Fakti që zyrtarisht përkujtojmë më 27 janar  Holokaustin, datën e çlirimit të Auschwitz, do të thotë se përkujtimi i krimit nazist përqendrohet në sistematike e vrasjen masive të hebrenjve të Evropës. Viktimat e tjera të racizmit nazist, ku përfshihen Sintën (romunët) dhe Romët e Europës tani ata përmendën në mënyrë rutinore në përvjetorë, por jo të gjithë të mbijetuarit kanë pasur mundësi të barabarta për të qenë pjesë e kësaj liste.

Një grup viktimash që ende nuk janë përkujtuar publikisht janë gjermanët me ngjyrë, transmeton gazetametro.net

Zëri i të gjithë atyre është dashur të dëgjohet, jo vetëm për hir të të mbijetuarve, por për shkak s ne duhet të shohim se sa ndryshe ishin shprehjet e racistëve nazist, nëse duam t’i kuptojmë mësimet e Holokaustin sot.

Kur Hitleri erdhi në pushtet në vitin 1933, u kuptua se ishin disa mijëra njerëz me ngjyrë që jetonin në Gjermani, mirë po ata kurrë nuk u numëruan dhe vlerësimi ndryshon shumë.
Në mesin e këtij komuniteti të zi, ishte një grup meshkujsh nga kolonitë afrikane të Gjermanisë (të cilat u humbën nën traktatin e paqes që e përfundoi Luftën e Parë Botërore) bashkë me grat e tyre gjermane.
Ata ishin të lidhur në të gjithë Gjermaninë dhe jashtë saj nga lidhjet e familjes dhe shoqatës dhe disa ishin aktiv në organizatat komuniste dhe anti-raciste. Ndër aktet e para të regjimit nazist ishte shtypja e aktivizimit të zi politik. Kishte gjithashtu 600 deri 800 fëmijë të lindur nga ushtarë kolonialë francezë, shumë, por jo të gjithë ishin afrikanë, kur ushtria franceze pushtoi Rhinelandin si pjesë e marrëveshjes së paqes pas vitit 1919. Trupat franceze u tërhoqën në vitin 1930 dhe Rheinland u çmilitarizua derisa Hitleri i stacionoi njësitë gjermane në vitin 1936.

Mohimi i të drejtave dhe punës
Ligjet e Nurembergut në vitin 1935, i hoqën hebrenjtë nga shtetësia e tyre gjermane dhe i ndaluan ata të martoheshin apo edhe të kishin marrëdhënie seksuale me njerëzit nga gjaku gjerman.
Një vendim i mëvonshëm konfirmoi se njerëzit me ngjyrë duhet të konsideroheshin si të gjakut të huaj dhe i nënshtroheshin parimeve të Nurembergut. Shumë pak njerëz me prejardhje afrikane kishin nënshtetësi gjermane edhe përkundër faktit që ata kishin lindur në Gjermani, por kjo u bë e pakthyeshme kur atyre iu dha pasaportë e cila i cilësonte si “zezakët pa shtetësi”.
Në vitin 1941, fëmijët me ngjyrë u përjashtuan zyrtarisht nga shkollat publike, por shumica prej tyre shumë më herët kishin pësuar abuzime racore në klasat. Disa u detyruan të dilnin nga shkolla dhe askush nuk u lejua të shkonte në universitete ose në stërvitje profesionale. Intervistat dhe kujtimet e publikuara nga burrat dhe gratë, dëshmitë e pabotuara dhe kërkesat e kompensimit të pas luftës dëshmojnë për këto dhe përvoja të tjera të përbashkëta.

Perspektivat e punësimit të cilat ishin të dobëta para vitit 1933, u përkeqësuan edhe më shumë. Në pamundësi për të gjetur punë të rregullt, disa u hartuan për punë të detyruar si “punëtorë të huaj” gjatë Luftës së Dytë Botërore. Filmat dhe shfaqjet në skenë duke bërë propagandë për kthimin e kolonive afrikane të Gjermanisë u bënë një nga burimet e pakta të të ardhurave, veçanërisht pasi njerëzit me ngjyrë u ndaluan nga llojet e tjera të shfaqjeve publike në 1939.

