Në varret e fshatit tim…

Kur trazohet malli dejeve të zemrës
E era fryn me aromë blini
Më kaplon papritur mallëngjimi
Ndalem ku pushon zemra e shpirti
Mbi varrin e nanës e të babës
Sytë shpërlahen në pellg lotësh
Shoh portretin e babës në kohë
Me buzëqeshjen e djegur të syve
I shtangur qëndroj n’ kujtime
Si i humburi në mes dallgësh
Si t’i ndal kujtimet e çmendura
E lotin që rrëshqet në barin e tharë
Si pëshpërimë zëra nga nëntoka
Një vaj si në kullë dikur
Kur nana tinëz qante
E digjej nga malli në shkrumb
Për Zogajt të Malësisë zgavër shpirti
Ku kumbon trishtueshëm malli…
Në mermer lulet e babës
Kris shpirti në ofshamë
Dëgjoj hapat e tij të ngadaltë
E gishtat e dorës n ‘dru të fyellit
Kur formojnë melodi të rralla
Mbytur në vals dhimbje…
Sytë më janë ngrirë në kujtime
Në fytyra të banorëve të ikur
Dhimbjeve të përmotshme
Rri në heshtje , guri n ‘errësirë
Në vetminë e ngujuar buzët flasin
Me portretin e tij ballë meje
Ai ngrihet një çast në thellësinë time
Dua përqafime, dua puthjen tënde
Oh sa mallë kam në zemër, sa zjarr
Gacave të mallit që lënë pas aromë…
Në varret e fshatit tim, gjaku im
U përulem të gjithëve me radhë
Në zemër i mbaj gjithmonë
Të mbështjellë në kujtime
Si medaljon…

Vapë brenda….

Shpirt i lodhur nga trysni vape
Brenda lëkure dridhet jeta
Rri strehuar skutave të errëta
Mushkëritë frymojnë rëndë
E zemra pulson fort
Hapat e galaktikës tallen n ‘lojën e marrë
Frika lahet shtratit të qullur
Krevati këndon këngë stine përvëluese
Kori xhinkallave heq valle n ‘brekushe
Pinë uji në pellgje djersësh
Lodhja përgjon dihatjet
Këndeve të lidhura nyje
Në heshtjen e djegur shpresash
Udhëtojnë mendimet pandalë
Deri te dimrat e mëdhenj rrugëtojnë
Duke menduar akujt e gjatë dikur
Strehëve të kullave zvarrë
Një e rrëqethur trupin përshkoi
Sa mërdhijë në mes kësaj vape
Vetëm ata dimri kur i kujtoj……

Qërshor, 2024