Siç dihet, miqësitë, aleancat, koalicionet  ose “dashuritë” e ndryshme  institucionale dhe politike në mes personave ose subjektëve të ndryshme politike ose partiake, nganjëherë të ngjajnë në ekuacione politike me shumë të panjohura dhe të papritura. Kjo sidomos atëherë nëse partnerët e ndryshëm pushtetmbajtës ose politikë ( në rastin konkret LDK-së dhe PDK-së) me tepër i lidhin ose bashkojnë urrejtja, xhelozia, frika ose rreziku i përbashkët ose permanent nga njeri tjetri, se sa interesat e njohura shtetërore, nacionale, politike dhe të tjera.

Në këtë prizem, edhe “gjuha e dashurisë së lartë” institucionale, konstitucionale ose politike, nuk mund të jetë kurrë e njejtë ose e barabartë me “gjuhën” e renegatëve, diletantëve, dezertorëve ose komplotistëve të ndryshëm infantil, mizantopë dhe paranoidë.

Se këndejmi, sipas konceptëve, definicionëve dhe përceptimëve të njohura shkencore ose metodologjike, politika në radhë të parë është mjet ose një instrument i njohur retorik ose oratorik në kuptimin e asaj se qëllimet i justifikojnë mjetet ose anasjelltas. Për të mos thënë këtu vazhdimi i luftës me mjete të tjera. Në mes LDK-së dhe PDK-së -sidomos. Kjo pavarësisht asaj se ato e ndajnë pushtetin ( sundimin) në Kosovë. Hashim Thaçi dhe Isa Mustafa, gjegjësishtë PDK-së dhe LDK-së, si duket janë te semure nga çështjet, simptomet ose sindromet e njohura të frikës, hakmarrjes, dyshimit, paranojes ose fobive të ndryshme objektive dhe subjektive. Apo, imagjinare dhe fiktive ndaj njeri tjetrit. Bëhet fjaë mbi dy parti politike në Kosovë ( LDK dhe PDK) të cilat cilat gjithmone e kane akuzuar, paragjykuar ose denocuar njera tjetren per vrasjet e mistershme ose enigmatike, per krimin e organizuar, kontrananden, korrupsionin si dhe per anomalite dhe patologjite tjera ne Kosoven e pasluftes. Sidomos LDK-se, e cila terthorazi ose drejtperdrejt, gjithmone i kane akuzuar, paragjykuar ose kriminalizuar liderte ose veprimtaret e ndryshem te PDK-se per vrasjen e si thuhej te ” veprimtareve ose figurave te tyre politike ose ushtarake nga ana e SHIK-ut ose sherbimeve te tjera sekrete, nentokesore ose parapolitike te PDK-se” dhe keshtu me radhe. Apo….?!

Në vazhdim edhe njëherë mbi sindromin e frikës:

Shikuar nga aspekti i njohur sociopsikologjik, frika ose dyshimi janë reaksione të brëndshme dhe tërësisht normale që i nevojiten organizmit të njeriut për të reaguar dhe për t´u mbrojtur ose rezistuar nga problemet ose rreziqët e ndryshme që e kanosin ose shoqërojnë në menyrë individuale dhe kolektive. Ose, objektive dhe subjektive. Frika dhe dyshimi, parasegjithash bëjnë pjesë në gupin e ndjenjave ose emocionëve të para ose primare që paraqiten relativisht herët ke personi ose individi. Duke u shtuar dhe zhvilluar gradualisht si proces akut ose kronik. Kjo varësisht prej ndjenjave, kanosjeve, situatave ose emocionëve të ndryshme që e mbështjellin ose rrethojnë ” kosmosin” ose ” universin” tij imagjinar ose fiktiv. Ndërkohë që ndjenjat ose emocionet e brëndshme (në ambiente dhe situata të caktuara eksituese dhe deprimuese) që konsiderohen të rrezikshme dhe eskalative dhe ndaj të cilave personi ose individit janë te paaftë dhe të pafuqishëm të rezistojnë dhe të reagojnë. Provokojnë ndjenjen e frikës dhe një dyshimi të ndërsjelltë dhe permanent që përcillen dhe shoqërohen mëpastaj me paragjykime dhe reaksione të çfarëdollojshme si fobia, paranoja, mosbesimi reciprokë dhe kështu me radhë…Pa e njohur as studiuar kurrë njeri tjetrin! Të cilat shkaktojnë ambiente, atmosfera dhe situata të ndryshme konfliktuoze dhe eskalative në shoqëritë e ndryshme shtetërore, qytetare ose politike kudo nepër botë. Duke i nxitur dhe provokuar kështu mbrojtjen, hakmarrjen dhe konfliktët tjera individuale dhe kolektive në ambiente dhe situata të caktuara sociale, societale, sociopolitike, emocionale, psikologjike etj. Si instikte ose reaksione të pakontrolluara në organizmin dhe vetëdijen e përgjithshme individuale dhe kolektive nga të cilat nuk përfiton askush.

