VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

Dinastia tiranase – 81 vitet e Agim Bylykut, inxhinieri model i Aviacionit shqiptar – Nga Sami Guzina, ish-pilot

December 24, 2017

 

“… Ishte 27-dhjetori i 1981-it. Sapo kisha filluar punën kur vjen një nga funksionarët e regjimentit e buzagaz më thotë: – ‘Agim, vishu se na kërkojnë në komandën e Aviacionit. Më duket se kemi habere të mira… ngritje në detyrë’. Më erdhi e papritur, megjithatë u bëra gati e hipa në ‘Gazi’-n e komandës. Nuk kishim bërë as një kilometër rrugë nga reparti, sapo kishim kaluar urën, makina ndaloi. – ‘Defekt, foli shoferi. – Tani e gjeti, jemi dhe vonë’. Shefi i madh ‘i nxehur’ doli nga makina dhe nxitoi të ndizte cigaren. Dola edhe unë. Nuk kishim pirë as gjysmën e cigares kur një tjetër ‘Gaz’ ndaloi bri nesh. Keni nevojë për ndihmë? Dhe ne jemi për në Tiranë. Shefi im sikur u çlirua. ‘Hip Agim. Sa ta thith edhe një herë’.
Pa mbaruar fjalën shefi im, dikush zbriti nga dera e pasme e makinës. Sa hap e mbyll sytë unë u gjenda mes dy personave. Po bëhesha gati t’i falënderoja për ndihmën, kur njëri nga ata më hedh një thes në kokë, kurse tjetri duke më vënë prangat, më thotë – ‘Në emër të popullit je i arrestuar’! Shefi i tyre në krah të shoferit nuk foli asnjë fjalë. Skenari u luajt për bukuri.
Teksa më tregon “origjinalin”, Agimi, sot 80 vjeç e 6 muaj plot, buzëqesh hidhur. E njëjta buzëqeshje që i a njoh prej gjysmë shekulli. Vetëm se duhet t’ia deshifrosh mirë. Të dallosh se kujt i “dhurohet”.
– Po pastaj?
– Pastaj 5 muaj hetuesi intensive. Njëri dilte e tjetri hynte. “Ç’farë i the këtij e ç’farë të tha ai tjetri”. Madje po të them një diçka për të qeshur. Më nxorën para syve një foto pune, mes kolegëve e vartësve. Unë në atë fotografi po shihja rastësisht diku anash e të tjerët në një drejtim tjetër. Ai tundte fotografinë para syve të mi. – “Po kjo? Ç’do të thuashë – Hiç – i them – një foto e aq. Dhe buzëqesha. – Dhe më qesh pa le! Nuk të pëlqen të dalësh me këtë kolektiv të mrekullueshëm. Përse vetëm ti i shmangesh objektivitë”. Unë buzëqeshja e ngrija supet “Qenke aq i aftë sa të lexosh dhe aty ku nuk shkruhet asgjë. Pse atë kolektiv të mrekullueshëm kush e ka drejtuar deri dje? Kush firmoste që helikopterët të ngriheshin në ajër”?
Ç’të të them… ja me këto lloj idiotizmash kërkonin që të më bënin armik. Përmendnin emra shokësh, kolegësh, shefash e komandantësh… deri lart. Flisnin për ditë e ngjarje që nuk i kisha jetuar kurrë. Pyesja veten: Ç’bëhet kështu, a jam unë ky? Ai armiku i rrezikshëm për të cilin kishte investuar imperializmi dhe revizionizmi. A ka mundësi që ky apo ai emër të ketë deponuar kundër meje?
Aty-këtu më kujtohej si nëpër mjegull se disa fraza ishin të miat.
– Po, i kam thënë “x”-it, domosdo me shaka. Ishim shokë e kolegë që nga koha kur studionim në Odesë. Eh, njeriu i ndershëm… mund të “guxojë” pa keqdashje të bëjë shaka. Psh., ai “X” e kishte qejf atë të uruar raki. E kishin këshilluar e kritikuar disa herë. I thashë një ditë: “Po të përjashtuan nga Partia, ti del i fituar se me ato lekë që paguan kuotat do t’i pish raki”. Atë ditë qeshëm. Madje, më dha të drejtë.
Ja! Si ky dolën dhe 4-5 të tjerë. Të gjithë vartës të mi. Por jo të gjithë i nxorën dëshmitarë në gjyq. U garantuan anonimatin. Por diheshin… edhe unë i dija.
– Si shpjegohet survejimi juaj nga vartësit tuaj?
– Kam pasur kohë të mjaftueshme të mendoj. Kujt dhe pse i duheshe ky inskenim dhe kurbani im. Kisha vartës dhe shokë të vjetër që nga shkolla ruse, specialistë të zotë, civilë e nënoficerë. Ja që dikush e gëlltit atë lugë çorbë të prishur sa të shesë dhe shokun e shefin, madje ka pasur raste që dhe vëllai u bë viktimë e kësaj çorbe.
– Mos vallë si tiranas i vjetër emri yt është futur në “rrethin e kuq”?
– Jo, jo! Nuk e besoj. Në rreth të kuq janë futur dhe ministra e funksionarë të lartë me origjinë nga krahina të ndryshme. Ju thashë më lart. Në Ballsh gjeta dhe ish-komandantin tonë të Aviacionit, Edip Ohrin. Dhe ai u survejua. Dhe dr. Lulëzim Bilbili, dhe Bardhosh Llanaj, njerëz dhe kuadro të mrekullueshëm, të cilëve i u sajuan alibira sa qesharake, aq edhe të turpshme.
Unë them se piketoheshin ata kuadro indipedentë, me reputacion, që nuk i thonë “derrit-dajë”. Partia në ato vite u kujdes të gjente armiq në çdo rreth, në çdo sektor, në çdo armë… ashtu siç u kujdes të “krijonte” dhe dëshmorë të luftës e të punës, heronj të gjallë e të vdekur. Ndryshe nuk mund të realizohej propaganda e saj.
– Ju ishit dhe komunist i vjetër.


– Më fal, isha anëtar Partie i vjetër.
– Pse ndryshon?
– Ndryshon shumë, them unë. Me këtë emër u abuzua shumë. Unë dhe bashkëkohësit e mi nuk u futëm në parti për përfitime, por për të sakrifikuar diçka nga vetja, të ishim shembull në punë e jashtë saj. Dhe e kam bërë.
Ishin të tjerë rreth meje e teje, në regjimentin tonë, në armën e Aviacionit, në dikastere apo në bazë që u futën në Parti për t’u bërë komunistë (fjalë e madhe, më përshtypjelënëse tek të tjerët), për lehtësira, përfitime. Pikërisht ata bërtisnin gjithë ditën në emër të Partisë: “Unë komunisti…”.
Unë, përkundrazi, nuk i kam përmendur kurrë këto togfjalësha..
-Jeta në organizatën tënde?
– Epo, ja ashtu… Bëja kritika pune, angazhohesha dhe… aq. Nuk merresha e nuk më pëlqente as t’i bija gjoksit tim e as kurrizit të tjetrit pa të drejtë.
– Më falni inxhinier, ju bëtë një rezyme tepër të saktë të degradimit të Partisë në ato vite. Por do të shtoj edhe një fakt tjetër dëmëthënës. Erdhën dhe ca vite (pas viteve ’70) që Partia u hapi dyert e saj të paaftëve, dembelëve, njerëzve me vese. Madje, këta populluan organizatat duke bërtitur “ne komunistët”. Vetëm pse ishin “komunistë” (e kishin për ofedim t’u thoshe – anëtar Partie) këta anonimë, të paaftë, kapterë që na e bënin biografinë, ty si inxhinier e mua si pilot. Madje, disa prej tyre ishin ca analfabetë, që kur shkonin në shtëpi nuk ishin në gjendje t’u korrigjonin detyrat as fëmijëve të tyre në klasën e pestë. E pra, ky kontingjent ishte skalioni i parë i të shiturve të Partisë e sigurimsa pa pagesë. Më e keqja ishte se Partia kishte më tepër besim tek ky kapteri apo anonimi (që sillej gjithë ditën kot, minimumi i veshur me kominoshe pune a një kaçavidë në dorë) se tek ju si inxhinier a unë si pilot, që ngrija në ajër avionë a helikopterë e kisha prestigjin e atdheut në dorë, jo një kaçavidë.
– … Dhe inxhinier ti e tjetri i bëni pyetje vetes?
– Dhe ia kam bëra, me mijëra herë, jo vetëm ato 11 muaj… A mund të dënohet tjetri për shaka ordinereë Unë isha kuadër i lartë. Isha anëtar Partie që kalama. Vija nga një familje e fis, që ishte bazë e luftës. Kam drejtuar skuadrilje, ofiçina e uzina si inxhinier e drejtor. Madje, në një armë speciale. E në gjithë ato vite punë kisha pasur vetëm suksese… Ajo, partia ime kurrë s’më ka thirrur, të më bëjë një vërejtje apo këshillim….
Kështu i bie që të pushkatojnë, të çojmë në Spaç, të gjithë shqiptarët ose… hë…. ose të punojmë, vetëm të punojmë e të heshtim, si kinezët në kohën e revolucionit kulturor.
– Inxhinier! E fillojmë nga kreu bisedën e sotme. Dinastia Bylyku… Njëra nga ato që formuan tabanin e qytetarisë tiranase. Ç’mund të na thuashë Sa e njihni ju këtë trung gjigant?
– Ehuu! Të paktën pesë breza po. Patjetër nga tregimet e më të vjetërve. Le të themi që gjyshi im quhej Ismail e gjyshja Mereme, babai Hasan e nëna Sulltane.
– Ta shkruajmë Sulltone, ashtu tironçe…
– Po, tamam. Jam rritur jetim. Nëna më la 4 vjeç e babai 12… Mua dhe motrën e vogël na ka rritur gjyshja.
– Gjyshi, babai ku ka banuar, ju vetë ku keni lindur?
– Shtëpia e Bylykëve ka qenë në mes të Tiranës, ku është kafe “Flora” sot, në hyrje të Rrugës së Durrësit. Pas çlirimit (1947) tërë lagjes i ra plani i ri urbanistik. Unë atëherë isha rreth 10 vjeç. Një mik i babait na ofron një shtëpi dykatëshe pranë Rrugës Bardhyl. Tamam tek kthesa për në spitalin e fëmijëve. Atëherë quhej rruga e Çelëve. Këtë akt bamirësie miku i babait e bëri që t’i shmangej tatimit të shtetit për shtëpinë e dytë.
– Sa fëmijë lindi Sulltonia?
– Ta bëjmë si në matematikë. 3 + 3. Nga çunat më i madhi ishte Qemali, mbaroi për ekonomi; Bedriu për mjekësi dhe unë për inxhinieri, kurse gocat mbaruan vetëm shkollën e mesme. E madhja ka punuar në shtypshkronjën “Mihal Duri”, kurse dy të tjerat si infermiere.
Ja, kështu… po të gërmosh në fisin tim shkruan një libër voluminoz. Dhe Lym Allën e kemi tonin (djali i kushërirës së parë) dhe Nuriu (Bylyku), çun i xhajës, dhe dinastia tjetër tiranase “Mema” është pjesë e imja. Nënë Sulltonia ka dalë nga dera e tyre. Ata kanë pasur fushën “Ali Demi”. Ose Ibrahimi (çuni i xhajës), ka qenë qeleshepunuesi më i mirë i Tiranës. Mos qesh, atëherë ishte zanat e shkuar zanatit. Ose Hamiti, ka qenë rrobaqepës që kishte studiuar në Francë për këtë zanat.
– Inxhinier! Dalim nga kjo “xhungël” tiranase… Çfarë mban mend nga fëmijëria, nga lufta?
– Fëmijërinë e kam kaluar tek “Ali Demi” (siç quhet sot). Tek shkolla e kësaj lagjeje mbarova edhe filloren. Nga lufta mbaj mend se na u vra një djalë i lagjes, rreth 16-17 vjeç, mu tek dera e shtëpisë, e goditi një predhë që vinte andej nga Sauku. Ishte viti 1943 më duket. Kur kishte bombardime të tilla apo luftime në lagje, ne strehoheshim në bodrumin e familjes Topulli. Ata ishin një familje e arsimuar gjirokastrite dhe kishin një vilë trekatëshe, që ne fëmijët e lagjes i thoshim “pallat”. Kisha komshie dhe Xhanfize Kekon, atëherë Çipi. Edhe këta gjirokastritë. Nga tiranasit kishim komshinj familjet Zela, Bogdani, Ballvora… Ashtu si ne, edhe ata të lagjes ishin baza të luftës antifashiste.
Ah, po! E lamë tek shkolla… Shtatëvjeçaren e vazhdova tek shkolla “E Kuqe”, kurse gjimnazin në Rrugën e Durrësit (“Qemal Stafa” sot). Po, desh harrova! Pas shtatëvjeçares përfundova shkollën industriale. Atëherë quhej “Rezervat e Punës”. Në vitin 1953 fillova punën në uzinën “Enver”, por vazhdoja edhe gjimnazin natën.
Madje, mbaj mend edhe drejtorin sovjetik të uzinës në ato vite. Quhej Artion Spartak. Mbaj mend dhe… në uzinë më propozuan dhe u pranova anëtar Partie. Isha vetëm 17 vjeç.
Vitin e katërt të gjimnazit e vazhdova ditën që të mos më merrnin ushtar.
-E megjithatë do të vinte koha që t’i vinit kapelen kokës. Të bëheshit ushtarak. Si dhe kur ju “gjetën”?
-Sapo kisha përfunduar gjimnazin, në vitin 1957, Ministria e Mbrojtjes përzgjodhi mes maturantëve djem më të mirët (domosdo si biografi, fizik e në mësime). Unë nuk ia kisha idenë. Ishte koha për të shkuar ushtar. Pas një muaji na njoftuan se do shkonim në Bashkimin Sovjetik për studime, si kontingjent i Inxhinierisë së Marinës. Ata kishin nevojë për kuadro. Dhe më 30 dhjetor të atij viti u nisëm nga Durrësi me vapor. Madje, kujtoj se Vitin e Ri e festuam në portin e Pireut. Në vapor, ashtu shqiptarçe, me ato pak gjera që kishim nëpër çanta e valixhe. Në Sevastopul të Odesës mbritëm pas disa ditë udhëtimi nëpër det. Për të gjithë ne ky ishte udhëtim i parë e një kënaqësi e madhe. Më pas na nisën për në Universitetin e Inxhinierisë, në Leningradin e asaj kohe. Ishim 12 studentë me komandant kursi një gjirokastrit më të madh në moshë. Quhej Sadik Muho e ishte oficer. Akademia ishte 6 vjet, por me acarimin e marrëdhënieve politike, në fund të 1961-it, pra pas katër vitesh studimi, na rikthyen. Madje, na lanë kohë vetëm 3-4 orë përgatitje. Ishte urdhër urgjent i palës sovjetike.

