(Guri i Zi mbi një Gur të Bardhë)

Do të vdes në Paris nën një rrebesh

në një ditë që tashmë e kujtoj

Do të vdes në Paris – nuk po e teproj

ndoshta një të enjte, si kjo sot, vjeshte.

Do të jetë një e enjte, e enjte si kjo sot kur po i hedh

këto vargje,shpatullat kanë nisur të më dhëmbin

dhe asnjëherë më pare si sot, kur jam kthyer

të shoh jetën time, jam fare i vetëm

César Vallejo ka vdekur, e rrihnin

të gjithë, pa i bërë kujt gjë

e godisnin me bastun fort

dhe me një litar, kanë qenë dëshmitare

ditët e enjte, kockat e shpatullave,

vetmia, ky rrebesh dhe rrugët…

E shqipëroi Elida Buçpapaj

César Abraham Vallejo Mendoza lindur në Santiago de Chuco më 16 mars 1892 dhe vdekur në Paris, më 15 prill 1938 ishte një poet peruvian.

Thomas Merton e quante “poeti më i madh universal pas Dantes” ; poeti, kritiku dhe biografi Martin Seymour-Smith, një nga autoritetet kryesore të letërsisë botërore e ka konsideruar poetin më të madh të shekullit XX.

Vallejo laureohet në letërsi më 1915. Pastaj transsferohet në Lima, ku punon si mësues e ndërkohë afrohet me të majtën e kohës. Në v itin 1920 boton vëllimin e parë poetik. Kthehet më 1920 në shtëpi në Santiago de Chuco sepse i vdes e jëma ku edhe burgoset për 112 ditë si zjarrvënës, paçka se ishte i pafajshëm. Pas botimit të vëllimit Trilce, më 1923 dhe pasi humb vendin e punës, emigron në Europë, ku jetoi deri sa vdiq në Paris më 1938, sikur në mënyrë profetike e kishte paraparë në poezinë e tij Piedra negra sobre una piedra blanca – Guri i zi mbi një gur të bardhë . Prehet në varrezat e Montparnasse./ E.B.

Piedra negra sobre una piedra blanca
[Poema: Texto completo.]

César Vallejo

Me moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París -y no me corro-
tal vez un jueves, como es hoy, de otoño.

Jueves será, porque hoy, jueves, que proso
estos versos, los húmeros me he puesto
a la mala y, jamás como hoy, me he vuelto,
con todo mi camino, a verme solo.

César Vallejo ha muerto, le pegaban
todos sin que él les haga nada;
le daban duro con un palo y duro

también con una soga; son testigos
los días jueves y los huesos húmeros,
la soledad, la lluvia, los caminos…