Tregim

Në atë orë, përgjatë ranishtes së bregut, frekuentuesit e xhiros së mbrëmjes ishin rralluar. Në pistën e Shtëpisë së Pushimit të Punëtorëve me siguri vallëzohej, sepse orkestra gjëmonte. Mua më pëlqeu të mbaja vesh.

– Aman dhe ti, – ia bëri komshia ime, me të cilën pak minuta më parë i kishim lënë burrat duke lozur letra në verandën e kabinës, – ç’dëgjon?! Mbrëmje vallëzimi i thënçin!

Në atë çast ndjeva të ftohtë dhe mbulova llërët e zhveshura me pëllëmbë.

– Mbërdhin, – vijoi, – pse nuk more një triko të lehtë? Unë nuk lëviz mbrëmjeve në plazh pa një gjë krahëve. Ja këtë, e lehtë është, prej pambuku, por më mbron mirë. Bregu i detit ka shumë lagështirë.

Pas kësaj u ndal dhe shtoi:

– Apo nuk do të mbulosh fluturat e fustanit! Ua sa i bukur! Nuk ta vura re. Sonte e ke veshur për herë të parë? Ku e ke qepur? Vetë?.

– Jo, kam vjehrrën rrobaqepëse të mbaruar.

– Sa mirë! Lum ti! Por ajo punon në shtëpi; ka klientelë besoj?

– Jo, jo, është modeliste në byronë e modeleve. Në shtëpi nuk punon fare. Mjaft kam punuar, thotë. Vetëm kur afrojnë pushimet, na bën gati për në plazh: mua, kunatën tjetër, të bijën e martuar dhe fëmijët. I ka duart të arta. Edhe kostumin e banjos ajo ma ka qepur.

– Vërtet? Po ti ke dy (apo tre) në mos gabohem. Një vishnje, një bojëqielli dhe tjetrin me lule të vockla. Këto t’i kam parë. Të tre të rrinë në mënyrë perfekte. Cilin nga këto të ka qepur?

– Që të tre.

– Ua, po më habit!

– Me ty se kam problem fare, më thotë; ç’t’i bëj sime bije që nga viti në vit shton peshë; kurse ti e ke trupin shumë të rregullt, s’luan fare nga vendi.

– Konstatim i saktë. Ta them sinqerisht, jo për të të bërë qejfin ti je vërtet nga ato femra që edhe me një fustan basme (madje nga ato më të lirat 95 lekë metri) bie në sy dhe tërheq vëmendjen e të gjithve.

– Uuu mjaft!

– Ky është një realitet që konstatohet fare lehtë. Apo jo?! Unë e ti e kemi parë prej kohësh njëra-tjetrën dhe këto që them nuk janë vetëm të miat.

– Po edhe ju nuk jeni më poshtë nga unë.

– Nuk them, por unë nuk i lë kusur modës; e ndjek hap pas hapi, kurse ti jo. Unë, e zhveshur jam tepër joshëse për meshkujt, kurse e veshur, nëse nuk përdor rroba të modës së fundit me tendencë sigurisht, ëhë, nuk m’i hedh sytë asnjë. Të them të drejtën, e vuaj shumë pavëmendshmërinë e meshkujve. Dua të bie gjithnjë në sy. Domosdoshmërisht të jem në qendër të vëmendjes. Kurse ti je krejt ndryshe. Madje, edhe tualet nuk bën shumë, por bie në sy; tërheq vëmendjen e të tjerëve. Ke ndonjë formulë kështu?

– Posi kam.

– Po hë na e thuaj.

Kishim ecur goxha, kishim lënë pas Shtëpinë e Pushimit të Kuadrove, atë të Punëtorëve dhe ishim thuajse pranë turizmit të madh, hotel “Adriatikut”, që shndriste nga dritat e shumta; si të qe një anije gjigante, krahasuar sigurisht me “Breshkën” e famshme dhe kabinat si kuvli në anë të tij.

– Gjyshja ime nga nëna, – ngava bisedën, – një grua vërtet zonjë, me kulturë të gjerë, bijë e një avokati me emër, e cila Shkollën e Mesme e kishte kryer në Itali, në vitet 30, kurse universitetin nuk kishte arritur ta përfundonte, ngaqë i ati kishte ndërruar jetë papritmas. Për këtë arsye qe detyruar të kthehet në atdhe. Dëgjo, moj bijë, më pati thënë në atë kohë kur unë sapo i thosha “lamtumirë” Adoleshencës. Një grua e bukur duhet të ketë parasysh tri gjëra: Së pari, ajo nuk ka nevojë të vishet sipas modës. Së dyti, edhe tualetin e bën të lehtë; nuk i lipset fare një makiazh i tepruar. Dhe, së treti, nuk përdor kurrë taka super të larta. Ajo duhet të karakterizohet nga serioziteti dhe dinjiteti.

