Me udhëzimet e Titos për Popoviçin, formohet PKSH-ja

Militantët e Partisë Komuniste shqiptare, të ndihmuar nga udhëheqësit jugosllavë, fillojnë të krijojnë organizata të reja, ndërsa përgatiteshin për një luftë ushtarake. Miladin Popoviç dhe Dushan Mugosha, ndikojnë vazhdimisht dhe me vendosmëri tek komunistët shqiptarë. Enver Hoxha personalisht i shkroi letrat e mëposhtme Miladin Popoviç: “Asnjëherë në jetën time nuk jam ndjerë aq i fortë sa kur pashë një vëlla pranë meje, një shok jugosllav i gatshëm të vdiste si një hero për popullin tim”.

Mbi letrën historike të udhëheqësit eminent të popujve jugosllavë drejtuar komunistëve shqiptarë më 1942, Enver Hoxha shkruan: “Letra e Titos paraqet një ngjarje historike për të gjithë popullin shqiptar, sepse na bëri të njohim praktikisht luftën e partizanëve të Jugosllavisë, është një thesar i vërtetë për ne. Emri i Titos është përgjithmonë i lidhur me popullin shqiptar”.

Pas vitit 1948, Enver Hoxha deklaron: “Është e pakontestueshme që emri i Titos mbeti i panjohur në partinë tonë, por populli ynë e dinte mirë dhe e vlerësoi shumë luftën e kombeve Jugosllave. Asnjëherë nuk kemi krijuar lidhje të drejtpërdrejta me Ushtrinë Nacionalçlirimtare Jugosllave dhe nuk kemi marrë asnjë ndihmë prej tyre”. Këto fjalë janë thënë nga i njëjti polic, i cili nën maskën e një komunisti, ndan idetë shoviniste të “Ballit Kombëtar” për krijimin e “Shqipërisë së Madhe”.

Nëse ky tradhtar nuk do të kishte marrë drejtimin e Partisë Kom uniste Shqiptare, populli shqiptar kurrë nuk do të kishte dhënë afërsisht 28.000 viktima dhe madje aq më shumë njerëz të plagosur dhe të gjymtuar. Pas çlirimit të Shqipërisë, Jugosllavia e Titos, është e para që njohu qeverinë e re shqiptare dhe bëri përpjekje të mëdha për njohjen dhe konsolidimin e saj ndërkombëtar. Në Konferencën e Paqes në Paris më 1946, delegacioni jugosllav u angazhua në aksion energjetik diplomatic, kundër atyre vendeve që refuzuan të drejtën e Shqipërisë për të marrë pjesë në bisedime.

Atëherë Mocha Pijade tha: “Unë propozoj që Shqipëria të ftohet të marrë pjesë në këtë konferencë. Eshtë një vend që është bërë burimi i parë i fashizmit italian në të gjitha shtetet e Ballkanit”. Diplomatët grekë atëherë u propozuan përfaqësuesve jugosllavë, ndarjen e Shqipërisë, që do të nënkuptojë likuidimin e saj si një vend sovran. Mendimi i Stalinit është në të njëjtën frymë; ai u sugjeron jugosllavëve, krijimin e një federate me Shqipërinë dhe në këtë mënyrë, kjo e fundit do të pushtohej nga jugosllavët. Por Jugosllavia e re mbetet absolutisht besnike ndaj parimeve të saj dhe mbron Shqipërinë.

Më 21 gusht 1946, Kryeministri dhe Ministri i Punëve të Jashtme, Enver Hoxha, mbërriti në Paris. Për një muaj të tërë, ai qëndroi në Ambasadën e Jugosllavisë në Paris. Ishtë falë përpjekjeve të jugosllavëve që më 28 nëntor 1946, për herë të parë pas krijimit të saj, Shqipëria është e pranishme në këtë konferencë ndërkombëtare. Kur vende të caktuara perëndimore propozuan një kuotë shumë të ulët për rimëkëmbjen, pothuaj degraduese, prezantuesi nga Jugosllavia, Aleche Beller, deklaroi se ai kurrë nuk do të nënshkruante dokumentet që mbyllnin konferencën, nëse kuota për rimëkëmbjen e Shqipërisë, nuk do të rritet vërtet.

Falë veprimtarive të diplomatëve jugosllavë në konferencën në Paris, ne njohim të drejtën e Shqipërisë për të qenë një nga partnerët e aleatëve kundër Gjermanisë hitleriane. Katër fuqitë kryesore, japin autorizimin e tyre që ajo të nënshkruajë traktatin e paqes si një vend anëtar i Kombeve të Bashkuara. Me mbështetjen e interesit jugosllav të Titos, Shqipëria ka zbritur në arenën ndërkombëtare.

