Tërë ditën e trollit të arës sonë i marr erë,
sepse hijen e babait e ruan dikund me shend.
N’livadh jetoj hapat e tij  – të derdhur si verë,
nëpër degë dëgjoj zërin e tij – but – si shpend.

E në mbrëmje sikur zemrës asgjë s’i dhemb
Aty te kroi ky uji qet krye nën një tallë.
Ai ma fal tërë zemrën – si sythin mbi një rremb
Dhe megjet e fëmijërisë m’i mbledh në një përrallë.

Si je baba, a ka rënë ndonjë pikë shi?
I flas sytë pa ia ndarë aty në ura dhe vresht…
Ai me atë vështrim pingul si një harbi
Të gjitha m’i thotë vetëm duke hesht’…

Më vonë me fytyrë n’pëllëmbë gjumi e merr…
Unë erën flokut ia njoh n’atë ballë të derdhur,
Atëbotë një fëmijë me ferra n’këmbë, me flokë të paqethur.

E pas tij – sikur majë kodrës dikush thërret,
Oooo Murat! Është babai me jarxhik në krah.
Mirëfilli e di – dikush në fund t’arës argat më pret,
Një tjetër majë malit më bën zë për rrah…

Nga terri tashmë s’duket as fytyra n’pëllëmbë…
Kujtimet te kroi derdhen shtrat e pa shtrat.
Një fëmijë me do sy prej zjarri m’bën dritë si llampë,
Një njeri me jarxhip në krah thërret – Oooo Murat!