim. Izraeli ka kapacitetet e tij, por kini parasysh që kjo është një luftë shumë e gjatë. Nuk mendoj se kemi pasur ndonjëherë një luftë që ka zgjatur më shumë se një vit. Dhe madje edhe kapacitetet e Izraelit në këtë drejtim dhe në këtë në këtë fushë, që janë mjaft mbresëlënëse për një vend të vogël, ne prapëseprapë kemi nevojë për bashkëpunimin me vendet e tjera. Dhe nuk mendoj se është një sekret që ne punojmë me amerikanët. Ne marrim mbështetje prej amerikanëve. Në Shtetet e Bashkuara ka zëra të ndryshëm, ky është vit zgjedhor, por nuk mendoj se ndihma ndaj Izraelit është një çështje që shtrohet për diskutim për administratën amerikane. Nuk është fare çështje.

Ju thatë që është vit zgjedhor dhe javën tjetër kemi zgjedhjet. Situata në Lindjen e Mesme dhe mbështetja për Izraelin është një temë e ndjeshme në fushatën zgjedhore të SHBA-së. Kush do të ishte një President i mirë amerikan për Izraelin?

Ambasadorja – Shikoni, mendoj se ne gjithmonë në marrëdhëniet tona kemi ruajtur një mbështetje bipartizane për Izraelin. Edhe sot, nëse shkoni në Kongresin Amerikan, shihni anëtarë të Kongresit si nga Partia Demokrate ashtu edhe nga Partia Republikane që mbështesin Izraelin. Çdo kandidat ka avantazhet dhe disavantazhet e veta, por nuk vendosim ne se për kë të votojnë qytetarët amerikanë. Mendoj se me këdo që të zgjidhet, ne do të duhet të analizojmë dhe të ndërtojmë marrëdhënie më të forta dhe të vazhdojmë të punojmë me amerikanët sepse, siç e thashë, ata janë aleatët tanë më të mirë dhe aleatët tanë më të mëdhenj, dhe nuk vendosim ne për amerikanët se për kë të votojnë, siç presim të njëjtën gjë nga vendet e tjera që të mos vendosin për ne se për kë të votojmë. Mendoj se çdo demokraci duhet ta shohë në këtë mënyrë.

Pra ju nuk keni preferenca?

Ambasadorja – Preferenca duhet të jetë nga ata që mund të votojnë. Unë nuk jam qytetare amerikane.

Shkojmë në Europë. Çfarë mund të na thoni për përkeqësimin e marrëdhënieve me Kryeministrin Pedro Sanchez të Spanjës dhe Presidentin Macron të Francës? Përse kemi arritur në këtë pikë? Kujtoj që Presidenti Macron ka thënë, po e citoj: “Zoti Netanyahu nuk duhet të harrojë se vendi i tij u krijua nga një vendim i OKB-së”. Frazë ndaj së cilës kryeministri juaj u kundërpërgjigj, po citoj: “Një kujtesë për Presidentin e Francës: nuk ishte rezoluta e OKB-së që themeloi shtetin e Izraelit, por fitorja e arritur në Luftën e Pavarësisë me gjakun e luftëtarëve heroikë, shumë prej të cilëve ishin të mbijetuar të Holokaustit, veçanërisht të regjimit të Vichy-s në Francë”.

Ambasadorja  – Do të shtoja për këtë, gjithashtu edhe për atë që tha Kryeministri ynë, se populli hebre ka ekzistuar për 3,000 vjet dhe themelimi i Shtetit të Izraelit është mishërimi modern, do të thoja, i pavarësisë së popullit hebre. Shteti i Izraelit u krijua pas një pune që lëvizja sioniste bënte për, ndoshta, afër 100 vjet për të krijuar situatën që u krijua me atë mundësi në 1948. Pra, në të vërtetë, rezoluta e Kombeve të Bashkuara nuk krijoi Shtetin e Izraelit, ishin njerëzit e Izraelit që krijuan Shtetin e Izraelit. Por sa i përket vazhdimit, ose kuptimit, ose kontekstit të fjalimit të Macronit, dua të them këtë: Ne i kuptojmë marrëdhëniet speciale, – se ai po fliste për Libanin në të vërtetë, jo për Gazën, – ne i kuptojmë marrëdhëniet speciale, marrëdhëniet historike mes Francës dhe Libanit. Më kujtohet kur isha fëmijë, Beirutin e quanin Parisi i Lindjes së Mesme dhe kishte goxha pritshmëri që Libani do të lulëzonte. Ne gjithmonë mendonim kur isha fëmijë se Libani do të ishte vendi i parë arab me të cilin do të bënim paqe. Në vitet ’70 e quanim kufirin mes Izraelit dhe Libanit “Kufiri i Mirë”. Edhe pse nuk kishim marrëdhënie diplomatike, fshatarët nga jugu i Libanit e kishin bërë zakon që vinin në Izrael për të punuar. Ne vërtet kishim marrëdhënie shumë të mira me libanezët. Por, thënë kjo, dhe i kuptoj ndjenjat që një president francez ka ndaj një vendi si Libani, do të doja ta pyesja zotin Macron pse nuk e ngriti zërin kur Hezbollah ose Irani, që është sponsori i Hezbollah, mori kontrollin e Libanit? Pse nuk u ngrit për popullin libanez kur ata u vunë nën kontroll nga kjo organizatë terroriste që ua bëri jetën skëterrë, kur ata shkatërruan Libanin? Pra, kur ne sulmuam në Liban, – se në të fakt është edhe një çështje tjetër, – që nga 8 tetori 2023, një ditë pas masakrës që erdhi nga Gaza, Hezbollah filloi të lëshojë raketa drejt Izraelit. 9,000 raketa, a mund ta imagjinoni? Familja ime, mund t’ju them prindërit e mi janë 88 vjeç, po vrapojnë tani në strehim tre here natën për shkak të raketave. Isha në Izrael përpara dy javësh. Shkova të shihja vëllain dhe ishim ulur në dhomën e sigurisë, duke dëgjuar ndoshta 30 shpërthime rreth nesh. Nuk e dëgjova Presidentin Macron të thotë një fjalë përgjatë një viti për të ndaluar lëshimin e raketave nga Libani drejt Izraelit. Tani, kur Izraeli vendos të ndalojë këto sulme, papritmas ai zgjohet dhe papritmas qëndron me Libanin kundër Izraelit. Nëse ai e ka për zemër Libanin, ai duhet të bashkohet me Izraelin dhe të mbrojë Libanin nga Hezbollahu dhe nga Irani.

Dy ndërhyrje të vogla: E para, Hezbollahu është e njohur si organizatë terroriste nga Bashkimi europina, ku Franca është vend anëtar. E dyta, ju thatë që presidenti Macron e ka për shkak të lidhjeve historike me Libanin. Por a ka edhe arsye të brendshme për shkak të presionit të një popullsie migratore, të brezit të dytë dhe të tretë të një emigracioni nga Afrika e veriut, Magrebi dhe Mashreku?

