Në Düsseldorf, penalltitë ende po e pengojnë Zvicrën, festa është e gjitha angleze

VOAL- Në momentin e shkrimit të tregimit, mjerisht, boja mbaroi. Lamtumirë Kampionati Evropian, lamtumirë më parë, gjysmëfinale historike absolute. Pas tre javësh ëndrrash, shpresash dhe ëndrrash, treni zviceran pësoi një prishje të pariparueshme në stacionin e Dyseldorfit, duke lënë të kalojë Anglinë. Nëse kundër Italisë i kishim dhënë fund një mallkimi 31-vjeçar, mallkimi 43-vjeçar që përfshin britanikët është i destinuar të vazhdojë: 6-4 i sotëm, i arritur pas penalltive, është vetëm rezultati i fundit i një serie të pasuksesshme në një kohë shumë të gjatë. Sa keq, e besuam, por njoftimi është i paepur: “Terminus, të lutem zbrit”.

Surpriza, surpriza të menjëhershme në dy 11-at startuese. Nga njëra anë, për herë të parë në 39 ndeshje si trajner, Yakin konfirmoi formacionin e fundit në tërësi, duke hequr dorë nga Widmer; nga ana tjetër, për herë të parë… që nga finalja e Euro 2020, Southgate ka pastruar treshen e pasme, falë mungesës së Guéhi-t për shkak të pezullimit. Në fushë, pra, kishte dy 3-4-2-1, dy skuadra pasqyre që shikonin dhe studiuan njëri-tjetrin me kujdes, në përpjekje për të sulmuar njëri-tjetrin me radhë. Nuk ka munguar vullneti, as për ne, as për ata (sigurisht më pak të nënshtruar se Italia), por idetë konkrete munguan. Mjafton të thuhet se në pushim, njëlloj si rezultati, edhe numri i goditjeve në portë shkoi fatkeqësisht 0-0.

Nëse deri atëherë, megjithë kufizimet e tyre (tashmë të konsoliduara), meshkujt bardheblu e kishin bërë veten të preferuar për sa i përket driblimit, me kthimin nga dhomat e zhveshjes manovra zvicerane më në fund u rrit në ton. Asgjë transcendentale, le të jemi të qartë, por disa përpjekje të Embolo – në fakt – ranë si kambana të rrezikshme alarmi në zonën e Pickford. Pikërisht. Ekstazi, ekstazi e pastër, kur në minutën e 75-të numri 7 u përplas me krosimin e Ndojes për të shënuar 1-0. Është vetëm një keqardhje që si të dielën e kaluar, në buzë të humnerës, anglezët gjetën ndezjen e individit – në këtë rast Saka – të rishfaqet nga humnera, duke shtyrë çdo lloj verdikti në kohën shtesë. Dhe atje Sommer, në një goditje nga Rice, duhej të punonte shumë. Dhe aty krosi, direkt nga këndi (çfarë shpikje e Shaqirit!), me tallje na tha jo për asgjë nga minuta e 120-të. Pastaj fantazma e penalltive: transformimet e Palmer, Bellingham, Schär, Saka, Shaqiri, Toney, Amdouni dhe Alexander-Arnold; Gabimi fatal i Akanjit. Dhe zhgënjimi, aq shumë zhgënjim, për një fund që të gjithë prisnin të ishte ndryshe. Kështu është: biem në çerekfinale, përsëri, dhe 11 metra larg historisë, përsëri. “Schade”, me të vërtetë keqardhje, këtë herë me të vërtetë nuk duhej të shkonte kështu.Nicola Rezzonico/RSI