Kurrë nuk pushonte ajo rrugë,

Lidhja jetike Gjakovë-Shkodër,

E din udhtari i largët, (anonim,

I rraskapitur e barkthatë),

Sa herë ka fjetë tu Blini i Grisë,

Tu shtëpia e madhe, n’kodër.

…!

Hallall, të qoftë, gjysh Selmani,

Kur sheka e drithit, (krizat e kohës),

E kish çmimin gati sa një dash,

(Vepra bujare përmendet çdo ditë),

Udhtarit të lodhur ia qitshe te rruga,

Tu hija e Blinit, kish bukë e krypë.

Si i përballuan të parët tanë jetës?

(Rromanet e filmat, larg të vertetës).

As nga Baba e të vëllezërit më pas,

Kurrgja nuk hupi, o gjyshi im i mirë,

Veç asht naltue, një copë bukë-thatë,

E lyer me mjalt, nga fjala: -Hajde-byrë.

Jeta kështu erdhi. Mileti mori rrugat!

Unë përfundova larg… në Amerikë (!).

(Më fal për këtë lajm, gjyshi im fisnik),

Edhe pse Blini e trolli mbeten shkret…,

(Kjo Botë vertetë asht’ shumë e vogël),

“Sofrën e Blinit” e gjeta në Internet.

…!

-Për të mira! -Tu rritët beriqeti!

I thash një miku në USA një ditë. *

Ai, i buzqeshur mu drejtue Mua:

-Lene he burrë! Çka asht ajo fjalë?

Qysh 7 vjeç, mbaj mend, (me gjyshin),

Kam hangër bukën tande, o Ti djalë.

./.

*Petrit Dedë Sokoli, djalë nga Lekbibaj, banues në Nj, USA.

(Nga libri i ri i autorit “Duhama e Valbones”, Tirane 2016)