Ambasadorja – Ajo që përmendni këtu, është diçka shumë e rëndësishme. Sepse ne…

Thjesht po pyes…

Ambasadorja – Padyshim! Jam plotësisht dakord me ju. Mendoj se ka shumë presion, presion të brendshëm mbi presidentin e Francës për shkak të popullsisë, për shkak të një numri të madh votuesish që vijnë nga vendet arabe dhe janë bërë qytetarë të Francës. Me një popullsi të madhe banorësh myslimanë në Francë, mund t’i shihni ata në rrugë duke protestuar dhe ata ushtrojnë shumë presion mbi presidentin. Thënë kjo, unë mendoj se ai ka përgjegjësi sepse… e dini, fatkeqësisht duhet të them diçka që ndoshta nuk duhet ta them, por kam qenë diplomate për shumë vite…

Thuajeni, thuajeni ju lutem… 

 Ambasadorja – Mendoj se në diplomaci ti sheh shumë hipokrizi. Gjëra që ti i dëgjon nëpër korridore, nuk i gjen në deklarata zyrtare. Dhe mendoj… unë nuk besoj se udhëheqja në Francë po mbështet terrorizmin. Nuk besoj se ata do të donin të shihnin se ajo që ndodhi në Liban, të vazhdojë. Por deklaratat zyrtare janë shumë pavend, sepse mesazhi që përcjellin këto lloj deklaratash është… E dini, në këtë kuptim duhet të them se vërtetë e vlerësoj Shqipërinë. Gjithmonë u them kolegëve të mi në Jeruzalem se Shqipëria është një vend i vogël, por shumë guximtar. Dhe kur ti ke vlera, ti i mbron ato.

Do të flasim për Shqipërinë. Do t’ju pyes për politikën e Shqipërisë ndaj Izraelit…

Ambasadorja – Por ju mund të shihni gjithashtu, duke e krahasuar edhe me vendet kryesore në Europë, se ndonjëherë Shqipëria është shumë më guximtare se vendet e mëdha në Europë.

Një pyetje e drejtpërdrejtë: Qeveria Netanyahu duket se ka shpallur luftë jo vetëm kundër terroristëve, por edhe kundër OKB-së me ndalimin e hyrjes në territor për Sekretarin e Përgjithshëm Guterres; akuzat dhe, së fundmi, edhe një projektligj për mbylljen e UNRWA-s (agjencia e OKB-së për ndihmën e refugjatëve palestinezë në Lindjen e Afërt); akuzat ndaj UNIFIL (Forca e Përkohshme e OKB-së në Liban); prokurorët e Gjykatës Penale Ndërkombëtare, etj. A e keni humbur ju betejën e imazhit, perceptimin e publikut perëndimor? E them këtë zonja Ambasadore, sepse edhe mbështetës të fortë të Izraelit si filozofi hebre francez Alain Finkielkraut ka thënë: “Tsahali/IDF përdor armët e veta për të mbrojtur popullsinë e vet, kurse Hamasi përdor popullsinë e vet për të mbrojtur armët e tij. Megjithatë, për të mbajtur gjallë koalicionin, Netanyahu me kokëfortësi refuzon të marrë në konsideratë të nesermen, çfarë vjen më pas”.

Ambasadorja  – Unë nuk mendoj se ai refuzon të marrë parasysh të nesërmen. Unë mendoj se ai është shumë i shqetësuar për të nesërmen. Por dua ta lidh së pari me atë që thatë për komunitetin ndërkombëtar dhe OKB-në. Para së gjithash, Izraeli është anëtar i OKB-së dhe ne respektojmë Kombet e Bashkuara, respektojmë arenën ndërkombëtare, organizatat ndërkombëtare dhe respektojmë të drejtën ndërkombëtare. Thënë kjo, OKB-ja nuk është një laborator, është një organizatë politike. Në shumë raste, veçanërisht në Asamblenë e Përgjithshme, kemi një shumicë automatike kundër Izraelit për shkak të numrit të lartë të vendeve arabe dhe vendeve myslimane. E sheh këtë edhe kur Izraeli vjen me tema si teknologjia dhe inovacioni, ku është shumë e rrallë që ne të arrijmë të miratojmë një rezolutë që do të kontribuojë sadopak për njerëzimin, sepse automatikisht disa vende kur dëgjojnë fjalën “Izrael”, emrin “Izrael”, votojnë kundër. Nuk ka rëndësi nëse nxjerrin ndonjë përfitim nga kjo, apo jo. Dhe ky është fakt. Tani, çfarë ndodhi së fundi? Para së gjithash, në dekadat e fundit, ne patëm disa ndodhi me Kombet e Bashkuara. Nëse ju kujtohet, në vitet ’70, kishte një rezolutë në Kombet e Bashkuara që e konsideronte sionizmin si racizëm. U zhbë, sigurisht, por për ne ishte diçka e madhe që kaloi në Asamblenë e Përgjithshme. Por kjo ishte në vitet ’70. Që atëherë marrëdhëniet tona në Kombet e Bashkuara u përmirësuan shumë. Gjërat ndryshuan edhe në arenën ndërkombëtare dhe gjithashtu në Kombet e Bashkuara. Ajo që ndodhi vitin e fundit, Izraeli është ankuar për disa agjenci të Kombeve të Bashkuara për një kohë të gjatë dhe është injoruar. Nëse marrim UNRWA-n, për shembull, UNRWA ishte një agjenci e Kombeve të Bashkuara që u krijua për të ndihmuar refugjatët palestinezë. Dhe, çfarë zbuluam vitin e fundit, që e kemi ditur edhe me herët, por shumë qartas vitin e fundit, ishte që Hamasi ia doli, – e kam fjalën për UNRWA-n në Gaza, – Hamasi ia doli të depërtonte brenda kësaj agjencie në mënyrë të atillë që jo vetëm ne gjetëm prova se anëtarët që janë punonjës të këtyre agjencive të OKB-së ishin terroristë natën dhe punonjës ndihmash ditën, por kishte edhe njerëz që ishin mësues. I pamë në pamjet e vetë Hamasit më 7 tetor, duke marrë pjesë në vrasjen e izraelitëve. Pra, këtu nuk bëhet fjalë për opinione, “ky tha/ai tha”, këto janë pamje të mirëdokumentuara nga vetë Hamasi. Ne gjetëm në selinë e Hamasit, – konfiskuar nga ushtria jonë kur hyri në Gaza dhe morën kontrollin e selisë së Hamasit, – gjetëm në kompjuterat e tyre listat e punonjësve të UNRWA-s që ishin të regjistruar si terroristë të Hamasit në organizatë, duke marrë nga dy rroga, nga UNRWA dhe nga Hamasi. Ne i morëm të gjitha këto dokumente dhe ia dorëzuam OKB-së. U injoruam. Ne folëm për vendet e UNRWA-s, vendet në Gaza ku pamë tunele, tunele terrori, të vdekur nga zyrat e UNRWA-s në vende të tjera ku fshihnin armë, eksplozivë. Nuk u morën parasysh. Dhe në të njëjtën kohë, mijëra apo dhjetëra mijëra të rinj në Gaza po shkollohen në shkollat ​​e UNRWA-s, ku ne kemi prova se njerëzit që po i mësojnë ata, kanë të bëjnë gjithashtu me organizatat terroriste. Dhe po ashtu kemi gjetur në rrjetet e tyre sociale se si shpalosën gëzimin dhe lumturinë e tyre në 7 tetor. Të gjitha këto ia dorëzuam Kombeve të Bashkuara. Na injoruan. Nëse kjo nuk mjafton, javën e kaluar kur një nga terroristët që u kap në kamera më 7 tetor duke vrarë izraelitë, u vra nga IDF, kishte një deklaratë nga Sekretari i Përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara që thoshte: “Një nga kolegët tanë, ne po vajtojmë një nga kolegët tanë”. Nëse ju quani një terrorist koleg… Pra, kjo është njëra nga gjërat. Kjo ka të bëjë me UNRWA-n. Ne thjesht u injoruam, ose ankesat tona nuk u morën parasysh, kështu që kjo çoi në atë rezolutë të re që u miratua në Knesset javën e kaluar. Tani, në lidhje me agjencitë e tjera, ju përmendët UNIFIL në Liban. Ishin dy…

