Edhe prushi s’më zë besë
sonte kur e hedh frymën si gurin mbi gur…
Vetëm cigarja m’shikon si mik i pabesë
dhe s’del se s’del
nga rruga e tymit të rëndë.

Edhe për këtë do ta them fjalën time
kur shiu i parë do të bjerë,
kur duart do të mbushen me helm
e sytë n’ëndërr do ta shohin ditën që vjen.

Sikur edhe vetja s’më zë besë
kur nata shpalohet mal e n’mal pëlhurë
e butë si një shpuzë…

M’ka mbetur një fjalë në fyt si kocë
po sikur ta nxjerr
druaj se në atë çast do të vdes
po sikur ta lë
do të shuhem shqim si cigarja vetë…

Dua dikush të më zërë besë
qoftë edhe cigarja në rrugën e tymit të rëndë
sepse ka diçka në jetë, që jeton vetëm me shpresë.