Për me tepër ndërkaq, në këtë kontekst të suspektshëm dhe tepër dubioz, eksistojnë njerëz që e ndryshojnë dhe determinojnë jetën dhe personalitetin e vet, ngase i frikësohen vdekjës , hakmarrjes ose pasojave të tjera objektive dhe subjektive. Dhe, njerëz që e bëjnë ketë, sepse i gëzohen jetës dhe vlerave të saj hyjnore dhe universale.

Grupi i parë i tyre jetojnë duke vdekur, ndërsa grupi i dytë, vdesin duke jetuar.

Kjo donë të thotë se pavarësisht asaj se kur do vdesim ?! Ne duhet të vdesim duke jetuar dhe duke i gëzuar vlerat dhe frytët e jetës. Kjo për faktin se jeta dhe vdekja ( të dyja bashkë ) -janë pjesë e një “ligji të pashkruar” ose universal në natyrë ose në gjithësi  (Kujto “Matematikën Universale”të Dekartit etj..).

Neve si qenie ose si krijesa njerëzore në këtë botë, jetojmë në polaritet dhe në një harmoni të përhershme fizike , sociofizike dhe metafizike me njeri tjetrin. Duke i nënkuptuar këtu polin dhe antipolin. Nuk ka asgjë të amshuar dhe të jashtëzakonshme në këtë universalitet, globalitet ose polaritet të pafund, përveç besimit, respektit  dhe dashurisë sonë ndaj jetës, ndaj njeri tjetrit si dhe ndaj kuptimit të saj hyjnor . Respektivisht, global dhe univerzal.
Ajo që mund të quhet e amshuar dhe e përjetshme është vetëm ligji i mosndryshimit. Duke i përfshirë dhe nënkuptuar këtu edhe çështjet ose aspektët tjera si qëndresa, heroizmi, vetëmohimi, vetëflijimi dhe sakrificat tjera (sublime) të njerëzve dhe popujve të ndryshëm në çdo kohë dhe hapësirë. Respektivisht, luftërat dhe përpjekjet e njohura heroike dhe patriotike të njerëzve dhe popujve të ndryshëm për liri dhe pavarësi individuale dhe kolektive.

Të tjerat (lindja, zhvillimi, përsosja, shpërbërja, shuarja, vdekja etj.)- janë vetëm ligje ose procese të thjeshta të fizikës në natyrë ose në gjithësi.

Ajo që vdes apo që shuhet dhe shpërbëhët. Lindë dhe zhvillohet mëpastaj përseri. Kjo donë të thotë se pa vdekje nuk ka lindje. Nuk ka jetë, nuk ka zhvillim, nuk ka proces as ndryshim. Pa mbarim nuk ka fillim. Pa shpërbërje nuk ka ribërje .Pa sakrificë nuk ka fitore, nuk ka jetë, nuk ka ringjallje, nuk ka liri.

Hegeli dikur me plot të drejtë do konstatonte se :”çdo gjë e natyrshme është e logjikshme, sepse çdo gjë e logjikshme është e natyrshme. Edhe jeta edhe vdekja pra!

Çdo  gjë që lindë në këtë botë, dikur me vonë pëson ndryshime (transformime) të pashmangshme fizike dhe organike. Evolucion të përgjithshëm ose metamorfozë.

Apo:  Ajo që të dukët përjetësisht e pabesueshme dhe e pakuptueshme, është pikërisht ajo që mund të kuptohet dhe besohët.” Do të thoshte dikur Anshtajni.

Biles, edhe Darvini në një rast thotë se :”Pamundësia e hetueshme  për të kuptuar dhe besuar në faktin e njohur se e tërë kjo gjithësi e mrekullueshme së bashku me jetën, shpirtin ,intuitën dhe vetëdijen ose intelektin tonë,  nuk janë ngritur dhe s´janë krijuar rastësisht, na dukën argumenti më i fuqishëm dhe kryesorë për të besuar dhe kuptuar me shumë mbi jetën dhe vlerat e saj globale dhe universale. Fund i citatit.
Apo, ” Sa me shumë që të futëmi dhe depërtojmë në sferën ose universin e njohur të ligjëve dhe forcave të ndryshme-harmonike të natyrës në gjithësi të cilat janë të renditura dhe të rregulluara nga ligjët e përhershme dhe të pandryshueshme. Aq me shumë sikur rritën ose shtohen kërkesat dhe deshirat tona për t´i njohur dhe kuptuar me shumë jetën, boten, shpirtin, natyrën, qenien, materien, krijesen  dhe ekzistencën tonë.
Fundja, kur kemi lindur dhe kurë kemi ardhur në këtë botë, nuk na ka pyetur askush as ” mua” dhe as ” ty”. Jo…!
Ndaj, të jetojmë duke vdekur apo të vdesim duke jetuar” ?! Në instancë të fundit, këtu qëndron esenca.