Pati ankesa nga Italia…

Ambasadorja – Po, por ka pasur ankesa nga Izraeli për dekada me radhë. E di këtë, sepse kam marrë personalisht udhëzime nga eprorët e mi për të paraqitur disa prej këtyre ankesave. Pra, e di për shkak të punës sime. Ne jemi ankuar për dekada me radhë në Kombet e Bashkuara se rezolutat e Këshillit të Sigurimit të OKB-së nuk po zbatohen në Liban. Dhe ata që ishin caktuar për të mbikëqyrur zbatimin e këtyre rezolutave, siç është 1701, që vendosi që Hezbollah duhet të qëndrojë 40 kilometra larg kufirit të Izraelit, u injoruan nga UNIFIL. Tani kemi poste të UNIFIL-it pranë kufirit me Izraelin dhe përreth tyre sheh lëshues raketash të Hezbollahut. Tani, ushtarët e UNIFIL-it pranojnë se e dinin për këtë aktivitet të Hezbollahut, por nuk mund të raportonin, sepse ato janë toka private. Por ti e sheh që ka aktivitet të Hezbollahut, ti e di që po shkelin rezolutën e Këshillit të Sigurimit dhe as nuk e përfshin në raportet e tua? Kjo është diçka që… Pra, kur Izraeli hyri në Liban dhe filluam të pastrojmë jugun e Libanit nga pozicionet e Hezbollahut, arritëm afër postit të OKB-së. U kërkuam atyre të evakuoheshin dhe ata papritur vendosën se tani po mbronin zonën. Dhe më pas u bë sikur Izraeli ka ndonjë konflikt me OKB-në. Ne nuk kemi konflikt me OKB-në!

Atëherë e kuptoj këtë, po pse qindra mijëra njerëz në Perëndim kërkojnë në demonstrata në rrugë, në universitete, madje edhe në Parlamentet kombëtare dhe atë Europian po të doni, një armëpushim të menjëhershëm dhe tërheqje të Izraelit nga Gaza?

Ambasadorja – Nuk duam asgjë më shumë sesa ta ndalim, t’i japim fund kësaj lufte. Po humbasim çdo ditë jetë të çmuara të ushtarëve tanë. Kemi pengje për të cilët nuk dimë në çfarë gjendje janë. Dhe duam ta përfundojmë këtë luftë në të dy frontet, si në Gaza ashtu edhe në Liban. Por çështja është te përgjegjësia e qeverisë sonë. Le të themi se e përfundojmë tani. Armëpushim? Mirë, armëpushim! Çfarë na jep kjo? Hamasi mund të riorganizojë forcat e veta tani. Ata ishin të gatshëm t’i lironin të gjitha pengjet. Ne e thamë qysh në krye të herës. E dini çfarë, mund ta kishim përfunduar këtë luftë më 8 tetor të vitit të kaluar. Kërkesa e vetme ishte: Lironi të gjitha pengjet! Kjo është gjëja kryesore. Ne kemi ende 101. Më lejoni t’ju kujtoj, 251 pengje u morën më 7 tetor, përfshirë foshnja dhe njerëz të moshuar, 86 vjeç, tani janë 87. Nuk e dimë sa prej tyre janë ende gjallë…

Vetëm një sekondë. Ne ende kemi 101 pengje në Gaza. Askush nuk di gjë për gjendjen e tyre. Ata kurrë nuk i vizitoi as Kryqi i Kuq apo çfarëdo organizate ndërkombëtare. Nuk e dimë sa prej tyre janë ende gjallë. Ne e themi gjatë gjithë kohës, nëse i lironi sot të gjitha pengjet, ne nuk kemi punë në Gaza.

Pra është cili është objektivi strategjik i ndërhyrjes në Gaza dhe Liban? Kthimi i të gjithë pengjeve? Apo edhe shkatërrimi i Hamasit në Gaza dhe i Hezbollahut në Liban? Çili është objektivi strategjik?

Ambasadorja – Objektivat janë dy. I pari dhe më i rëndësishmi është të kthejmë në shtëpi të gjithë pengjet. Qofshin gjallë apo të vdekur. Sepse disa prej tyre u vranë në robëri. Disa u morën të vdekur. Sepse ata rrëmbyen edhe trupat e njerëzve të vdekur. Pra, gjëja e parë është të kthehen 101 pengjet, të vdekur ose të gjallë menjëherë në Izrael! Ky është njëri objektiv. Objektivi i dytë është të krijojmë siguri për popullin e Izraelit. Ç’vlerë ka të përfundojmë luftën dhe për gjashtë muaj të kemi një tjetër sulm si ai i 7 tetorit? Kush mund t’i sigurojë njerëzit që jetojnë në jug të Izraelit se shtëpitë e tyre janë të sigurta? Që terroristët nuk do të hyjnë sërish në shtëpitë e tyre kur ata të jenë në gjumë, për t’i masakruar, përdhunuar, vrarë dhe rrëmbyer?

Këto janë dy objektivat. Nuk na intereson Hamasi ose Hezbollahu. Unë mendoj se ata janë shumë të dobët tani. Sidomos Hamasi është goditur shumë, shumë fort. Besojmë se komuniteti ndërkombëtar gjithashtu ka përgjegjësinë të sigurohet që Hamasi të mos bëhet sërish i fortë, që Hamasi të mos e kontrollojë Gazën. Shikoni, edhe për njerëzit në Gaza, për palestinezët civilë në Gaza, çfarë përfitimi kanë ata që të kontrollohen nga një organizatë terroriste? Ata nuk i mbrojnë. Ata nuk u dalin për zot. E vetmja gjë që ata krijuan ishte lufta. Sepse kur Hamasi sulmoi Izraelin, ata e dinin që Izraeli do të kundërpërgjigjej. Dua të them, as nuk e fshehën. A bënë diçka për të mbrojtur civilët e tyre nga sulmi i Izraelit? Jo, asgjë! Sepse nuk kujdesen për civilët e tyre. Pra, për të mirën e vetë palestinezëve në Gaza, komuniteti ndërkombëtar duhet të ndërhyjë dhe të krijojë diçka të qëndrueshme për palestinezët. Dhe e dini çfarë? Nëse palestinezët do të kenë një jetë të mirë në Gaza, Izraeli do të ketë një jetë të mirë në Izrael. Nuk ka kontradiktë këtu.