 


– Po diploma?
– Dy vitet e fundit i përfunduam në Universitetin e Tiranës, ku dhe u diplomuam. Ne të Leningradit e kishim shumë të lehtë. Madje, pedagogët i kishim si shokë, si kolegë. “Ç’tu mësojmë juve!”, na thoshin. Nejse, duhej marrë diploma.
– Po rrugëtimi juaj në Aviacionë
– Në korrik të vitin 1963, pas diplomimit, na emëruam. Vetëm unë dhe Shyqyri Shahaj u caktuam në Aviacion, të tjerët në marinën detare. Unë përfundova në regjimentin e Rinasit, teknik katërshe, me komandant pilotin e klasit të parë, Kosta Dede dhe komandant regjimenti Niko Hoxhën.
– Po inxhinieri i skuadriljes dhe i regjimentit?
(Buzëqesh ashtu, siç di ai) As inxhinieri i skuadriljes, as ai regjimentit, madje as kryeinxhinieri i Aviacionit nuk ishin të diplomuar si inxhinierë. Kishin mbaruar vetëm shkolla teknike në Bashkimin Sovjetik. Më pas e vazhduan Inxhinierinë pa shkëputje nga puna. Por duhet ta themi se ishin të gjithë kuadro që punonin me pasion e i shërbenin tenikës luftarake me dashuri.
– Sa punuat në Rinas?
– Pas një viti punë aty, komandanti Niko më thotë se do më transferonte në skuadriljen autonome të Laprakës, se nuk kishin inxhinierë të shkolluar. Mua më erdhi mirë se si tiranas, do isha më afër shtëpisë. Por të nesermen e rënies së Niko Hoxhës (1965) më transferuan…
– Ku, në Laprakeë
– Ç’Laprakë! Në regjimentin e Kuçovës. Madje, më kërcënuan me masë disiplinore se urdhri i transferimit kishte kohë që kishte dalë e unë nuk e kisha zbatuar. Më caktuan inxhinier i skuadriles së avionëve MIG-17 e dy vjet më pas inxhinier i regjimentit për avio-motor, me të nderuarin Stefan Kagjini si kryeinxhinier. Më fal, dua ta theksoj patjetër. Kuadër, inxhinier e njeri nuk ka të dytë si ai burrë. Jo vetëm se ishte akademiku i vetëm në Aviacionin tonë, mbaruar shkëlqyeshëm në Moskë, jo vetëm se ishte shkencëtar, por ai hante bukë veç. Ishte një model. Më pas punova për dy vjet si kryeinxhinier i uzinës së Aviacionit, në Kuçovë. Ishte një përvojë e mirë. Punova më specialistë të mirëfilltë, që e bënin punën me sy mbyllur.
Dhe në fund, tamam në fund, në vitin 1970, me krijimin e regjimentit të helikopterëve u transferova në Tiranë dmth., në Farkë. Ishte regjiment i ri e duhej plotësuar organika me kuadro me përvojë pune.
Edhe këtu provova disa vende. Në fillim inxhinier regjimenti për avio-motor, pastaj inxhinier i skuadriljes së parë e pas tri vitesh, inxhinier i ofiçinës së mirëmbajtjes e riparimit të helikopterëve. Ajo organikisht quhej edhe si skuadrilje teknike, pas tri skuadriljeve fluturuese.
Këtu vazhdova deri më 27 dhjetor 1981…
… Cigarja e harruar mes gishtave ishte fikur. Intensiteti i jetëtregimit e kishte bërë entuziast e sikur e kishte kthyer pas në vite. Por sapo erdhi tek fjalia e fundit dhe dora e majtë që mbante cigaren dhe cepi i majtë i buzës iu drodhën…
Para meje qëndronte si sfinks një tetëdhjetëvjeçar, tipik tiranas edhe “taban”, edhe modern, edhe i urtë dhe vullkanik. Por tiparet e dyta (modernin dhe vullkanikun) nuk i shprehte kollaj. Duhej të ishe vëzhgues i hollë, ta njihje nga afër e t’i a shquaje mes rreshtash. Vetëm nëpërmjet ironisë tepër të hollë e fine zbuloje dhe modernin dhe atë, llavën e vullkanit, që nuk shprehej kurrë me ngritje zëri e tone të larta. Madje, nuk ka burrë që ta mbajë mend të vetmin rast që ai të ketë ngritur zërin…
Në pamje të parë kishe përpara një babaxhan, që nuk ta mbushte mendjen kurrë për një moshë të tillë, madje mund t’i hiqje pa frikë një 10-vjecar. Në thellësi dalloje eruditin e mësuar në jetë e në shkolla, një profesionist të rrallë, që kurrë nuk e tundi diplomën si mburojë, paçka se shefat, të quajtur e të vetëquajtur inxhinierë e nxirrnin gjoksin gjithmonë në rreshtime apo e mprihnin lapsin mirë në mbledhjet e organizatës së Partisë. Këta ishin komunistë. Agimi ishte thjesht anëtar Partie, siç do ta theksojë me jo pak mllef gjatë intervistës së tij.
– Të arrestuan… pesë muaj hetuesi…
– Ehuu! Për të qeshur e për të qarë. “Ke fol me filanin… i ke thënë kështu e ashtu”. Ditën që do dilja në gjyq më thanë: “Ia arrite qëllimit. Dosjen e ke të bardhë. Firmos se sot do të lirohesh”. Dhe firmosa në fund të letrës së bardhë, duke e ditur se 99% kjo ishte një lojë e tyre.
Ca gjëra i mban mend edhe ti. Sidomos atë gjyqin e famshëm në regjiment. Gjyq ushtarak i hapur para kolektivit. Ishte një gjyq shembullor për t’u thonë të tjerëve: “Zini mend e mos flisni lart e poshtë kundër vijës së Partisë se do ta pësoni si ky”.
Vetëm dy dëshmitarë më nxorën. Të tjerët nuk i shitën. Në fund, 8 vitet e prokurorit m’i zbritën në 6. Me motivacionin: “Nuk i ka rezistuar presionit imperialisto-revizionist”.
– E mbaj mend gjyqin tuaj. Qëndruat aq dinjitoz sa as në një mbledhje kolektivikur të bëjnë ndonjë kritikë të pabazë nuk mund të qëndroje aq i qetë. Po “pushimet” ku i bëtëë
– Në “plazhin” e Ballshit. Më deshi fati. Kushtet ishin të mira. Aty gatuaje vetë, ose në grupe. Po t’i jepje një paketë cigare kapterit, mund të bëjë dush dhe dy herë në javë. Gjynah me u qa…
– Mbani mend ndonjë VIP nga bashkëvuajtësitë
– Ishte burg heterogjen ai i Ballshit. Gjeje nga të gjithë. Deri nga ata me 25 vjet. Turli lloj tipash e grupimesh. Që ditën e dytë, një i njohur më porositi: “Kujdes, mos fol e mos u përzi me të tjerët. Qëndro sa më larg”. Dhe unë thuajse “bëja muhabet me vetveten”. Aty gjeta Beqir Omarin (nipi i Bedriut), Ismail Farkën (nipi i Bije Vokshit), Gëzim Peshkopinë, Ahmet Golemin, Fatos Lubonjën (atëherë njihej vetëm si çuni i Todit). Madje, aty gjeta edhe komandantin tonë të Aviacionit, Edip Ohrin.
– Ç’qëndrim mbanin atyë A flisnin kundër sistemit, Partisë, Enveritë
(Qesh me ironi) – Nuk e imagjinon dot… Aty festohej 16 Tetori (ditëlindja e Enverit ) më me entuziazëm se në shtëpinë e Nexhmijes. Madje, shumica e tyre kishin biblioteka personale me veprat e Enverit. Ishte një kamp pushimi për inteligjencën “antiparti”.
– Dhe sa vazhdoi “kampingu”ë
– Fati me njërën dorë të hedh e me tjetrën të pret. Nga 6 vjet, bëra gjithsej 11 muaj (5 hetuesi + 6 Ballshi = 11 muaj). Në kuadrin e festave të nëntorit të vitit 1982, doli një amnisti për të gjithë ata të dënuar nën 8 vjet. Përfitova edhe unë. Partia mendonte për të gjithë e për gjithçka. Dhe për dënime e për amnisti, duhej t’i a dinim për nder Partisë.
– Si e përjetoi familja arrestimin tuajë
– është pak të them se i u shemb Dajti mbi kokë. Shkoi deri aty sa dhe vajzën e vogël, si nxënëse e dalluar, e heqin si kujdestare klase dhe djalin e heqin nga kuadrati i parakalimit me rastin e 1 Majit. Ishin fëmijë të armikut të klasës. E imagjinoni se ç’përjeton një fëmijë. Në familje e në rrethin tim ishte një gjendje…. kujt t’i besonin. Disa të njohur i thoshin gruas: “Kjo nuk është pa gjë. Partia nuk të arreston kot, kush e di ç’ka folur… Do ta hamë edhe ne… Po mirë ishte xhanëm dhe… dhe…”.
Arrita deri aty sa t’i thosha gruas: “Kërko ndarjen! Të paktën shpëtoni ju dhe ata të tjerët. – Je në vete – më thoshte Vjollca. – Unë të njoh dhe të besoj vetëm ty”.
– Kur u riktheve, dmth. kur ta dhe “dorën” Partia, a takove ndonjë nga “informatorët që ta deshi të mirën”ë
– Po, thuajse të gjithë i kam takuar. Vetëm njerit i shkova në shtëpi që të nesermen. I thashë: “Ja ku jam. Po ti”ë Mbeti pa folur asnjë fjalë. “Harroi” dhe të më ftonte brenda, aty te pragu i shtëpisë. Kaq! U bë sa një grusht. Eh, ai gjithë jetën aq ishte, një grusht burrë. Për herë të parë desh dola nga natyra ime. Të ngrija zërin, ta mbërtheja nga jaka e këmishës, ta pështyja. Thjesht e mëshirova. Ika.
Të tjerët erdhen vetë. Më kërkuan falje, si para Perëndisë. Njëri thoshte: “M’i deformuan fjalët”, tjetri “Më bënë presion o ti, o ai do shkoni në burg, ai është kontingjent i armikut të klasës”. Eh si janë njerëzit. Ndërtojnë lumturinë e vet duke shkelur lumturinë e të tjerëve. Por Zoti është i madh. Atij i a kam lënë t’i gjykojë, unë i tillë jam gatuar.
– Po me shokët, ish-kolegët e tjerë, a takoheshe apo të qëndronin larg si ish…
– U godita keq. Nga hiçi. Ti më njeh, kam qenë njeri gazmor, i çiltër me të gjithë. Kur u riktheva në “bulevard”, vendosa të qëndroj indiferent me të gjithë. Shikoja vetëm përpara, jo anash. Por jo se nuk takohesha. Jam takuar edhe me ty, aty tek dera e uzinës, përballë “Qemal Stafës”, e mbaj mend edhe sot. Dhe Lulo Musai, ish-komandanti ynë i regjimentit më ndaloi në mes të rrugës: “Po ku je more Agimë Si na ndodhi të dyve kështuë Ngrije kokën e mos u jep sebep lapangjosëve”.
– Po më pasë
– Pas 2-3 muajsh më njoftuan për punë. Më emëruan inxhinier në uzinën elektro-mekanike, për remontin, kurse në vitin 1991 më emëruan drejtor të uzinës. Deri sa u mbyll si uzinë, në vitin 2003.
– Inxhinier! Nuk më thatë asgjë për familjenë
– Eh, familja… Pa të do të kisha lajthitur, megjithëse e quajmë veten burra. Jam martuar në vitin 1965 me Vjollcën. Edhe ajo është tiranase safi, nga Tabakët. Ka punuar gjithë jetën mësuese. Kam qenë me shërbim atë ditë, në regjimentin e Rinasit, kur më njoftuan me telefon se më lindi çuni, Adriani. Kurse vajza, Zajmina ka lindur në vitin 1970. Djali studioi për gjeologji (atëhere nuk i dhanë degë tjetër se babai… Nejse, sot punon në Agjencinë e Mbrojtjes së Mjedisit. Ka dy fëmijë, Enisën dhe Bjontin. Zajmina ka vetëm vajzën, Annis. Ajo jeton në SHBA. Ja, kështu shkurt…
– Si i kalon ditët një 80-vjeçar?
– Lëviz nga pak, takoj miq e shokë. Shyqyr Zotit i kam të shumtë. Fundjavat i kalojmë me Vjollcën tek djali. Ka një shtëpi andej nga TEG-u. Dhe një baçe, kështu më pëlqen ta them, jo kopsht, plot me pemë. Madje edhe perime. Më pëlqen shumë ambienti e qetësia. Kemi rrotull edhe fëmijët, që na zgjasin jetën.
– Po me pronat e dikurshme, si tiranas i vjetër…
– Mos m’i zer me gojë pronat. Na e kanë sjellë qumështin e nonës në majë të hundës. Asgjë deri sot. Mjerë robi që troket në zyrat e shtetit për të zgjidhur një hall. Aq më tepër për pronat. Po hajt mo, shyqyr Zotit jemi mirë…
– Si tiranas është e kotë të të pyes. Thjesht po të ngacmoj se sivjet keni zbritur në të parën.
– Jo, jemi në të dytën. Unë jam me Dinamon. Habiten shumë vetë, por ja! Nuk e di. Mbase atëhere në vitet ’50 kur unë isha akoma kalamo, si i thonë, Dinamo e sapokrijuar fitoi disa kampionate rresht. U bo me emër. Kishte mbledh dhe lojtarë të famshëm.
Po më e forta. Vëllai i madh është tifoz i Partizanit, kurse çuni i xhajës, Nuriu, futbollist i Tironës së famshme flas në ato vite, se dhe Dinamo dhe Partizani kanë pasur vitet e tyre të arta).
– Na thuaj dy fjalë për ish-komandantët e shefat e tu…
– Shiko, edhe arra nuk i bën të tëra kokrrat njëlloj… Në punë e për punën ka e duhet të ketë debate, kritika, përplasje mendimesh e idesh. Madje janë të domosdoshme. Aty ku vartësit janë ‘OK’ për gjithçka që u vjen nga lart apo kur drejtuesi i çdo rangu qoftë me arrogancën e unin e tij mbyt kritikat e propozimet… Aty punën e ka marrë lumi..
Unë kurrë nuk i kam mbajtur mëri askujt. Ruaj kujtime nga komandanti i regjimentit të Rinasit (Niko Hoxha) si dhe nga ai i Farkës (Lulo Musaj) si drejtues të aftë e punëtorë, të cilët edhe nëse e ngrinin zërin ndonjëherë para apo për vartësit, në shpirt kanë qenë të pastër, se pas 10 minutash të hidhnin dorën në qafë. Për Stefan Kagjinin fola më lart, thjesht i heq kapelen. Po kështu respektoj punën e shoqërinë e Arqile Perit, Genc Lubonjës, Tajar Ramadanit, Dalan Birçes apo Vehbi Punavisë. I kam pasur shokë e kolegë në kohë të ndryshme.
– Inxhinier, para se t’ju falënderoj, a ju ka mbetur ndonjë peng… A mund të ndryshoje diçka në jetën tënde, nëse do e nisje nga e paraë
– Jetën jo! (Prit! Përveç atyre muajve të… Allahu na ruajt…) As familjen, absolutisht jo! E kam të mrekullueshme. Një e metë e imja, të cilën ma “kritikonte” shpesh Vjollca, (bashkëshortja) ishte se besoja shumë më tepër se ç’duhet tek të tjerët, tek ata rreth meje. Po ç’të bëja, i tillë jam gatuar. Kam qenë optimist nga natyra, nuk mendoja kurrë të keqen e askujt. Aq më tepër të keqen time të më vinte nga… Bëj mirë se…
(E ngacmoj për të fundit herë, me shaka) – Po kur bën mirë a ta kthejnë…
– E thamë, Zoti është i madh. Le ta gjejë kushdo nga ai.
……………………………………….
Ky ishte portreti i njërit nga dinastia “Bylyku”. Atij që e nderoi këtë mbiemër, me punën e zemrën e tij. Na takon ne, ish-kolegëve, por edhe atyre rreth tij që kësaj dege të fortë të “rrapit” përtej shekullor të Bylykëve t’i vënë një pllakat ku të përulemi me respekt, sot në të gjallë të tij. I nderuar qofsh gjithmonë, inxhinieri buzëgas.
Ndaj dhe Shoqata e Aviatorëve e ka në krye të listës për ta nderuar së shpejti me rastin e 50-vjetorit të regjimentit të helikopterëve, duke i uruar që sot: Jetë të gjatë e qofsh gjithmonë i lumtur!

