Ka festuar 25 vjetorin e martesës dhe ka guximin të thotë atë që shumë njerëz e jetojnë por nuk e pohojnë kurrë: ajo dhe bashëkshorti i saj zvicerian tani jetojnë si vëlla e motër, madje në dy qytete të ndryshme. Herë pas herë bien në dashuri me të tjerë por sërish janë bashkë dhe gëzohen apo trishtohen për historitë e njëri tjetrit. Si mund të bëhet kjo? Thënë nga Besa Myftiu (shkrimtare/artiste, e njohur më së shumti si nëna e këngëtares Elina Dunit) duket e thjeshtë, sepse në jetën e saj asgjë nuk është brenda “normës” shqiptare. Siç nuk ishte e tillë dhe njohja me atë që u bë burri i saj.

Për Living nga Gentian Minga, Fotografia Endrit Mertiri

Si u njohët me bashkëshortin tuaj zviceran?
Kisha shkuar në Zvicër për herë të parë. Bashkë me një shoqen time na kishte ftuar një mik nga Kosova, të qëndronim rreth një javë. S’kisha para për t’i prerë biletë sime bije, ndaj mendova ta mbaja në prehër, si në kinema. Elina asokohe ishte 9 vjeç, nuk e kasha idenë si funksiononin këto punë. Kur mbërritëm në aeroport, u çuditën se si kisha mundur të sillja që nga Shqipëria një fëmijë pa biletë. Qeshën me të madhe, pastaj më ndihmuan me vizën që të lija aeroportin dhe të hyja në Zvicër. Në mbarim të asaj jave, duhej të ktheheshim përsëri, me vetëm një biletë të dyja, mirëpo ishte e pamundur. Provuam, por na kapën. Kështu, një miku ynë na preu biletën e kthimit për të dyja, por avion kishte vetëm dy herë në javë, prandaj u detyruam të rrinim edhe dy ditë atje. Teksa ishim ulur jashtë aeroportit dhe prisnim të na merrnin, m’u afrua një qen i madh, qen-ujk, të cilit nuk di pse, por fillova t’i tregoja atë që më kishte ndodhur. Kur po bëhesha gati të ikja, afrohet një djalë i bukur, që ishte i zoti i qenit…Kur shkova për herë të parë në atelienë e tij, pashë një gur gjigant dhe e pyeta se për çfarë shërbente. Tha se ishte gur varri dhe se ai vetë ishte skulptor. M’u duk vetja si në një skenar filmi: një gur varri, një skulptor, një qen-ujk. Më pyeti nëse kisha dëshirë të bëja një shëtitje të nesërmen në pyll, me të dhe qenin. Pranova. I dhashë adresën që të më merrte me veturë dhe ai më dha numrin e telefonit. Ishte i bukur, ishte artist, kaq më interesonte. Ah, ishte dhe i huaj. Një avantazh i madh, sepse nuk kishte barriera si shqiptarët. Më pëlqenin të huajt, ata nuk kishin komplekse; bënin atë që u pëlqente, pa çarë kokën se çfarë do të thoshin të tjerët. I admiroja! Ai erdhi më mori të nesërmen, siç kishim rënë dakord. Bëmë shëtitjen, pastaj më ftoi për darkë. I thashë se isha bashkë me vajzën e me këtë rast i tregova edhe për Elinën, të cilën e kisha lënë te disa miq për pak orë. “Dakord”, tha, “shkojmë në shtëpi të ndezim zjarrin, më vonë marrim vajzën.” Kisha frikë se mos donte të më kishte vetëm për një herë, por nuk thosha dot “jo”, se më pëlqente. Unë kam nevojë ta njoh mirë tjetrin për të pasur intimitet. Por në ato kohë uria seksuale e meshkujve shqiptarë ka qenë kaq e madhe, sa po t’u hidhje një shikim pa mendje e pa ndonjë qëllim, i kishe menjëherë në këmbët e tua. Isha mësuar që gjithë jetën vetëm mbrohesha, ndaj atë mbrëmje mendoja vetëm si t’ia bëja që ky i huaj të mos më hidhej përsipër.

Dhe çfarë ndodhi kur shkuat në shtëpinë e tij?
U befasova si fillim, pasi apartamenti ku ai jetonte ishte më keq se ato në Shqipëri: nuk kishte dush, lahej me legen, kishte një sobë me dru dhe filloi të çante drutë në mes të shtëpisë. Por mua kjo gjë më pëlqeu aq shumë, m’u duk vetja si nëpër filma, gjithçka ishte romantike, e ngrohtë. Jo vetëm që nuk m’u hodh përsipër, por mbajti edhe fjalën. Pasi ndezi zjarrin, më çoi të merrnim Elinën. Nuk bëri as lëvizjen më të vogël dhe u çudita, njëkohësisht kjo gjë më pëlqeu. U kthyem në shtëpi me time bijë, e cila atë natë ishte e sëmurë me temperaturë. Ai na la krevatin e tij dopio e vetë fjeti në divan. I thashë vetes se nuk kisha më nevojë të mbrohesha nga ky njeri. Të nesërmen, shkëmbyem numrat e telefonit dhe na përcolli për në aeroport. Vetëm u puthëm për pesë minuta, kaq ndodhi mes nesh e asgjë tjetër. Kur u ktheva në Tiranë, flisnim në telefon. Më thoshte se i dukej shtëpia bosh pa ne të dyja dhe më ftoi të shkoja në Zvicër, të gjeja një punë atje. Por kjo ishte gjë që nuk bëhej, pasi që të gjeje punë në Zvicër duhej të ishe e martuar. “Mirë”, tha pa e menduar dy herë, “martohemi”… U habita! Jam martuar si në mallet e Shqipërisë, pa bërë asnjëherë më parë dashuri me atë që do të bëhej bashkëshorti im.

bebessss

Ju jetoni në një vend ekstremisht të lirë, ku të lejohet edhe të jesh në një martesë të hapur. Koncept ky i njohur në Shqipëri, por jo i tolerueshëm, besoj. Ende jo nga shoqëria...
Po, atje mendësia është ndryshe. Unë dhe bashkëshorti mund të kemi jetën tonë, jetojmë në qytete të ndryshme. Pas 20 vjetësh ndryshojnë gjërat… Jemi si miq, kështu që nuk ka problem edhe nëse ndonjëri nga ne bie në dashuri me dikë tjetër. Përkundrazi, gëzohemi për tjetrin.

Ka përfunduar dashuria juaj për bashkëshortin aktual?
Jo, unë vazhdoj ta dua, por ndryshon dashuria; është një lloj tjetër, kemi qenë 15 vjet të dashuruar. Të parat që e kuptojnë kur ai është i dashuruar me dikë tjetër, jemi unë edhe Elina; unë jam e para, kujt do t’ia thotë tjetër ai? Ka ndodhur që herë pas here ai të ketë ndonjë lidhje dhe jam mërzitur po aq sa ai, kur është ndarë. Kur e do tjetrin, ti dëshiron që ai të jetë mirë, me kë të dojë dhe si të dojë. Ne jemi secili i lumtur në qytetin e tij. E përse u dashka që unë të ndahem me ligj? Çfarë më ka bërë ai mua? Ne duhemi dhe rrimë si vëlla e motër. Praktikisht, kjo është ajo që u ndodh gjithë çifteve në Shqipëri, por ata nuk e thonë. Ne, në datën 21 qershor festuam 25 vjetorin e martesës, që për ne është një kontratë shoqërore. Jemi shumë mirë kështu siç jemi./living.al