Është mëngjes. Vezullon bota

Si uji që lë të kullohen në fund të tij

Papastërtitë e veta.

Dhe je ti, menjëhershëm

Ti, e dashura ime, në vegullimin

Përballë meje.

Ditë dimri, pa njolla, e tejpashme

Si qelqi. Të kafshosh tulin e ndezur dhe të shëndetshëm

Të një fruti. Të duash, trëndafilja ime, i ngjan

Thithjes së ajrit në një pyll me pisha.

Kushedi, ndoshta nuk do të dashuroheshim shumë

Nëse shpirtërat tanë nuk do t’i shikonim nga larg

Nuk do të ishim kaq afër, kushedi,

Nëse fati nuk do të na kishte ndarë.

Është kështu, pëllumbesha ime, mes teje e meje

Ka vetëm një ndryshim të vogël:

Ti ke krahët dhe nuk mund të fluturosh

Unë kam duart e nuk mund të mendoj.

Mori fund, do të thotë një ditë nëna Natyrë

Mori fund së qeshuri e së qari

E do të jetë ende në jetën e vorbullt

Që nuk shikon nuk flet nuk mendon.