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe: , ,
1 Comments
  • author avatar
    Anonymous 3 years ago Reply

    Zoti Bylyku me vone rreth vitite 1988 ne Aviacion dolen armiqe te tjere te Partise.

Komentet

Lajme të ngjashëm

Hasan MASURICA, në kodrina të Zarbicës testoi avionin e parë në gjithë Globin!- Nga REFIK HASANI


Hasan Masurica, kreu shkollën e lartë Pedagogjike në Shkup . Punoi gjithë jetën si Mësues i fesë islame në Mejtepin e Zarbicës dhe si Imam i po ksaj gjamie. Qysh si fëmij, në ndeja odash në Zarbicë, Malësi të Bujanocit e më gjërë është dëgjuar rrëfime për imamin, Mësuesin dhe shkenctarin që e konstruktoi ,,Ballanin “,si që e quanin në atë kohë, me të cilin djali i tij, Muharremi fluturoi lart në qiell.

 

Në vitin 1899 Hasan Masurica, duke punuar ditë e natë, me ndihmën e farkatarit të fshatit Zarbicë, ndërtoi aeroplanin e parë pa motor,me të cilin i biri, Muharremi, fluturoi 50 deri në 70 metra. Ai e realizoi këtë projekt 4 vjet para vëllezërve vright (Vilber adhe Orvil Rajt), të cilët e ndërtuan aeroplanin me motor dhe fluturuan në qiell në vitin 1903 nga një kodër e Zarbicës në drejtim fshatit Suharrën e Novosellë.

Muharremi djali i tij u tmerrua nga fluturimi dhe se theu këmbën në atë fluturim,pasi i ati e futi aty dhe litari mbajtës ju lëshua pa kuptuar dhe ballani u ngrit në erë. Fatmirësisht ai ra mbi disa pemë dhe aty e gjetën Muharremin e vogël me këmbë të thyer, dhe tregohet se si i ati megjithëse i dëshpëruar nga gjendja shëndetësore e të birit ,të cilit i lidhi këmbën me këmishën e tij që shqeu atë moment, nga suksesi i shpikjes të tij. Materiali ishte i zgjedhur që u përdore për ndërtimin e këtij avioni nga Hasan Masurica. 

 

Ai ka ndërtuar një Mulli në fshatin e Zarbicë dhe me ndihmën e bashkëfshatarëve ka ndërruar drejtimin e përroit, duke ditur pozicionin e përshtatshëm dhe ky mulli bluante rreth 1000 kg drithë në ditë.

Babëgjyshi im Miftari  ka treguar  se Hasan Masurica ishte i papërtuar, tepër inteligjent, respektohej dhe i dëgjohej fjala. Ai kishte një qoshe pune, një vend në plevicën e shtëpisë së tij, ku ai punonte me vegla primitive. Faktet janë mbledhur nga të dhëna gojore, nga dëshmi okulare dhe nga disa dokumente origjinale të pakta që kanë mbetur nëpër arkiva. Zarbicasit e vjetër tregojn dhe vërtetojn se Hasan Masurica ka jetuar e punuar në Mejtepin e Zarbicës.

                                     Ja se çka zbuloi Hasan Masurica!: 
– Ai ka hartuar kalendarin me të cilin përcakton pozitën dhe rrugën e planeteve në gjithësi që nga viti ‘52 deri në vitin 1952 të erës sonë. Kalendarët e tij kanë impresionuar disa njerëz profesionistë të asaj kohe.
– Që prej vitit 1901 e deri në vitin 1905 Mulla Hasan Masurica konstruktoi pushkët me një, pesë dhe njëzet e pesë fishekë dhe demonstroi funksionimin e tyre para Sulltan Abdyl Hamidit në Stamboll në vitin 1905.

Hasan Masurica që përveq që ishte Imam deri në vdekje për Zarbicë dhe Malësi, posedonte edhe një punëtori të vetën, duke ju ndihmuar fshatarëve të Malësisë, kryente edhe punën Mësuesit të fesë në Mejtepin e Zarbicës. Për në fund të këtij shkrimi fare të shkurtër, për inovatorin dhe shkenctarin që dy gjëra i bëri, se mbronte shqiptarizmin e mbajti me epitet mbiemrin Masurica e Sangjakut të Nishit prej nga ishte edhe i lindur i ati i tij dhe nuk dëshiroi që patenta e tij përë zbulimin e pushkës me një, pesë dhe njëzetë e pesë fishek ti jepet ushtrisë së Perandorisë Osmane për vrasjen e shqiptarëve.

*Autori është Refik Hasani,nga Zarbica e Bujanocit.

Më 13 nëntor 1850 lindi Robert Louis Stevenson, shkrimtari jashtëzakonisht i gjithanshëm skocez

VOAL- I lindur në Edinburg, Skoci, më 13 nëntor 1850, pas një rinie rebele dhe në polemika me të atin dhe me puritanizmin borgjez të mjedisit të tij, ai studioi drejtësi, u bë avokat, por nuk e ushtroi kurrë këtë profesion. Më 1874 simptomat e sëmundjes së mushkërive që e kishin prekur gjatë fëmijërisë u bënë më serioze; fillon një seri qëndrimesh shëruese në Francë. Këtu Stevenson takohet me Fanny Osbourne, amerikane, dhjetë vjet më e madhe se ai, e divorcuar dhe nënë e dy fëmijëve. Lindja e marrëdhënies së tij me Fanny-n përkon me fillimin e angazhimit të tij me kohë të plotë si shkrimtar. Nuk kalon shumë kohë dhe Stevenson ka mundësinë të publikojë tregimet e tij të para.

Krahas tregimeve të ndryshme filloi të shkruajë edhe ese dhe poezi për periodikë të ndryshëm. Ai boton libra të zhanreve të ndryshme, duke përfshirë “Një udhëtim në brendësi, 1878) dhe “Udhëtim me një gomar në Cevennes, 1879), koleksionin e artikujve filozofikë dhe letrarë ” Për vajzat dhe djemtë” (Virginibus puerisque, 1881) dhe përmbledhja me tregime “Netët e reja arabe” (1882). Në 1879 ai arriti Fanny në Kaliforni, ku ajo ishte kthyer për të marrë një divorc. Të dy martohen dhe kthehen së bashku në Edinburg.

Fama e tij erdhi papritur me “Ishullin e thesarit” (1883), libri i tij më i popullarizuar edhe sot: në njëfarë kuptimi, me romanin e tij Stevenson i dha jetë një rinovimi të vërtetë të traditës së romanit aventuresk. Stevenson konsiderohet si një nga eksponentët kryesorë të asaj lëvizjeje komplekse letrare që reagoi ndaj natyralizmit dhe pozitivizmit. Origjinalitetin e rrëfimit të tij e jep ekuilibri mes fantazisë dhe stilit të qartë, preciz, nervoz.

Më 1886 u botua “Rasti i çuditshëm i Dr Jekyll dhe zotit Hyde”. Edhe ky titull kontribuon – dhe jo pak – për të ngulitur emrin e Robert Louis Stevenson në historinë e trillimeve të mëdha botërore të shekullit të 18.

Rrëfimi i një rasti të personalitetit të ndarë merr një vlerë të fuqishme alegorike, duke ndriçuar forcat e së mirës dhe të së keqes të pranishme në natyrën njerëzore. Historia është shumë e famshme, objekt i një numri të konsiderueshëm adaptimesh dhe zhvillimesh filmike.

Në të njëjtin vit, Stevenson botoi “Kid napped”, të cilin autori e ndoqi në 1893 me “Catriona” (1893).

