T’i mbajmë si zotërinj… dhe të bëjmùë detyrën tonë përballë përgjegjësisë globale dhe planetare që ka cdo komb. T’u ndodhemi në të keq sepse tregojmë fisnikërinë tonë kombëtare.

Ky vend nuk po mban dot rininë e tij që po ikën, si do të ketë fuqi të mbajë të huaj? Ne të marrim angazhim që nuk do nxisim shqiptarë të ikin refugjatë, kaq. Të qendrojmë si refugjatë sirianë në vendin tonë.

Për më shumë, në disproporcion me këto mundësi krahasuar me shtetet e mëdha europiane do të ishte një abuzim me mikrpitjen shqiptare dhe ta shndërroje tokën shqiptare në një kamp gjigand që t’i merrje përfundimisht frymën…

Kombet e qytetëruara nuk po ngrenë kampe me çadra si ato që ngrinin ushtritë e Sulejmanit shumë të madhërishëm duke zaptuar fusha të tëra, por përpiqen t’i ndajnë në familje, në komuna, duke bërë përpjekje me anë të komunitetit t’i integrojnë për një farë kohe, pas identitfikimit të imët dhe me status tepër të përcaktuar qendrimi në atë vend.

Mos na bëjnë me faj se edhe ne kemi shkuar refugjatë… jo shqiptarët kanë shkuar emigrantë dhe kanë punuar në vende ku kishte nevojë për krahë pune… Ne nuk kemi nevojë për krahë pune, ne kemi papunësi…

Këtu vendimmarjja nuk duhet të jetë thjesht e politikës që nisur nga interesa të pjesshme çfarë nuk pranon, por duhet të jetë një vendimmarrje demokratike e politikës, shoqërisë civile, qytetarëve anëembanë territorit.

Mos kerkojmë të mbulojmë kaosin ekonomik dhe politik me kaos demografik. Nuk na del hesapi.