Në njohje të vizitës së tij në Beograd, më 23 qershor 1946, “lideri” shqiptar Enver Hoxha, thekson: “Emri i marshallit tuaj legjendar që ishte personifikimi i heroizmit jugosllav, akoma dha shpresë për një fitore të përbashkët mbi fashizmin gjatë luftës së madhe çlirimtare. Le të jetojë përgjithmonë miqësia dhe vëllazëria midis popullit shqiptar dhe popullit të Jugosllavisë! Rroftë Marshalli i madh Tito, një njeri i dashur për popullin shqiptar”.

Gjatë këtij takimi me Marshallën Tito, Enver Hoxhës i’u dha medalja “Heroi kombëtar i Jugosllavisë”, dekorata më e lartë e luftës. Me këtë rast, ai deklaron: “Unë gjithmonë do të mbaj me krenari medaljen që sapo jam dekoruar, sepse është simbol i përpjekjeve legjendare të kombeve jugosllave dhe viktimave të panumërta që ata dhanë gjatë kësaj lufte të tmerrshme për çlirimin e vendit tuaj dhe gjithë të tjerët”

Pas Luftës së Dytë Botërore, situata në Shqipëri u bë katastrofike dhe e mjerueshme. Pushtuesit italianë dhe gjermanë, shkaktuan dëme të mëdha në vend. Përkundër faktit se vetë Jugosllavia e re pësoi vështirësi të mëdha, ajo menjëherë i dha ndihma popullit shqiptar. Pas kërkesave të bëra nga udhëheqja shqiptare, Jugosllavia dërgon shumë specialist, produktet ushqimore, artikuj të konsumit aktual dhe teknologjisë industriale.

Përfaqësuesit e Tiranës vinin shpesh në Jugosllavi, jo vetëm për të kërkuar ndihmë, por edhe për të përdorur përvojën   jugosllave në krijimin e qeverisë së re të shtetit. Përsëri në dhjetor 1944, Veilimir Stoiniç, u dërgua në Shqipëri si anëtar i misionit ushtarak, përgjegjës për ofrimin e ndihmës në krijimin e ekonomisë kombëtare. Por në vend që të fillonte të likuidonte raportet feudale, Enver Hoxha këmbënguli me ngulm që fshatarët të paguajnë një taksë, e cila është e barabartë me një të dhjetën nga të ardhurat e tyre. Vetëm pas konsultimeve me Nako Spiro, – anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Shqiptare dhe Edvard Kardel, drita e gjelbër, i’u dha reformës së tokës.

Diçka tjetër: qeveria jugosllave ka dërguar 41 specialistë për të realizuar programin ekonomik. Gazeta shqiptare “Bashkimi”, në numrin e saj të 21 nëntorit 1947, vlerëson meritat e komunistëve jugosllavë, në këtë punë të madhe të realizuar. Deri në vitin 1948, e gjithë industria shqiptare u organizua me ndihmën e Jugosllavisë. Ajo ishte gjithashtu që ndihmoi Shqipërinë për të organizuar shëndetin publik, për të krijuar organe të Sigurimit të Shtetit dhe Ushtrinë, madje edhe Teatrin Tombëtar. Nga 1945 deri më 1948-ën, në shkollat ​​ushtarake Jugosllave u aftësuan më shumë se 470 shqiptarë. Enver Hoxha insiston që Shqipëria të ketë avionë luftarakë. Duhet të theksohet se Jugosllavia, huazoi 407.791.000 dinarë për Shqipërinë vetëm për mbrojtjen kombëtare.

Gjatë periudhës nga viti 1947 deri në vitin 1948, Jugosllavia eksportoi mallra në Shqipëri, me vlerë më shumë se 2 miliard dinarë, ndërsa kjo e fundit, importoi mallra shqiptare në Jugosllavi në shumën e gati 290 milion dinarë. Diferenca midis dy shumave, përdoret për të kredituar Shqipërinë. Ky ekuilibër nuk përfshin arsimimin falas të nxënësve shkollorë dhe studentëve shqiptarë në Jugosllavi.