“Shigjeta e zezë” është e vitit 1888. Në “Mjeshtri i Ballantrae” (1889) tema e tërheqjes fatale të së keqes përfaqësohet me mjeshtëri në historinë e urrejtjes midis dy vëllezërve skocezë.

Ai arriti një mirëqenie të arsyeshme ekonomike, megjithatë shëndeti i tij i dobët dhe tërheqja ndaj aventurave e shtynë atë të largohej përgjithmonë nga Evropa në kërkim të një klime më të butë. Në vitin 1888, pas një ndalese të shkurtër në Nju Jork, ai u nis për në Perëndim dhe më pas, së bashku me familjen e tij, drejt Paqësorit Jugor. Ai u vendos në ishujt Samoa duke filluar nga viti 1891. Këtu ai kaloi një jetë të qetë, duke punuar deri në ditën e vdekjes, i rrethuar nga dashuria dhe respekti i vendasve, të cilët në disa raste pati mundësinë t’i mbronte nga ngacmimet e të bardhëve. .

Tregimet “Argëtimet e netëve të ishullit” (1893) dhe “Nei seas del Sud” (Në detet e jugut, 1896) janë të një mjedisi polinezian. Dy romane të papërfunduara u botuan pas vdekjes, “Weir of Hermiston” (1896), një nga veprat e tij më të vlefshme dhe “Saint Yves” (1898).

Një artist jashtëzakonisht i gjithanshëm, në karrierën e tij Stevenson trajtoi zhanret letrare më të ndryshme, nga poezia në një lloj romani detektiv, nga romani historik te përralla ekzotike. Thelbi i punës së tij është morali. Duke shfrytëzuar lirinë narrative të lejuar nga tregimi fantazi dhe romani aventure, Stevenson shpreh ide, probleme dhe konflikte me një formë shumë sugjestive mitiko-simbolike, duke i projektuar personazhet, ashtu si lexuesi, në rrethanat më të pazakonta dhe të papritura.

Robert Louis Stevenson vdiq në Upolu, Samoa, më 3 dhjetor 1894./Elida Buçpapaj

Fundi tragjik i lidhjes së dashurisë mes Sami Frashërit dhe aktores Mari Karyan! Historia e panjohur e dijetarit shqiptar

“Armenia e re, nuk mundi ta harronte Shemsedin Samiun, duke u kthyer kështu në Stamboll, më 1882 dhe duke iu dorëzuar në duart e tij e, do të priste një fëmijë nga kjo lidhje, por…”! –

******

Shemsedin Samiu apo Sami Frasheri, siç rendomë, njihet ndër shqiptarë, ishte figura qendrore e Rilindjes Kombëtare, dhe nga shumëkush  merret edhe si babai dhe ideologu i nacionalizmit shqiptar! Duke jetuar dhe vepruar në kryeqendrën e Perandorisë Osmane, me veprën dhe te bëmat e tij, dimensioni i Samiut tejkalon atë shqiptar, duke marrë kështu përmasa perandorake.

Si një poliglot i vërtet që ishte, botoi e përktheu shume vepra në gjuhë të ndryshme, duke lënë kështu gjurmë të pashlyera në historinë e dy popujve, shqiptar dhe atij turk. Me përmasat e një alimi, Samiu do të zinte një vend qendror në mesin e modernistëve myslimanë të shekullit XIX.

Edhe pse një figure shumëdimensionale, për lexuesin shqiptar Shemsedin Samiu, ende mbetet i pa eksploruar ne tërësinë e tij, duke u njohur vetëm në konturat e ideologjisë së nacionalizmit. Përmes arkivave dhe bibliotekave të Stambollit, bëhet i mundur një udhëtim në kohë, në Stambollin e asaj kohe, në gjurmët e Samiut, në përditshmërinë dhe botën e tij të brendshme…! gsh

Prof Dr Hektor Çoçoli me fat ai që e ka mjek e pedagog Nga Agron SEJAMINI

                 Tropoja në dimër

Nuk është titulli ynë. Është ndjesia që shprehin pacientët që janë mjekuar nga doktor Hektori dhe studentët e mjekësisë që e kanë pedagog. Më shumë se ata dy numra lakmitarë me nga 40 e ca vite për secilin pozicion, kanë qenë virtytet e karakterit të tij të përsosur që e kanë renditur në emrat më të shquar të historisë së mjekësisë shqiptare. Mjafton të kujtojmë se mbi 30 vjet, ka qenë krahu i djathtë i “babait të pneumologjisë shqiptare”, të madhit Prof.dr. Shefqet Ndroqi. Të rrije pranë atij njeriu vetëm mirësi do të ndieje dhe përfitoje. Një mjek që shënoi epokë në fushën e tij, në saj të përkushtimit dhe aftësive profesionale. Po aq i madhërishëm doktor Ndroqi edhe si njeri me shpirt të madh dhe të ndjeshëm. Edhe ditën e dasmës, iku në sanatorium për t’i ardhur në ndihmë pacientit që kishte ardhur në urgjencë. E nëse atë ditë të shënuar la nusen, pas disa vitesh do të linte dy gishtërinjtë e tij, pasojë e dëmtimit nga rrezet rengen prej radioskopive të pafundme në luftë me turbekulozin dhe tifon. Pas këtyre humbjeve fitoi madhështinë e emrin që nuk do të harrohet, por dhe një brez mjekësh të denjë për ta prezantuar veten si punonjës të Spitalit Universitar të Sëmundjeve të Mushkërive “Shefqet Ndroqi”. Më i spikaturi mes tyre është doktor Hektori. Dhe kush ecën në gjurmët e më të mirit, mirësia ka për ta ndjekur. Bëri çmos të merrte sa më shumë nga doktor Ndroqi, në aspektin profesional dhe shpirtëror. Nuk ishte e lehtë të zëvendësoje atë njeri dhe mjek të madh. Ky institucion mjekësor ishte bërë shumë i rëndësishëm dhe i njohur. Vetë përhapja dhe pasojat e sëmundjeve të mushkërive kërkonte disiplinë dhe aftësi profesionale. E kush më shumë se Hektori duhej të ndiente peshën e kësaj përgjegjësie dhe besimi. Gjithçka në shërbim të shëndetit të njerëzve të prekur nga këto sëmundje. Një staf i përgatitur dhe i pasionuar për pofilaksinë, diagnostifikimin dhe trajtimin e turbekulozit. Doktor Hektorit i duhej të bënte mjekun, por edhe drejtuesin e këtij stafi mjekësor. Të gjithë ata që kanë punuar me të, kujtojnë komunikimin e ngrohtë dhe thjeshtësinë e shefit të tyre. Por nuk harrojnë as ashpërsinë dhe qëndrimin e tij të prerë nëse vërente dobësi dhe gabime në punë. Në një rast që ai na i kujton vetë, edhe pse kanë kaluar vite, përsëri nuk ndien pishman për masën ndëshkuese që i dha një infermiereje.

Kishte tre-katër ditë që një pacient ishte në gjendje të rënduar dhe me temperaturë të lartë. Edhe me mjekimet e dhëna akoma nuk po dominohej situata. Netë pa gjumë të mjekëve në ato konsulta të gjata ku kërkoheshin arsyet e keqësimit. Lodhje dhe stërmundim kur shkaku ishte shumë i thjeshtë. Infermierja nuk i kishte dhënë pacientit antibiotikun kryesor që i kishin caktuar mjekët. Kjo për arsyen se ai medikament mungonte ato ditë në farmacinë e spitalit. Edhe pse detyra e infermieres ishte që ta ndiqte dhe jo ta gjente atë ilaç, ajo heshti. Heshtje që vuri në tension gjithë stafin e mjekëve dhe mbi të gjitha, në rrezik jetën e pacientit. Nuk u mendua dy herë shefi i shërbimit, doktor Hektori, që të propozonte largimin nga puna të infermieres. Pas këtij rasti, në stafin e shërbimit u shtua edhe më shumë përkushtimi dhe përgjegjësia. Jo rrallë, ndodh që nuk ke mundësi të shpëtosh një jetë njeriu, por ama kur është mundësia nuk të falet të bëhesh aleat me vdekjen. Por jo se i ka shpëtuar edhe këtij emocioni të padëshirueshëm. Çdo rast të humbjes së jetës, edhe pse nuk është për faj të tij, quhet dështim. Por doktor Hektori i ka ndierë më shumë se sa duhet. Madje, kjo është edhe pika më e dobët e tij. Një mjek nuk duhet të përjetojë, por të jetojë me diagnozën e të sëmurit. Por ja që ai në këtë ndjeshmëri, mbase shkon edhe më tej se ata. Kanë kaluar mbi dhjetë vjet dhe ende përjeton me emocion të fuqishëm një rast tragjik. E kuptoi diagnozën e atij djaloshi 20-vjeçar fatkeq, por nuk gjente forca t’i përgjigjej asaj nëne që në përlotjet e çdo dite, i lutej:

-Aman doktor! Më thuaj çdo gjë, vetëm mos më thuaj se ka sëmundje të keqe, se e kam djalë të vetëm!

Më e vështirë se sa ajo luftë që bënte me sëmundjen, i dukej përgjigjja e kësaj lutje nëne.

– Sëmundja është e rëndë, por ne do të bëjmë të pamundurën…, – mezi shqiptonte doktor Hektori.

U përkushtuan dhe u angazhuan natë e ditë i gjithë stafi në atë betejë që e dinin se e kishin të humbur. Një kujdes mjekësor që nuk u zvenit në shpirtin e asaj nëne të plagosur aq rëndë. Kështu, një ditë ndërsa kthehej nga puna, edhe pse u mundua t’i shmangej, ajo nënë dëshironte të takohej me doktor Hektorin. I shprehu mirënjohjen për atë çka kishin bërë për djalin e saj fatkeq. E sikur të çmallej me një relike të djalit të vet, puth duart e doktorit. I prekur tej mase, doktori e fton të ulen dhe të pijnë një kafe. Më tepër edhe për të ngushëlluar zemrën e asaj nëne. Por u çua nga ajo kafe edhe më i dëshpëruar, kur mësoi se para dy vjetësh ajo kishte humbur edhe bashkëshortin. Burrë e grua ishin rritur në shtëpinë e fëmijës dhe gëzimin më të madh në jetë kishin atë djalë… Me ditë të tëra përjetoi doktor Hektori shqetësimet e asaj fatkeqësie. Diçka jo e mirë, për një mjek që duhet të jetësa më i qetë dhe i ftohtë përballë të tilla emocionesh. Ndryshe, do të jetë më i dobët në përballjen me betejën e radhës… Por ama, edhe kjo e keqe dëshmon për karakterin dhe virtytet e larta njerëzore të doktor Hektorit, jo vetëm si mjek, por edhe si pedagog. Janë me dhjetëra studentët që kanë përfituar maksimumin e lëndës së sëmundjeve të mushkërive. I veçantë ky mjek i shquar edhe në mësimdhënie. Nuk kanë për të harruar studentët ditët e para të komunikimit me të. Pasionant, i rrjedhshëm dhe i qartë në ligjëratë e nis leksionin me postulatin: “Asgjë nuk kushton aq pak dhe nuk çmohet aq shumë sa sjellja e mirë!”, sepse mjeku nuk i takon vetes, por të tjerëve. Kush nuk mund të realizojë këtë kusht, është në kohën e duhur për t’i dhënë jetës një drejtim tjetër. Pasi u ka bërë testimin e parë shpirtëror, nuk vonon dhe u citon katër vargjet e popullit që i shërbejnë po shëndetit të popullit.

O more njeri me mend!

Mos e kërko në çdo vend,

Provoje në trupin tënd,

Si të dhemb, ashtu më dhemb!

E ku ka më mirë se të përdorësh mençurinë e popullit, në ngulitjen dhe përsosjen e virtyteve humane dhe njerëzore aq të domosdoshme për profesionin e mjekut. Është këndvështrimi dhe metoda që ndjek një pedagog kaq i suksesshëm, siç është doktor Hektori. Ndoshta është momenti për të dëshmuar edhe faktin tjetër, se në bibliotekën e tij prekëm edhe tre libra voluminozë me arritje dhe informacion të mjekësisë botërore për sëmundjet e mushkërive, botime të vitit 2009. Ndryshe nuk do të ishte aq i vlerësuar dhe i dëshiruar nga studentët e mjekësisë. Nuk ndjehet mirë kur shikon se shumica e tyre tymosin cigare, atë armik kryesor që shkakton edhe sëmundjet e mushkërive. Nuk i lodh apo mërzisë, duke u cituar rreshtat që janë shkruar me gërma kapitale edhe në paketat e cigareve. “Humbet” një orë mësimi dhe i shëtit studentët nëpër dhomat e pacientëve, duke i pyetur se sa prej tyre e pijnë duhanin. Vetë llogaria përfundimtare, u jep përgjigjen tronditëse se mesatarisht në 100 veta të prekur nga kjo sëmundjet e mushkërive, 97 pinë cigare.

