Eja kënga ime, s’kemi ç’rrimë

Mes kësaj rrëmuje pa kuptim,

Vrasësi ku hiqet për viktimë

Dhe viktimës i kërkon shpagim.

Ku të përdhunuarat gjykohen,

Me të rrugës ligj, nga prostitutat,

Ku të marrë e t’urtë përgojohen

Dhe servilët, porsi minj nga skutat,

Dalin rrahin gjokset dhe mburren,

Se luftuan vrimash si heronjtë,

Kuajve të ngordhur tek u turren,

Për t’u hequr me tërbim patkonjtë.

Ku gjithkush klith e shfryn paprerë,

Me një duf që, mëshirona, o Zot!

Eja këngë e dashur! Kaq poterë,

Unë e ti nuk e durojmë dot,

Se jo pakëz jeta na ka vrarë…

Ndaj, le t’ikim, ku s’na sheh njeri:

Ndoshta larg, në pyjet magjistarë,

Do të gjejmë prehje, qetësi!