Si ndiheni ju, izraelitët, një popull që u përball me një shfarosje metodike dhe skrupulozisht djallëzore gjatë Holokaustit, kur akuzoheni për spastrim etnik ndaj palestinezëve përmes një politike aparteidi, – p.sh. rrugë të ndryshme për palestinezët, trajtim ligjor i ndryshëm, – dhe një politike kolonializimi në tokat palestineze?

Ambasadorja  – Mendoj se përdorimi i fjalëve të mëdha si “apartheid” e të tjera është për të ardhur keq, sepse kur kjo vërtet ndodh në rajone ku ndodh me të vërtetë, nënvlerësohet vuajtja e njerëzve aty ku me të vërtetë ndodh. Në Izrael nuk ka apartheid. Ne kemi më shumë se 20% të izraelitëve të cilët nuk janë hebrenj. Shumica e tyre janë arabë myslimanë. Ata kanë të njëjtat të drejta si unë. Dhe shumë njerëz nuk e dinë se arabishtja është një gjuhë zyrtare në Izrael. Pra, kemi dy gjuhë zyrtare në Izrael, hebraishten dhe arabishten. Nuk është as argument i vlefshëm. Mendoj se ka shumë padituri. Shumë njerëz që vijnë për të vizituar Izraelin… Më lejoni t’ju them këtë: Shumë vite më parë isha zëvendës-ambasadore e Izraelit në Marok. Dhe dërgova dikë në Izrael për një seminar, një për agjencitë tona të zhvillimit. U kthye mbrapsht, – dhe vizitoi Haifan, që është qyteti im i lindjes, – dhe më tha: E di çfarë? Dje sapo u ktheva nga Izraeli dhe pashë arabë të ulur në një kafe. Dhe unë që i them, OKAY. Dhe ai thotë: Jo, ata ishin të ulur në një kafe. Dhe unë që ia kthej: Çfarë po përpiqesh të thuash? Ai ishte i bindur se arabët në Izrael nuk lejoheshin të shkonin në dyqane dhe të uleshin në kafene. Ka shumë mungesë informacioni për Izraelin.

Por ju po flisni për qytetarët izraelitë me kombësi arabe. Unë po pyes për palestinezët e Gazës dhe të Bregut Perëndimor…

Ambasadorja – Izraeli e la Gazën në vitin 2005. Pra, çfarëdo që po ndodh në Gaza është nën përgjegjësinë e qeverisë së zgjedhur atje, që është Hamasi. Që nga viti 2005, kjo është ajo që po përjetojnë palestinezët. Kjo është çështje e tyre. Ata e zgjodhën këtë qeveri dhe që atëherë nuk kanë mbajtur zgjedhje. Kjo është mënyra si funksionon atje. Në Bregun Perëndimor, në territoret palestineze, ata kanë Autoritetin Palestinez. Ata jetojnë nën Autoritetin Palestinez. Izraeli nuk e kontrollon këtë zonë.

Dua t’ju them qysh në krye të herës se unë besoj fuqimisht në të drejtën e Izraelit për t’u mbrojtur! Dhe dua ta theksoj këtë. Ndërkohë terrorizmi përkufizohet si “përdorimi i paligjshëm i dhunës dhe i frikësimit, veçanërisht ndaj civilëve, për arritjen e qëllimeve politike”. Pra, kur një palestinez që shpërthen një bombë në një pikë kontrolli ose stacion autobusi, duke shkaktuar viktima civile, ky është një akt i pastër terrorizmi. 7 tetori është edhe më keq, është një akt i pastër djallëzor dhe mendoj se jemi të gjithë dakord për këtë. Megjithatë, nëse zbatojmë të njëjtat standarde, pse vdekja e 42 mijë njerëzve civilë palestineze, gra dhe fëmijë, dhe plagosja e mbi 100 mijë prej tyre, të gjithë pjesë e 2.1 milionë banorëve të Rripit të Gazës, duhet të konsiderohet ndryshe?

Ambasadorja – E dini, kjo më kujton historinë e dikujt që vrau prindërit dhe pastaj i tha gjykatësit: “Ju lutem, merrni parasysh që jam jetim”. E kuptoni pra? Ju vini në Izrael, shkoni në shtëpitë e civilëve, kryeni një masakër të tmerrshme, vrisni, masakroni, burra, gra, fëmijë, përdhunoni, i digjni të gjallë, – familje të tëra u dogjën të gjallë, – shkatërroni pronat, plaçkitni, rrëmbeni njerëz, pastaj ktheheni në territorin tuaj. Fshiheni pas civilëve dhe pastaj thoni, oh, prit, prit, pse po vrisni civilë? Ne nuk po luftojmë popullin palestinez. Ne po luftojmë Hamasin. Nëse Hamasi fshihet në spitale, në shkolla, në xhami, fatkeqësisht ka civilë që lëndohen. Ne nuk i shënjestrojmë ata. Dhe më lejoni t’ju them edhe diçka tjetër. Ne ndjejmë keqardhje për çdo civil të pafajshëm, veçanërisht për fëmijët që vriten. Por, thënë kjo, le të shohim shifrat. Nëse objektivi ynë do të ishte të vrisnim palestinezë, nuk do të kishim këto shifra. Nga 40,000 personat që ju përmendët, vetë Hamasi pranon se rreth 60 deri 80% e viktimave janë njerëzit e tyre. Pra, nëse merrni këto shifra dhe flisni për 10,000 veta… por le të themi për hir të argumentit edhe 50%, pra 20,000 njerëz janë vrarë në Gaza. Le të themi se ata nuk ishin të përfshirë, megjithëse unë mendoj se nuk janë këto shifrat reale, por le të themi se janë. Kjo është një luftë që po ndodh prej një vit tashmë. Nëse objektivi ynë do të ishte të vrisnim civilë, nuk do të kishin vetëm 20,000. Më tregoni një luftë në histori që ka zgjatur një vit dhe ku janë vrarë vetëm 20,000 njerëz? Këto shifra tregojnë se ne nuk i shënjestrojmë civilët. Thënë kjo, duhet të them se, përpara kamerave, disa herë gjatë kësaj lufte, udhëheqësit e Hamasit në BBC, në CNN, pra në media ndërkombëtare, janë pyetur “pse nuk i mbroni civilët tuaj”, “e dinit që Izraeli do të sulmonte”, “ju keni 500 kilometra tunele në Gaza”, “e dinit që Izraeli po ju bombardon”, “pse nuk i vendosët civilët në tunele”? Dhe çfarë thanë ata? Ata thanë, jo, jo, jo! Këto tunele janë për lufë. Nuk është detyra jonë të mbrojmë civilët.

Detyra juaj si qeveri është të mbroni civilët tuaj. Kjo është detyra e qeverisë izraelite, të mbrojë civilët izraelitë. Detyra e qeverisë së zgjedhur palestineze është të mbrojë civilët e saj, jo të krijojë një luftë. Me gjithë keqardhjen për jetët e humbura të civilëve, – dhe nuk jemi të lumtur të dëgjojmë për këtë dhe ndjejmë keqardhje për këtë, – por kjo është luftë. Dhe lufta është e shëmtuar dhe njerëzit vriten. Nuk po kryejmë ne sulme terroriste ndaj civilëve palestinezë. Kjo është një luftë dhe, për shkak se ata fshihen… ju përmendët citimin se po përdorin civilët për të mbrojtur armët e tyre. Ky është pikërisht rasti.