Burgosjet
Kur kreu i SS Heinrich Himmler ndërmori një studim  nga të gjithë njerëzit me ngjyrë në Gjermani dhe e pushtoi Europën në vitin 1942. Por nuk kishte internime masive.
Hulumtimet nga të dhënat e kampit dhe dëshmitë e mbijetuar deri më tani kanë hedhur rreth 20 gjermanë me ngjyrë, të cilët kanë kaluar kohë në kampet e përqendrimit dhe burgjet. Rasti i një personi me ngjyrë që është dërguar në një kamp përqendrimi në mënyrë eksplicite ishte i  Gert Schramm, i cili u internuar në Buchenwald kur kishte 15 vjet, aso kohe ishte viti 1944.
Në vend të kësaj, procesi që përfundoi me burgim zakonisht filloi me një akuzë të sjelljes devijante ose antisociale. Të qenit me ngjyrë i bëri njerëzit të dukshëm në polici dhe u bë arsye për të mos i liruar kur ata ishin në paraburgim.
Në këtë drejtim, ju mund t’i shihni njerëzit me ngjyrë si viktima jo të një racizmi të veçantë nazist, por një version të intensifikuar të llojeve të racizmit të përditshëm që vazhdojnë edhe sot.

Sterilizimi: një sulm ndaj familjeve
Ishte frika naziste e “ndotjes racore” që çoi në traumën më të zakonshme të pësuar nga gjermanët me ngjyrë: ndarjen e familjeve. Çiftet e “përziera” u urdhëruan për ndarjen. Kur të tjerët kërkuan leje martese, ose kur një grua ishte e njohur të ishte shtatzënë ose kishte një fëmijë, partneri me ngjyrë u bë një objektiv për sterilizimin e pavullnetshëm.
Në një veprim të fshehtë më 1937, rreth 400 fëmijë të Rhinelandit u sterilizuan me forcë. Gjermanët e tjerë me ngjyrë hynë fshehur ose u larguan nga vendi për t’i shpëtuar sterilizimit, ndërsa lajmet e miqve dhe të afërmve të cilët nuk kishin ikur intensifikuan frikën që dominonte jetën e njerëzve.
Komuniteti me ngjyrë gjerman ishte i ri në vitin 1933. Në këtë aspekt, ajo ishte e ngjashme me komunitetet në Francë dhe Britani që formonin rreth familjeve të themeluara prej burrave nga kolonitë.Persekutimi nazist i ndau këto familje nga lidhjet me komunitetin. Një trashëgimi e tillë ishte një heshtje e gjatë për fytyrën njerëzore të historisë koloniale të Gjermanisë: mundësinë që gjermanët e bardhë dhe me ngjyrë të mund të ndanin një hapësirë sociale dhe kulturore. Kjo heshtje ndihmon për të shpjeguar përgjigjet e përziera gjermane për krizën e refugjatëve të sotëm. Mirëpritja e ofruar nga kancelaria gjermane Angela Merkel dhe shumë gjermanë të zakonshëm u ka dhënë zë humanitetit liberal që ishte gjithmonë i pranishëm në shoqërinë gjermane dhe u përforcua nga mësimet e Holokaustit.

Reagimi kundër refugjatëve zbulon anën tjetër të monedhës: Gjermanët që kanë frikë nga emigracioni nuk janë vetëm në Evropë. Por ankthet e tyre kanë një vizion që ka mbetur shumë i fuqishëm në shoqërinë gjermane që nga viti 1945: idenë se megjithatë ata meritojnë, njerëzit që nuk janë të bardhë nuk mund të jenë gjerman.