Një llogari që na kujton një debat të zhvilluar mes mjekësh të shquar në Edinburg të Skocisë. Me siguri që të gjithë studentët e doktor Hektorit do të ndjeheshin krenar për pedagogun e tyre. Këtë kongres botëror mbi “Kontrollin e turbekulozit në shekullin XXI” e drejtonte doktori i shquar John Crofton, personaliteti më i shquar botëror në fushën e sëmundjeve të turbekulozit. Sapo kishte referuar doktor Hektori studimin me temë: “Gjendja epidemologjike aktuale për turbekulozin në Shqipëri”. Për të përgatitur këtë material ishte bërë një punë parapërgatitore voluminoze. Një grup mjekësh kishte bërë depistimin në gjithë vendin tonë. Ishin vizituar mijëra njerëz, prej të cilëve u gjetën 700 të sëmurë me turbekuloz. Ende pa u larguar nga podiumi doktor Hektori, çohet nga salla një mjek zviceran që kishte referuar pak orë më parë për modelet matematikore që mund të përdoren për vlerësimin e gjendjes me një numër më të vogël pacientësh. Çka do të thoshte kohë më e shkurtër pa e cënuar saktësinë e studimit. Me sa duket, emri pak i njohur i Shqipërisë, serioziteti dhe personaliteti i shfaqur nga mjeku shqiptar, kishte ngacmuar egon e sëmurë të kolegut, për të bërë pyetjen:

-Ku e bazoni ju saktësinë e të dhënave për të cilat ju referuat?

Pa humbur qetësinë dhe pa u menduar, doktor Hektori edhe pse kishte ndier ligësinë e pyetjes, përgjigjet:

-Duke mos vënë në dyshim saktësinë e përdorimit të modeleve matematikore për studimin që ju referuat, të dhënat e studimit tim saktësinë e bazojnë në ekzaminimin mjekësor të të gjithë pacientëve…

E si për të mos mjaftuar kjo shuplakë ndërhyn edhe drejtuesi i Kongresit, sër Crofton, duke e bërë të pavlefshme pyetjen e mjekut zviceran:

– Doktor Hektori nga Shqipëria, ka të drejtë!

Para disa muajsh, doktor Hektori, u shpall “Qytetar Nderi i Tropojës”. Nuk janë pak vlerësimet dhe titujt që atij i janë akorduar, por ky i fundit i ngjalli emocion të fuqishëm. Një mirënjohje e merituar që i rrizgjoi kujtimet e viteve 1960-1965 kur shërbeu si mjek në Tropojë. Pasi mbaroi me rezultate të shkëlqyera Fakultetin e Mjekësisë, shpresonte se do të emërohej në kryeqytet. Nuk u dëshpërua që iku në veriun ekstrem të Shqipërisë, por edhe të lehtë nuk e pati. Përfytyroni një djalosh 21-vjeçar që del për herë të parë nga Tirana dhe përfundon në Tropojë. Sapo kishte mbaruar specializimin njëvjeçar me doktor Ndroqin. Zonat veriore ishin më të prekura me sëmundjet e mushkërive, për arsye edhe të temperaturave të ulëta. Vetëm një mjek gjeti në Bajram Curr. Detyrimisht që nevoja e bëri të shërbente edhe si patollog, gjinekollog, pediatër etj. Çmon faktin që atje gjeti një personel mjekësor të përgatitur dhe të përkushtuar për punën. Akoma më me fat e quan veten që njohu një njeri të mrekullueshëm, të lindur për humor, siç është mjeshtri Ali Mula. Njohja me të ia bëri edhe më të lehtë kryerjen e detyrës së mjekut, por edhe të përshtatjes me banorët mikpritës dhe shumë të kulturuar. Kjo mirënjohje e veçantë që shkon për mikun e tij të respektuar bën që t’ja falë edhe atë “prezantim” torturues si mjek….

I vendosur përballë një aparati të vjetër skopie, fton pacientin e parë. Shikon që zemra e tij ishte në krahun e djathtë. I bën përshtypje, por jo se befasohet, pasi e dinte që në 10 000 banorë ndodh një anomali e tillë. Mbaron punë dhe fton para aparatit qytetarin e dytë. Fshin sytë, por nuk i largohet e njëjta pamje. Edhe ky zemrën e kishte në krahun e djathtë. Të paktën dhe për një arsye tjetër kjo që po i ndodhte nuk duhej të ishte e pranueshme. I kishin thënë që rrethi i Tropojës kishte rreth 11 mijë banorë. Kjo anomali që po shikonte në aparatin e skopisë, do të thoshte se numri i banorëve duhej të ishte mbi 20 mijë banorë. Nuk e jep veten dhe vazhdon punën. Para aparatit i shfaqet trupi i pacientit të tretë. Dhe përsëri, zemra në krahun e djathtë. I tronditur, heq këmbën nga pedali i aparatit që mbante dritën fikur dhe çohet menjëherë në këmbë. Shikon qytetarin që ishte vendosur me shpinë dhe jo siç duhej me fytyrë nga aparati. Nuk përmbahet dhe ngre zërin, duke i treguar se si duhej qëndruar. Ndërkohë edhe dy të tjerët që ishin duke u veshur i thonë se edhe ne kështu kemi hyrë aty, o doktor.

-Hyfshi dhe mos dalshi më! – u lëshoi mallkimin pa shpirt, por me zë të lartë dhe doli nga dhoma.

Por ditët, muajt dhe vitet në vazhdim e bënë doktor Hektorin njeriun më të dashur të asaj treve. Me vrullin djaloshar, pasionin për profesionin dhe dëshirën për të ndihmuar këta njerëz të dashur, por të zhytur në varfëri, nuk la fshat e shtëpi pa hyrë. I qëllonte që të ecte në këmbë ditën apo natën edhe 12 orë pa pushim. Nuk e harron atë përkujdesje dhe dashuri që tregonin për të si të ishte i shenjtë. Edhe sot kujton kur lëvizte në ditë me borë, para tij borën e hapnin dy njerëz të tjerë për t’ja bërë sa më të lehtë udhëtimin. E si të mos u shërbeje dhe ndodheshe pranë këtyre njerëzve në raste urgjente. Edhe sot në shtëpinë e doktor Hektorit trokasin miqtë e vjetër tropojanë. Kush për hall e kush për ta përshëndetur për të mirat e bëra në ato vite dhe në vazhdim, sepse doktor Hektori duke zbuluar dhe bllokuar të gjitha vatrat e infeksionit në Tropojë, hapi për gjithë jetën dyert e shpirtit dhe u bë mysafir i përjetshëm dhe i mirëpritur në çdo vatër tropojane…

Shikon këtë fotografi të çiftit Çoçoli dhe kushdo dallon se Lirika është më rinore. Por po të hysh në shpirtin e doktor Hektorit, këtë hijeshi dhe bukuri e gjen të shumëfishuar… Aq sa shpirti i tij, ndjehet disa vjet edhe më i ri se bashkëshortja e tij. Jo më kot e quan si një nga mbështetëset dhe frymëzueset e karrierës së tij të suksesshme. Një jetë e gëzuar mes harmonisë dhe mirëkuptimit, dashurisë dhe bashkëpunimit. Edhe sot janë po aq të dashuruar dhe të përkushtuar ndaj njëri-tjetrit, si dikur në sallën e Bibliotekës Kombëtare. Hektori përgatitej për temën e Doktoraturës, ndërsa Lirika studionte për provimet e sezonit. Më shumë se sa tek studimi, e kishin mendjen kur do të vinte pushimi që i bashkonte te koridori. Vërtetë kishin diferencë në moshë, por humori dhe natyra gazmore e Hektorit e bënë për vete menjëherë atë bukuroshe. Sepse edhe tek dashuria më shpejt dhe më sigurtë se çdo gjë, të çon mençuria. Rrjedhshmëria në të folur, çiltërsia dhe komunikimi elegant ia lehtësuan shumë fitimin e betejës atij djaloshi simpatik. Po me barcaletë e nisi dhe e bitisi propozimin. Ishte duke i treguar historinë e një personi që kishte rënë në dashuri me një studente që ai kishte pranë. Ia tregoi aq bukur sa edhe ajo vetë nuk po kuptonte se për kë po binin ato këmbana… Pas heshtjes së tij që priste reagimin e saj, kuptoi se ajo ishte studentja dhe ai personi i dashuruar. E pse duhej vështirësuar më shumë ai propozim kur përgjigjja e secilit prej tyre ishte dhënë prej kohësh nga zemrat e tyre?

-Tek Hektori gjeta jo vetëm njeriun me humor të veçantë, por njeriun e përkushtuar ndaj familjes së tij. Një admirues i zjarrtë i leximit, historisë, gjeografisë, arkitekturës, pikturës, muzikës, udhëtimeve… Është e lehtë të jetohet me Hektorin si bashkëshort sepse jetën ta bën të bukur jo vetëm duke u përshtatur me dëshirat e mija, por e pasuron me intelektin dhe natyrën e tij gazmore…

Nuk ka ç’i duhen më shumë se sa kaq një femre për ta ndier veten mirë dhe të sigurtë, në një jetë të lumtur bashkëshortore.

E dëshmon këtë vetë jeta e tyre, e dëshmon edhe kjo fotografi që shpalos hijshëm gëzimin dhe buzëqeshjen e tyre të përditshme…

AKTIVITETI I PUNËS:

1960 Diplomohet: “Mjek” nga Fakulteti i Mjekësisë i Universitetit të Tiranës.

1980 “Kandidat i Shkencave Mjekësore”, në Fakultetin e Mjekësisë, Tiranë,

1983 “Docent” (titull i barasvlefshëm me Prof.Ass), në Fakultetin e Mjekësisë, Tiranë.

1993 “Doktor i Shkencave Mjekësore”,

1994 “Profesor”, Universiteti i Tiranës,

2007 Profesor, në Fakultetin e Mjekësisë të Universitetit privat “KRISTAL”

2008 “Profesor Emeritus”

2009 Përshkruhet biografi e shkurtër në Enciklopedinë Shqiptare, botuar në Tiranë, 2009.

Aktiviteti Shkencor:

Ka marrë pjesë aktive në shumë konferenca, simpoziume, kongrese mjekësore si brenda shtetit ashtu dhe jashtë shtetit.

Jashtë Shqipërisë:

Prishtinë (Kosovë)

Ulqin (Mali i Zi)

Shkup (Maqedoni)

Bukuresht (Rumani)

Constanca ( ” “)

Varna (Bullgari)

Athinë (Greqi)

Janinë ( ” “)

Lubljanë (Slloveni)

Ankara (Turqi)

Budapest (Hungari)

Salzburg (Austria)

Rome (Itali)

Palermo (Itali)

Paris (France)

Nicë ( ” “)

Moskë (Rusi

Mainz (Gjermani

Essen ( ” “)

Fraiburg ( ” “)

Edinburg (Skoci)

Londër (Angli)

Wolfheze (Hollandë)

Seattle (ShBA)

Teheran (Iran)

Tunis (Tunizi)

Lome (Togo)

Ka marrë pjesë në të gjitha aktivitetet shkencore të zhvilluara në Shqipëri, për problemet e sëmundjeve të mushkërive dhe sidomos për ato të tuberkulozit, të zhvilluara në Tiranë apo në qytetet e tjera të vendit; në konferencat e organizuara me mjekë të huaj; në konferencat mjekësore te organizuara nga specialitetet e tjera ku ka diskutuar për problemet e sëmundjeve të mushkërive. Ka botuar studime të shumta: monografi, tekste mësimore, libra për probleme të tuberkulozit dhe sëmundjeve të mushkërive, artikuj shkencore etj. Botimet janë bërë në Shqipëri dhe në disa revista të huaja.

Agron Sejamini

 

27.08. 2009

https://www.voal-online.ch/index.php?mod=article&cat=SHQIPTAR%C3%8BT&article=2873

Kamala Harris dhe babai i saj

Thyerja me Kamalën është shumë e thellë, dhimbshme dhe nis me divorcin nga gruaja e tij. Por tani 85-vjeçari i ka ofruar këshilla vajzës së tij

Në vjeshtën e vitit 1962, Universiteti Kalifornian i Berkeley-t ishte tashmë kryeqyteti i protestave të studentëve për të drejtat civile me demonstrata në sheshin “Sproul”, në zemër të kampusit.

Shyamala Gopalan, një studente indiane e endokrinologjisë, ishte magjepsur nga një fjalim mbi pabarazitë sociale të mbajtur në një takim nga Donald Harris, një ekonomist i ri xhamajkan që ishte gati të merrte doktoraturën.

Të dy diskutuan për një kohë të gjatë dhe u takuan përsëri disa herë. Pasioni civil u bë një lidhje romantike: në vitin 1963 ata u martuan dhe një vit më vonë lindi Kamala.

Në rrëfimet e jetës së saj, kandidatja demokrate për Shtëpinë e Bardhë, përmend shumë shpesh nënën e saj: një studiuese, e cila u nda nga jeta në vitin 2009, e cila ia kushtoi jetën luftës kundër kancerit.