– Vërtet filozofe. Kush e di sa e mirë do të ketë qenë e re!

– Yll, e di kujt i thonë, yll fare. Të shohësh fotografitë e saj, të ikën mendja! Të ka rastisur të shikosh foto të artisteve të viteve 30 apo 40; bie fjala si Greta Garbo, Pola Negri, Marlen Dihtrich, apo Ingrid Bergman. Nuk u lë gjë mangut. Kur jetonte, sepse ka gati njëzet vite që ka ndërruar jetë, duke më treguar fotot e ngacmoja. O nëna, i thosha sa e bukur ke qenë, moj nëna; po pse nuk u bëre artiste? Në Itali posi, jo një herë më kanë lutur, po nuk më linte im atë.

– Nagjason me të?

– Gjithnjë më thoshte: Kopja ime je, moj çupë, gjë mangut s’më ke lënë.

Në këtë kohë nga shkallët e “Adriatikut” po zbriste plot zhurmë e rrëmujë një grup të rinjsh, që hargaliseshin me njëri-tjetrin. Të gjithë flisnin me zë të lartë, (sigurisht nga pija); dikush këndonte një këngë të pakuptimtë, të cilën sapo e linte ai, dëgjohej zëri si fishkëllimë i një vajze, që e pasonte. Tre djem dhe nja katër vajza (aq bëheshin) veshur bukur. Kujtova mos ishin ndonjë grup turistësh (nga ata maksistë-leninistët nga Vendet Skandinave) që vitet e fundit vinin shpesh.

– Janë ata, të bllokut, – foli me zë të ulët fqinja, – Nuk i njohe?!

– Absolutisht, jo.

– Unë, të gjithë, – u hodh ajo dhe ndërkohë u kthyem për andej nga kishim ardhur, – kanë qenë më të shumtë në numur. Tashmë janë përgjysmuar. Fillimisht ndodhi kështu në vitin 1974 pas eliminimit të “Grupit Puçist” në Ushtri, më pas vijoi me “sabotatorët në Ekonomi”, për të kulmuar më 1981 me vetëvrasjen e kryeministrit dhe pushkatimet e…..

Ajo fliste duke përmendur emra byroistësh, ministrash e gjeneralësh të pushkatuar. Mua m’u kujtua një shoqe e klasës, martuar me djalin e një ministri, të cilën edhe pse kishte një fëmijë e detyruan të divorcohej nga i shoqi.

– Kë do ti më shumë partinë, apo djalin e armikut të popullit?! – i kishin thënë në dikasterin ku punonte.

– Me djalin e tradhëtarit, apo me partin?! Mos e zgjat, ndaje mendjen, – i qe vërsulur inatosur keqas i ati në shtëpi, pasi kishte vënë re tek ajo shenja hezitimi.

– Ja, e sheh atë bjonden me flokë të kapur nga pas, – vijoi fqinja, – që i është peshuar në krah atij djalit?! Me atë jam ngatërruar një herë. Jemi zënë keqas; desh ia shkula flokët.

– Uaa! Po pse?!

– Ishte mpleksur me një të dashurin tim. Vite më parë, kuptohet. Ai ishte një nga djemtë e bukur të Tiranës, nga ata të “Broduejt”. Një ditë më kap një shoqja ime e më thotë se i kishte parë duke u ngjitur nga kodrat e liqenit. E di si u bëra?! Xhind fare. Vajzë e një ministri ajo. Mua të ma punojë ky, thashë. Harroi që më erdhi gati një vit para e mbrapa. Ishte mësuar ai; i dija jo pak histori. Por me mua i ngeci sharra në gozhdë. Në ato vite unë thuajse gjatë gjithë Verës rrija në plazh. Filloja nga pesëmbëdhjetëditëshi i parë i korrikut me xhaxhin. Dyjavëshin tjetër me tezen; nuk më linin dy vajzat e saj; ishin më të mëdha se unë; më donin fort. Kështu me radhë, një javë te daja, pesë ditë te mbesat e mamit, derisa vinte dyjavëshi i fundgushtit, kur si zakonisht shkonim e gjithë familja. Atë verë ai bukuroshi nuk m’u nda; këtu mbiu, mbi ranishte, gjatë gjithë kohës.

