Dialog i paturpshëm  

“Të lutem, o diell,

na jep një rreze drite, na vdiqe!” – iu luta

perandorit të dritës që qesh e qan për të gjithë.

“Trus bythën! – më shfryu ai i zemëruar.

– Me tepri ju kam dhënë

malet e detin, fushat e lumenjtë…

dhe ju këmbëzbathurit

hidhni pa pra  mbi vete mbi mua

mjegulla të ndotura përtacie,

re sterile shterpe fanatizmi,

plehra radioaktive të botës,

tullumbace me ngjyra që ju vënë

në gjumë hipnotik.”

Dhe dielli ra përtej detit

ashtu i përskuqur, tej në perëndim…

Nuk e di a do të kthehet mbi ne

nesër …

Ky numër nuk ekziston

Ka ardhur koha që shpesh e më shpesh

po shuaj nga celulari

emrat e shokëve e të miqve.

Njëri ikën pa pritur

(një ditë më parë kishim pirë kafe te Biblioteka K.),

një tjetër pas një lëngimi të gjatë torturues, një tjetër…

Vetëm për vete nuk do ta di kurrë si do të iki.

Ka ardhur koha të shuhet edhe emri im

nga celularët e shokëve e të miqve.

Vetëm në celularin e tim shoqeje nuk do të tretet.

Edhe kur të dergjem në varr

ajo nuk do të harroj të më pyes:

Alo, si je? Ke ngrënë drekë?

Ja një e metë e madhe e Nënës Natyrë:

Nuk ka vënë radhë me shkue në botën tjetër,

domethënë  në askund.

Dhe me radhë po të ikim,

prapë buzëvarur do të ishim.

Alooo?

– Ky numër nuk ekziston.

Rekuiem për minatorët e Bulqizës    

Ai që nuk ka provuar të ftohtit e Bulqizës,

nuk e di ç’do të thotë të vdesësh nga të ftohtit.

Ai që nuk është futur në galeritë e kalbura të Bulqizës

nuk e di ç’do të thotë vdekje në errësirë,

ç’do të thotë të lësh në shtëpi fëmijët zorrëtharë

(që nuk dinë t’i luten as perëndisë)

dhe të fluturosh në purgator për të pastruar

mëkatet e krimet

e pushtetarëve dhe të biznesmenëve kusarë legalë

që akuzojnë njëri-tjetrin për hajni.

Minatori, si alkimist i mjerë, nuk arrin

ta shndërrojë kromin në bukë.

Çdo javë TV-të njoftojnë shpërfillës

vdekjen

e minatorit të radhës

në thellësi të tokës që e lindi.

Unë nxitoj të ndërroj stacionin, por në ekran

më shfaqet një “lider” që thotë vetëm të vërtetën e rreme.

Pastaj një stacion tjetër: Reklama verbuese

të qeshin paturpësisht në fytyrë, pastaj parajsa

e zbritur në këtë mbitokë tragjikomike…

Ata zbresin e ngjiten përditë në ferr

dhe ferri i gëlltit një nga një.

Dhe ti as qan as qesh dot.

Ironi historike

Thika e kufirit ka prerë malet e fushat,

lumenjtë e liqenet, detin e qiellin, veç diellin

nuk mundi të therte si dashin në dasmën e zonjës vdekje.

Hënën e ndau më dysh, gjysmën e flaku tej horizontit.

Në njëqind vjet

të dallgëzuar

theri e theri

ashtin e kombit…

Thika e kufirit nuk e preu dot

zemrën.

SAZAN GOLIKU