Ironia e qetë e kaltërsisë së përjetshme
Përndjek, e lezetshme si lulet dhe e hijshme,
Poetin e pafuqishëm prej gjenisë dhe çmendjes
Përmes një shkretëtire shterpe të Dhimbjeve.

Duke ikur, me sy mbyllur, e ndiej që po kqyr
Zhbirueshëm, si një pendesë dërrmuese,
Shpirti i zbrazët. Ku të ik? Dhe ç’natë të zymtë
Të hedh në copa mbi përbuzjen e tij pikëlluese?

Mjegulla, dilni! Hi dhe mbulesa monotone
Hidhni, të mbytni këto vjeshta me baltë e llum,
Zhelet e gjata të mjegullës mbi qiejt sterrone
Dhe ngrini tavane të heshtura pa fund!

Dhe ti, dil nga pellgjet e vdekur të harrimit dhe mbarte
Me vete zhulin jeshil dhe kallamët kënetorë,
I dashur Tedi, për të mbyllur me një dorë dinake
Vrimat e mëdha të kaltëra të zogjve mizorë.

Dhe përsëri! Se oxhaqet e trishtuara papushim
Tymojnë, dhe një burg të përhumbur bloze
Shuaje në tmerrin e kufijve të tij të zinj
Diellin tashmë meit i vdekur në horizonte!

– Qielli ka vdekur. – Drejt teje rend! o çështje më jep
Harresën e Idealit mizor dhe Mëkatit:
Ky martir vjen për të ndarë mykun përmes
Ku grigja e burrave të lumtur i nënshtrohet fatit?

Dua, sepse në fund truri im është bosh
Si shishja e parfumeve të hedhura përgjatë murit,
Më nuk di si të zbukurojë të menduarit me zor,
Gogësimat ndjellakobe drejt një pasazhi të errët …

Më kot! Këtu Kaltërsia triumfon në lavdinë
Të këmbanave. Shpirti, jehona, bëhet zë
Që të na frikësojë më shumë me fitoren e ligë,
Dhe engjëlli i kaltër del nga metali i gjallë!

Ai zgjerohet në mjegull, të lashtë duke çapitur
Agoninë tënde vendase, si një shpatë e sigurt:
Ku të shkosh, në një revoltë boshe dhe të çoroditur?
Obsesioni im. O blu! O blu! O blu! O blu!