Ky është pikërisht rasti dhe kur pyesni pse po lëndohen civilët, duhet t’i pyesni ata që janë përgjegjës për ta, dhe përgjegjësia bie mbi qeverinë palestineze në Gaza, që është Hamasi. Kur ke një organizatë terroriste që ti e zgjedh të të qeverisë, ky është rezultati që merr.

Ju thatë pak më parë që komuniteti ndërkombëtar duhet të bëjë diçka “sustainable” (të qëndrueshme) për popullin palestinez. A është ende e mundur zgjidhja me dy shtete?

Ambasadorja – E dini, kur shikoni kohështrirjen e këtij procesi që filloi në vitet ’90 pas marrëveshjes së Oslos, unë mendoj se kemi arritur në një pikë tani ku kemi një problem të madh besimi. Sepse kur udhëheqësit tanë, të dy palët, liderët tanët dhe liderët palestinezë, amerikanët, Bill Clinton në mes, flisnin për të ndërtuar këtë koncept të ri, ideja ishte se ka një të ardhme, ka një vullnet të sinqertë nga të dyja palët. Nuk po flas për radikalët. Se nga çdo anë ka radikalë. Por që kishte një vullnet të sinqertë dhe, edhe me pak mbështetje dhe shtysë nga komuniteti ndërkombëtar, mund të arrihej një zgjidhje me dy shtete. Sot, do të thoja, ka një krizë në Izrael. Duhet të them se, komuniteti që u sulmua më 7 tetor, shumica prej tyre janë nga kibucët (Kibbutz). Kibucët në Izrael konsiderohen si majtas, ato që ne i quajmë komunitete. Dhe shumë prej tyre besonin se ata ishin ura për paqen. Disa nga viktimat që u masakruan më 7 tetor, ishin njerëz që vullnetarisht shkonin çdo javë në pikëkalimet kufitare me Gazën për të marrë fëmijë të sëmurë dhe për t’i çuar në spitale në Tel Aviv, për t’u trajtuar. Dhe ata u masakruan nga këta terroristë. Dhe tani, pas 7 tetorit, dëgjon anëtarë të këtyre komuniteteve që për shumë vite thonin se do të ketë paqe, ne do të sjellim paqe, që papritur thonë se tani kemi probleme me besimin. Ne nuk besojmë se fqinjët tanë duan paqe. Pra, nëse më pyesni mua tani në këtë moment nëse zgjidhja me dy shtete është ende e vlefshme, mendoj se do të duhet të jetë, sepse duhet të besojmë se diçka e mirë do të vijë.

“Duhet të jetë”, por kryeministri juaj tha “jo”…

Ambasadorja – Këtë po them. Po vij tek kjo. I njëjti kryeministër vite më parë, tha “po, ne e duam zgjidhjen me dy shtete”. Tani, në këtë kohë, ai po thotë diçka tjetër. Sepse ka një thyerje të madhe, ose krizë të madhe në konceptin se kemi partnerë nga krahu tjetër. Është shumë e vështirë pas 7 tetorit dhe deklaratave që u bënë. Ah, nuk ishte OÇP-ja që na sulmoi, ishte Hamasi, por ju nuk dëgjuat ndonjë dënim nga udhëheqësit e moderuar palestinezë. Kjo ishte ajo që ne prisnim të dëgjonim. Ne prisnim të dëgjonim udhëheqës që të thonin “kjo nuk është çka ne jemi “. Madje edhe ambasadorja palestineze këtu në Tiranë, e mbaj mend intervistën e saj tre-katër ditë pas 7 tetorit kur u pyet nga gazetarët, ajo u pyet: A mund të thoni diçka për Hamasin? Ajo tha: “Hamasi dhe ne jemi e njëjtë gjë”. Pra, nëse është kjo qasja, kemi një problem të madh me besimin. Mendoj se duhet të besojmë që diçka mund të ndodhë, por duhet të fillojmë ta ndërtojmë këtë besim sërish. Duhet të gjejmë partnerë në anën palestineze që të thonë: Dënojmë atë që ndodhi, nuk mbështesim Hamasin. Nuk duam që Hamasi të jetë pjesë e këtij procesi. Dhe pastaj të fillojmë të ndërtojmë. Shikoni, kur keni një krizë të madhe, ju rrëzoheni dhe duhet ta filloni prapë nga e para. Njerëz jemi. Ne gjithmonë duhet të shohim nga e ardhmja.

Gjatë vizitës së tij në Tiranë me rastin e përurimit të Xhamisë së Madhe të Namazgjasë, Presidenti turk Erdogan bëri, si gjithmonë, akuza të forta kundër Izraelit në prani të Kryeministrit Edi Rama. Mendoni se Turqia po ndikon në politikën e Shqipërisë ndaj Izraelit?

Ambasadorja – Sa për Turqinë, është shumë e trishtueshme që presidenti po bëhet gjithmonë e më radikal. Vetëm në shkurt 2023 pamë sesi Izraeli u vlerësua nga Presidenti Erdogan për ndihmën e dhënë për viktimat e katastrofës së tërmetit, nëse ju kujtohet. Presidenti Erdogan vlerësoi Izraelin si një vend që ndihmoi shumë. Dhe pas 7 tetorit (2023), ai ndryshoi deklaratat e tij dhe u bë shumë radikal. Nuk dua t’i përsëris deklaratat e tij, sepse mendoj se nuk ia vlen. Tani, sa për Shqipërinë, e kam përmendur më parë dhe e përmend sa herë kam mundësi: Vërtet admiroj guximin e udhëheqësve shqiptarë, të Kryeministrit Rama dhe të udhëheqësve të tjerë të Shqipërisë. Sepse mendoj se Shqipëria është një vend i vogël, dhe e di që ka shumë ambicie për t’u integruar në BE dhe për t’u përshtatur me qasjen e BE-së. Por ju keni vlera dhe ju i mbroni vlerat tuaja. Madje edhe pas kësaj deklarate të Presidentit Erdogan, kur Kryeministri Rama tha se “Hamasi është një organizatë terroriste dhe Shqipëria është kundër terrorit”, mendoj se kjo kërkon guxim dhe e vlerësoj shumë. Marrëdhëniet mes Shqipërisë dhe Izraelit janë shumë të veçanta. Nuk ka filluar sot. Ka filluar tetëdhjetë vite më parë, gjatë Luftës së Dytë Botërore. Por nuk është vetëm kujtimi i shpëtimit të hebrenjve gjatë Luftës së Dytë Botërore. Mendoj se vazhdon çdo herë në të qëndruarin pranë njëri-tjetrit në kriza, por edhe në kohë të mira. Dhe jam e lumtur që kam mundësinë për të falënderuar Shqipërinë për qëndrimin e saj të fortë kundër terrorit.