Enver Hoxha shpejt harroi gjithë këtë ndihmë dhe në vitin 1948, gjatë konfliktit me qeverinë jugosllave, i udhëhequr gjithnjë nga mania e tij për “Shqipërinë e Madhe”, ai mori anën e Stalinit. Më vonë ai ndryshon aleatët e tij, Hrushov dhe Mao Tse-Tung, njëri pas tjetrit, për të treguar se është vetëm ai në tërë botën, ai që mbetet besnik i teorisë Marksiste-Leniniste. Ai madje heq bukën nga goja e shqiptarëve, për të krijuar parti “marksiste-leniniste” siç i quan ata – në të vërtetë ata janë grupe të vogla politikanësh dembelë, që bëhen parazitë të popullit shqiptar.

Viktimat e tiranisë së Enver Hoxhës janë të panumërta. Midis tyre ka edhe shumë qytetarë jugosllavë. Gjatë periudhës nga 1948 deri më 1950-ën, 675 oficerë zbulues, u zhvendosën nga Shqipëria në Jugosllavi. Si rezultat i të shtënave, 34 roje kufitare jugosllave u vranë. Në territorin e Shqipërisë, u ekspozuan 8 qendra të spiunazhit dhe veprimeve subversive kundër Jugosllavisë. Shërbimet sekrete shqiptare, udhëzuan grupet e zbulimit për të organizuar një kryengritje në Kosovë. Gjatë gjithë kohës, shërbimet e inteligjencës shqiptare, po përdorin emigracionin jugosllav nga zyra.

Në të njëjtën kohë me këtë veprim subversive kundër Jugosllavisë, Enver Hoxha arriti të shndërronte atdheun e tij në burg. Ai ka krijuar disa kampe të punës së detyrueshme, për të rinjtë që nuk ishin dakord me politikën e saj. Këtu është një dekret, që tregon substancën çnjerëzore të regjimit të tij:

neni 1: “Hetimi gjyqësor nuk duhet të zgjatet më shumë se 9 ditë”

neni 2: “Akuza duhet të ngrihet në prag të gjykimit”,

neni 3: “Ndalohet që gjyqet të ekzekutohen para palëve”

neni 4: “Kërkesat për falje janë të ndaluara”:

neni 5: “Dënimi me vdekje ekzekutohet menjëherë pasi të shqiptohet”

Ky dekret i shpallur më 22 shkurt 1951, zbulohet mirë tirania në Shqipëri. Një tjetër dekret për internimin dhe dëbimin, nuk kursen as fëmijët e të dënuarve. Asnjë nga aktivistët e partisë që kishin bashkëpunuar me Enver Hoxhën në luftë, nuk ka mbijetuar sot. Edhe sot, 40 vjet më vonë, ai është larguar dhe gjen shqisat e armikut kudo, në Komitetin Qendror në Ushtri, në etj. Vetëm në 1973-1975, më shumë se 30.000 njerëz, i’u nënshtruan shtypjes nga diktatori. “Agjenti provokues”, mbetet besnik, vetëm i mjeshtrive të tij fashiste. Ai vazhdon të vrasë komunistët, për të mbajtur fashistët në pushtet. Është rasti i Ramiz Alisë, i cili në vitin 1939, ishte anëtar aktiv i grupeve fashiste të Musolinit, ndërsa aktualisht, ai është ideologu kryesor i Partisë Komuniste Shqiptare.

Për të larguar vëmendjen e njerëzve nga humnera ku e kishte tërhequr, Enver Hoxha dhe agjentët e tij, nxisin urrejtje ndaj Jugosllavisë, për rishikimin dhe aneksimin e Kosovës. Sipas Tiranës, më shumë se 2.00.000 shqiptarët, besohet se jetojnë në Jugosllavi. Këta njerëz do të privoheshin nga të drejtat dhe Kosova do të ishte rajoni më i varfër në vend. Nëse është një çështje e moszhvillimit është pikërisht, Shqipëria e sotme është simboli i moszhvillimit dhe varfërisë. Në Shqipëri ju nuk shihni një veturë të vetme private, ndërsa në Kosovë, një në dy familje, zotëron një të tillë. Vetëm në Prishtinë numri i aparateve televizive është më i madh se në të gjithë Shqipërinë.

