Rrëshqet ngadalë̈ drejt detit të pafund
me gurgullimë të mbytur
si zë i shterur i mortjes.
Është lutje e moçme për një katarakt –
pëshpërisin të trandura fushat pranë̈.
Lart, në majet e veta,
yjtë qeshin e luhaten.
.
Më doli gjumi. Llampa e ndezur!
Ti i mbështetur po rrije në skaj
dhe shikoje dritën –
ndoshta edhe fluturën që sillej rreth saj.
Veshët ushtonin në qetësinë e natës
Flutura u dogj…
Në sytë e tu dallova lotë
e thashë: ç’brenga Baba ka ?!
Sot mendoj:
Babë, u dogje pa lëshuar zë!
.
Kam pritur – si shkëmbi,
si ylli skaj horizontit – në pikëllim,
vite me radhë…
Larg jam,
aty ku puthen jeta dhe vdekja –
aty i përtyp ditët e mia të gastarta…
Kur të vijë,
ndoshta do të më gjejë të mplakur
e s’do të mund të qesh si flladi i pranverës.
Të vdes – nga gëzimi
do të mundem!
.
Sonte zbriti plakë e lodhur,
dhe thith gazin, vajin, gëmimet e ditës
thellë, thellë ku krrat terri.
Si nata vetë, bota u bë memece.
E ndjeva kur jehoi vonë
ne gjirin e saj prej korbi,
kur jehoi shurdhët si vdekja një fshamë.
Dikush humbi një yll,
një shok në natën memece!
E pashë kur ia thithi sytë
thellë ku krrat terri –
kur ai thithi lehtë si gjakun e tij.
Dije!
Sonte u shuan edhe dy xixa
këtu poshtë, në fund të natës.
Sonte vdiq një njeri shurdhazi si nata!
.
S’do të më gjesh kurrkund,
se unë jam jehonë që tani e tretur –
njeri që linda të mërkurën.
E të mërkurën heret arrin e diella e madhe
e i këput të gjitha kambanat e jetës.
Sa afër ka qenë e marta!…
Mëkat!
Sa afër e enjtja!…
E ti, bir i së premtes fatlume,
kurrë s’do ta dish as përrallën
për njerëzit që lindën të mërkurën.
Sa afër e enjtja!
Sa afër e marta!…