Jam habitur kur një shoku im i shkollës, që kishte muhabet me të, më tregoi një ditë se vetëm për të mos m’u ndarë mua e kishte shtyrë dyjavëshin e plazhit vetëm me një mijë lekë! E tmerrshme; hante vetëm një vakt në ditë! Të them të drejtën, m’u dhimbs, ndonëse isha e bindur që, nxitur nga dhimbja kurrë nuk do të bëhesha e tij. Madje dhe për veten time nuk do të pranoja kurrë që dikush të më dashuronte ngaqë kishte ndjerë dhimbje për mua. Për të mos u zgjatur, më vonë ashtu u rrokullisën punët dhe u lidhëm me njëri-tjetrin. Tani të të tregoj se ç’i bëra asaj biondes, vajzës së ministrit. Nuk desha t’ia dija fare. I vajta në fakultet te gjuhët e huaja. E ruajta kur doli dhe i zura rrugën.

– Çfarë ke? – më tha, – përse më zë rrugën?!

– Unë nuk kam gjë me ty, po ti çfarë ke me mua?

– Unë me ty! – bëri të habiturën, – ua, je në vete! Nuk të njoh fare.

– Të njoh unë, – i thashë dhe ia numurova.

– Ohu nuk dua të të dëgjoj! Kështu thonë shumë vajza nga inati, – ma preu fjalën dhe m’u shmang.

Desh më iku. Aty menjëherë e zura nga flokët.

– Ua mami! – e ngriti zërin dhe sakaq u afruan dy shoqe të saj, me të cilat sapo ishte ndarë.

– Çfarë inati, thua, – iu vërsula dhe e ngjesha në rrëzë të murit, – më të madh inatin e kam unë, ngaqë ai është i dashuri im.

– Uh, po ai më dashuron mua!

– Po mua s’më ka lënë ende. Të më kishte lënë po. Po të pashë më me të, do të të mbys fare. Dhe ia nduka flokët keqas, por ndërhynë dy shoqet e saj që nuk më lanë.

Nuk po u besoja veshëve nga ç’thoshte. Madje, qe e kotë, në ato çaste nuk kishte forcë ta ndalonte në ato që shprehte. Nëpër buzë i rëndonte keqas emri i saj. Madje aq të fortë e pati rëndesën sa u detyrua të lëshojë një epitet fyes për atë. Unë u drodha. Sikur të mos e kisha dëgjuar atë fjalë, me siguri do t’i hidhja dorën në qafë me dhemshurinë e një motre, dhe për t’i thënë diçka, në ato çaste do të zgjidhja një fjali që t’i shkonte në unison me përplasjen e buzëve.

– Mbas kësaj iu vërvita atij bukuroshit,- vijoj e ndezur në kulm; aq sa më frikësoi disi. – E gjeta te “Broduej”, aty ku rrinte zakonisht, mbështetur në pervazin e mermertë të vitrinës së Farmacisë Nr.3. I bëra me shenjë të më ndiqte në atë rrugicën përballë, ku mblidhen zakonisht futbollistët e Tironës, pranë llustraxhiut. E tërhoqa deri në fund të saj dhe nuk i kam lënë gjë pa thënë. Ia numurova të gjitha një për një. Deshte të fliste, të shfajësohej; nuk e lashë. Vetëm kur më ra niveli i tonit arriti të shprehet:

– Kishte shumë kohë që më provokonte. Një herë e dy nuk ia vara fare. Por, kur mbërriti deri aty sa të më quante impotent (madje të shkonte edhe më tej) duke thënë se isha pederast, iu sula.

– E asgjësove? Ishte pyetja ime. Një e tundur koke lart poshtë, shoqëruar me pulitjen e ëmbël të syve, qe përgjigja pohuese e tij. Ika e lashë aty. Një javë të tërë nuk u takuam. Erdhi, nuk m’u nda. Kërkoi falje. Ra në gjunjë para meje. Qau, derdhi lot.

– Nuk e bëj e nuk e përsëris më. Më fal shpirt! Më fal zemër! Të betohem nuk do të ndodhë më.

Një përgjërim i pafund.

– Si të ndahemi ne, për kapriçion e një femre?! Nuk ka kuptim.

Kështu i kishte thënë ajo: “Të kam pasur fiksim. Asgjë më tepër”.

Si përfundim, nisëm të dalim sërish bashkë. Dalje i thënçin. Dashuria jonë kishte ngrirë kallkan fund e krye. Akujt që e kishin ngërthyer ishte e pamundur të shkriheshin. Mbas ca kohësh në paqe të plotë, i dhamë fund. Secili në punën e tij. Me kaq mbaroi gjithçka.