Enit

Trokas në derën e mbyllur me një rrem lulesh
të kaltra dhe blu, si sytë e tu, o Annie.

Shiko: me një rreze që dridhej dielli puthi
renë, dhe tha – Re e bardhë, hapu.

Dëgjo: era nga Alpet me një pëshpëritje të freskët përshëndet
velën, dhe thotë – Velanijen e ndritshme, nisu.

Vëreje: Zogu zbret nga qielli i lagësht në pjeshkën
që lulëzon, dhe drithëron Pema, kundërmon.

Perëndeshë e përjetshme poezia zbret nga mendimet e mia
mbi zemër, dhe thërret – o zemër plakë, rrah në kraharor.
Dhe zemra e butë në sytë e tu të mëdhenj të zanës
ndalon, dhe thërret – Vajzë e ëmbël, këndo.

Giosuè Carducci

Ad Annie

Batto a la chiusa imposta con un ramicello di fiori
glauchi ed azzurri, come i tuoi occhi, o Annie

Vedi: il sole co ‘I riso d’un tremulo raggio ha baciato
la nube, e ha detto– Nuvola bianca, t’apri.

Senti: il vento de l’alpe con fresco susurro saluta
la vela, e dice– Candida vela, vai.

Mira: I’augel discende da l’umido cielo su ‘l pèsco
in fiore, e trilla Vermiglia pianta, odora.

Scende da’ miei pensieri l’eterna dea poesia
su ‘I cuore, e grida– O vecchio cuore, batti.
E docile il cuore ne’ tuoi grandi occhi di fata
s’affisa, e chiama– Dolce fanciulla, canta.