Po rrinin të gjithë jashtë mbi verandë
duke përrallosur:
Hemingway, Faulkner, T. S. Eliot,
Ezra Pound, Hamsun, Wally Stevens,
E. E. Cummings e ndonjë tjetër.
“Dëgjo”, tha nëna ime, “a mund
t’iu thuash ta qepin?”.
“Jo”, thashë unë.
“Janë duke këputur vetëm kopalla”, tha babai
im, “duhej të gjenin ndonjë
punë”.
“E kanë një punë”, thashë
unë.
“Një palo punë”, tha babai
im.
“Saktësisht”, thashë
unë.
Në ato fjalë Faulkner hyri
brenda duke u kalamendur.
gjeti whisky në
dollap dhe e mori
jashtë.
“Një njeri allasoj”,
tha nëna ime.
Pastaj doli dhe hulumtoi jashtë
në verandë.
“Është një femër me ta”,
tha ajo, “vetëm se duket si një
burrë”.
“Është Gertruda”, thashë
unë.
“Është një tjetër halabak që po ua tregon
muskujt”, tha ajo, “kërkon të ndeshet
e t’i mundë ata tre nga
tre”.
“Është Ernie”, thashë unë.
“Është ai”, më siguroi babai im,
“dëshiron të jetë si ata!”.
“Është e vërtetë?”, pyeti nëna ime.
“Jo ai ata”, thashë unë, “por si njëri
nga ata”.
“Kanë gjetur një punë të stërmallkuar”,
tha babai im.
“Qepe të shkretën”, thashë unë.
“Çë?”.
“Kam thënë, qepe të shkretën, jam duke i dëgjuar
këta njerëz”.
Babai im pa nga gruaja e tij:
“Ky nuk është im
bir!”.
“Shpresoj të mos jem”, thashë unë.
Faulkner hyri prapë në dhomë
kalamendas.
“Ku është telefoni?”,
pyeti.
“Çka mutin të duhet?”, pyeti
babai im.
“Ernie sapo ia ka hedhur vetes
trutë në erë”, tha ai.
“E shikon çka iu ndodh njerëzve
si këta?”, ulëriti babai im.
U ngrita
ngadalë
e ndihmova Billin ta
gjejë
telefonin.