Jo gjithmonë ka votuar në OKB sipas qëndrimeve amerikane dhe izraelite…

 Ambasadorja – E di, dhe kemi pasur shumë biseda për këtë, por e kuptoj. Dhe, siç thashë edhe në fillim të kësaj interviste që vendet udhëhiqen nga interesat e tyre, nuk pres që Shqipëria të veprojë sipas interesave izraelite. Pres që Shqipëria të veprojë sipas interesave shqiptare. Por, duke treguar miqësinë dhe qëndrimin e fortë të vlerave dhe duke u ngritur kundër terrorizmit, – Shqipëria ishte një nga vendet e para që iu bashkua përcaktimit të Hamasit dhe Hezbollahut si organizata terroriste, iu bashkua deklaratës kundër antisemitizmit, – mendoj se vlerat janë të forta. Dhe kur vlerat tuaja janë në vendin e duhur, atëherë kemi shumë vlera të përbashkëta për të cilat mund të luftojmë.

A qëndrojnë izraelitët, qeveria izraelite, apo lobet hebreje brenda OKB-së, pas idesë së krijimit të një shteti bektashi?

Ambasadorja  – Shikoni, me Bektashinjtë kemi marrëdhënie shumë të mira me ta. Kam marrëdhënie shumë të mira me Baba Mondin. E vlerësoj shumë dhe e di që ai gjithashtu mbështet Izraelin. Por kjo është një çështje në të cilën ne nuk ndërhyjmë. Nuk e di nëse duhet thënë që është një çështje e brendshme e Shqipërisë, por ne nuk ndërhyjmë, as në Vatikan, as në komunitetin bektashi, as në Kishën Ortodokse, as në komunitetin mysliman. Ne nuk ndërhyjmë në këto çështje. Nuk është puna jonë.

Pra ju e mohoni që të ketë lobe hebreje në OKB që mund të jenë pas kësaj ideje?

Ambasadorja – Nuk mendoj, nuk di për këtë.

A do ta mbështeste Izraeli një shtet të tillë në rast se do të krijohej?

Ambasadorja – Nuk mendoj se është puna jonë. Jam shumë e lumtur për ta, por nuk mendoj se është puna jonë.

Pyetja e fundit: Më thatë se keni një vlerësim për të, por çfarë mendoni për kryegjyshin Edmond Brahimaj, i njohur edhe si Baba Mondi? Përse ai ka marrëdhënie të veçanta me izraelitët deri në atë pikë sa edhe Presidenti Herzog u takua me të?

Ambasadorja – Meqë bëra programin e presidentit Herzog dhe e shoqërova nga çasti që zbriti nga avioni deri sa u nis, mund t’ju them se Presidenti Herzog u takua me Baba Mondin te monumenti për përkujtimin e Holokaustit, së bashku me përfaqësuesit e të gjithë udhëheqësve fetarë. Kishim një ceremoni atje, ftuam Presidentin të vendoste kurorë te monumenti së bashku me Kryetarin e Bashkisë Veliaj, dhe ftuam përfaqësuesit e të gjitha bashkësive fetare, të gjitha komunitetet fetare në Shqipëri për t’u bashkuar me ne. Dhe ky ishte i vetmi moment kur ai u takua me të. I dha dorën, kaq, nuk pati takim. Është një mit. Dhe besomëni, sepse isha me Presidentin, për çdo sekondë të vizitës së tij isha me të.

Me këtë zonjë ambasadore kemi mbërritur në fund. Unë dua që ta mbyll me nota paksa personale. Do doja shumë që herën e ardhshme në këtë studio të vini të flisni për mundësinë e paqes në rajon. Miq të mi kanë vizituar Izraelin; ta vizitoj Izraelin është në listën time të dëshirave. Do të doja shumë që herën e ardhshme të flasim për paqe.

Ambasadorja – Shpresoj që herën tjetër që të takohemi të mund të flasim për pengjet që u kthyen në shtëpi, për ta mbyllur këtë çështje. Mendoj se kjo është gjëja më e rëndësishme, dhe prandaj po e mbaj edhe këtë stemë, për t’ua kujtuar të gjithëve rëndësinë e kthimit të pengjeve. Dhe pasi të flasim për këtë, jeni të mirëpritur të vizitoni Izraelin dhe do të jemi të lumtur t’ju mirëpresim. Ju faleminderit shumë që më pritët këtu.

(BalkanWeb)

“Buka jote të vret”, prokurori special i Kosovës: Serbi si fëmijë luajti me bashkëmoshatarët shqiptarë, akuzohet se i vrau në luftë

Prokurori Special, Ilir Morina, ka thënë se gjatë shqyrtimit gjyqësor do të vërtetohet se i akuzuari për krime lufte, Millosh Pleskoviq, ka vrarë fëmijët e Mirije Daçajt. Ai ka thënë se i akuzuari për krime lufte ishte rritur dhe kishte luajtur me fëmijët e dëshmitares Daçaj.

“Në rastin konkret më së miri vlen thënia popullore ‘Buka jote të vret’. I pandehuri është rritur në lagjen e viktimave nga znj.Mirije dhe nga dëshmitarë tjerë do ta kuptoni se i pandehuri, si fëmijë ka luajtur në mahallë me fëmijët, ka luajtur më fëmijët e znj.Mirije. Do ta kuptoni nga dëshmitarët rrethanor se ky ka qenë pjesë e fëmijëve të lagjes”, ka deklaruar prokurori Morina. Në këtë rast Pleskoviq akuzohet se gjatë viteve 1998-1999, në Prizren ka kryer veprën penale “Krime lufte kundër popullatës civile”.

Tutje, në fjalën e tij hyrëse prokurori Morina tha se përpos dëshmitarëve rrethanorë, gjatë këtij shqyrtimi do të këtë edhe persona të cilët i kanë mbijetuar ngjarjes.

“Ndër dëshmitar kryesor është dëshmitari Xh.C që mund të konsiderohet dhe mbijetuar i kësaj ngjarjeje, ai do të tregojë saktësisht se si në ditën e ngjarjes shkuan në mal, ai do te tregojë se me kë ishte dhe ai do të tregojë momentin kur janë takuar me të pandehurin dhe 7 persona të tjerë” shtoi prokurori Morina.

Ndërsa në fjalën hyrëse të mbrojtës së palës së dëmtuar, Mirije Daçaj, avokati Gent Gjini tha se i akuzuari ka kryer veprën penale dhe janë formuar të gjitha elementet e figurës së veprës.

“Ne do të kërkojmë që të nxirret prova e facebook-ut të profilit të tij, ku shihet që i njëjti ka postime radikale ekstremiste serbe dhe aty shihet se është me bashkëluftëtarët e tij, me çka konsiderojmë se edhe kjo do ta forcojë tezën e akuzës së prokurorisë edhe më shumë”, tha avokati Gjini.

Ndërsa, në fjalën hyrëse të mbrojtjes së të akuzuarit Pleskoviq, avokatia Jovana Filipoviq, tha se përgjatë këtij shqyrtimi do të mundet që të tregojë një perspektiv tjetër të të mbrojturit të tij.

“Unë do të mundohem të prezantoj personin Millosh Pleskoviq nga një kënd tjetër. Unë vetëm do të tentoj që në këtë procedurë të vërtetojmë të vërtetën. Kjo është ajo që e kërkojnë të dëmtuarit dhe ajo se çfarë po kërkon edhe i akuzuari, e kështu që konsiderojmë që qëllimi është i njëjtë”, deklaroi avokatia Filipoviq.

