Pashë një dru të vetmuar
Në një pllajë të shkretë
I rrethuar nga tufa bari të thatë
Nga kaçubat e mbuluara me brymë
Ai i ngjante një njeriu flokëbardhë
Që shkoqit tespihet e ditëve
Ai frushullinte në erën e acartë
Si një oshënar që flet me vete
Ngaqë nuk ka pranë asnjeri
Për t’ia hapur zemrën
Imazhi i atij druri të vetmuar
Nuk m’u shqit nga mendja shumë kohë
Më dukej sikur unë isha ai dru i vetmuar
Që frushullinte në erën dimërore
Pashë një dru të vetmuar
Në një pllajë të shkretë…
Komentet