Megjithatë, figura e babait krejtësisht mungon, me përjashtim të një përmendjeje të shkurtër në fjalimin investitor në konventën e Demokratëve në Çikago, pavarësisht se Donald Harris ka kaluar dekada duke studiuar pabarazitë sociale, një temë qendrore për një udhëheqës politik demokrat.

Dhe megjithëse, siç zbuloi gazeta “New York Times”, 85-vjeçari tashmë ish-mësues, ende me shëndet të shkëlqyer, jeton tre kilometra larg rezidencës së zëvendëspresidentes së Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe që shpesh udhëton rreth Uashingtonit me makinën tip Chevrolet-Corvette të tij të argjendtë, të dy nuk dëgjohen pothuajse kurrë dhe nuk janë takuar kurrë në vitet e fundit.

Përjashtimi i vetëm ishte një darkë në Uashington në vitin 2016, kur Kamala u zgjodh senatore nga Kalifornia.

Është shkruar se Harris e mban të atin në distancë, sepse Donald Trump e përshkruan atë në mitingjet elektorale si një ekonomist marksist që indoktrinoi Kamalën.

Por ai, pavarësisht se kishte kritikuar ekonominë klasike nga e majta dhe kishte studiuar punën e Marksit, si dhe të shumë ekonomistëve të tjerë, nga Keynes te Sraffa, nuk ishte kurrë një marksist.

Historia e ndarjes me Kamalën është shumë më e thellë, më e dhimbshme dhe fillon me divorcin nga Shyamala (mamaja) në vitin 1972. As Kamala në kujtimet e saj nuk shpjegon arsyen e përfundimit të marrëdhënies mes prindërve.

Ai përmend vetëm mosmarrëveshjet në rritje dhe vrazhdësinë midis dy akademikëve, ndërsa Donaldi mori poste profesori në universitete të largëta, fillimisht në Illinois dhe më pas në Wisconsin.

Ndarja kishte ndodhur tashmë në vitin 1969. Kur ekonomisti u kthye në Kaliforni – në vitin 1972, afrikano-amerikani i parë që mori një post profesori në Stanford – beteja e divorcit kishte përfunduar.

Dhe babai i Kamalas shprehu hidhërimin e tij që nuk kishte marrë kujdestarinë e vajzave të tij, Kamala dhe Maya, duke akuzuar shtetin e Kalifornias se kishte vendosur që një baba nuk është në gjendje të kryejë rolin e prindërve, duke shtuar, sipas “Times”, “veçanërisht nëse ai prind është një burrë me ngjyrë që mund të hajë fëmijët e tij për mëngjes…”.

Zemërim, ndoshta, edhe ndaj vajzave që zgjodhën të qëndronin me nënën e tyre: inat që Donaldi e ka mbajtur me vete gjatë gjithë jetës.

Bir i sipërmarrësve të pasur xhamajkanë, ai u kthye në Xhamajka kur doli në pension në Stanford dhe autor i një plani të politikës industriale që i lejoi vendit të Karaibeve të përgjysmonte borxhin e tij publik dhe të reduktonte papunësinë nga 15% 10 vjet më parë, në 5.4% aktuale, në vitin 1978, Harris i dedikoi suksesin më të madh të librit të tij (Akumulimi i kapitalit dhe shpërndarja e të ardhurave) dy vajzave të tij. Por ai kurrë nuk donte t’i takonte.

Ai nuk shkoi në funeralin e Shyamalas në vitin 2009, as në dasmën e Kamalas me Doug Emhoff në vitin 2015. Dhe braktisi ceremoninë inauguruese të presidencës Biden-Harris tre vjet e gjysmë më parë.

Por tani ai duket se ka ofruar t’i japë këshillat e tij të politikës ekonomike vajzës së tij, duke i propozuar një takim publik në Baltimorë, shtëpia e fushatës së Kamalas dhe kompanive për të cilat babai i saj është konsulent.Tema

Corriere della Sera

Jimmy Carter kremton 100 vjetorin e lindjes

Një president amerikan që në detyrë konsiderohej i dobët dhe pesimist, por që me kalimin e viteve ka arritur të ripushtojë një pjesë të madhe të vendit.

VOAL- Jimmy Carter mbush 100 vjet, presidenti më jetëgjatë në historinë amerikane, i cili qëndroi në Shtëpinë e Bardhë për vetëm katër vjet. Gjysmën e jetës “si ish”, aq sa arritja sot është befasuese, si kur kandidoi për post më 1975.

Jimmy kush? Guvernatori demokrat i Gjeorgjisë, një fermer kikiriku jugor, luajti efektin surprizë: një njeri i zakonshëm për presidencën e Nixon dhe Johnson. Pas skandalit Watergate dhe gënjeshtrave për Vietnamin, ai i ofroi vendit humanizmin dhe busullën e tij morale. Ai fitoi mbi amerikanët, por iu desh të përballej me një komb të zhgënjyer, të testuar nga kriza energjetike dhe recesioni.

Dhe fronti ndërkombëtar theksoi aftësinë e tij – me marrëveshjen e paqes Nobel midis Izraelit dhe Egjiptit – dhe kufijtë e tij. Kriza e pengjeve në Teheran në vitin 1979, 52 amerikanë të mbajtur të burgosur nga regjimi i Khomeinit për më shumë se një vit, ishte elektoralisht fatale për të.

Reganizmi e dërgoi në papafingo epokën e përkohshme të Carter-it… meritat e të cilit do të njihen larg Shtëpisë së Bardhë: për betejat e tij humanitare dhe mjedisin dhe për ndërmjetësimin e tij në konfliktet në mbarë botën, aq sa iu dha një Nobel.

Një dashuri e rifituar me dëshmi personale, krahas dhe kundër sëmundjes, pas një tumori të parë.

Një dëshmi besimi dhe optimizmi punëtor, gjithmonë përkrah të dashurës së tij Rosalynn pranë tij për 77 vjet. Me rastin e funeralit të saj, nëntorin e kaluar, dalja e fundit publike e Jimmy Carter.

“Ai është shumë i kufizuar në atë që mund të bëjë. Ai nuk mund të flasë në telefon. Ai ndjek lajmet dhe kur e pyetëm nëse ishte i emocionuar për ditëlindjen, ai tha po, por aq më tepër për të votuar për Kamala Harrisin”, thotë Jason Carter, nipi i Jimmy Carter dhe president i Carter Center.

Misteri i vrasjes së Zija Dibrës: E vranë krerët e VMRO-së…

Një të diel të janarit të vitit 1925, gazeta “Indipendenca Shqiptare” lajmëronte në faqen e saj të parë: “Zija Dibra u vra. Ish-kapiten Zija Dibra, ministër tjetër herë në kabinetin e Pandeli Evangjelit, i akuzuar për çështje bolshevike, tek internohej në Berat, duke kaluar katundin Harizaj të Qarkut të Kavajës, u mundua të arratisej e t’ikë prej duarsh nji aspiranti, i cili e shoqnonte deri në Berat. Kështu, duke qenë i hypur në kalë, atë e ngau me gjithë fuqinë, përpara. Aspiranti i bërtiti nja dy herë të qëndronte, por mbasi s’e dëgjoi, e qëlloi në kokë dhe e rrëzoi të vrarë prej kalit”.

Zija Dibra, figurë e njohur e politikës shqiptare të fillim-shekullit XX u vra në të njëjtën ditë kur në Tiranë shpallej republika me president Ahmet Zogun tashmë të kthyer triumfator nga Jugosllavia. Vetëm pakkush e besoi versionin zyrtar të vrasjes. Zija Dibra, njihej si kundërshtar i vendosur i Ahmet Zogut, ai vetë kishte marrë pjesë si ushtarak në kryengritjen e drejtuar nga Hasan Prishtina në 1921.

Në 1923-in, bënte pjesë në një organizatë antizogiste të themeluar në Vjenë, nga Aqif Pashë Elbasani. Në qershor të 1924-ës, kishte luftuar me armë në dorë, në krah të kryengritësve, pastaj ishte vendosur në garnizonin e Shkodrës. Në vitin 1924, Noli e kishte dërguar Zija Dibrën, për t’i mbushur mendjen Elez Isufit, që të mos bashkohej me Zogun.

Dibra ia arriti t’i mbushte mendjen Elez Isufit, duke u kujtuar dibranëve armiqësinë e kahershme me serbët dhe duke përdorur edhe një shumë të majme parash. Njerëzit e Zogut, i kishin të gjitha arsyet për ta hequr qafe, por jo vetëm se ishte fanolist…! gsh

Nga grabitja e bankave, te dekadat në burg e miqësia me një bretkosë- Cili është Pepe, presidenti uruguajan që magjepsi botën e ndërtoi një nga demokracitë më liberale në botë

Një dekadë më parë, bota u magjeps pas José Mujica, i cili njihej edhe si Pepe, president i Uruguajit.

“Adhurimi” për të erdhi pas një zyrtar i këtij rangu, kishte zgjedhur të mos jetonte në pallatin presidencial, por banonte në një shtëpi të vogël me gruan dhe qenin e tyre.

Po kjo nuk është gjithçka që rrethonte figurën e tij jo konvencionale.

Jeta e tij është e përshtatshme për një skenar filmi.

Në rininë e tij, Pepe grabiste bankat si gueril, i mbijetoi 15 viteve në burgjet vendase, kjo falë edhe një miqësie me një bretkosë ndërsa qëndronte në qeli.

Pavarësisht të gjithave Pepe ishte ai që në transformimin e kombit të tij të vogël të Amerikës së Jugut në një nga demokracitë më të shëndetshme dhe më liberale në botë.

Tani po lufton me vdekjen, ndërsa është prekur nga një sëmundje e rëndë në ezofag. bw

Arbri Kopliku i riu nga Shkodra që përgatitet të nisë studimet në Harvard

Arbri Kopliku

 

VOA/Pëllumb Sulo

Në Shqipëri, të rinjtë gjithnjë e më shumë po priren të studiojnë jashtë vendit, në universitetet e Europës dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Deri në fund të vitit akademik 2023-2024 rreth 14 mijë të rinj shqiptarë studiuan jashtë vendit, ku më shumë se 1000 prej tyre në Universitetet e Amerikës. Korrespondenti i Zërit të Amerikës, Pëllumb Sulo, sjell përvojën e të riut Arbri Kopliku, i cili, pasi përfundoi shkëlqyeshëm studimet në Institutin e Teknologjisë në Masaçusetts të Bostonit, po përgatitet të nis studimet për doktoratur në Universitetin mjeksor të Harvardit.

Për të rinjtë shqiptarë, që studiojnë në Europë dhe Amerikë, janë ditët e fundit të pushimeve verore në vendlindje, pasi shumë shpejt ata do të rikthehen në auditore.

Edhe i riu nga Shkodra, Arbri Kopliku, pas disa ditësh do të udhëtojë për studime drejt SHBA-së. Gjatë 4 viteve të kaluara, ai përfundoi studimet për Bio-Inxhinieri me rezultate të nivelit të lartë në Institutin e Teknologjisë së Masaçusetsit, ndërsa në ditët e para të shtatorit do të nisë studimet për doktoraturë në Universitetin e Harvardit.

“Do të rikthehem në Amerikë, prap në Boston, për të filluar studimet për doktoraturë në programin në mes të shkollës së mjekësisë së Harvardit, Harvard Medical School dhe Institutit Teknologjik të Masaçussets, ku isha për të kryer bachelorin. Do të studioj për inxhinieri mjekësore edhe specifikisht do të punoj në një laborator që zhvillon trajtimet e reja të personalizuara në një shkallë nano, shumë të vogël, për kancerin specifikisht por që të jenë të afta me trajtu shumë lloje të kancerave me të njëjtën teknologji”, tregon ai për Zërin e Amerikës.

Arbri thotë se përvoja e fituar në Institutin e Teknologjisë në Masaçusets është mjaft e veçantë për të si student, pasi studimi në një prej universiteteve më të mira në botë, i krijoi mundësinë e njohjes me zhvillimet më të fundit të kërkimit shkencor, zgjedhjen e lëndëve dhe komunikimin me profesorët që ishin në frontin e parë të imunologjisë dhe luftës kundër COVID-it, mbi të gjitha, zhvillimin e praktikave mësimore në laboratorë dhe kompani me famë botërore.

Ishte periudha pas COVID-it, thotë ai, dhe kjo ndikoi në mënyrën ku u fokusua shkenca. Laboratorët me rritjen më të shpejtë ishin ato që prodhonin antitrupa dhe vaksina dhe po përparonin në kërkimin shkencor, sidomos për sëmundjet infektive.

Kjo, ndihmoi të përfshihet në kërkimin shkencor dhe të aplikojë njohuritë teorike nëpërmjet projektesh madhore te kompanive më të njohura në Amerikë, ku ai zhvilloi praktikat mësimore.

“Hera e parë ishte tek kompania Moderna që është edhe kompania që ka prodhuar edhe vaksinën kundër COVID-it dhe shumë gjëra të tjera. Puna që kisha unë ishte për të testuar lloje të ndryshme kombinimesh të ARN, që ishte përmbajtja e vaksinës, për të arritur që vaksinat të bëhen më të qëndrueshme ndaj temperaturave të larta dhe më thjeshtë të prodhohen. Pastaj, verën pas kësaj unë u futa në një fushë krejt tjetër, çuditërisht ishte krejt e përshtatshme me edukimin që kisha marrë në shkollë, por që ishte për pajisjet biomjekësore. Kompania prodhonte pajisje për diabetin, për sëmundjet neurodegjenerative edhe për kancerin”, thotë ai.

