Fëmijët rriten nga dashuria jonë: kaq mjafton.

T’i duash fëmijët me zjarrin e zemrës do të thotë të mësosh të heqësh dorë prej tyre.

Ata që besojnë se të jesh prind është një e drejtë dhe jo një detyrë, përfundojnë duke i indoktrinuar fëmijët e tyre në vend se t’i edukojnë ata.

Fëmijët tanë, megjithatë – siç ka shkruar Khalil Gibran – nuk janë tanët, ata nuk vijnë nga ne, por nëpërmjet nesh, ne nuk duhet t’i konsiderojmë ata pronën tonë: ata nuk duhet të detyrohen të mendojnë si ne, të bëjnë të njëjtën jetë si ne sepse ata kanë mendimet e tyre, të cilat mund të jenë të ngjashme me tonat, ose ndonjëherë krejt të kundërta, dhe gjithsesi është mirë që ata t’i kenë dhe të kapen pas tyre.

Fëmijët tuaj nuk janë fëmijët tuaj.

Ata janë bijtë dhe bijat e vetë jetës.

Shumë herë kam dëgjuar një prind të thotë: Duhet ta rregulloj fëmijën tim. “Ta sistemoj”. Si një vazo kineze.

Ti ke lindur një objekt apo ke lindur një shpirt njeriu?

Nëse ke sjellë një shpirt në botë, nuk ke pse ta rregullosh atë sipas shijeve të tua, shpirti shkon atje ku duhet të shkojë.

Çfarë mesazhi japim ndryshe?

Meqenëse ju si nënë nuk mund ta bëni këtë, atëherë do të kujdeset babai.

Një prind është si një instruktor fluturimi, ai duhet të të mësojë të fluturosh.

Ai nuk është dikush i cili shpreson që ju duhet të qëndroni në shtëpi deri në moshën gjashtëdhjetë vjeçare, në mënyrë që të bëheni një lloj kujdestari për prindin.

Ky është egoizëm, nuk ka të bëjë fare me dashurinë.

Dashuria është t’i shohësh fëmijët të fluturojnë.

Franco Battiato
“Riflessioni”

(Nga Facebook – tek muri i Shqipe Saraçit)