Ndryshe, sipas aktakuzës së Prokurorisë Speciale e ngritur më 7 qershor 2024 thuhet se Millosh Pleskoviq gjatë vitit 1998-99  në Prizren në bashkryerje me person tjerë ka shkelur rregullat e së drejtës ndërkombëtare kundër personave civil duke kryer vrasjen e viktimave.

Sipas aktakuzës, Pleskoviq duke funksionuar si grup i armatosur me 7-8 persona të nacionalitetit serb me 1 shtator 1998 në Prizren derisa ishin duke shkuar për na malin e tyre viktimat Reshat Daçaj, Binak Daçaj, Fatmir Bojaxhiu së bashku me të dëmtuarit Fevzi Cana, Xhenger Cana dhe Bashkim Kastratin fillimisht janë dal papritmas nga grupi i armatosur serbë, të cilët më pas janë  fyer me fjalë serbe e që ne mesin e atij grupi të armatosur serb ishte parë edhe i akuzuari Pleskoviq.

Në një moment, sipas aktakuzës thuhet se Pleskoviq kishte filluar të gjuaj me armë të tipit “Kallash nikov”, ku nga të shtënat në vendin e ngjarjes kishin mbetur të vrarë Reshat Daçaj, Binak Daçaj, Fatmir Bojaxhiu, kurse të dëmtuarit Xhenger Cana, Fevzi Cana dhe Bashkim Kastrati kishin shpëtuar.

Tutje, në aktakuzë thuhet se familjarëve të të ndjerëve u ishte lejuar që t’i marrin trupat e tyre pas një jave nga vrasja, ku thuhet se trupat e Reshat dhe Binak Daçaj ishin vendosur mbi njëri tjetrin, kurse njëri nga ta e kishte këmbën e prerë, ndërkaq viktima Fatmir nuk e kishte kokën në trup.

Andaj, për këto veprime Pleskoviq po ngarkohet për veprën penale “Krim i luftës kundër popullsisë civile” e sanksionuar me nenin 142 lidhur me nenin 22 të Ligjit Penal të ish-Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë si ligj në fuqi në kohë e kryerjes së veprës penale./Betimi për drejtësi/

Aforizmi i ditës- 2 nëntor 2024

Everything is changing. People are taking their comedians seriously and the politicians as a joke.

Will Rogers

Gjithçka po ndryshon. Njerëzit po i marrin seriozisht humoristët e tyre dhe politikanët si shaka.

Will Rogers

Pensionistët, ‘Profesori i Ekonomisë’ dhe 3 këshilla për këtë të fundit! – Nga Irena Beqiraj

Dje në ‘Opinion’, kryeministri kishte marrë përsipër t’u shpjegonte disa grave pensioniste përse nuk ishin rritur pensionet, edhe pasi ai edhe qeveritë e tij, e kanë rritur ekonominë shqiptare me shumë se rajoni.

Teksa e dëgjoja, pyeta veten 1) i është mbushur mendja se di te shpjegojë ekonomi që kur Ogerta Manastriliu e vendosi në krye te Këshillit Shkencor apo pensionistet i duken të paditur sa që me pasionin që reciton “faktet”, mendon se mund t’i bindë?

Sokrati thotë: kur nuk përmirëson dot gjendjen, bëju “profesor”. Por meqë kësaj radhe profesori është edhe kryeministri, i kam disa këshilla për të.

Këshilla e parë për” profesorin”: Në ekonomi krahasojmë shifrat reale, jo nominale!

Pra, vërtet pensioni mesatar ishte 101 euro në 2013 dhe 183 euro në 2023, por për të arritur tek shifra reale e rritjes, duhet të marrim parasysh efektin e kursit të këmbimit (35% ) edhe efektin e inflacionit rreth 34% .

Shkurt, rritja reale e pensioneve ka qenë 0. Ndaj gruaja që merrte kemp nuk jeton më mirë sot me 20,000 lekë pension nga çfarë kishte jetuar ne 2013 me 12,000 lekë.

Këshilla e dytë për “profesorin”, jo çdo çështje shpjegohet me të njëjtat mjete propagande. Grafikët edhe argumentet që kishte zgjedhur, nuk adresonin çështjen që shqetësonte gratë në atë sallë, të cilat qartazi artikuluan se çmimet e shportës së tyre ishin rritur disafish me shumë se inflacioni .

Pensionistët konsumojnë një shportë me produkte inferiore, ose ndryshe produktet më bazike me çmimet me të lira të mundshme. Në periudha kur çmimet përgjithësisht tentojnë të rriten, çmimet e këtyre produkteve rriten me shumë sesa çmimet e produkteve normale. Ndaj e gjora grua këmbëngulte të dinte pse çmimet e ushqimeve që ajo konsumon çdo vit, rriten më shume sesa indeksi i inflacionit .

Kryeministri “profesor” dje kuptoi që pamundësia për të jetuar ka bërë që pensionistët të binden se:

1) Indeksimi nuk është rritje pensionesh.

2) Konsumojnë produkte inferiore që çmimet u rriten më shpejt e më shume sesa produkteve të tjera.

3) Vlerësimi i lekut ka ulur vlerën e parave që u dërgojnë fëmijët, duke ulur kështu burimin e dytë të të ardhurave të pensionisteve.

4) Bonusi i fundvitit ose pensioni i trembëdhjetë do të varet gjithmonë nga çfarë do të mbeten pa shpenzuar në arkën e qeverisë edhe si e tillë nuk ofron qëndrueshmëri, ndaj edhe nuk është zgjidhje.

Sikurse pensionistët, pjesa me e rëndësishme e elektoratit socialist kanë kuptuar që “Profesori” kryeministër nuk ka përgjigje për ta! Ekonomia “flluskë” që ka ndërtuar këto 12 vite nuk ia mundëson përgjigjet.

Pensionet nuk mund të rriten:

1) Pa adresuar me mjetet e duhura ndryshimet strukturore demografike.

2) Pa diversifikuar një orë e më parë strukturën sektoriale ekonomike të vendit.

3) Pa ndryshuar strukturën e taksave, të cilat i kemi përdorur herë si morfinë e herë si karamele për të ulur dhimbjet e një ekonomie që nuk prodhon rezultate për të gjithë..

Këshilla e tretë edhe e fundit për “Profesorin”: në ekonomi madhësia e byrekut nuk ka lidhje fare me sa konsumon pensionisti.

Arritja e vetme në mbështetje te tyre në këto 12 vjet është vendosja e pensionit social. Flisni vetëm për të.

Gazetari Qyno del nga SPAK: U pyeta për komunikimet, kërkoj rikthimin e sendeve të mia!

Gazetari Eton Qyno është paraqitur gjatë ditës së sotme SPAK. Pas daljes nga organi I akzuës aid ha një deklaratë për mediat.

Qyno: Sa i përket për kthimin e sendeve të sekuestruara sa i përket sekuestrimeve ndaj meje. Është në Kushtetuese në 12 nëntor çështja për ligjshmërinë sa i përket mbajtjes time nga SPAK për 12 orë pa vendim gjykate.

