RUBRIKA: Krijues të shquar të letërsisë bashkëkohore shqipe, pjesëmarrës dhe fitues të çmimit në Mitingun e Poezisë.
Visar Zhiti (1952, Durrës). Botoi librat me poezi: Kujtesa e ajrit (1993), Hedh një kafkë të këmbët tuaja, poezi të burgut (1994), Mbjellja e vetëtimave (1994), etj.
Konsiderohet njeri prej poeteve të shquar i poezisë shqipe bashkëkohore dhe një poet pa të cilin nuk të përpilohet asnjë antologji e poezisë shqipe bashkëkohore, sidomos e poezisë së burgut e kohës së diktaturës së egër komuniste. Ka fituar çmimin poezia më e mirë në mbrëmjen qendrore në Mitingun e Poezisë të 38 me radhë të vitit 2003.
Ka shkruar edhe prozë dhe është marrë me ese dhe shkrime letrare.
Jeta
në fillim matej me anën e yjeve
andej nga ishte Zoti. Pastaj njeriu
filloi ta maste kohën me ujë, me rërë
(që i ngjajnë aq shumë krijimit), me zjarr-
me hirin e mbetur të punëve të veta
e maste kohën njeriu.
.
Pastaj u shpikën orët mekanike.
U vunë mbi kulla dhe koha largohej.
U bënë ora xhepi.
Koha u fut nëpër xhepa si gjërat.
Ora dore… ngatërroheshin duart nëpër kohë,
s’dinin ç’të bënin. Orë atomike
që mezi gabohej 1 sekondë
në 100 000 vjet,
ja, ashtu si vdekja që s’gabon.
.
E SHTUNA E PARË E ARRESTIT
.
Ç’është kjo e shtune kështu
që më vjen rrotull kokës
si një aeroplan lufte, ngec
nëpër flokët e mi, bien të vrara
copëra resh,
rrezet e dritës, të prera
të përgjakura
.
Ah, po më qethin! Dhe unë me pranga!
Zhytem në pellgun e kaçurrelave të mia
gjysmë biondë si borë vdekjeje.
Bien ato te këmbët, më rrethojnë e
bëhen mermer pastaj, mermer statujash
që pushtuesit e mesjetës
ua dërmonin kokat me topuz.
Gumëzhinë makina e qethëse me korent si
rrëqethjet e diktaturës-
Avioni i zi është që mbart një arkivol
nëpër mjegullat e fajit. Dhe
unë bie poshtë në ferr,
bashkë me të shtunën e parë të burgut
Koka e ime e qethur
do t’i ngjajë kafkës sime. Do të përplasen
aty aeroplanët si në shkëmb,
do të rrezohen ëndrrat.
Atdheu im me qiellin e qethur
si një i burgosur.
.
Pas çdo drite të vetmuar natën
një dritare kam besuar se është. Më dëshirat
digjej
Dhe po të shihja një varg me drita larg
si gjerdan brilantesh
mendoja një rrugë
që të çon në një portë dashurie.
Lukuni dritash këtu rreth e rrotull rrethimit
Pa një dritare, pa një rrugë. Verbëri
qikllopike krimesh të ndezura.
Prozhektoret si hëna të marrosura
në një skenë të ftohtë ferri.
Drita pafund si fundi. Fosfor varrezash.
Vdekja është pas tyre, ah,
shkëlqejnë, flakërojnë – lotët e mëdhenj
të atij që shpiku llambën. Ah,
tradhti dhe natë.
mbi skeletin e Diogjenit.
KAM MALL PËR VETEN TIME
.
Kam mall
për veten time të ëndërruar
Vazhdimisht më largohet
nëpër ca shkallë muzgu
që, ndërsa ngjitem,
unë zbres
te një mozaik yjesh të rënë poshtë.
.
Në thellësi dimrash
largohet i mashtruar,
i goditur. Nuk duroj dot
kur kthen kokën dhe më sheh
i dëshpëruar
Ikën dhe zvogëlohet si fëmijë,
ecën nëpër pëllëmbën time
si në një pllajë të lodhur
afër tempujve
Kam mall për veten e ëndërruar,
Më të largët se dita e fundit.
Përtej saj më duhet të dal
që të takoj, o Shenjt!
.