Në vend që të bënte përpjekje për të ngritur standardin e jetesës së njerëzve të tij, Enver Hoxha dhe shërbimet e tij sekrete, (Sigurim i Shtetit), bënë që urrejtja e popullit të ishte e madhe, falë gënjeshtrave dhe shpifjet që qarkullonte propaganda e saj. Si rezultat i aktiviteteve subversive të shërbimeve të tij sekrete në Kosovë në prill 1981, u zhvilluan demonstrata me përmbajtje nacionaliste. Gjithçka tregoi se Shqipëria ishte në një kryqëzatë kundër Jugosllavisë. Disa organizata pro-shqiptare jashtë vendit, gjithashtu u angazhuan në këtë kryqëzatë: “Balli Kombëtar”, “Bashkimi i Popullit të Kosovës”, “Kosova e lirë”, “Barazia”, ​​”Miqtë e Shqipërisë së Re”, dhe “Fronti i Kuq”. Shqipëria u cakton një rol të rëndësishëm këtyre organizatave në mbikëqyrjen e Kosovës. Aktiviteti subversiv i këtyre organizatave, drejtohet personalisht nga Enver Hoxha.

Në Maqedoni dhe në Kosovë, kemi zbuluar disa grupe klandestine, gjë që na bën të mendojmë se kolona e pestë e Enver Hoxhës, po funksionon me forcë të plotë. Në kongresin e VIII të Partisë Komuniste të Shqipërisë, i cili u mbajt në nëntor të vitit 1981, në raportin e tij, Enver Hoxha akuzoi përsëri Jugosllavinë, duke deklaruar: “Revizionistët jugosllavë po planifikojnë të likuidojnë udhëheqjen e Partisë Shqiptare. Ata e shohin aneksimin e Shqipërisë si republika e shtatë, e Republikës Socialiste Federative Jugosllave, dhe në këtë mënyrë, ata shpresojnë t’i japin fund kombit shqiptar një herë e përgjithmonë”. Këto akuza të Enver Hoxhës, janë të pabazuara. Jugosllavia kurrë nuk ka organizuar komplot kundër udhëheqjes së partisë shqiptare. Fjalimi i “liderit” të bërë më 10 nëntor 1982, në një miting në Tiranë para zgjedhjeve, ishte një përshkallëzim i irrendentizmit të “Shqipërisë së Madhe”.

Tashmë kanë kaluar disa dekada që “udhëheqësi” ka bërë gjithçka të mundshme për të forcuar “shampanjën” e armikut kundër Jugosllavisë. Ai kurrë nuk ndalet së ankuari kot për shqiptarët e Kosovës. Por a nuk mund ta kuptojë ai që edhe në 1948-ën, shumica e madhe e shqiptarëve në vendin tone, e sqaruan se ata donin të ishin pjesë e bashkimit të popujve të R.S.F.Y. (Rebublika Socialiste Federative e Jugosllavisë). Mashtruesi politik Enver Hoxha, përpiqet më kot të nxisë përçarje midis popujve jugosllavë dhe të jetojë me konceptimet e vjetra të një ndarjeje jugosllave. Sot në Shqipëri persekutimi dhe shtypja janë në lëvizje të plotë kundër drejtuesve shqiptarë që nuk pajtohen me politikën e tiranit. Është kjo politikë që e ka sjellë Shqipërinë në izolim të plotë. Enver Hoxha dëshiron të mashtrojë opinionin publik ndërkombëtar, për të larguar vëmendjen nga terrori dhe vrasjet.

“Drejtuesi” Enver Hoxha, ka fajësuar Jugosllavinë, duke thënë se kjo e fundit është implikuar me punët e brendshme të Shqipërisë. Demagogu politik, pretendon se Kryeministri Mehmet Shehu, vetëvrasës në vitin 1981, ishte një agjent i Jugosllavisë. Shumica e popullit shqiptar nuk mund të besonte kurrë gënjeshtra dhe thashetheme dhe intriga nga ky sharlatan politik. Në librin e tij me titull “Titistët” dhe botuar në Tiranë në dhjetor 1982, Enver Hoxha, “udhëheqësi” i padenjë, përsëri përpiqet të “demaskojë” dhe të shpifë Jugosllavinë dhe Lidhjen e Komunistëve Jugosllavë.

Libri ka bollëk, me gënjeshtra absurde dhe akuza të rënda të ngritura vetëm kundër Jugosllavisë. Të gjitha tregimet e Enver Hoxhës për Jugosllavinë socialiste, jo të përafërta, janë të dënuara të dështojnë. Populli shqiptar nuk do ta harrojë kurrë fatkeqësinë, vuajtjet, izolimin poshtërues për të cilin ata janë dënuar nga “udhëheqësi” i tyre kriminel. Historia do të thotë fjalën e saj të fundit, kundër diktatorit./Memorie.al