Në Boston jeton një komunitet i madh shqiptarësh, mes të cilëve edhe të rinj nga trevat shqipfolëse, të cilët studiojnë në universitetet e Bostonit. Kjo, thotë Arbri, ishte një mundësi e mirë për të krijuar shoqatën e studentëve shqiptarë në Institutin e Teknologjisë në Masaçusets, përmes të cilës marrin pjesë nëpër panaire, ekspozita, në festivale të kulturës ballkanike dhe europiane si dhe ndërveprojmë me shoqatën “Besa” dhe Kishën e Shën Gjergjit në Boston.

Ndërsa një vit më parë, bashkë me një të ri shqiptar që studion në Kanada, themeluan organizatën jofitimprurëse “Albanian Trailblazers”, e cila ofron mentorim dhe mbështetje për të rinjtë shqiptarë që duan të studiojnë jashtë vendit.

“Arritëm të krijojmë një organizatë që quhet “Albanian Trailblazers”, e cila vitin që kaloi është zgjeruar shumë. Kemi arritur të krijojmë një grup për workshope ku, shqiptarët e suksesshëm nëpër botë mund të vijnë , të ndajnë përvojat e profesioneve të tyre apo pasionet gjithashtu. Kemi krijuar një grup për ndërlidhjen e shqiptarëve me synimin që të bëjnë grupe të veçanta si shqiptarët e Bostonit, të Londrës apo Austrisë dhe me u arritë të takohemi edhe fizikisht dhe jo vetëm virtualisht”, tregon ai.

Studimet në ciklin e doktoraturës në Universitetin e Harvardit pritet të zgjasin pothuajse 6 vite, një rrugë e gjatë dhe plot sfida edhe për të riun nga Shkodra, Arbri Koplikun, por ai ndjehet optimist se do t’i kapërcejë i nxitur nga synimet që ka për të ardhmen.

“Doktoratura në Amerikë është pak e gjatë, është 5-6 vjet, por duke mendu përtej kësaj unë kam dëshirën që njohuritë që arrij t’i thelloj gjatë doktoraturës si dhe zbulimet t’i paketoj në mënyrë të atillë që të jetë një kompani në të ardhmen. Me hap një kompani dhe, pse jo, me përfshi edhe Shqipërinë aq sa ajo mund të ofrojë për zhvillimin e teknologjive për kurimin e sëmundjeve të ndryshme, por edhe për prodhimin e produkteve biofarmaceotike”.

I ati i kërkoi të bëhej doktor, por Eqrem Çabej iu përkushtua gjuhësisë! Nga braktisja e Fakultetit të Mjekësisë, te studimet në Vjenë

Eqrem Çabej, është një ndër përfaqësuesit më të shquar të gjuhësisë shqiptare. Akademiku i shquar shqiptar lindi në Turqi më 6 gusht 1908.

 

Studimet fillore i kreu në Gjirokastër. Më pas kreu shkollën e mesme në Klagenfurt dhe pasi braktisi Fakultetin e Mjekësisë në Romë, u regjistrua në Fakultetin e Filologjisë në Universitetin e Gracit, e më pas në Universitetin e Vjenës, në Austri, ku dhe përfundoi studimet. Pas mbarimit me sukses të studimeve universitare 25 – vjeçari Eqrem Çabej u kthye përfundimisht në Shqipëri, me diplomën e Universitetit të Vjenës në xhep dhe me dëshirën e zjarrtë për t´i vënë dituritë dhe energjitë e tij në shërbim të Atdheut. Por pasi kreu gjimnazin në Klagenfurt (1923-1926), për shkollimin e lartë pati një fërkim me synimin që i ati i kishte vënë që të bëhej mjek.

U regjistrua në Fakultetin e Mjekësisë në Universitetin e Romës. Por pas këmbënguljes për gjuhësinë, regjistrohet në Grac për vitin akademik 1927-1928 dhe mbasandaj kaloi në Vjenë (1930-1933), ku ndoqi mësimet e Paul Kretschmer, Karl Patsch, Nikolai Trubetzkoy dhe Norbert Jokl. Nën drejtimin e Joklit, Çabeji filloi të kishte interes të madh në zhvillimin historik të gjuhës shqipe. Në 1933, ai dorëzoi disertacionin e doktoraturës mbi “Italoalbanische Studien” (“Studime italoshqiptare”). Çabej u kthye në Shqipëri ku edhe punoi si mësues gjimnazi dhe nëndrejtor i konviktit “Malet Tona” në Shkodër (1933/34) ku dha letërsi shqipe. Në vitin shkollor 1935-’36 u transferua në Normalen e Elbasanit, ku edhe atje ndenji një vit. Që andej u transferua në Ministrinë e Arsimit për t´u marrë me drejtimin e arsimit të mesëm.

Me sa kuptohet nga qëndrimi i tij, ai nuk e kishte mirëpritur një emërim të tillë. Me një lutje më datë 17. 12. 1936, drejtuar Ministrisë së Arsimit, për arsye shëndetësore kërkoi të transferohej duke u riemëruar profesor i letërsisë në liceun e Tiranës. Kërkesa nuk i plotësohet, duke e emëruar në Shkollën e Plotësimit Ushtarak. Me “çështjen Çabej” u mor më në fund edhe Këshilli i Ministrave të asaj kohe, i cili vendosi që Çabej, pas mbarimit të Shkollës së Plotësimit Ushtarak, të transferohej si profesor në Gjirokastër. Më 1938-’39 vijoi si arsimtar në Gjirokastër, ku vazhdoi të jepte mësimin e letërsisë të bashkërenduar me elemente të gjuhës shqipe. Në vitin shkollor 1939-’40 Çabej u transferua në gjimnazin e Tiranës ku u ngarkua me drejtimin e shkollës.

Anëtar i Institutit të Studimeve Shqiptare, më 1940 u dërgua në Romë nga min. i Arsimit Koliqi për të punuar mbi Atlasin Gjuhësor Shqiptar, i cili nuk u krye për arsye të ndryshimeve politike përgjatë Luftës së Dytë Botërore. Në shtator të 1943 u emëruar min. i Arsimit në qeverinë Mitrovica, post të cilin nuk e pranoi. Më 25 janar 1944 i pushkatohet vëllai, Selaudini, nënprefekt i Malësisë së Gjakovës. Në Shqipëri u kthye vetëm pas korrikut 1944. Në 1947, ai u caktua anëtar i Institutit të Shkencave, instituti paraardhës i Universitetit të Tiranës. Nga 1952 deri më 1957, ai shërbeu si profesor i historisë së Shqipërisë dhe fonetikës historike.

Në 1972, ai u bë anëtar themelues i Akademisë së Shkencave. Eqrem Çabej u specializua në gjuhësinë krahasuese indo-evropiane. Veprimtarinë shkencore e shtjelloi në gjuhësi, por edhe jashtë saj, në folklor, etnografi dhe histori të letërsisë. Vend zënë studimet etimologjike dhe leksikologjike historike, dialektologjia e onomastikës si edhe kodifikimi i gjuhës letrare. Çabej ka dhënë një ndihmë të çmuar me një varg sqarimesh etimologjike gjatë hartimit të Fjalorit të gjuhës shqipe të botuar në Tiranë më 1980. Më 1951 shkroi “Sonetet”, një libërth kushtuar së shoqes, Shyhrete Turkeshit, që e kishte njohur pranverën e 1949 e porsadalur nga burgu dhe punonte në Bibliotekën Kombëtare. U botuan për herë të parë me rastin e 100-vjetorit të lindjes më 2008 nga shtëpia botuese Çabej, drejtuar nga e bija, Brikena. Ai ndërroi jetë pak ditë pas ditëlindjes së tij të shtatëdhjetë e dytë, më 13 gusht të vitit 1980, në një klinikë të Romës. gsh

Më 10 korrik 1509 lindi John Calvini, reformues i madh i krishterimit evropian, pararendës i kapitalizmit

VOAL – Në gjysmën e parë të shekullit të gjashtëmbëdhjetë datojnë reformuesit më të mëdhenj të krishterimit evroan: John Calvin (Gjon Kalvin) dhe Martin Luter.

Calvini, megjithatë, ndryshe nga Luteri, donte krijimin e legjislaturës së një shoqërie të kapitalizmit të egër, ndërkohë që Luteri ishte i kufizuar për të marrë parasysh aktivitetin tregtar të borgjezisë si një aspekt të shoqërisë feudale që nevojitet për t’i dhënë më shumë hapësirë, por gjithmonë brenda kufijve të feudalizmit.

I lindur më 10 korrik 1509 në Noyon (Francë) Calvini shpejt u largua nga Kisha në mënyrë të vendosur, i bindur se lumturia e përjetshme është e destinuar për disa të zgjedhur dhe që jepet vetëm me anë të hirit të Perëndisë. Ai ishte gjithashtu i bindur se pas vdekjes, fati i shkuarjes në qiell ose në ferr ishte tashmë i paracaktuar. Ithtarët e tij gjithmonë kanë qenë të kufizuar për të shpenzuar jetën e tyre duke punuar, duke pritur një shenjë hyjnore.

Sipas mendimit të Calvinit, puna ishte e barasvlershme me lëvdatat ndaj Perëndisë. Calvini e shikonte punën si mënyrë për të lavdëruar Perëndinë dhe për të shprehur dukshëm në qëndrueshmërinë e besimit dhe bazimit të saj në hiret hyjnore. Vetëm nëse varen nga e mira e përbashkët, pasurimi dhe fitimi pasues konsideroheshin të drejta. Në këtë kuptim, Calvini konsiderohet pararendës i kapitalizmit. Puritanët e Evropës veriore ishin dishepujt e parë të Calvinit, për të ndjekur shembullin e diktuar nga teologu francez, duke përdorur një mënyrë jetese të drejtuar me kujdes, seriozitet, moderim dhe të bazuar vetëm në punë.

Edhe ekonomisti gjerman dhe sociologu Max Weber në librin e tij “Etika Protestante dhe Shpirti i Kapitalizmit” shpesh flet për marrëdhënien midis fitimit dhe kalvinizmit. Puna prodhuese sipas Calvinit, u bë një formë e lutjes, një ofertë për Zotin ndaj pasigurive të tyre. Por edhe sipas teologut dhe humanistit ishte e drejtë për të dalluar fajdet, me të cilat ata e shtypin dhe e vidhnin të varfërin, nga kredia, interesi dhe investimet produktive. Sipas Calvinit, edhe vetë feja u konsiderua gjithashtu parimi i vetëqeverisjes në sjelljen e përditshme.

John Calvini vdiq në Gjenevë më 27 maj 1564./Elida Buçpapaj

IN MEMORIAM- Profesor Vehbi Hoti, intelektuali i vlerave të mëdha të dritësimit pedagogjik të brezave- Nga Fran GJOKA

(Në kujtim të jetës dhe veprës së pavdekshme të Prof. Vehbi Hotit)

Një vit më parë u nda nga jeta profesori ynë i paharruar, Vehbi Hoti, që për 50-vjet me radhë ja kushtoi dijes dhe edukimit, edukatori i një qyteti të tërë, që aq shumë e deshi dhe aq shumë bëri ai për të dhe për njerëzit. Fëmijëria dhe adoleshenca nuk ishin të lehta për të, e ndoshta ky është shkaku i një miredukimi e shkollimi, me sakrificë, të cilët ai ka ditur t’i mundë shumë mirë. Shkollimi ishte pika më e ndjeshme e tij dhe që i hapi rrugë të reja për të njohur më mirë jetën. Që në rininë e hershme ai njihej si një djalë fjalëpakë, pa zhurmë dhe me energji të pashtershme, punëtor i palodhur në shërbim të arsimit të lartë, dashamirës që nuk iu dëgjua kurrë zëri për keq, gojëmbël dhe me kurajë, që mbronte me dinjitet pikëpamjet e tij. Një burrë që nuk e nisi dhe as e përfundoi karrierën e tij me bujë e reklama, por ua la të tjerëve të gjykonin për shërbimin perfekt dhe me sinqeritet që u bënte studentëve, por që vlerësoi me profesionalizëm, sinqeritet e dashamirësi, punën e mirë që bënin kolegët e tij. Shumë shpejt, profesor Vehbi Hoti u shndërrua një ndër figurat e dashura publike dhe i admiruar jo vetëm nga shkodranët, por nga e gjithë Shqipëria. Duke qenë një burrë me tradita të mrekullueshme fisnike dhe një familje intelektuale, të gjithë të shkolluar në universitetet tona shqiptare, ai ishte një njeri shumë i ndjeshëm, human e tepër miqësor, po kaq ishte dinjitar e konsekuent në gjërat themelore të bindjeve dhe ekzigjencave që të përbëjnë të plotë personalitetin e tij.