Kishin bërë të gjitha këqyrjet e komunikimeve të mia në telefon dhe u pyeta për to.

U përmbajta ndaj vendimeve për pezullimin e këtyre këqyrjeve dhe ekspertimeve, dhe prandaj zgjodha të mos flisja në ambientet e SPAK.

Kujtojmë këtu që kohë më parë agjentë të BKH i shkuan në shtëpi gazetarit të njohur investigativ dhe i sekuestron telefonin dhe kompjuterët.

Veprim ky që u dënua ashpër nga organizatat që mbrojnë të drejtën e gazetarëve në botë. sn

REL: Çfarë do të thotë për Kinën prania e trupave koreanoveriore në Rusi

Pas shumë javësh lajme ballinash për vendimin e Phenianit për t’i dërguar mijëra trupa për të luftuar përkrah Rusisë në Ukrainë, NATO-ja dhe Pentagoni thanë këtë javë se ushtarët koreanoveriorë janë në Kursk, rajonin rus të kontrolluar pjesërisht nga trupat ukrainase.

 

Ja pse kjo është e rëndësishme për Kinën:

Pentagoni tha se Koreja e Veriut i ka dërguar më shumë se 10.000 trupa në Rusi për t’u stërvitur dhe pastaj për të luftuar në Ukrainë “brenda pak javësh”. Ndërkohë, shefi i NATO-s, Mark Rutte, konfirmoi pas një takimi me zyrtarët e lartë të inteligjencës së Koresë së Jugut se disa ushtarë ndodhen në Kursk.

Edhe Pentagoni tha se një numër ushtarësh ndodhen në Kursk tashmë.

“Thellimi i bashkëpunimit ushtarak mes Rusisë dhe Koresë së Veriut është kërcënim për sigurinë Indo-Paqësore dhe Euro-Atlantike”, tha Rutte për gazetarë në Bruksel më 28 tetor.

Ndërkohë, Pentagoni tha se Shtetet e Bashkuara nuk do të vendosin kufizime të reja ndaj Ukrainës në lidhje me përdorimin e armëve amerikane, nëse Koreja e Veriut i bashkohet luftës së Rusisë.

Paraprakisht, zëdhënësi për sigurinë kombëtare i Shtëpisë së Bardhë, John Kirby, tha javën e kaluar se, nëse trupat koreanoveriore “dërgohen për të luftuar kundër Ukrainës, ato do të jenë shënjestër e ligjshme”.

Zyrtarët e Koresë së Veriut nuk kanë komentuar ende lajmet për dërgimin e trupave, të cilat janë përmendur gjithashtu nga Kievi dhe Seuli, ndërsa Kremlini fillimisht i hodhi poshtë ato, por presidenti rus Vladimir Putin nuk e mohoi dërgimin e tyre kur u pyet në samitin e BRICS-ut javën e kaluar.

Pikëpamja nga Pekini

Lin Jian, zëdhënës i Ministrisë së Jashtme të Kinës, tha më 1 nëntor se zhvillimi i marrëdhënieve mes Rusisë dhe Koresë së Veriut është çështje e tyre so dy vende të pavarura.

“Koreja e Veriut dhe Rusia janë dy shtete të pavarura sovrane. Se si i zhvillojnë ato marrëdhëniet dypalëshe është çështje e tyre”, tha ai, sipas AFP-së.

Pekini ka qenë aleati më i rëndësishëm i Phenianit për një kohë të gjatë, duke i dhënë mbështetje tregtare, ushtarake dhe diplomatike Kim Jong Un-it.

Marrëveshja e vitit 1961 për bashkëpunim dhe mbështetje të përbashkët mes Kinës dhe Koresë së Veriut është traktati i vetëm për mbrojtjen që Kina ka nënshkruar me një vend tjetër.

Por, Pekini është edhe i zemëruar me Phenianin dhe paqendrueshmërinë që sjell, posaçërisht me programin e saj bërthamor dhe me kërcënimet për ta shfarosur Korenë e Jugut.

Tani, Pheniani po e bën të njëjtën gjë duke sjellë paparashikueshmëri në Ukrainë, pasi dërgimi i trupave të saj atje rrezikon përshkallëzim të gjerë, i cili mund të zhvillohet edhe në Evropë, edhe në Azi.

Pse ka rëndësi?

Dërgimi i trupave koreanoveriore në luftën ruse nënkupton akt balancues për Kinën.

Derisa Kina po e mbështet Rusinë tërthorazi në luftën e saj në Ukrainë, përfshirja e Koresë së Veriut është diçka e paparashikueshme dhe disi kokëçarje strategjike për Pekinin.

Lidhjet më të ngushta të Koresë së Veriut me Moskën mund të nënkuptojë se ndikimi i Kinës mbi Phenianin të jetë më i vogël, ndërsa përfshirja e trupave koreanoveriore do ta forconte më tej partneritetin e Putinit me Kim Jong Un-in, i cili nënshkroi një marrëveshje me udhëheqësin rus në qershor.

Dërgimi i mijëra ushtarëve koreanoveriorë në luftën në Ukrainë mund gjithashtu të ndezë tensione gjeopolitike në Gadishullin Korean dhe në rajonin më të gjerë Indo-Paqësor, përfshirë Japoninë dhe Australinë.

Koreja e Jugut tha se po e shqyrton tani mundësinë e përmirësimit të mbështetjes për Ukrainën nga ndihma jovdekjeprurëse në mbështetje me armë mbrojtëse dhe mbase edhe sulmuese.

Asnjëra nga këto nuk është lajm i mirë për Pekinin. Kjo jo vetëm që e dobëson narrativin e tij se Kina është forcë paqësore krahasuar me Shtetet e Bashkuara, por gjithashtu e minon argumentin e saj se vendet perëndimore duhet të qëndrojnë larg çështjeve të mbrojtjes aziatike, tani që rajoni Indo-Paqësor po përfshihet vetë në bisedat për sigurinë e Evropës.

Në listën e shqetësimeve të mundshme për Kinën është edhe pyetja se çfarë ka rënë dakord Moska të ofrojë në këmbim të trupave koreanoveriore.

Rusia mund të jetë pajtuar ta ndihmojë Korenë e Veriut t’i përmirësojë kapacitetet bërthamore, diçka që mund ta përshpejtojë garën e armatimit në rajon.

Por, disa analistë besojnë se Pekini mund të jetë duke e toleruar furnizimin e Rusisë me armë dhe personelit nga Koreja e Veriut, për ta lehtësuar trysninë mbi Kinën që ajo t’i ofrojë vetë ndihmë ushtarake drejtpërdrejt Moskës.

Në këtë kontekst, Kina mund të jetë duke lëvizur në një terren shumë më të paqëndrueshëm, por ajo vazhdon t’i ketë frenat në dorë. Si Moska, ashtu edhe Pheniani do të vazhdojnë t’i japin prioritet lidhjeve të tyre me Pekinin para lidhjeve me njëra-tjetrën, dhe nëse Kina dëshiron vërtet t’i ndalë me forcë Korenë e Veriut dhe Rusinë në rrugën që kanë ndërmarrë, ajo ende ka peshë për ta bërë këtë./REL


Send this to a friend