Energjitë e tij ai i vuri
në shërbim të studimeve, didaktikës, pedagogjisë dhe edukimit

Tek profesor Vehbi Hoti, mendimi dhe preokupimi i vazhdueshëm rrinte përherë zgjuar, ashtu si rri ndezur zjarri në një vatër të ngrohtë familjare, ëndërronte aspiratën e shpejtë dhe rrugën për demokraci të vërtetë dhe integrim dinjitoz dhe evropian. Them këtë, jo aq nga mosha, por nga energjia dhe vitalitetit që shfaqte në studime dhe kërkime në fushën e didaktikës, pedagogjisë dhe të edukimit në tërësi, nga ndihma dhe mbështetja që profesori ynë vazhdonte t’u jepte studentëve dhe kolegëve të tij pedagog dhe gjithë atyre që dëshironin t’i futeshin punës së bukur dhe të vështirë shkencore dhe pedagogjike. Profesor Vehbi Hotin kam pasur fatin ta njoh që në rininë time të hershme. Ai ishte shembulli më i shkëlqyer i njeriut të formuar me një personalitet dhe kulturë njerëzore. Janë pikërisht këto cilësi tepër të vyera që më nxit të hedh në letër këto radhë për jetën, punën dhe veprën e pavdekshme të këtij njeriu me shumë vlera në fushën e dijes dhe të prosperitetit tonë kombëtar. Ishte sa e lehtë, edhe aq e vështirë dhe, sipas kujtimeve që unë kam ruajtur për figurën e tij, ishte njeriu me vlera të përkushtueshme, me kulturë e vizion perëndimor, i talentuar, i përgatitur, emocional, i dhembshur, me vizion të gjerë për jetën, për familjen e shoqërinë. Ishte “i vështirë”, sepse profesor Vehbiu kishte lindur i talentuar, donte të punonte megjithëse në kushte të vështira në momente të tilla, kur vështirësitë familjare nuk e favorizonin sa duhet dëshirën edhe pasionin e tij. Megjithatë ai punonte e punonte dhe krijonte pa u lodhur njëkohësisht. Si qytetar aktiv i Shkodrës, Vehbiu po ngjiste shkallët e karrierës me shpejtësi marramendëse. S’kishte si të ndodhte ndryshe për një talent dhe shkencëtar që kishte hedhur me kohë ide, kishte botuar shkrimet e para shkencore pedagogjike e didaktike që në vitin e largët 1965, për të mos u ndalur për asnjë çast deri më 5 korrik 2023, ku zemra e profesorit pushoi së rrahuri.

Universiteti i Shkodrës ishte jeta e tij
Profesori i madh na la një pasuri të jashtëzakonshme shkrimore

Prof. Vehbiu thoshte: “Po të ishte e mundur të bëhesha edhe njëherë i ri, veç për Universitetin e Shkodrës do të dëshiroja të punoja e të kontribuoja me dëshirë e pa hezitim”. Janë me dhjetëra veprat e tij, me qindra kumtesa e referate të botuara në revista shkencore dhe të mbajtura në shumë simpoziume kombëtare e ndërkombëtare, me qindra artikuj pedagogjik e didaktik të botuara në organet e ndryshme të shtypit apo në revistat shkencore më prestigjioze të vendit dhe jashtë tij. Pra, gjithë jeta dhe veprimtaria 50-vjeçare e profesor Vehbiut iu kushtua zhvillimit të arsimit të lartë tonë kombëtar. Kështu, u bë shumë shpejt figurë e njohur, falë punës dhe djersës së tij brenda dhe jashtë Shqipërisë. Prof. Vehbiu është autor dhe bashkautor i shtatë botimeve monografike, të katër teksteve mësimore për shkollën e lartë dhe dy për shkollën e mesme. Ka botuar rreth 60 punime në shtypin shkencor dhe ka referuar mbi 50 sesione e konferenca shkencore brenda dhe jashtë Shqipërisë. Është kënaqësi të thuhet në ceremoninë solemne në korrik të vitit 2022, me rastin e 65-vjetorit të themelimit të Universitetit “Luigj Gurakuqi”, Shkodër profesor Vehbi Hoti iu dha titulli: “Profesor Emeritus”, nderimi më i lartë dhe i vetmi për një pedagog të këtij institucioni të lartë arsimor.

Në foto Prof. dr. Vehbi Hoti, gjatë marrjës së titullit “Profesor Emeritus”, korrik 2022

Në nder të profesorit të madh, Universiteti i Shkodrës organizoi konferencën me titull: “Jehonë auditorësh”, me rastin e 80-vjetorit të lindjes. Për më shumë se 15 vjet ai ka qenë Sekretar i Këshillit Shkencor të Universitetit, kryeredaktor i serisë të revistës shkencore të edukimit dhe për 13 vjet dekani i parë i Fakultetit të Shkencave të Edukimit dhe anëtar i Senatit të Universitetit të Shkodrës. Pasioni për auditorin e bën që më shumë se gjysmë shekulli, profesori ynë i paharruar të edukonte breza të tërë studentësh me përkushtim dhe pasion, ndaj dhe kujtimet, përshtypjet, mbresat e miqve dhe të shokëve të shumtë të tij janë të pashlyeshme, sepse ashtu siç thekson Prof. Dr. Tomor Osmani për figurën e ndritur dhe të pavdekshme të Prof. Dr. Vehbi Hotit: “Është dhe mbetët një nga figurat e shquara të shkencës pedagogjike shqiptare, autor i shumë veprave dhe studimeve shkencore nga fusha e pedagogjisë, mësimdhënies dhe didaktikës të botuara brenda dhe jashtë vendit”. Do të thosha me plot gojën se Vehbi Hoti mbetët integrali i vlerave gjurmëlënëse i dritësimit pedagogjik të brezave. Një jetë plot gjurmë, një jetë plot përkushtim, kjo ishte dhe mbeti deviza e jetës së Vehbi Hotit.

I thjeshtë, i ditur dhe i urtë si e vërteta

Një intelektual i fisnikërisë, i mendjes së ndritur. Ai dinte të mësojë të nderojë të tjerët. Për profesorin e paharruar mund të shkruhen plot kujtime, shkrime apo studime. Ai ishte dhe mbeti një thesar, një vlerë e shtuar e pedagogjisë shkodrane kohore e mbarëkombëtare. I thjeshtë, i ditur dhe i urtë si e vërteta. Fjala dhe shembulli i tij rrezatonin kudo mirësi, thjeshtësi e dituri. “Kam pasur fatin ta njoh nga afër kur unë botoja në organin shkencor të Universitetit apo në gazetën “Jeta e re” e Shkodrës, në kohën e tërmetit, asokohe unë shkoja në Bushat, Berdicë, Trush e Velipojë, Vehbi Hoti ishte sa i thellë e filozof i pedagogjisë, aq edhe i thjeshtë e gjurmëlënës, i dashur, e dashamir për botuesit. Me çiltërsinë e zemrës dhe bazuar në studimet e tij, me të drejtë do ta quaja Hasan Tahsini i Shkodrës e më gjerë. Botimet e tij janë të çmuara e me plot vlera. Ndihmesa e tij në arsimin e lartë, urtësia prej një intelektuali zemër drite nuk harrohen kurrë, -kështu e mbyll bisedën e tij poeti dhe shkrimtari dibran, Mevlud Buci. Veprën e tij e pasojnë tre djemtë e mrekullueshëm e të zgjuar në punën e tyre si: Dritani, me profesion jurist, Arbeni, pedagog për lëndën e Psikologjisë në Universitetin “Luigj Gurakuqi” Shkodër, Bledari, me profesion gazetar, aktualisht redaktor lajmesh në televizionin kombëtar Klan. Këta tre pasardhës shikojnë sot modelin e prindërve të devotshëm, babain e tyre të mirënjohur dhe të paharruar, të nënës së tyre, Fitnetit, që personifikon sot modelin njerëzor të nënës së dhembshur, që sa punoi, mbeti një profesioniste e rrallë në arsim, që rrezaton mirësi, një qytetare e denjë shkodrane e me emancipim bashkëkohor.

Njeri i vlerave të mëdha njerëzore

E takoja shpesh profesor Vehbiun në Shkodër e Lezhë, bisedonim për çështje të arsimit dhe shkollës dhe vija re se herë pas here shfaqte interesa të larta intelektuale për frymën e re perëndimore që po hynte në shkollat tona, veçanërisht kur biseda binte për temat e ndryshimeve të tranzicionit, gjithnjë ishte i hapur me atë vështrimin e ëmbël e të respektueshëm, fliste me pasion e logjikë dhe me argument për vlera e alternativa, për ide dhe mendime të dobishme për demokracinë në Shqipëri. Ky njeri i vlerave të mëdha ishte një shembull i shkëlqyer dhe i vlerave njerëzore, nga duhet të marrin shembull ideatorët e sotëm të fushës së pedagogjisë dhe didaktikës si dhe shoqëria njerëzore e ditëve të sotme. Ishte një pedagog me emër të madh, si Vehbi Hoti, vlen jo vetëm të kujtohet, por dhe të përgjithësohet dhe të kapësh dhe detajet më të vogla të aktivitetit të tij studimor 50-vjeçar, pasi dhe ato do të ishin dukuri pozitive për brezat e rinj pedagogë. Dhe, siç duket, do kalojnë plot vite e dekada të tjera dhe emri i ndritur Vehbi Hoti do të mbetet në kujtesën e brezave, ku sot është bërë shpirt e zemra e kujtdo. Kur bisedon me njerëz të profesioneve të ndryshme, e kujtojnë shpesh profesorin ku mbart një shtrirje të gjerë miqësie e shoqërie nga trevat shqiptare brenda dhe jashtë vendit, në fushë veprimtarie leksionesh, duke u skalitur në kujtesën e brezave studentë me atë portretin e një embleme të veçantë, që rrezatonte dashuri e respekt të ndërsjellë. Asnjëherë nuk i uli vlerat e tij, por qëndroi besnik i figurës morale e profesionale. Asnjëherë nuk dinte të diferencojë studentët sipas shoqërisë, miqësisë që kishte, por gjithmonë ishte pranë tyre, me pasionin që i jepte profesioni, edukimi, kultura e lartë shkodrane. Sa jetoi e punoi, Vehbiu kurrë nuk bëri kompromis me karakterin e tij edhe kur ishte përfitimeve e famës shoqërore e miqësore. Mbeti deri në frymëmarrjen e fundit i dashur me të vërtetën dhe i rreptë ndaj padrejtësive.

Një personalitet
si prof. dr. Vehbi Hoti mbetet i pavdekshëm

Sot u mbush plot një vit që është ndarë nga jeta, por trashëgimia e tij në fushën e arsimit dhe kërkimit shkencor do t’i rezistojë kohërave, kontributi i tij do të jetë vazhdimisht i dukshëm dhe me vlera të papërsëritshme. Pas shumë vitesh, mësuesit dhe studiuesit e ardhshëm do ta kujtojnë edhe më mirë thellësinë e mendimit të tij, aftësinë për të vëzhguar dhe eksperimentuar, për të bërë përgjithësime e nxjerrë konkluzione që do të ndihmojnë shkollën e shoqërinë në demokratizimin dhe emancipimin e tyre të mëtejshëm. Këtu më vjen ndërmend një thënie e Hygoit: “Njerëzit e mëdhenj bëjnë piedestalin, e ardhmja u ngre statujën”.

Ndërsa shkruaj këto radhë për ketë njeri që sakrifikoi shumë nga vetja për t’u dhënë dije e kulturë brezave, më vjen keq për harresën e organeve qendrore dhe atyre vendore në Shkodër. Kurrë s’ka punuar për lavdi, ndonëse lavdinë me punë e sakrifica e emrin e mirë la kudo, e meriton plotësisht, pas vdekjes, që t’i jepet titulli “Mjeshtër i Madh”. Për njerëz të tillë të ditur, të emancipuar, tolerant në shërbim të dijes dhe për 50 vjet me radhë mbajti titullin e lartë dhe të denjë “Njeri”, si Vehbi Hoti, sa shumë ka nevojë shoqëria e sotme shqiptare. Sa i thjeshtë në dukje, aq edhe i lartë e njerëzor ishte. Cilido që ka njohur apo ka lexuar për Vehbi Hotin, krenohet dhe frymëzohet dhe pyet veten: “Jeta vlen kur vihet në shërbim të mirësisë e diturisë”. Profesor Vehbi Hoti mbetet intelektuali i vlerave të mëdha të dritësimit pedagogjik të brezave. Përmes kujtimeve synuam të kujtojmë sadopak jetën plot aktivitet të një njeriu, humbja e të cilit një vit më parë preku thellë jo vetëm familjen Hoti, por dhe gjithë Shqipërinë dhe më gjerë. Ishte një humbje e madhe për shkencën pedagogjike dhe arsimin tonë kombëtar. Njerëz të tillë lindin rrallë, por mbetën përgjithmonë të pavdekshëm në mendjen e zemrat e popullit.
I paharruar qoftë vepra dhe kujtimi i tij!

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend